Dagboek van een vreemdeling: februari 2018

Ik hou van ieder mens en van vrouwen en kinderen in het bijzonder. Voor mij is ieder mens mooi en alleen zij die een aantrekkende intentie hebben, acht ik aantrekkelijk - omdat zo iemand zoiets zelf uitstraalt.

Ik ben hier om te leren en neem aan dat dat voor ieder mens geldt. Toch neemt niet ieder zijn of haar taak serieus en de achterliggende oorzaak blijft meestal totaal onbelicht in de maatschappij waar men eenzijdige en onvolledig educatie ontvang en dus geen enkel idee heeft.

Daarom schreef ik zojuist mijn ex-vrouw èn ex-vriendin, die samen spannen achter mijn rug om - en daar ook nog open in zijn - het volgende:

Ex-je.

Jouw kind zie jij als bezit.

Jouw (ex-)partner zie jij als mikpunt van strijd, op het verslavende af (waarbij jij jezelf tot slaaf maakt van jouw zelf-aangeleerde behoefte, net als roken dat is voor velen; af-reageren dus, 'om maar wat te hebben').

Vraag jezelf gerust eens af waar die strijdlust vandaan komt.

En of die gerechtvaardigd is.

En waar die toe dient.

Immers, wij horen aan dezelfde kant te staan. We zijn bond- en soortgenoten. We zijn allebei "mens" en horen harmonieus met elkaar te leven want zo zijn wij gemaakt; in plaats van elkaar te bestrijden zoals jij tot nu toe laat zien - en dat zelfs ontkent oftewel ook dat bestrijdt ;)

Nu ben jij precies geworden wat deze verziekte Verdeel-en-heers-maatschappij van jou verlangt: een niet-nadenkende zombie die vecht met zichzelf, en onderling met anderen vecht. Openlijk en stiekem. Openlijk voor ieder zichtbaar, maar ontkennend naar degene die jij slachtoffert.

The Cranberries zongen er terecht een lied over,

"Zombie". Over hoe protestanten tegen katholieken vechten. Is nog dichterbij de kern want de kerken hebben ons dit gedoe aangepraat. Die leerden ons die verdeeldheid aan; ze ruimden andersdenkenden rigoureus op en hanteerden "wie afwijkt wordt gestraft." Weet je wat de pastoor tegen de industrieel zei: "Hou jij ze arm, hou ik ze dom." Zo geschiedde.

Je hebt drie moeders gehad en die zaten je danig dwars. Zo erg, dat je de rest van jouw leven met moord-neigingen rondloopt. Je was de Benjamin van de familie, de jongste thuis, en kreeg de hardste klappen - en je kreeg ze van iedereen. Jouw oudere zussen leefden zich (ook) op jou uit.

Da's niet makkelijk geweest dus daarvoor alle begrip. Maarrr... dat geldt voor iedereen in dit onbeschaafde westen, dus blijf er niet in hangen, en ga liever staan voor jezelf. Neem je eigen gedachten eens niet zo serieus. Durf eens "nou èn" te zeggen tegen dat ego.

Kortom... zoek daar zelf de oplossing voor.

Dat is jouw zaak èn jouw taak, waar jij een heel leven voor hebt uiteindelijk.

Je bent dat verplicht. Aan niemand minder dan aan jouw zelf.

Het is niet vrijblijvend, om jezelf te verbeteren. Dat is nodig. Je hoort te leren. Anders blijf je achter en krijg je het ongenadig van je eigen binnenste voor jouw kiezen. Zelf weten. Jouw leven. Alleen leef je nu niet; dit is overleven, want je richt je op anderen en niet op jezelf dus daar zit geen levenslust in; slechts parasitisme. Dat merk je aan jouw dagelijkse stemmingswisselingen, je onevenwichtigheid en aan jouw lichaam. De geur alleen al toont dat er geen balans of stabiliteit is.

Je gedraagt je nu kinderachtig; je hanteert de arme-ik-rol en zorgt dat iedereen jou zielig vindt. Wil je dat de rest van jouw leven koesteren?? Kijk hoeveel decennia je dat effectief hebt kunnen inzetten. Het ís niet effectief. Evalueer dat dus een keer. Het is zielig. Klein-zielig om precies te zijn en zo doorzichtig als maar kan. Want iedereen herkent het en doorziet het en iedereen vindt het kinderachtig, kleinzielig en klein van geest, dus iedereen keurt het af... achter jouw rug. Net zoals jij dat doet. Van anderen. Stiekem.

Zie de vicieuze cirkel voor wat het is. Stupide. Want je doet jezelf tekort en houdt jezelf en anderen klein.

Wat je nu doet is mij - iemand die letterlijk niets te verwijten valt - demoniseren. Ontkennen heeft geen zin, je doet het waar ik bij ben dus het zit verstopt in de openbaarheid, net als de terreur die jij zèlf hebt moeten doorstaan.

Wat levert jou dat op? Niets. Alleen een beetje afleiding, beetje leedvermaak, en vooral intense vermindering van levenskwaliteit, want je doet jezelf tekort: je bent met een ander bezig, met wrok en haat zelfs, niet met levenslust, en je bent dus niet met jezelf bezig om gelukkig te worden.

Jouw eigen kind is hier getuige van maar jij overheerst het, door loyaliteit af te dwingen opdat het de moeder zal verdedigen en beschermen - precies hetzelfde als jij leerde van en ervoer bij jouw eigen moeder/ouders; een ongeschreven contract, maar wel eenzijdig en onopzegbaar. En niet nuttig maar destructief van aard. In feite wordt ieder gechanteerd en tegen zichzelf opgezet. Het verdeel-en-heers-systeem dus in het klein, op microniveau, binnen ieder huishouden.

Zie in hoe het zit. Het is zo. Maar niet voor degene die dr kop liever in 't zand steekt.

Op termijn komt elk kind hier zelf achter maar 't wordt hier in eerste instantie blind voor gemaakt, net zoals jij er nog blind voor bent en nog gewoon naar jouw kouwe en gruwelijke familie toe gaat alsof je hen dat verplicht bent.

Ben je niet. Je bent ver weg in het vrijgevochten Amsterdam gaan wonen om je vrijheid te hernemen - steden waren van oudsher toevluchtoord voor hen die de hechte gemeenschappen ontvluchtten dus hoe symbolisch. En zie wat je doet. Je draagt de regels van anderen in je mee.

ps: het lied "I don't know how to love him" toont ons precies wat er gaande is qua (machts)spel en strijd tussen man en vrouw... Zie mijn versie ervan, in de bijlage (plus wat bonus filmpjes en foto's)

Op 23 februari 2018 om 10:16 uur heeft rj aan ex-vriendin het volgende geschreven:

Ben jij bereid de strijdbijl te begraven?

Dan pas is mediation zinvol, zoals je ziet. Eerder niet.

Naschrift

Dit is geen oordeel maar een uitnodiging tot dialoog.

Naschrift over demoniseren

Demoniseren ligt voor de hand | Niemand is vrij die is gevangen in de mentale gevangenis van eenzijdige, onvolledige educatie waarin de mens wordt vervreemd van zijn eigen gevoel en talenten en zo tegen zichzelf en zijn medemens wordt opgezet. Om vrij te zijn dient men dat juk af te gooien, de aangeleerde regeltjes die tot ego zijn gesmeed overwinnen en de eigen partner te worden, zodat men weer dicht bij het eigen gevoel leeft.

Er is een waarschuwing. Wie dat doet wordt gedemoniseerd door het domgehouden collectief dat, uit angst voor straf en boosheid van hun oppassers uit het verleden, blindelings het systeem verdedigt en alle haat en wraak en bloeddorst produceert die je je maar voor kunt stellen, om daarmee maar niet te worden geconfronteerd.

[bron: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/1431690083607321, 19 februari 2018, 11:00]