Onberispelijk gedrag - wasda?

 1294 passionele woorden - beluister als mp3 |

Onberispelijk gedrag. Wat is dat eigenlijk? Herkennen we dat wel? Of verwarren we het één met het ander? Waar gaat het mis? Twee dingen vallen mij op. Ten eerste denken we dat dat het "ontbreken van emotie" is in ons handelen - en feitelijk gezien klopt dat ook nog, als men denkt aan 'onbewuste sabotages en/of onverwerkte emoties'.

De denkfout in: "Waar twee vechten hebben er twee schuld"

Echter, emotie wordt verward met GEVOEL en dan doel ik op normaal menselijke gevoelens. Dat kan men dus niet onderscheiden. Authentiek gedrag kan men niet van "getriggerde emotio-shit" onderscheiden. Dus roepen we: "'Waar twee vechten hebben er twee schuld".

Maar... Is dat rechtvaardig? Of maken we nu een keiharde denk-fout, omdat we het verschil niet weten en bovendien niet geleerd hebben de intenties van mensen te onderscheiden?

Uitgangspunt

'Emotie' - daarbij wordt gedacht aan onverwerkte emoties die ons in dagelijks functioneren voor de voeten lopen. Onberispelijk zijn in ons gedrag wil dan dus zeggen: "Een ander niet belasten met onze onverwerkte ellende die alleen op ons zelf van toepassing is". 

"Wie er wat van zegt, valt op, en is fout" - is dat niet wat we nu doen?

Wat nu, als iemand verwijtbaar oftewel 'niet-onberispelijk gedrag' vertoont, en een ander zegt daar iets van? Valt beiden dan iets te verwijten?

Dit is wat we doen: dan pakken we degene aan, die er iets van zegt. Die 'verstoort de vrede' immers. Dat is de praktijk die ik zie althans. En daarmee is gelijk het tweede probleem blootgelegd, namelijk hoe we ermee omgaan in de praktijk. We interpreteren de feiten en komen er weliswaar niet uit, maar willen af van die herrie, dus zijn beide partijen per definitie maar fout. Ongeacht hun insteek. Ongeacht de intenties van beiden. Onze angst lijkt ons te dicteren: "Het mag vooral niet escaleren". 

Anders gezegd: getuigt het van onberispelijk gedrag als je je gedraagt en dus je bek niet open trekt? Of juist als je van je laat horen op een neutrale, concrete, correcte manier?


Nog anders gesteld: Als ik kwaad word, wordt mij al snel een onverwerkte emotie aangepraat zonder dat er gecheckt wordt wat er is en hoe dat zit. Mijn vraag is daarom: wat is boosheid eigenlijk? Is dat een normale menselijke reactie of moet ik gelijk een therapeut zoeken? Of mag ik de beschuldiger ook de bal teruggeven onder het mom van onnodige verbale agressie? 
 

Is angst jouw drijfveer? Angst dat iets escaleert?

Toch? Dat is wat ik continu zie gebeuren. En nu ik er aan terugdenk, had mijn moeder er ook een handje van om de boel te sussen "voor de lieve vrede" en zo een gezonde, heilzame confrontatie uit de weg ging "om de lucht te klaren".

Klaart de lucht door de boel te sussen? Zeg het mij: Lucht het op als jouw waarheid er niet mag zijn?

Ik grinnik bij de herinnering aan de onsterfelijke woorden uit de onpeilbaar diepe wijsheid van de ouder die niet gehinderd wordt door enige communicatieve vaardigheden:
"Jij bent ouder dus wees de wijste" - waarna ik het van pure ellende maar "goed ging maken" met m'n kleine zusje. Datzelfde krengetje dus, dat de boel had laten vastlopen en niet openstaat -inmiddels al veertig jaar niet- om de wereld anders te willen zien. In mijn beleving, richtte "mams" zich dus tot precies de verkeerde. Ironisch genoeg had ze wèl goed ingeschat, dat ik als enige aanspreekbaar was, de enige was die ergens voor openstond. Dus richtte ze zich terecht tot mij. Dwars tegen m'n innerlijk kompas en m'n eigen rechtvaardigheidsgevoel in. On-waarheid blijft altijd wringen..

Wat leerde ik ervan?

Leerde ik er iets van? Tuurlijk: dat ik mijn frustratie voor mezelf te houden had omdat de wereld nu eenmaal krom in mekaar zat. Hoe wáár is dat?

Dertig jaar later breekt Aquarius aan. Het jaar 2000 belooft een nieuwe tijd in te luiden. Ik hou mij vast...maar er gebeurt nog niets.

2012. Nog tien jaar later heb ik een mentor die me na jaren de keet uitschopt om het nu zelf te gaan doen. Mijn eigen ding uitzoeken en neerzetten. Zelf-studie. Huiswerk dus. 
En wat zie ik? Er is geen hol verandert. Mijn kleine zusje leeft nog steeds in onmin met de wereld en ik zie een opvallend groot aantal klonen van haar om me heen rondschuifelen. De één boos. De ander onredelijk. De derde verloren en doelloos. 

Niemand weet het. Iedereen laat dat zo. Ik verbaas me en wens spontaan iedereen zo'n innerlijke tijdbom die een keer afgaat als een wekker, zodat je opeens verwonderd om je heen gaat kijken hoe het zit en hoe dit allemaal maar kan. Net als ik. 
Transformatie noemen sommigen dat - die er zelf vaak niets mee doen. Dus blijft het slechts een mooi (mode-)woord. Ik mijmer: ....

"Zo vreemd... dat er zo weinigen zijn die werkelijk op onderzoek zijn gegaan - of halverwege zijn blijven steken en zich dan ongenaakbaar verschansen in een ivoren toren zonder ooit nog ergens voor open te staan uit pure angst om zichzelf te leren kennen..."

Lees het magazine "Linda." Dat schopt onze emotie alle kanten op

En voor wie me niet gelooft: lees de Linda. De intentie is voelbaar en spat er vanaf: een venijnig kut-blad, slechts erop uit om geld te verdienen, en ondertussen op je EMOTIE inspeelt en je van links naar rechts laat buitelen, heen-en-weer, je emotie alle kanten op gooit. Kennelijk werkt het, want dan hebben we ten minste nog het gevoel dat we gevoel hebben, zo stel ik mij voor. Zoiets moet het zijn.
Het bewijs is snel geleverd. Kijk zelf maar: we laten ons raken bij de oppervlakkige sensatie die de redactie van Linda zo kunstig in beeld wist te brengen... 
We voelen dat we voelen... en hup, weer verder. Op - naar de orde van de dag.

Wie is emotioneel vrij? Dus vrij van onverwerkte emotie? Nagenoeg niemand is emotioneel vrij. Ieder resoneert wel ergens op. Wat houdt jou vandaag bezig? Hou je dat zo of wil je er iets mee? Of is het 'gewoon de schuld van een ander'?

Niemand herkent onberispelijk gedrag...hoe zou dat komen?

Onverwerkte emoties roepen angst op, omdat we bang zijn voor pijn. Daarbij vergeten we overigens, dat dat een vorm van (liefdadige) terreur is naar onszelf en anderen. We zijn feitelijk angstig voor de mogelijke angst voor pijn. Een soort fractionele reserve op de goudbalans achter geld. Dus pakken we dat niet aan, maar blijven we onszelf voortslepen met het idee "dat het niet anders kan". De grootste leugen allertijden, want het doorwerken van emotioneel oud zeer is gewoon te doen, alleen moet je de tijd nemen voor het losrukken van die inwendige pleister en de pijn accepteren als drager van een boodschap. Het levert meer op dan je denkt, namelijk: het laat je voelen wat de wereld nu werkelijk behelst. 

En omdat we dat niet aandurven, onderdrukken en verdoven we ons gevoel met alle mogelijke middelen. Noem maar op. Roken en drinken is wel erg makkelijk. Nu de moeilijkere varianten. Werken. Relatie. Winkelen. Gamen. Seks. Een ander de schuld geven. Continu boos zijn. 

Afleiding

Wat hebben deze dingen gemeen? Afleiding zoeken. Niet-naar-binnen-gaan dus en in die afhankelijkheid blijven zitten. Getuigt dat van volwassen gedrag? Getuigt dat van verantwoordelijkheid nemen? Wie zet de eerste stap? Of ben ik het schaap dat als eerste over de (Zaanse) dam loopt? En blijft de rest voor de TV zitten gapen naar het WK waarvoor duizenden Brazilianen hun sloppenhuis uitmoesten? En laten we ons sussen met een handjevol Kamervragen en nemen we er vervolgens een frietje op? 

"Het zijn fijne nuances die we snel over het hoofd zien als we vanuit onze eigen perceptie praten" - vol met emotionele hindernissen van vroeger. Zoals kou.

Even tussen jou en mij... Wat zijn wij mensen grappig eigenlijk hè? Vind je niet?

Waar gaat het dan wel om? Zeg het zelf maar. Wat is het tegenovergestelde van afschuiven? Verantwoordelijkheid nemen, toch? 
Het gaat niet om schuld. Het gaat om "leren". En dus om verantwoordelijkheid nemen.