Oplossing mondiaal probleem begint met doorzien

Dè oplossing voor ons mondiale probleem begint met doorzien wat er gebeurt; de belangrijke functie van elkaar lastigvallen. Er is mondiaal een oorlog aan de gang, een oorlog tussen mensen onderling. Dit artikel beschrijft de verklaring achter ons gedrag, vanuit het concept dat mensen elkaar en elkaars gedrag spiegelen en dat van onze leefomgeving weerspiegelen. Verdeel en heers in de praktijk, dus. Voor wie het wil zien.

05:20 uur. Wakker met tergende pijn in mijn buik. Opvallende pijn in mijn buik; ik grijp meteen naar de pendel [zie “Checken: pendelen of spiertesten”: facebook.com/832803566829312] en de check leert mij: da's de invloed van mijn vriendinnetje.

Essentie: vol boosheid |

Nooit eerder ervaren dat een “vriendin” zo “onvriendelijk” tegen mij was; ze valt mij drie keer per minuut aan met haar ellende en boosheid. Haar intentie is voelbaar en het is verre van prettig.

Dat is niet erg; ik heb toch niets anders te doen dan mij te ontwikkelen en leer ervan; ik krijg er bergen inzichten bij cadeau. Ik kom zelfs tot inzicht dat “kwalen” van vroeger gerelateerd zijn aan de invloed van mijn moeder en naderhand van mijn exgenote. Het leert ons bovendien dat relaties er niet zijn om het plezierig te hebben maar om elkaar te leren. Dat terzijde.

Mensen hebben niet in de gaten dat ze vol boosheid zitten die ze naargeestig genoeg maar kwijt moeten bij... hen die het dichtstbij staan, zoals hun familieleden. Mannen en vrouwen doen dit en vooral bij vrouwen valt mij op dat ze er goed in zijn om het geniepig te doen en dus zonder dat het merkbaar is voor anderen. Oh? Het ÍS merkbaar voor anderen, alleen was het tot voor kort niet traceerbaar en dus moeilijk te bewijzen in een rechtszaak, vooral als het kreng het blijft ontkennen.

Is dat werkelijk zo moeilijk te bewijzen? Ik ben inmiddels zeker dat dit wel degelijk bewijsbaar is. Bij mijn huidige vriendinnetje is alles gelukkig bespreekbaar en zij geeft haar aandeel gewoon ruiterlijk toe. Dat is voor het eerst. Dat is een teken van deze tijd. Tot voor kort bleken de mensen in mijn leven, mijn moeder en exgenote voorop, niet in staat om eerlijk te zeggen hoe het is, namelijk dat ze hun lasten bij anderen dumpen, vaak door het bloed onder de nagels vandaan peuteren.

Mijn kinderen zijn ook eerlijk, tot mijn verrukking, en hebben voldoende aan de wetenschap, dat ik hen niet veroordeel wanneer ze de waarheid spreken, waarna we gezamenlijk kijken naar wat er speelt en hoe het zit, in plaats van iemand de schuld in de schoenen te schuiven, wat traditioneel gezien altijd maar gepaard ging met boosheid en dus onnodig wonden maakt, hetgeen het grote probleem van deze samenleving is omdat het dialoog onmogelijk maakt.

Ik sta dus náást ze en niet boven ze en maak hen deelgenoot van mijn inzichten. Ik doe wat ik zeg en zeg wat ik doe, dus. Je kunt kinderen van alles vertellen maar ze letten vooral op het voorbeeld dat je stelt. Dat doen ze na. Aan instructies hebben ze niets als jij het stiekem toch anders doet.

Een deel van onze boosheid is afkomstig van het gegeven, dat wij mensen altijd overal buiten gehouden worden. Achterkamertjes-politiek in het groot en in het klein; mijn ouders vertelden mij nooit waar ze mee bezig waren en als ze het vertelden was het al besloten dus mocht je niet meedoen in het meedenkproces. Vreselijk betuttelend en in feite tonen ze waaraan zij zelf hadden bloot gestaan.

Naar binnen voor de boodschap |

Ik ben er zeker aan dat onze overheid en multinationals er alles aan doen om ons ziek te maken, met hun gif in lucht, water er voedsel. Niets van wat zij uitvreten heeft ook maar een positief doel. Beleid, dus. Helaas is dit een voor iedereen constateerbaar gegeven wat mensen al jaren in de ban heeft zonder dat ze er een antwoord op durven hebben oftewel: iedereen laat dit maar toe.

We kunnen dus van een externe factor ziek worden. Wanneer er echter iets onverwachts gebeurt in ons leven dienen we naar binnen te gaan om bij “ons zelf” (twee woorden) te checken wat er scheelt en dat hebben we nooit geleerd maar juist afgeleerd. Het omgekeerde dus van “natuurlijk handelen”.

Dit is essentieel. We dienen de boodschap uit ons zelf te halen maar dit kunnen we niet meer. Daarmee is de mens overgeleverd aan anderen zoals artsen, die zelf niets weten, niets kunnen en niets doen – niet als het gaat om het traceren van de boodschap achter een voorval, pijntje of kwaal. Ziektebeelden worden niet geleerd op de school voor artsen die niet voor niets “medicijnen studeren” heet. Oh, het woord “ziektebeeld” kennen ze er wel hoor – het begrip is echter herdoopt tot iets nietszeggends, iets leegs en “verstandelijks” dus, dat wil zeggen dat de essentie van het woord ziektebeeld volledig ontbreekt en zo ook de inhoud. Gevolg: niemand kent dus ziektebeelden. We leren alleen oplossingen om symptomen kortstondig te bestrijden.

Daarmee bestempelt de reguliere geneeskunde zichzelf trouwens per definitie tot kwakzalverij.
Zie: “Kanker - ziektebeeld, regulieren en kwakzalverij”: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/kanker.html;

“Medicijnen genezen niet”: wereld-nieuws.com/tros-radar-medicijnen-genezen-niet

“De Onbekende waarheid”: facebook.com/667257773383893

“Zelf kanker bestrijden” van Patrick van Velzen: facebook.com/534866996677352.

“Smit geneest volksvijand nummer één: kou”: renvogel.com/2011/03/31/olof_smit_geneest_volksvijand_nummer_1_kou.

Is er een boodschap of les? |

Wat ís dus die boodschap? Iemand die ziek is of dreigt te worden en van zijn lichaam een signaal krijgt dat de moeite van het onderzoeken waard is hoort niet naar de dokter te rennen – die niets weet van emotionele zaken en desgevraagd dan ook letterlijk stelt daar niet van op de hoogte te zijn – maar naar zichzelf en dus de pendel of spiertest op zichzelf los te laten. Da's de enige doel-treffende manier om de dialoog met zichzelf (weer) op gang te krijgen, namelijk.

In dit geval deed de pijn mij, na enige minuten op de plee, beseffen dat er mogelijk een “kou gevat” is want dat is de “publieke opinie” in zulke gevallen maar daar wens ik mij niet bij neer te leggen wanneer het evident is, dat er méér speelt onder de oppervlakte. Kou vatten is een dooddoener en verlegt de aandacht tot buiten ons bereik; “het zijn externe factoren geweest en het kan iedereen overkomen”. GELUL. Gelul van de bovenste plank of beter: men lult elkaar de geest. Misleiden dus om aan de waarheid te ontsnappen.

Wanneer zoiets opvallends gebeurt met zó'n stekende pijn en ik pak de boodschap niet, dan ga ik voorbij aan het feit, dat:

* sinds ik mijn vriendinnetje ken ik last heb van een opgeblazen gevoel in mijn buik die zichtbaar opgezet is zonder dik te zijn. Opgeblazen, dus, vanaf een week vóór onze eerste ontmoeting, nadat ze een afspraak had gemaakt met mij en zij klaarblijkelijk “uitzag” naar onze ontmoeting en dus op voorhand haar shit al bij de te ontmoeten persoon had gedumpt die het maar voor haar moest gaan dragen;

* ademhalingsproblemen; mijn “ingetrokken buik” toont dagelijks hoe zíj verkrampt in het leven staat. Uit pure angst durft zij het leven niet in zich op te nemen en dus niet te ademen, maar projecteert die shit op mij dus zo laat ze mij voelen hoe zij zelf niet vrijelijk kan ademhalen oftewel “op eieren loopt” en dus het gevoel heeft dat ze er niet mag zijn oftewel het haar niet gegund is om zelfs maar te ademen;

* maagzuur dat af en toe opkomt en onverklaarbaar lijkt tenzij ik check en dit kan verbinden met het projecteren van mijn vriendinnetje (of een herinnering verbind met een eerdere relatie) die mij letterlijk het leven zuur maakt.
NB: Problemen met de maag toont dat men zich zorgen maakt. De check brengt dan zekerheid over wie dat gaat;

* hoesten en slijm als gevolg van geprojecteerde “kou”, niet te verwarren met verkoudheid die ik zelf had kunnen oplopen, maar de mentale en emotionele kou die mijn dinnetje ervaart en die ze uit pure ellende maar bij de dichtstbij zijnde dumpt.

Dit doet mij herinneren dat ik in de jaren '90 continu verkouden was maar verder kerngezond, in de periode dat ik met mijn ouders samenwerkte in hun familiebedrijf; de check bevestigt nu de vraag “Was dat mijn moeder('s invloed)?” met een ijzig duidelijke “JA”.
NB: kou toont dat men in het hoofd zit en verstandelijk bezig is zonder dat het gevoel mee mag doen; een vreselijke leefomstandigheid die iedereen het liefst wil ontvluchten;

* bewegingsvrijheid beperkende pijn in nek en schouder die bij het fietsen zorgde dat ik irritatie (!) voelde bij het draaien van mijn nek om naar het verkeer te kunnen kijken. Die verkramping was er zomaar opeens, wat ik na een paar dagen relateerde aan ooit opgedane voetbalblessures maar zonder enige fundering; dat idee was gewoon “verzonnen” en dus niet waar; gewoon onzin dus. Overigens voel ik deze pijn in toenemende mate opzetten tijdens dit schrijven – vermoedelijk leunt mijn dinnetje nu al weer op mij terwijl de zon nog niet eens op is. NB: verkramping is dezelfde kou als hierboven beschreven;

* pijnscheuten door mijn hele lichaam op wisselende plekken; niet continu maar wel met regelmaat in rug, armen, benen ten teken dat er iemand op leunt;

* zeurende, klagerige, irritant aanvoelende zenuwpijn in benen en billen die ik herken uit de periode dat ik met mijn exgenote samenwas die mij een peperdure autostoel-op-maat deed aanschaffen van zo'n Fl 3.000 (€1.500) om van die pijn verlost te zijn, wat natuurlijk niet lukte, zeker niet wanneer het kreng meereed en daarbij naast mij zat;

* concentratieverlies; geen idee wat ik aan het doen ben, onderweg op de fiets in trance zitten en mijn missie vergeten, iets gaan doen en onderweg vergeten wat dat was, hakkelen en naar woorden zoeken; wel drie keer van huis vertrekken omdat ik steeds terug moest voor wat ik vergeet bij vertrek; thermoskan, sleutels, portemonnee, handschoenen, klaargelegde spullen, boodschappenlijstje; heel irritant maar wel verklaarbaar. Ik ken dit uit de tijd dat ik als tiener van huis ging en twee keer terug moest en mijn moeder me daarbij uitlachte voor mijn gedrag, waarmee ik feitelijk haar invloed spiegelde, en wat ik nu terugzie bij mijn huidige vriendinnetje, en wat ik nu ook zie overeenkomen met de invloed van eerdere vriendinnetjes, tot de eerste aan toe.

Kanttekeningen: ingevingen over het voorgaande |

Wie doet dit? Zij of ik? | Er is nog wat over te zeggen. De check zegt, dat zij mij dit alles liet voelen. ALLES! Niets hiervan heeft met mij te maken en dat is natuurlijk logisch als ik naga, dat ik door de jaren heen bij eerdere voorvallen al merkte dat het niet klopte, dat er een boodschap onder stak die ik op dat moment nog niet pakken kon. Nu wel. Vandaar de terugblik naar vroeger.

Ongevraagd | Het opvallendste hierbij is, dat dit ongevraagd, zonder overleg en zonder toestemming gebeurt. Dat vraagt om onderzoek. Waarom gebeurt dit zo, waarom is het voor mensen die anderen belasten onbespreekbaar en waarom gaat mijn vriendinnetje, dat zich geenszins als vriendin opstelt, er gewoon mee door, ondanks dat ik het er met haar al tweeduizend keer over gehad heb en haar heb gesommeerd mij met rust te laten, zich niet met mij te bemoeien en mij niet lastig te vallen, wat drie keer hetzelfde betekent om de boodschap maar goed en duidelijk en eenduidig en volledig over te brengen?

Bespreekbaar | Bovendien is constateren één ding, bespreekbaar maken een ander. Ik durf te stellen: ik maak ALLES bespreekbaar. ALLES. Met iedereen zelfs. Met mijn kinderen en de anonieme belastingdienst. Kijk maar naar hoe ik schrijf; geen blad voor de mond, geen enkel filter. Waarom zou ik? Niks te verbergen immers. Het gaat om waarheid en dan staan kennis en inzichten centraal, niet de schaamte of de angst die ons opgelegd en aangeleerd is.

Dus ik heb mijn dinnetje niet één keer geconfronteerd met wat zij doet, maar wel duizenden keren. De mails zijn talrijk en de sms'jes hierover zijn zelfs letterlijk niet meer te tellen. Het merendeels heb ik inmiddels gewist, omdat ze het nu wel weet.

Ze weet het. Is dat zo? Weten en weten is twee; ieder mens weet echt zelf wel wat die doet. Dus iedereen WEET alles al. Maarr er naar handelen en het gedrag ten positieve veranderen is er nog niet bij dus brengt men niet in praktijk wat men zegt te weten. Waarom eigenlijk niet? En: is weten dan nog steeds “weten”? Of is het pas “weten” als je iets consequent weet toe te passen?

Lichamelijke klachten | Maagzuur duidt op zorgen. Als dit van iemand anders afkomt, weet je dat die zich zorgen maakt. De check brengt dan zekerheid over wie dat gaat.

Verwarring duidt op verwar-en-plunder oftewel verdeel-en-heers en daarmee spiegelen we het systeem. Wanneer we de verwarring van een ander oppakken laat die merken zo zijn of haar leefomgeving te spiegelen door het bij ons neer te leggen. Onplezierig maar noodzakelijk om er achter te komen wat er speelt.

Hakkelen valt daar ook onder; niet uit je woorden komen duidt erop dat iemand je letterlijk lastig valt en een deel van jouw mogelijkheden bij je wegkaapt. Stotteren is in dat licht ook beter te verklaren; de mens die bij het opgroeien geen ruimte kreeg om zichzelf te zijn, heeft moeite zich te uiten en toont dat zo.

Diarree duidt op angst – het “in de broek doen” voor een situatie is veelzeggend.

Rugpijn en pijn(scheuten) op andere plekken tonen dat iemand qua intentie de eigen last bij ons neerlegt hetgeen voor ons te veel is en klachten geeft.

Vermoeidheid duidt op “het zat zijn” en “meer lasten torsen dan men aan kan”.

Het lichaam liegt nooit | Dit is nog maar een greep. Ook praktische tegenwerking zoals sleutels zoekraken/zoekmaken, mijn spullen vernielen, trage computer of niet werkend internet, mij stoten, te laat vertrekken omdat zij zich aan mij vastklampt en mij niet wil laten gaan en allerlei onverklaarbare tegenslag onderweg zijn hier teken van. Het gaat mij er echter om, lichamelijke klachten en storingen te bespreken omdat “het lichaam nooit liegt” en de betekenis daarachter te duiden. Zoals zomaar je kop stoten en niet snappen waarom dat gebeurt.

Angst voor angst | Wanneer de stront ons “dun door de broek loopt” is er sprake van angst. Mijn dinnetje doet het dus in dr broek en je hoeft niet lang te zoeken waarvoor dat is. We worden afhankelijk gemaakt in deze maatschappij. Privacy kennen we niet. Alles wordt gecontroleerd. En wee je gebeente als je je niet gedraagt hoe het hoort. Continu lopen we tegen grenzen aan die anderen ons opleggen en waaraan warm menselijke logica volstrekt ontbreekt.

De oorzaak van de angst vergeten we in de loop der jaren, maarrr die is er wel degelijk; school heeft vanaf het vierde levensjaar blijvende schade aangericht maar daar kijken we niet naar en dat verdedigen we zelfs. Dus bij gebrek aan het duidelijk zien van de oorzaak blijft de oorzaak van angst steken bij de angst zelf: we hebben “angst voor de angst” zèlf, dus.

Tussentijdse conclusie |

Essentie | Dit is geen kanttekeningetje maar de essentie, zij het terloops vermeld; het hele artikel zit vol met dergelijke essentiële ingevingen en het gaat erom, wat de REDEN is dat mensen elkaar van alles aandoen en/of toewensen en niet om één inzicht alleen. Niets is op zichzelf staand; het gaat erom het verband in te zien en zo het overzicht terug te krijgen.

Spiegelen werkt heilzaam | Mijn ziel laat mij zien wat andere mensen doen en waarom, zodat ik ieder liefdevol de spiegel kan voorhouden, opdat men zelf tot inzicht kan komen en ervan kan leren.

Kennelijk is dat mijn taak. Ik vermoed dat ik niet de enige ben; ik zie dat mensen elkaar doorlopend “spiegelen”. Ik vermoed dat dat een helende functie heeft; niets is immers helender dan iemand confronteren met diens eigen waarheid, waarna iemand zelf voor verbetering kan zorgen. Dat kun je terugzien in de blik in hun gezicht. Spiegelen werkt heilzaam.

Meer voorvallen |

Mensen hebben de pest in als ze iets bij je willen halen maar er niet in slagen | Er schieten mij meer voorvallen te binnen. Ik herinner mij een vakantie op de Canarische eilanden in 2006, om van mijn exgenote los te breken, waarbij ik in mijn geestesoog 's avonds in het donker een cactus langs de weg aanzag voor mijn exgenote. Wat mij bijbleef was de blik die mijn exgenote mij gaf en mij zo toonde intens kwaad te zijn voor het mislopen van wat ze van mij wilde jatten; levensenergie, namelijk. Niet de cactus uiteraard, maar mijn exgenote. Die cactus bracht mij slechts de herinnering en het inzicht over de intentie van mijn exgenote, die mij duizenden kilometers van huis in haar greep wilde houden.

Ik heb sindsdien die blik vaker gezien bij mensen die hun zinnen op mij hadden gezet en spreekwoordelijk hun tanden in mij hadden willen zetten, bijvoorbeeld bij een onaangekondigd bezoek van hun kant; op het moment dat ik rustig zei daarvoor geen gelegenheid te hebben, zag ik in de blik terug hoe mensen de pest in hebben om dat hapje mis te lopen. Zij hadden dus feitelijk geen enkele andere intentie dan bloedzuigen. Parasiteren, dus.

Onze lasten niet kunnen dragen | Ik krijg sinds enkele weken pijnscheuten in mijn linkervoet, wat mij herinnerde aan de langslepende pijn van toen ik 21 was, toen ik plotseling een ontsteking opliep in mijn linkervoet. Ik was een weekend met mijn ouders op pad geweest om te kamperen in Nederland, waarbij zich een ontsteking ontwikkelde in mijn linkervoet, die mij jarenlang van onderzoek naar onderzoek liet rennen en mij allerlei corrigerende steunzooltjes deed aanschaffen.

Eén arts stelde, dat ik uiteindelijk bij een orthopeet zou eindigen. Een voetendokter dus, die zou gaan snijden in mijn voet. Hij zei het nogal naargeestig dus extreem negatief en dat klonk destijds al erg opvallend en dus verdacht; ergo, hij had het niet over mij maar over zijn eigen pijn, op dat moment...

Wat betekent dat? Wat toont zo'n “doorgezakte voorvoet”, zoals men het noemde? Betekent dat niet gewoon: “Het leven niet kunnen dragen - en vooral de lasten van familieleden niet die letterlijk op mij leunden”? Tuurlijk wel.

Nu ik terugdenk herinner ik mij hoe mijn moeder's humeur in het lommerijke maar ver-regende Sint Oedenrode (“Rooi”, voor kenners) ver onder het nulpunt stak. In feite was zij dieptriest. Zij had geen zin om zichzelf te vermaken en dat verborg ze niet. Ze had gewoon openlijk de pest in, was emotioneel instabiel en liet dat ieder van ons (mij, mijn zus en mijn vader) duidelijk voelen. Iedereen meed haar zoveel mogelijk, overdag. Dit “leunen” van haar was echter niet te vermijden. Op gezette tijden hadden we contact, om te eten; zelfs als ik een zakje meevroeg weersprak zij dat want ze had liever dat ik bij haar kwam om te eten dan dat ik gezellig met mijn kornuiten zou doorbrengen. Ik herinner mij nu weer levendig het aan mij vastklampen wat zij toen opvallend deed. Ik meen dat mijn vader en/of mijn zusje mij er zelfs voor waarschuwde, gek genoeg. Zelfs op afstand had ze mij in haar greep en liet mij voelen hoe ik, een jongeling barstensvol levensenergie, haar shit maar moest dragen - en na jaren van leunen resulteerde dit in een deftige ontsteking, een opgezwollen voet en tergende pijn...

Verkleumd na visite | Tijdens een motorrit moest ik stoppen van de kou. Ik was verkleumd, leeg en moe. In 2013 was ik op de motor naar Eindhoven gereden en na mijn afspraak zocht ik aldaar iemand op die van de gelegenheid gebruik maakte om stiekem haar lasten bij mij neer te leggen. Uitputting was het gevolg.

Ambtenaren lusten je rauw | Vorige maand bezocht ik mijn gemeente en twee ambtenaren maakten mij NIET duidelijk wat er WELkon en WEL duidelijk wat er NIET kon en bleven daar, ondanks mijn herhaalde verzoeken om criteria, uitleg en onderbouwing, in hangen, met als gevolg dat ik op weg naar huis bijna van mijn fiets viel van narigheid, niets meer waard vond om voor te leven en keihard dood wilde; thuisgekomen viel ik van uitputting in slaap om drie uur later wakker te worden.

Inval-tandarts zorgt voor uitval | Een Braziliaanse inval-tandarts vermaande mij boos dat ik niet goed gepoetst had en dat ik een bezoek aan de mondhygiëniste nodig zou hebben, waar ik overigens kort tevoren was geweest. Leeg en moe en koud vertrok ik naar huis, een uur fietsen werd een rit van uuuren, om overal onderweg warm te kunnen worden en mezelf

Dat gelul over het poetsen was de “stok om de hond te slaan”. De ingang om mij zijn lasten cadeau te doen. Ongevraagd, zonder overleg, zonder mijn toestemming.

Kortom: iedereen doet het.

Hoe zit dat?

Ons lichaam toont dus wat er met ons gebeurt QUA INTENTIE. Het is immers de intentie die spreekt.

Hoe kun je jouw kind zoiets aan doen? Hoe kun je jouw partner – degene waarop je verliefd bent – zoiets aandoen? Hoe kun je dat wildvreemden aandoen? Scheldend op straat, foeterend tegen collega's op werk of wekelijks op het sportveld?

Wat drijft ons tot zulk gedrag?

We leunen op anderen en (voeden ons) bij uitstek op de energie van jonge mensen |

Mijn eigen kids zien soms bleek en dat nodigde vorig weekend iemand uit om er een duidelijke opmerking over te maken; “wat zie jij wit, hoe komt dat?” Terechte vraag en een signaal voor haar; het illustreerde wat ik haar al zo vaak verteld had over het leunen wat haar eigen familie en de juf op school op haar doen. Leunen is een eufemisme, hier. Het illustreerde mijn visie, dat sommigen op jonge kinderen vegeteren dus op hen leunen. Geloof je dat niet? Zeg gerust dat het niet zo is; bewijs het tegendeel maar met lulkoek oftewel onzinnige emotionele argumenten! Hoe kan een kinderbekje van een jong en vitaal kind zo bleek en afgetrokken eruit zien als ze niets anders doet dan “de hele week gelukkig naar school gaan”??? Of maak je je zelf schuldig aan parasiteren en kun je niet in jouw eigen spiegel kijken?

Bullshit. Tuurlijk is er wat mis en dien je te kijken naar wat er scheelt en wat er speelt.

IEDEREEN DOET DIT. Ieder mens leunt op die prachtige energie van jonge kinderen. Dat vraagt geen bewijs. Da's bekend en zie je bij ieder familiefeest. Iedereen snapt dit, diep van binnen. En tegenstrijdig genoeg hebben gewone mensen zoals jij en ik een verklaring van goed gedrag (VOG) nodig als we willen werken met jonge mensen, want dat is voorgeschreven, en komen elitaire mensen gewoon weg met je reinste pedofilie, de overtreffende trap van “zich vergrijpen aan jonge mensen”. Jonge mensen stralen (nog) alle kanten uit en dit is bere aantrekkelijk voor mensen die dat niet meer uit zichzelf kunnen halen en dus komen plunderen bij anderen. Geloof mij maar niet. Doe jouw eigen onderzoek.

[zie: “De wonderlijke energie van kinderen (en wat school met ze doet)”: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html]

Geen houvast | Vreselijk gedrag maar wel verklaarbaar; mensen leren geen houvast aan zichzelf dus moeten ze wat. Mijn eigen moeder voorop.

Dit is geen op zichzelf staand ding. Het begint al tussen verliefden die partners worden. IEDERE PARTNER LEUNT OP ELKAAR. Men heeft elkaar nodig om het leuk te hebben. Tot in het extreme toe; daarover heb ik zojuist een aantal lichamelijk kenmerken opgetekend die zich zelfs nu manifesteren, op dit moment dat ik dit schrijf. Kijk eens hoe erg dat is. Natuurlijk hoort dat zo niet maar we weten niet hoe het anders moet. Dus vermoorden we elkaar in een poging om ons het vege lijf te redden. Is dat niet wat overdreven?? Nee. Het is letterlijk poging tot moord te noemen als je nagaat hoe ziekmakend we met elkaar omgaan en elkaar letterlijk VERWENSEN, AANVALLEN, BELAGEN en zelfs continu BLOEDZUIGEN bij de ander.

Zo gaan we met elkaar om anno 21ste eeuw |

Dit is hoe anno 2017 de mensen met elkaar omgaan en ik zie NIEMAND die het anders doet. NIEMAND! Ik zie God Voor Dommen NIEMAND DIE HET ANDERS DOET! Wat een ellende!!!

Mijn vriendin vermoordt mij langzaam en wanneer ik klaarkom voelt het alsof ik doodga van de pijn èn na afloop is ál mijn energie verdwenen en moet ik bijkomen van De Daad. Aloha! De dievegge heeft mij uitgemergeld! Wat is dat voor streek!

Zelf weet ze niet wat een orgasme is, dus ze is zó boos dat ze zelf nog nooit is klaargekomen, maar du moment dat het echt lekker begint te worden (waar was ze voorheen dan, met haar aandacht?), is AL haar aandacht op mij gericht en laat ze niet zichzelf maar wel mij orgasmeren om mij vervolgens mentaal te bespringen en van al mijn levenslust te ontdoen. Bam! In één keer!

Gewelddadig bedgedrag lijkt meer op slagveld | Dit is geen gezeur over een exgenote maar een actuele situatie die ik terugzie bij letterlijk àlle bedpartners die ik ooit gekend heb en nu ik bijna vijftig ben kan ik daar een aardige trend in zien en die is ronduit gewelddadig te noemen. Het is iets structureels wat onze hele samenleving-die-niet-samen-leeft in de greep heeft en houdt...

Ga zelf maar na. Dit is alle mannen aan te zien; al die wijven (dat is het woord voor zulk gedrag) pakken hun bedpartner gelijk terug bij het orgasme en beroven hen ter plekke van hun levensenergie. DIT is wat er gebeurt, lieve mensen, en of je het nu durft onderkennen of niet doet niet ter zake. Het IS zo alleen (bijna) niemand ziet het in en niemand DURFT het in te zien, maar dat doet aan de agressieve feiten niets af.

We vermoorden elkaar en slurpen elkaars bloed, oftewel elkaars levensenergie. Waar heeft die ander dat aan verdiend? Zit daar liefde in? Of speelt er iets anders op de achtergrond??

Reptielen en elite |

Sommigen gaan verder en hebben het over reptielen. Zal wel. “Waar gaat het werkelijk om?” vind ik een interessantere vraag.

In het koningshuis in met name Engeland zou de Queen, volgens die roeptoeterende zelfbenoemde guru David Icke, bekend staan om het drinken van mensenbloed. Kan. Weet ik niet. Boeit mij niet. Wat mij wel boeit is: wat ZEGT het??? Dit toont onmiskenbaar, dat zij zich letterlijk VOEDT op anderen. In plaats van reptiel noemen, kun je zo iemand parasitair gedrag toedichten. Dat past beter en dekt de lading wèl.

Denk even verder. Dat is exact hoe “de elite” zich bedient; ze parasiteren op anderen – met of zonder fysiek bloed. Of dat (bloeddrinken) nu waar is of niet, het is TEKENEND en dus gaat het om het signaal, niet om de feiten; de BOODSCHAP moet helder worden en die is, dat wij mensen parasiteren op anderen en dat we daarin anderen nadoen die ons het leven zuur maken.

Logisch; kijk maar wat ZE - die machthebbertjes en regelgevertjes – ons aandoen; het gaat allemaal van kwaad tot erger en zij zitten ondertussen hoog en droog zich te vermaken en toe te kijken terwijl wij lijden. LEEDVERMAAK, DUS.

Parasiteren doen wij allemaal |

Parasiteren op anderen. Wij doen het allemaal. En waarom?? Slecht voorbeeld doet slecht volgen. Als de op macht beluste mannetjes en vrouwtjes zoals Queen Lizzie zich voeden op anderen, dan is “nadoen” niet meer dan een logische stap.........

Wij “gewone mensen” spiegelen namelijk feilloos dat waaraan we blootstaan. Er is zelfs een spreekwoord van: “Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.” Zoiets. De meesten zoeken niet en hebben daar zelf geen logische verklaring voor maar die ís er wel. Wij spiegelen onze leefomgeving en zo tonen wij exact, hoe er met ons omgegaan wordt.

Aan wie tonen wij dat? De mensen die ons het dichtstbij staan. Onze partners, kinderen en ouders dus. Mijn kinderen tonen het mij. Mijn vriendinnetje en exgenote(n) tonen het mij. Mijn ouders en zus tonen het mij. En... toevallige passanten die hun shit niet langer zelf wensen te dragen en mij met een uithaal blijk geven van hun boosheid en mij dus letterlijk “lastig vallen met hun boosheid”. En ik toon het anderen door mij netjes uit te spreken over wat ik zie gebeuren. Dat heet verantwoordelijkheid nemen.

Zie een leuke anekdote hierover op: hetlichaamliegtnooit.nl/artikelen/verlichting.

Een artikel om ermee te leren omgaan: “Hoe hou ik mijn Eigen-Waarde – juist in een ontmoeting?” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html.

Wil je je nader verdiepen in de essentie van dergelijk intermenselijk contact, bekijk dan: “Essentie van een kennismaking: wat vrouwen doen wanneer ze een man zien | From Hero to Zero | De Zucht naar De Knuffel | Geboorte van de nieuwe mens”: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2016/03/essentie-van-een-kennismaking-zucht-naar-knuffel.html

Eindconclusie |

Wij mensen vallen elkaar lastig om elkaar te tonen aan wat voor soort onderdrukkende en discriminerende omgeving wij blootstaan.

Als we dit projecteren naar internationaal beleid kun je je afvragen waarom we Irak aanvielen in 2003, daarvóór Joegoslavië (NATO bemoeide zich met het beleid, zetten er rebellenlegers in, voerde bombardementen uit, en verdeelde het land; Milosevic stond terecht voor oorlogsmisdaden maar het tribunaal in Den Haag kreeg geen vat op hem omdat men geen enkel bewijs had, maar de oud-president wel het omgekeerde kon aantonen, hetgeen resulteerde in zijn dood omdat ze hem het leven zuur maakte en hij geen eerlijk proces kreeg en de echte daders vrijuit gingen) en daarna landen als Lybië en Syrië, met door CIA gesponsorde groepen als ISIS/Daesh; het toont onderdrukking. En erger. Het toont opzet, structuur en beleid. In negatieve dus destructieve zin.

Wanneer we dit projecteren naar huiselijk geweld dan kun je misschien gaan inzien, dat geen vrouw vrijuit gaat, omdat in de meeste situaties de vrouwen kwader zijn dan de mannen en hen het bloed onder de nagels vandaan peuteren en dus in de meeste gevallen de feitelijke aanstichtsters zijn van huiselijk geweld; sterker nog, ze begonnen er zelf mee, om zo te laten zien welke enorme onvrede zich in hen heeft verzameld omdat ze voelen de verschoppelingen van deze maatschappij te zijn. Hetgeen een ander licht op slachtoffers en daders werkt en verklaart waarom vrouwen vaak bij hun gewelddadige partners blijven; wie begon er nu eigenlijk met geweld bij de ander neer te leggen? [Zie Huiselijk Geweld: fb.com/1112039935572339]

Is het echt zó simpel? Ja, echt; zo simpel is het. Als een uitleg niet simpel is, is het niet te begrijpen en niet waar namelijk. En dit kan ieder zelf controleren en constateren. Wie eerlijk is tegen zichzelf, althans.

“Hoe kun je dit ZEKER WETEN?”

Pendelen. Haal het antwoord letterlijk uit jezelf. Zelf is ziel namelijk; dat onderdeel van ons menselijk lichaam waar we geen donder vanaf weten maar wat wel àlles bepaalt.

Hoe? Er zijn workshops voor zoals www.earthfather.eu die aanbiedt. Ik schreef er een gebruiksaanwijzing bij (zie eerdere link: “Checken: pendelen of spiertesten”: https://facebook.com/832803566829312) en heb er zelfs een rap over geschreven;

“Pak de pendel”| facebook.com/786009478175388

Helemaal Gelezen? Goed gedaan. Was een lange zit maarrr leerzaam.

RJ [slechts 5.247 woorden]

Naschrift |

Het mag duidelijk zijn dat ik mijn dinnetje meer dan dankbaar ben voor deze LES, want dat ís dit.

Hoe kun je er ooit anders achterkomen wat er scheelt in de wereld?

Dan moet je onder-ZOEK doen dus ik ben op ZOEK en wat ik VIND, DEEL ik.

Zo werkt dat. Kijk wat je ervan kunt gebruiken. Have fun!++