-
Dame.
Kijk even met mij mee. Ik krijg ingevingen die ik moet delen.
Zachte heelmeesters geven stinkende wonden, dus begin bij het begin. Dit zegt jouw ziel over jou.
-
"Jouw levenslust is weg.
Jij hebt opgegeven.
Je bent gestopt met proberen te leven en hebt het gevoel nooit geleefd te hebben."
"Niemand houdt van jou.
En jij houdt van niemand.
Jij hebt dus niets te verliezen. En daarom ben jij bereid alles in te zetten, op te geven, alles te verliezen. Want niets maakt jou nog uit. Alles moet kapot. Niets kan jou nog iets schelen."
"Niets maakt jou nog uit.
Wanhoop is jouw deel.
Strijd en vergelding is jouw enige houvast nog, 'om maar wat te hebben'."
-
"De reden?
"Jij hebt nooit liefde gekend.
Jij hebt ieder verstoten en houdt ieder op afstand. Gevolg is, contact met jou is leeg en zinloos, omdat jij hebt opgegeven. Ziedaar een vicieuze cirkel. Ontsnapping is niet mogelijk. Want jij bedient die cirkel. Niet jouw ziel maar jouw ego."
-
"Wil jij zo doodgaan?
Alleen en miserabel?
Vol haat en wraak voor wat anderen jouw opgedrongen hebben - wat jij nu zelf doet?"
-
"De enige reden voor jouw zelfsabotage is Stockholm-syndroom. Loyaliteit aan de onderdrukker. Die jou liet voelen, dat jij nooit gelukkig mocht worden.
Dat wreekt zich in zelfsabotage, zelfhaat, zelfmutilatie, zelfkastijding, en uiteindelijk zelfdoding. Opgeven dus en stiekem doodgaan."
-
ONZIN.
Ik durf te zeggen dat jouw ideeën gebaseerd zijn op misvattingen en denkfouten.
Jij bent geliefd. Alleen zie jij het niet.
Al een jaar laat ik het jou zien.
Aan alle kanten toon ik het jou met kleine en grote gebaren, inclusief de mooiste liefdesverklaring in de week na jouw verjaardag:
'ik zei dat ik jou mee uit eten zou nemen als ik geld had.'
De hint die erin zat, was natuurlijk, dat jij dat zelf wel kunt. Jij kunt jezelf trakteren! Daar heb jij geld genoeg voor. Maar je bent niet rijk genoeg om dat te DURVEN. Het gaat erom, dat jij dat jezelf mag gunnen...
Gunnen, om gelukkig te worden.
Jouw aangeleerde en opgedrongen overtuiging dicteert echter:
Dat kan niet.
Daar staat straf op. Straf.
Dus ga jij nog steeds gebukt onder "angst voor straf".
Dus verdedig jij, blind, tot bloedens toe en tegen beter weten in, die aangeleerde, opgedrongen overtuigingen.
Als een onzichtbare gevangenis.
-
Terug naar het hier en nu.
Ik ben niet jouw vijand.
Ik ben jouw grootste zegen.
Ik toon, continu, hoe het beter kan in de wereld. Ik ben levend bewijs van de continue queeste naar verbetering van levenskwaliteit. En heb dat met jou gedeeld. Een jaar lang.
Ik heb jou in mijn hart gesloten en liet dat voelen op mijn eigen verjaardag, toen wij een knuffel uitwisselden. Een geweldige knuffel. Een wereld-schokkende, wereld-helende knuffel, wat jij hardop uitsprak. Want jij voelde die. Als een geliefde.
-
Meis. Ik kan jou niet bereiken. Dat kan alleen jij, als jij dat toestaat. Alleen jij kunt iets veranderen aan de destructieve modus of status waarin jij -af en toe- zit. Als je dat niet ontkent.
Het enige wat ik kan doen is mijn liefdevolle intenties tonen en die zijn de allermooiste die jij ooit hebt meegemaakt. Want ze zijn echt, puur en oprecht.
Want ook al ben ik jonger dan jij en ook al acht jij jezelf de baas van alles... toch heb ik meer liefde in mij dan jij ooit hebt ontmoet in jouw leven.
Waarom zou een weldenkend mens daar ooit mee vechten...?
Is dat "positief gebruik van talent"?
Want warmte en liefde... da's het enige medicijn.
rj
PS: kauw er een weekje op en laat jouw ware kleuren de overhand krijgen, boven jouw oude pijn, die kunstmatig, aangeleerd en opgedrongen is geweest.
https://youtu.be/I8UHCqvuUqY
