vrijdag 6 juni 2014

Parasieten herken je zo | bloedzuigers en ander modern vampirisme

1773 woorden |
"Para-shit"
Op facebook provoceer ik. Niet bewust maar zo schijnt het uit te werken. Dat zie je aan de reacties, mensen die van alles bij een ander neerleggen. Een enkeling is bij machte om zichzelf te corrigeren door in te zien wat er geraakt is en houdt het bij zichzelf. Dat juich ik van harte toe want hoe mooi is dat...

Parasieten zijn een ander verhaal, die komen bloed drinken. Afscheid is vaak 't enige dat rest. De pas afsnijden dus door te benoemen wat je ziet gebeuren en zeggen hoe het wèl hoort tussen mensen. 

Dit verhaal is een vervolg op de blog "eigenwaarde" te noemen. Laat me je een stukje meenemen. De materie is té leuk :-)


Passie

Dolenthousiast word ik als er een bruikbaar voorbeeld zich aandient. Op de facebook-pagina had iemand de brutaliteit om mij indirect aan te spreken op iets wat hem was opgevallen. Ik had die ochtend overigens een blog geschreven vanuit mijn tenen (Slimme meter voor domme consumenten | Fulmineren doe je zo) en mogelijk dat ik daarmee mensen raak. 
Is dat mijn zaak? Is het niet juist de bedoeling dat we elkaar attenderen op onze leefomstandigheden? Of zoals ik letterlijk stelde, "Waar is de passie dan nog als je niet kunt stellen hoe het is vanuit je eigen beleving?" 

Ik zie het als mijn taak om te schrijven wat ik zie en anderen te attenderen op het gedrag dat we allemaal vertonen. Ik ook; ik ben ook mens. Alleen durf ik de stappen te nemen om mezelf te corrigeren en heb nu de brutaliteit om dat de wereld in te slingeren. Omdat dat zo voelt; dat is mijn pad. Mijn roeping.


Parasiet 

Laat me je het verhaal vertellen. Ik postte:
Sommige mensen vinden sommige dingen die ik schrijf te grof, te hard (zonder 't') of gewoonweg niet kunnen.
Einstein, zei daar dit over: "Those who have the privilige to know have the duty to act"
NB: vraag mij om het hele artikel hierover
Waarom ik dit plaatste? Ik was via de chat aangesproken op mijn eerder genoemde weblog. Iemand die ik ken vond het te persoonlijk; "Dat hoort zo niet". Grinnik. Dit citaat vond ik daarom wel passend en treffend. Dus ik ging staan voor wat ik te melden heb - met nog een schepje er bovenop :-)

Deze meneer had z'n kans schoon gezien en opende de aanval. En onthulde zich vervolgens als vampier - ik voelde het trekken aan mijn onderbuik; het alarm gaat af bij energie zuigen. Zijn tactiek was: de aanval openen op mijn terrein. Een mind-spelletje waarin iemand zou verdwalen en bloed zuigen terwijl je het niet door hebt, zo viel mij op. Nou ja, kijk zelf maar. Herken jij het? Dit zijn de reacties:

Jan: Start met leven naar je eigen woorden is een welgemeend advies
  • Het lichaam liegt nooit Wat stel je voor? Deze pagina stoppen totdat ik dat in de praktijk gebracht heb? En hoe is dat meetbaar en door wie?

  • Jan: Zeker niet stoppen. Wel eigen woorden evalueren. Meetbaar in objectievere termen: overal waar beschuldiging, boosheid, kleineren etc. in doorklinkt, is minder uit het hart en meer uit het ego.

  • Andromeda: Het advies is aan zichzelf
    (Dit commentaar begreep ik pas later. Ze bedoelt dat hij dit advies aan zichzelf gaf; hij keek in de spiegel en Andromeda zag dat in)
  • Het lichaam liegt nooit Je irritatie is voelbaar. Als jij de P in hebt, wees dan volledig. Dat ben je nu niet.

  • Het lichaam liegt nooit Andromeda? Geen idee wat je bedoelt. Voel alleen een hoop negativiteit. Geen opbouwende kritiek. En al helemaal niet specifiek.

  • Het lichaam liegt nooit JWN ik sta open voor input alleen je zegt niets , je moppert alleen. Ik kan niets met je feedback want het is geen feedback. Het is per definitie gezeur.

    Dus: Wat is er? Zeg dat gewoon

  • Jan: Je eerste reactie op mijn vorige betreft invulling en beschuldiging. Waarmee jij laat zien dat mijn welgemeende advies aan het goede adres was gericht.

  • Het lichaam liegt nooit Feedback is : dit gaat er goed; dat kan er beter.
    Zeg wat je voelt, zeg wat je wilt.
    Je loopt nu te zuigen. Dat tolereer ik niet, van niemand. Je hóeft hier niet te zijn, het mág.

    Heel veel mensen maak ik blij met wat ik doe.
    Alleen, jij ziet je kans schoon om mij op de vingers te tikken. Meestal doen vrouwen dat, maar jij hebt ook een manier gevonden. En sierlijk is het niet, gozer. Succes ermee.

  • Jan: Kennelijk ben ik niet duidelijk genoeg. Woorden van het hart beschuldigen niet. Ik neem aan dat je het verschil tussen signaleren en beschuldigen kent. Veel zaken die jij signaleert, worden vervolgens verwoord door je met beschuldigingen in het taalgebruik. En op dat moment is er een discrepantie tussen jouw aangenomen uitgangspunt (leven vanuit het hart) en je woorden.

  • Het lichaam liegt nooit Je toont bijzonder naar gedrag JWN, hou het bij je. Ik begrijp je "cry for love" maar hier ben je te oud voor.
    Dit gedrag is klein. Doe groot.

    Voor de volledigheid. RJ

  • Het lichaam liegt nooit Je zuigt. Je draagt dus niets bij, maar komt hier HALEN. Via de achterdeur. Dat is verwerpelijk gedrag. Kappen! Of ik gooi je d'r uit.
    Helder genoeg zo?

Bottomline

Vanmorgen werd ik blij wakker en hoopte dat de reacties van Jan er nog zouden staan. Ik popelde en kon niet wachten, de blije energie om hiermee een blog te vullen maakte dat ik niet te houden was van zuiver enthousiasme. Op de rand van mijn bed krabbelde ik alvast een notitie, tegen het vergeten:

"Alles bij een ander neerleggen is een vorm van terreur." Weet je nog? Dat is wat je nu doet; je vecht op mijn terrein.
Neem je verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag. Je bent nu energie aan het stelen via ingewikkelde mentale spelletjes. Achterdeur dus.
Dat past niemand. Je negativiteit is voelbaar. Negatief = tekort. Je kunt het niet uit jezelf halen en komt bij mij stelen voor het oog van de wereld.
Schandelijk gedrag. Maar niet erg als je er lering uit trekt. We zijn hier om te leren immers. Pak je 'm? Zie je in wat je doet en hoe het zit?

Dan pas je gedrag nu aan dan is het allemaal niet erg. Hou dit gedrag bij je (voortaan). Je behoefte kun je delen, uitspreken dus. Dat is volwassen en grootzielig gedrag.
Wat je nu liet zien is indirect. Kinderlijk dus. Kleinzielig gedrag. Je staat te stampen van woede als je niet krijgt wat je wilt. Dat no kan.

Zie je nu hoe simpel het is?"

Onberispelijk zijn = in neutraliteit blijven

Beeldschone boodschap zo, vind je niet? Don Miquel Ruiz hamert erop, dat we onberispelijk in onze woorden dienen te blijven. Ik merk dat dat het geval is zelfs als ik voel wat de ander beoogt en mij dit kwaadheid brengt om de simpele reden dat dit gedrag Not Done is. En het ergste is, wij mensen zijn ons er niet van bewust. Dus heeft zo iemand geattendeerd te worden op wattie doet. Toch? Anders blijft het zo. Misschien komt hij tot andere gedachten.

Die kwaadheid die ik voelde noem ik overigens "functionele kwaadheid"; de ziel laat voelen dat dit menens is, niet bij mij hoort en niet genegeerd mag worden. Dus ik ga het niet uit de weg en pak die handschoen op

Een dinnetje meldde zich blij per sms, vraagt hoe het gaat en ik vertel haar:
"Op mijn pagina provoceer ik. Gister reageerde een man door mij aan te vallen op mijn gedrag. Ik ga zo kijken of hij inmiddels tot inzicht is gekomen want ik heb genoemd wat ik bij 'm voelde en gezegd dat het zo genoeg was. Ben benieuwd of hij tot de mensen behoort die dat kunnen. Leren en corrigeren. Dat is mentaal krachtig."

Ze reageert verontrust en zorgend:
 "Als je erop ingaat ga je een strijd aan. Het is niet aan jou of de ander wel/niet tot inzicht komt. Ik zou als ik zo mag zijn je aandacht bij jezelf houden.

Lief hè? Ze heeft gelijk. Daarom ga ik geen strijd aan. Ik ga niet mee in het drama van de ander. Ik voel weliswaar wat de ander beoogt, laat het me niet raken door erin mee te gaan - maar ga het ook niet ontwijken. Het komt niet voor niets op mijn pad, hier heb ik iets mee te doen. Niet qua emotioneel oud zeer, want daar raakt het me niet; na 7 jaar afleren heb ik mezelf eindelijk emotioneel in balans; nee, het inspireert mij om te schrijven. Dolenthousiast zelfs. De ingevingen vliegen me om de oren!

Dus ik sta recht en benoem wat ik zie, want dat vind ik mijn plicht. Voor het oog van de wereld want daar speelt zich dit af. Waarom niet?

"Ik vind dit wonderschoon. Het leert me. Ik zie hoe mensen doen. Mooi juist. Geen nood, voer voor een blog:) - schreef ik haar terug.
 
Zij: "Je zou je wel kunnen afvragen of de toon die je pakt de juiste is... Voor mijn gevoel zit daar de energie in waar mensen ook terug spiegelen....x"
 
- 'Je bent lief. Dank voor je zorg :) '

Hmmm. Inderdaad was het zo, dat ik de avond tevoren niet al te haastig wilde terugschrijven. En het even liet bezinken en hem eerst korte vragen stelde, om te voorkomen dat het touwtrekkerij werd - exact wat mijn "gast" beoogde immers. En exact waar deze dame me zo innemend voor waarschuwde :)

Denk je mee?

Oordeel zelf. Of liever: VOEL zelf. Oordelen horen we genoeg en dat wordt vaak verward met emotioneel oud zeer of gewoonten of normen en waarden die anno 2014 niet langer nuttig blijken te zijn.

Voelen brengt ons dichter bij ons-zelf en toont ons de weg. De inzichten zullen zich melden. Van-zelf. Zoals je -naar mijn bescheiden idee- hierboven ziet gebeuren.

Mensen die de pendel hanteren kunnen zich deze vragen stellen over het plaatsen van deze blog:
"Mag dit zo? Moet dit zo? Is er iets op tegen om het te plaatsen? Of... gewoon dóen?" Ik had 4x een ja. Jij?
Een mooie basis is altijd: "Is het idee goed? Is het moment goed? Is de uitvoering goed?" Check! :-)

Ingeving: 'Iemand die zich-zelf in de steek laat, mag ik attenderen op z'n "vergissing".' Want die besmet een ander met z'n gedrag. Daar merk je het aan immers.

Nu jij. Heb je het geduld en de moed om stil te staan bij jezelf? 

Dank je voor het lezen. Fijne dag. De zon schijnt. Wow.
Heb je het geduld en de moed om stil te staan bij jezelf?

Meerleeslinks:

Dit is mijn studieterrein en expertise. Ontmoet mij op fb.com/hetlichaamliegtnooit voor dialoog.
Gepost door op
Labels: , , , , ,

2 opmerkingen:

  1. Dagboek van een vreemdeling12 juni 2014 om 15:00

    Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeanet25 augustus 2014 om 21:34

    Ik ben me rot geschrokken toen iemand me een paar maanden geleden erop 'attendeerde' (mededeelde hij deed het heel netjes) dat ik zelf een energetisch vampier was. Echt het lazarus schrok ik me. Eerst was ik geschokt. Hij niet. Toen schaamde ik me. Toen heb ik me afgevraagd hoe ik ermee kon ophouden er eentje te zijn. Wat een kloteles. Maar wat ben ik blij dat ik erop geattendeerd werd, want nu weet ik ze ook in m'n omgeving te herkennen en erop te reageren en anders me ervoor afsluiten.

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)