Wees origineel

1624 woorden |

Wees origineel - zet je eigen input de wereld in
 
Als piepklein mannetje vroeg ik mij af, wat ik de wereld zou brengen. Ik vroeg het me zo hard af dat de verwachtingsvolle blijdschap me vulde. Verwachting, doordrenkt van blijdschap dus. Ik wilde de wereld wat bréngen! Dat wist ik toen al. Maar wát? Zonder kennis van het spirituele begint dan de lange zoektocht voor een klootzak als ik die wordt afgeleerd wat bij de menselijke natuur hoort. Moet vervolgens na z'n veertigste eerst weer alles afleren om daarna te kunnen bijleren: inzien dat hij een missie heeft en dat vooral, zonder enige menselijke interventie, alle ruimte geven.

Dat is mijn huidige ontwikkeling (meer dan 'n proces-je) en het is genieten. Stappen maken om te zenden en te brengen in plaats van te slopen en te halen. Een zaadje planten kan iedereen (kep trouwens drie kids) maar je boodschap weten en continu uitzenden als een straalmast waar KPN, Vodafone, Tele2, Telfort en al die andere rukkers jaloers op worden, ja dá's andere koek. Daar gaat dit stukkie over. Even terug in de tijd nu. 

Gandhi's kleinzoon

In 2009 regelde “Rishis” op de Westergasterrein in Amsterdam een lezing met de kleinzoon van Gandhi. Ik herinner me dat hij aan het vertellen was en dat het “aardig” was en boeiend op dat moment - maar niet sprankelend of bijzonder. En ik herinner me dat er een plotselinge woede in mij opstond. Da's een functioneel ding, zo heb ik intussen geleerd, want dan ga ik wat leren. En dat begint met doen. Uitlokken, om precies te zijn. Dat weet ik dan nog niet maar zo zie ik dat nu, achteraf. 

Intermezzo bij Roy Martina

Eerder deed ik dat bij Roy Martina's trainers die de hele zaal aan hun voeten hadden en publiekelijk liepen te kutten met een demonstratie van “Emotioneel Evenwicht” oftewel EFT. Een vrijwilligster moest zich zonodig een stuk beter en lichter gaan voelen door de ongeëvenaarde kwaliteit van zo'n behandeling. Iedereen was “in awe” (spreek uit: “oooh”). Aan de voeten dus. De gestelde vragen kwamen vanuit eerbied. Onderdanigheid is een beter woord. Nu had ik de innige wens gevoeld om tijdens die vier dagen cursus óók eens met een vraag uit de hoek te komen die er werkelijk toe deed. Zit je? Ik kreeg een ingeving, stond op en sprak, confronteerde de trainers met wat ze over het hoofd zagen en de lichten in de zaal leken uit te gaan - althans, zo zie ik dat nu. En iedereen viel over me heen. Niet gelijk, wel nadien, met name de volgende dag. De trainers hadden vergaderd en kwamen mij op de brandstapel zetten. Ik won digi-advies in bij m'n mentor die een deel uit handen nam, pakte mijn les en inzicht en ik plaste keurig mijn eigen brandstapeltje uit en slaagde daarmee voor mijn zelf afgeroepen preuve. Op m'n verjaardag. Een mooier verjaarsgeschenk had ik mezelf niet kunnen doen vond m'n mentor en ik trakteerde spontaan op gebak uit verrukking. 

Lessen uit een andere cultuur

Terug naar Gandhi's kleinzoon. Hij vertelde hoe opa Mohandas Gandhi z'n kleinzoon naar een potlood had laten zoeken, dat hij onderweg naar huis had weggegooid. Gandhi liet z'n kleinzoon net zo lang zoeken tot hij het terug vond. Ook al was het nog maar een stompje. “Je gooit niet zomaar wat weg wat nog bruikbaar is”, was de boodschap. Hij vertelde hoe opa zijn kleinzoon, in een belangrijk gesprek met Hoge Heren, bij zich had gegrepen, en zijn aanwezigheid had verdedigd, door desgevraagd te reageren: “Heren, dit is iets tussen mijn kleinzoon en mij”. Wat ook indruk op mij heeft gemaakt, was dat zijn vader (de zoon van Mahatma Gandhi dus) zichzelf boete deed om zo te leren wat het betekende als je een fout maakte; het toonde de pijn die de ander ondervonden had van jouw beslissing. Vader liep het hele stuk naar huis omdat zoon hem had laten zitten. Zoon voelde zich beroerd over wat zijn vader zichzelf aandeed. 

Er zat niets van hem zelf bij

Dat was absoluut blikverruimend om te horen. Toch vond ik deze Arun Gandhi (ik meen dat het deze was:  http://en.wikipedia.org/wiki/Arun_Manilal_Gandhi) niet positief. Hij vertelde eigen ervaringen met z'n opa - maar er zat niets van hemzelf bij. Het was dus niet inspirerend, valt mij nu in.
 
Ik stond op en stelde een vraag tussendoor, vanuit ingeving. Een vraag die er toe deed maar niet heel bijzonder was, maar toch belangrijk genoeg om gesteld te worden. Gandhi's kleinzoon wilde niet onderbroken worden. Ik begon met te vragen of ik tussendoor iets mocht vragen. Hij zei van niet. “Zie je nu, nu ben ik de draad kwijt,” hoorde ik hem zeggen. Ik bleef verder stil. Het kostte hem overigens slechts enkele tellen om de draad van het verhaal weer op te pakken.

Naderhand was er zend-tijd voor de aanwezigen en kon ik mijn vraag alsnog kwijt. Na een korte reflectie -met m'n hoofd naar beneden gebogen om letterlijk bij mezelf te komen- was de vraag weer in m'n bol terug. 
Na afloop sprak ik Arun Gandhi aan en kon zo een paar woorden met hem wisselen. In rust. Ik herinner me nog, dat ik niet geïnspireerd was om enige diepgaande vragen te stellen... Daarmee reagerend op 's mans energie, realiseer ik me nu. Toch wachtte ik netjes tot er wat bovenkwam en belastte de goede man ermee.

“Ik leef al een maand uit m'n koffer”

En toen kwam het. Uit het niets vertelde hij zomaar, dat hij al een maand uit z'n suitcase leefde. En z'n vrouw en familie een tijd niet gezien had. Het kwam zeurderig op mij over – zo voelde dat namelijk. Letterlijk. Het onmiskenbare verschil tussen interpretatie en domweg aan-voelen.

In mijn beleving had de man zich zojuist prijsgegeven. Hij had zich laten zien. Hij had zich verraden. Dit was niet positief. De kleinzoon van Gandhi beklaagde zich zojuist tegen mij. Wacht eens even... deze man trekt de wereld rond om de boodschap van zijn beroemde grootvader gestalte te geven aan de hand zijn eigen ervaringen met hem?? Is dat het? Is dat alles? Heb ik daar die 40 euro voor betaald (inclusief eten en een dansfeestje bij Rishis)? En nu moppert hij dat al een maand uit z'n koffer leeft? Da's niet positief maar negatief gedrag en al helemaal geen origineel gedrag, zo valt mij nu op. Onder de douche kwam dit in-zicht, spontaan. Ik verzin het niet.

Is dit een oordeel? Of een ingeving?

Let op hoor. Voordat je met dit gegeven aan de haal gaat: ik kraak niemand af. Ik noem feiten en vermeld ingevingen. Je mag ermee doen wat je wilt maar let op hoe je zelf aan de haal gaat ermee. Interpretatie ligt op de loer. Tegelijkertijd zijn Mahatma Gandhi noch z'n kleinzoon heilig. Dus voordat je oordeelt over mijn vermeende oordeel (wat dit niet is) vraag ik je: Wat is er mis mee om aan de hand van dit inzicht, een statement te maken? Een standpunt dus, op z'n Hollands gezegd... 

Overigens... Zie je het verschil tussen oordeel en constatering? Mijn moeder oordeelde over ALLES. Ze was dus, in wezen, heel negatief ingesteld. Geen lekker voorbeeld dus, maar wel leerzaam. Want met alle respect vond ik hier en nu een stukje negativiteit in het gedrag van deze Gandhi-kleinzoon terug. Dat vóelde zo namelijk. Ik merkte het aan de onverwachte reactie op mijn tussendoor gestelde vraag – die hij niet kon hanteren – en aan zijn duffe opmerking over de koffer, achteraf. Hij liet zichzelf in wezen zien, zijn ware aard, his true colors... En die merk ik nu, vijf jaar later, opnieuw op. Omdat ik het verbind met iets pósitiefs: de wereld iets van jezelf brengen. Want dat is mijn wens. En dat miste ik bij deze “beroemdheid”.

Niemand is heilig. Wat is wèl heilig? 

Ik stelde tussendoor dat Gandhi niet heilig is. Wat is wèl heilig? Het contact met ons-zelf  natuurlijk. Dáár komt alle oorspronkelijkheid vandaag. Creativiteit, spontaniteit, originaliteit. Als we lekker in ons vel steken, is dat er. Waar of niet? 

Mijn wens: de wereld iets van mezelf brengen

Iets van je-zelf de wereld inbrengen...

Wie doet dat?
Wie wil dat?
Hoe doe je dat?
 
Elementaire vragen, toch? Waarom stelt niemand ze dan??? Daar gaat m'n workshop over trouwens. En dat begint met elementaire vragen. Zoals: “Is dit alles?”

Wat mijn roeping is, is me inmiddels duidelijk. Ik schrijf. De inspiratie of influistering doet mij schrijven-vanuit-ingeving. En dan voel ik het vervolgens dringen, dat het de wereld in wil. Nu nog kleinschalig, dit zijn nog de vingeroefeningen. Ik ben in ontwikkeling, mijn ster schijnt nog niet. Maar ik ben wel op weg. Ik ben aan het (bij-)leren. Zo kom je er van-zelf.
 

Wat is daarvoor nodig? Een onbelemmerde weg om de creativiteit te laten stromen. Toch? 

Hoe krijg je dat? Wat is daarvoor nodig? Wel, da's niet zo moeilijk. Dat moet je eerst WILLEN anders lukt het nooit – en daar stranden de meesten al, want “waar een wil is, is een weg” is ècht zo.

Laat dit filmpje je iig op weg helpen. Ik noem het:


“Creativiteit terughalen doe je zo - http://youtu.be/GUTM8xnh7DMmm”
 

Ben geboren mensenhelper en dit is mijn ding. Ik zoek uit hoe het zit wat ik niet snap en krijg ingevingen die ik opschrijf. Dat voelt goed. Dat... noem ik rijkdom.
En... wat is mijn excuus om me met anderen bezig te houden? Passie. Ik kan niet anders. Dit is mijn drijfveer.

Ben je er al achter hoe het zit? 
Wees origineel wil zeggen: wees jezelf. 
Wat ga jij vandaag doen?
Laat je je positief besmetten? 

Reageer-tips: Wil je verduidelijking? Stel vragen. Heb je associaties? Deel ze. Vergeet vooral niet te vermelden dat het om jouw ervaringen gaat, daarmee hou je je eigen gedrag tegen het licht. Wil jij mijn reflectie daar weer op? Vraag erom. Zo krijg je dialoog. En worden beide wijzer.