“Een luchtige(r) manier van omgaan met tegenspoed”
Kids opgehaald, uit school, da's altijd feest. “Pappa mogen we in het avontuurlijke?” Van mij mag dat. Klimmen in bomen en genieten van het bladerdek en ondertussen kaasstengels en pannekoeken nuttigen. Welk kind wil dat niet.
Na verschillende klimbomen in verschillende perkjes zijn we uren later onderweg. Bij een splitsing van snelwegen moet ik zomaar denken aan een oliedom filmpje dat ik juist die middag “toevallig” had bekeken getiteld: “insane truck burnout”*), waarbij met grof motorvermogen en veel rook het rubber in twee minuten van het wiel gebrand werd en de velg uiteindelijk roodgloeiend werd. Onooglijk filmpje, kan het niemand aanraden - maar kennelijk moest ik het zien. En op dát moment hoorde ik iets abnormaals aan de banden en voelde ik aan het stuur dat er iets niet in orde was. De band was plat - ik wist hierdoor gelijk wat het was. Stuurde naar de vluchtstrook en vertelde de kids uit te stappen en achter de vangrail te wachten.
Tijdige aankondiging
Soms komt er zo'n tijdige aankondiging langs dat je “weet wat er gaat gebeuren” zonder te weten waartoe dat is. Net als de anekdote van die vlieg, gister. Ik neem ze ter harte. En begrijp nu waarom.
Mijn zoontje vroeg na het verwisselen of ik het vaker had gedaan; hij vond dat het zo snel was gegaan.“Voor alles is een eerste keer jongen; zo, op deze manier, was voor het eerst, maar ik moest opeens denken aan een platte band dus ik wist wat ik moest doen.”
“Zou lekker zijn als er een rijstrook afgezet zou kunnen worden”
Wat nog het meest opvallende was: de auto's waren tijdens het band-wisselen opeens (hoorbaar) minder snel gaan rijden en toen ik keek was er één rijstrook was buiten gebruik gesteld. Ik keek om me heen en zag geen enkele camera. Hoe mooi is dat?
Nog zoiets. Ik had tijdens het neerzetten van de gevaren-driehoek de innige wens gehad, dat er een rijstrook zou worden afgezet met zo'n matrixbord boven de weg en overwoog zelfs Rijkswaterstaat erover te bellen, maar besloot het te laten gaan. Ook ANWB liet ik gaan; dit kon ik zelf wel en alles ging op m'n gemak. Moeiteloos eigenlijk.
“Zou ik een pomp bij me hebben?”
Tenslotte hoopte ik dat m'n reserveband vol genoeg was en checkte met het speciale groen/rood ventiel dat er wel een paar bar bij mocht. En ja hoor. Bij het opbergen van de kapotte band kwam ik een voetpomp met manometer tegen - dus kon de band alsnog oppompen.
Bij het wegrijden belde ik Rijkswaterstaat om te melden dat de rijstrook weer vrijgegeven kon worden - voorzien van mijn hartelijke dank. Niet eerder met zoveel plezier een band verwisseld.
En de kids? Die hadden zich vrolijk vermaakt tussen het groen langs de weg, ramden tussen neus en lippen m'n deur tegen de vangrail en hadden nergens last van ivm #volle-maagjes en #maakt-nix-uit-Amsterdamse-auto's-zitten-toch-vol-butsen.++
*) Als je het niet verder vertelt - dit is dat filmpje van "insane truck burnout": http://trendinghot.net/insane-truck-burnout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten