Wat wij mensen doen en waarom: verband tussen tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom.

2500 woorden | mp3  | 

Maandag 30 juni fabriceerde ik uit ingeving spontaan een plaatje met deze tekst:

• “Waarheid spreken is een teken van liefde.
• Alles bij een ander neerleggen is een vorm van terreur
• Continu boos zijn (en het rondlopen met innerlijke onvrede) is terreur naar anderen
• Liefde is... zorg-vuldig omgaan met onszelf en anderen

Elkaar besmetten met onze onvrede is niet OK en mogen we niet langer van elkaar tolereren. Dit is Aquarius. Het is tijd voor Waarheid. We hebben elkaar te attenderen op karikaturaal gedrag. Liefdevol. Schouders ophalen en het zo laten is een vorm van passieve agressie te noemen. Zo verandert er niets.

Zorg dragen is verantwoordelijkheid nemen.”

Reactie kon niet uitblijven (velen deelden dit plaatje op facebook) echter niet alleen positief en zelfs extreem anders dan ik dacht. De hatelijkheden vlogen mij om de oren:

• Da's toch een eigen plaatje? Hoezo delen dan? Soms heeft boos-zijn een reden, dus niet te snel (ver)oordelen zou ik zeggen.
• nou nou vind jou toch af en toe ook nogal boos en veroordelend uit de hoek komen naar mensen die anders dan jij denken :-P
  en dat is me al vaker opgevallen ;)
• ik krijg vaak de indruk dat als andere dat dan bij hem doen het altijd aan de ander ligt, we zijn allemaal spiegels en leraren voor elkaar, en niemand heeft de ultieme wijsheid in pacht en niemand is ook meer of minder dan een ander, bij mij wekt hij vaak de indruk op dat hij de wijsheid in pacht heeft en als andere dat dan anders zien worden ze gelijk berispt over iets in hun hun boosheod of hun weet ik veel wat, en als ze het met hem eens zijn krijgen ze een veer in hun reet, zoeits, en dat irriteert mij weer sosm, wat ook weer een hoop over mij zegt natuurlijk, ik kijk hier dan ook naar vanuit mijn ogen en vanuit mijn levens ervarigen, niets meer niets minder,. fijne dag allemaal 
• Je zou eens in de spiegel kunnen kijken die je anderen steeds meent voor te moeten houden.
  Tip voor jou: aanstaande donderdag is Byron Katie in Amsterdam. Ik vind haar briljant.
• (..) Oh, maar dan kan je ook van mij leren (dat kan je trouwens van iedereen als je er voor open staat!)
  Maar mij vragen om jou te ontvrienden doet mij vermoeden dat je niet open staat voor wat jij van mij zou kunnen leren
• oei oei wat een boosheid voel ik nu bij jou, om het in jou woorden te zeggen. dat is echt heelmaal niet mijn bedoeling geweest om een onfrisse taart in jou gezicht te prakken, hoewel als ik het voor me zie het me best grappig lijkt. ik heb idd de blog nog niet gelezen die je me net gestuurd heb maar lees wel vaak je andere blogs en volg je op facebook, en ik reageerde op jou en en op iemands anders bericht, als jij dat kinderachtig vind, dat mag

Er is geen antwoord op liefde

“Er is geen antwoord op liefde”, zo had iemand mij eens verteld. Eh... Wat is dít dan? Hoe tegenstrijdig zijn deze reacties ten opzichte van de liefdevolle post en de positieve bijdrage die ik daarmee meende gedaan te hebben? Waar komt dat vandaan??
Tot zover de inleiding. Hier begint dit artikel.

Vanmiddag, tijdens een wandeling, is mij het volgende in- en opgevallen:

• Ieder mens kampt met onvervulde behoeften - op een enkeling na (uiteraard ;)
• Niemand spreekt ze uit want “dat hoort niet”, we zijn dat dus niet gewend
• Het gevolg is, dat naar de achtergrond is geraakt wat er in ons leeft en wij er zelf niet meer bij kunnen.

We hebben letterlijk geen idee welke behoefte er in ons leeft

Kortom: we hebben letterlijk geen idee welke behoefte ons dag-in-dag-uit teistert zonder ooit vervuld te raken, omdat we ons er niet “bewust” van zijn. Verder viel mij op: sommigen houden dat bij zich. Anderen etaleren ongegeneerd hun behoefte, die weliswaar onbewust is en dus op een andere manier tevoorschijn komt, indirect, vaak zuigend zelfs, omdat we niet weten wat we nodig hebben maar dat tekort wel willen aanvullen - zonder overigens te weten wat we doen en waarom.
Wacht. Er is méér over te schrijven en meer categorieën te onderscheiden, daar ga ik zo over door. Eerst even bij dit punt stilstaan:

Sommigen houden dat bij zich. Anderen etaleren ongegeneerd hun behoefte, die weliswaar onbewust is en dus op een andere manier tevoorschijn komt, indirect, vaak zuigend zelfs, omdat we niet weten wat we nodig hebben maar dat tekort wel willen aanvullen - zonder overigens te weten wat we doen en waarom.

Ging dat te snel? Als gevolg van onvervulde behoeften die we collectief (allemaal dus) wegstoppen en dus niet erkennen en dus ook niet verwerken, sluimert deze onvervulde behoefte als elementair “tekort” in ons onderbewuste en zijn we ons niet bewust van de aard van ons tekort noch onze behoefte. Noch van wat we “uitzenden”. In psychologie magazine las ik 10 jaar terug, dat we dingen doen “om ons beter te voelen”. Dus dat is de grootste beweegreden van al ons gedrag, eigenlijk. Gevolg hiervan is: zodra we ons onplezierig voelen, doen we er (van) alles aan om dat niet te hoeven voelen. Kun je je voorstellen?

Aangezien het, bij alles wat we doen, stiekem onze intentie is om er alles aan te doen om ons beter te voelen kunnen we kiezen uit het aanvullen van het tekort met de middelen (mensen) die op dat moment beschikbaar zijn òf kiezen we voor onderdrukking van zulke nare gevoelens die we bovendien toch niet thuis kunnen brengen. Dit is een ingeving. Ik wil niet kort-door-de-bocht lijken door mogelijkheden uit te sluiten, dus ik merk hierbij een aantal mogelijkheden op, zonder wellicht volledig te zijn:

• Bij je houden en niets mee doen;
• Onderdrukken;
• Zelf aangaan;
• Bij ander energie halen - zuigen dus;
• Bij ander neerleggen als verantwoordelijkheid in de vorm van onvrede; dat is óók zuigen dus.

“Om maar wat te hebben”

Onderdrukken is de makkelijkste weg: roken, drinken, eten, chocola (en andere) drugs, relaties, seks, werken, winkelen, TV, gamen, extreme sport, verbaal geweld en ga zo maar door. Kortom: overmatig of excessief gedrag. Al deze varianten van overmatig gedrag zijn in wezen “vormen van afleiding van de kern van het probleem”. We zeggen ervan afhankelijk te zijn maar eigenlijk is het niets anders dan afleiding zoeken. En niet voor niets, want het (bestaansrecht ervan) is simpel: we doen dat “om maar wat te hebben”. 

Snap je dit? Dit is geen klein ding. 't Bespaart je het lezen van een boek als “verslaafd aan liefde” wat ik toch te eenzijdig (en vooral incompleet) vind, omdat het overzicht mist. We dienen de materie in de kern beet te pakken.

Energie halen uit een prooi, les één: Mind-Fuck voor gevorderden

Mensen die goed in hun vel steken zijn gewilde prooien. Die stralen uit “happy met zichzelf” te zijn en dan is de onbewuste beslissing snel genomen om die maar in z'n nek te springen en jouw shit (onvrede, emo shit) door hem te laten dragen. Eigenlijk... een teken van zwakte dus en eveneens “de makkelijkste weg” te noemen, omdat we het niet bij ons-zelf zoeken. Mee eens?

Wat mensen bijvoorbeeld doen, is die ander bestoken met hun visie en “verkopen” het als was het om die ander te “helpen”. “Verkopen” is een chique woord voor mentale of geestelijke terreur in een legaal jasje. Mind-fuck dus, maar gepresenteerd als was het een legale reden. Zoiets mag je ook verkrachting noemen, want in feite dringen we een ander iets op, dwingend zelfs, want we wijken niet van ons standpunt, als was het De Waarheid, en penetreren zo de ander's geest met onze verbale agressie. Aloha! 

Ter illustratie: iemand die zijn onvrede bij mij komt neerleggen kan mij autoritair noemen. Of, kan vinden dat ík eens in de spiegel moet kijken - naar mijn eigen gedrag. Of zeggen “allergie” voor mij te “voelen” - in gewoon Nederlands: de onvrede komt omhoog... dát betekent het.
Logisch toch? 
“Jij bent fout, niet ik”, roepen we en masse en om het hardst - en vinden altijd een manier om de Schuld - het tegenovergestelde van verantwoording nemen - bij een ander neer te leggen. Het illustreert dat zo'n persoon zó ver weg is van zichzelf en dus van het eigen gevoel, dat hij of zij niet doorheeft wat nu de eigen behoefte of intentie is - laat staan het eigen aandeel is.

Eigenlijk is zo iemand héél verdrietig en zoekt een manier om eruit te komen

Eigenlijk is zo iemand héél verdrietig en zoekt een manier om eruit te geraken. Maar da's nog niet zo makkelijk. Want dat moet je eerst willen, anders zie je niet in waar het nu eigenlijk om gaat. En als iemand die eerste stap (namelijk om te willen veranderen) niet wenst te maken, dan hebben we zo iemand te respecteren - en vooral uit onze buurt te houden, zodat we niet leeggezogen worden om het tekort van de ander aan te vullen ;-)
(nb: hoe ermee om te gaan beschreef ik al eerder in “eigen-waarde” en “parasieten herkennen”)

In een huwelijk kan zoiets wel jaren voortduren of beter gezegd voortslepen... echtpaar wordt v-echtpaar, huwelijk wordt gr-uwelijk... vóórdat iemand erachter komt dat er geen steek van (het fundament van) de relatie klopt. Om daarna de eigen weg te gaan om zichzelf gelukkig te maken. Alléén.
Want “alles zit al in ons” is geen loze kreet; wie één is met zichzelf en zo “de eigen partner is”, heeft niemand nodig om zich vitaal, gelukkig of gezond te voelen.

We zijn gemaakt om onszelf alleen te vermaken en gelukkig te zijn

Het is waar. Wij mensen zijn zo gemaakt, dat we onszelf prima alléén kunnen vermaken zonder op anderen te hoeven leunen. En als dat niet kan, is er dus “werk aan de winkel”. 

wie één is met zichzelf en zo “de eigen partner is”, heeft niemand anders nodig om zich vitaal, gelukkig of gezond te voelen

Oplossing is simpelweg: ga naar binnen. Hoe? Gewoon dóen. Meditatie of yoga kan daarbij zeker helpen en is heel leuk zelfs - maar vaak lijkt het een doel op zichzelf te worden... en niet te vergeten het “kijk mij eens”-gehalte - voor de buitenwereld. 
Wat dan wel? Het is dus een kwestie van “doen”. Het eigenlijke doel is namelijk “wezenlijk contact met ons binnenste”. Hoe dat eruit ziet weet je als je het weet. Ik noem dat: “Wanneer denken weten wordt.”

We stralen uit waar we (mee) zitten - het is van ons gezicht af te lezen

Wat we niet mogen vergeten, is dat we uitstralen waar we (mee) zitten. Onze “tekorten” oftewel behoeften snellen ons vooruit, zogezegd. Het is aan ons gezicht en/of onze energie af te lezen. Wat me hierbij te binnen schiet... Als iemand zegt: “Daar vráág je zelf om” is dat feitelijk nog niet eens zo gek gesteld want we reageren op anderen en vooral op de energie van de ander - veelal onbewust.

De energie van ander oppakken kan koddige taferelen opleveren...

Als iemand mij benadert of anderszins opvalt gaat het wellicht iets te ver om te stellen: “Jij wilt neuken, hè?” Toch komt het daarop vaak neer en ben ik graag to-the-point. Hoe doen we dat dan? Je maakt er niet direct vrienden mee door zoiets pontificaal te zeggen - de meesten zullen gechoqueerd zijn en ontkennen. En toch is dat raar eigenlijk. Vind je niet? 

Stel nou...dat het normaal zou zijn om ons volledig uit te spreken, zonder angst,  louter waarheid...

Want STEL NOU... als ieder mens open zou staan... als we dat van jongs af aan zouden leren... om te verwoorden wat we voelen en dat uit te spreken en te leren dat dat niet “stom” is maar juist constructief en zelfs “normaal gedrag”... zou deze wereld er dan niet heel anders uit zien? De gouden regels van feedback luiden niet voor niets: “Vertel: wat gaat er goed en wat kan er beter - en heb het altijd over gedrag en nooit over de persoon.” Yay... 

Zulke geweldloze communicatie zou, net als buitenspelen, een verplicht vak op school mogen zijn. Als we de mannen en vrouwen zo ver krijgen om gevoel en warmte te omarmen als nieuwe religie, warmte voor onszelf en anderen, zodat we elkaar vanuit het hart benaderen (denk je nu: “huh, wat is dat??”) in plaats van vanuit het kouwe kille verstand, dan is het vrij snel op de rit te krijgen; in zo'n tien jaar. Klein beginnen. Eerst zelf. Afleren van kou en onnodige kennis, gevolgd van nodige kennis. Dan je omgeving besmetten. Dan wordt het nog wat. Dan komt Gezond Verstand ook weer terug. En wordt het hier weer leuk en liefdevol.  Oei, laten de makers van “Agenda21” (was dat nu weer?) dit maar niet horen...

Hoe mooi zou dat zijn - “gewoon” zeggen wat je nodig hebt...

Hoe mooi zou het zijn als we weer durven zeggen: “Wil je me helpen?” 
Zo krachtig... 
Zó to-the-point. 
En zó simpel. “Gewoon” zeggen wat je nodig hebt...

Hoeveel mensen doen dat? Precies. Ik ken er niet veel; twee om precies te zijn. En ik leer het mijn kinderen: 
“Stop eens? Ben je aan het zuigen? Ga dan eens bij je-zelf... Wat heb je nodig? Vráág er om...”

Hoe eenvoudig, hartverwarmend, eenduidig en duidelijk wordt het contact tussen ons mensen dan...
Doe je mee? Wie durft?

“Waarom zou je? Wat brengt het?” hoor ik de sceptici brommen. Wat het brengt:
Rust. Plezier. Levenslust.
Zou je ook niet elke dag willen stralen van plezier? 
Zonder iets bij een ander te willen halen? Hoe RIJK zou je je dan voelen??

Bovendien:

Is het hulpvaardig om je schouders op te trekken en niets te doen als iemand raar doet? 
Of is het onze morele verplichting er iets mee te doen zodra we dat opmerken?

Is het onverschilligheid, angst of iets anders dat ons doet zwijgen als er iets gebeurt dat niet door de beugel kan? Luister eens naar deze jonge mensen, die tijdens Keti Koti - dat is het breken der ketenen, de herdenking van slavernij, de grootste misdaad in onze menselijke historie: http://youtu.be/BX3N5ICuj8k - hier dapper het woord nemen en zeggen hoe het is (de volledige tekst heb ik uitgeschreven voor je, mail me).

Waar komt die volgzaamheid vandaan?

Zeg mij, waar komt het vandaan, die volgzaamheid en het niet opstaan voor wat juist en correct en rechtvaardig is?

Zeg mij, waar komt het vandaan, dat conformeren; dat kijken of de ander niet uit de pas loopt en "dat wel eens even laten voelen"??

Is het dan niet correct om anderen te confronteren met gedrag dat ons allen misstaat? Gedrag, dat karikaturaal te noemen is en dus niet hoort of past bij de eigenlijke menselijke natuur?

Zeggen wat je nodig hebt is teken van liefde

Zeggen wat echt en waar is oftewel Waarheid spreken...is een teken liefde. 

En het “Veroordelen van anderen”? Wie dat doet is niet bij zichzelf, èn het getuigt niet van nieuwsgierigheid en niet van rust - maar eerder van zwaarmoedigheid. “Bij zichzelf zijn” betekent: bij het hart, bij het gevoel.

Je ziet toch, ik heb me-zelf uitstekend vermaakt met deze ingevingen, ergens buiten in de natuur, lekker op mezelf, schrijvend...

En... wat is mijn excuus om me met anderen bezig te houden? Passie. Ik kan niet anders. Ben geboren mensenhelper en dit is mijn ding. Ik zoek uit hoe het zit wat ik niet snap en krijg ingevingen die ik opschrijf. Dat voelt goed. Dat... noem ik rijkdom.

Naschrift

Uit het hart. Dit zijn ingevingen op een zonnige dag in de zonovergoten buitenlucht. 

Misschien wel mijn belangrijkste blog tot nu toe sinds "Warm menselijk communiceren in een land vol kou" en "Vrouw, ik heb je nodig"

Hier zijn foto's van m'n wandeling:

PS: Ook als mp3 - laat het je voorlezen

Meerleeslink

Voortschrijdende inzichten:

dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/11/competitie-strijd-om-aandacht.html
en
Seks willen is vaak “leunen op een ander;” seks “om maar wat te hebben”. Ieder mens straalt z'n behoefte en daarmee z'n tekort uit. Dus je bent te lijmen met een natte vinger en dat is voelbaar voor anderen. Dat geldt voor bijna alles wat we doen om ons beter te willen voelen. Dat geldt zelfs (en juist) voor seks. Dan wordt seks “om maar iets te hebben”.