Tijd voor waarheid | brief aan mijn schoonouders, de grootouders van mijn kinderen

Inleiding |

Je bent nooit te oud om te leren en kennelijk is het moment nu gekomen om dat in de praktijk te brengen. Het is tijd voor waarheid.

Al geloof je geen woord van wat ik zeg, toch moet de waarheid uitgesproken worden, omdat het de waarheid is en daarin een boodschap voor ieder van ons besloten ligt.

Schoonouders, ik heb veel waardering en liefde voor jullie beiden en ongeacht wat je van mij vindt is dat een gegeven.

Daarnaast is er iets wat veel belangrijker dan dat is en wat ik te benoemen heb, omdat ik dat kán en het zo is; en da's wat ik zie aan het gedrag van jullie jongste dochter.

Aanleiding | 

Aanleiding tot dit verwoorden, is het gedrag van haar eigen dochter, jullie kleindochter, die het gedrag van haar moeder consequent spiegelt en duidelijk laat zien dat ze alle mannen in haar omgeving, haar broer en mij voorop, straft voor hoe ze zich voelt, zonder daar ooit een reden voor te kunnen noemen, en daarmee exact het gedrag van exgenote nadoet die een onverklaarbare hekel aan mannen blijkt te hebben en mij daarmee nu bijna twintig jaar lastig valt en bezighoudt zonder er ook maar iets aan te veranderen.

Bij elke gelegenheid valt ze mij lastig en kennelijk heeft ze als stelregel: “Haar exgenoot is fout en verantwoordelijk voor haar misère en dat is zo omdat het zo is,” en valt consequent bij elk contact aan, doet lastig en agressief als gevolg van dat gegeven.

In mijn beleving zijn wij mensen allemaal spiegels voor elkaar, kinderen voorop, en is zij een spiegel voor haar eigen leefomgeving (zie: fb.com/849927145116954).

Aangezien ik mij niet herkende in wat zij steeds spiegelde, ook na onze scheiding, ben ik onderzoek gaan doen naar de drijfveren achter menselijk gedrag en al jaren hou ik haar voor dat ze zich afreageert over de schade uit haar jeugd die onmogelijk iets met mij te maken kan hebben. In feite is het haar taak om haar eigen ouders de spiegel voor te houden maar kennelijk lukt en durft ze dat niet en wees eerlijk, er is ook nog zoiets als afgedwongen loyaliteit naar ouders toe, zodat ze haar ouders de hand boven het hoofd houdt. Zelfs tegen beter weten in.

Jouw jongste dochter heeft (ook volgens eigen zeggen) drie moeders gehad en een onbereikbare, afwezige vader. Alle ongenoegen die de oudste twee meiden kwijt moesten kwam bij de jongste terecht die er geen kant mee uit kon, en als verantwoordelijke ziel ging ze ermee lopen oftewel ze ging het dragen.

Schade |

Hoe groot de schade is die dat haar gedaan heeft houdt ze uit loyaliteit verborgen naar jullie toe maar bleek zo enorm, dat een samenzijn met haar onhoudbaar was omdat ze consequent haar boosheid op mij bekoelde, zodat het huwelijk geen schijn van kans had. Het huwelijk was gruwelijk.

Regelmatig vroeg ik mij af hoe het in godsnaam mogelijk was, dat iemand louter negatief doet en het nooit gezellig maakt of waardeert dat je er bent. Het was altijd strijd, en dialoog was volstrekt onmogelijk; ze deed onbereikbaar en liet mij zo voelen het slachtoffer te zijn van jarenlange structurele emotionele terreur (liefdadige terreur is ook terreur) die diepe sporen achterlieten en haar volledig bij zichzelf verwijderd heeft; ze had een dubbele persoonlijkheid ontwikkeld om zich staande te houden in deze verziekte wereld en was zo gedepersonaliseerd als maar kan.

Gestoord, dus.

Niet zo raar als je nagaat dat school en leefomgeving de westerse mens per definitie schizofreen doen opgroeien; het gevoel mag niet meedoen. Maar het hoort bij de mens. Tegenstrijdiger kan niet.

Liefde |

Het resulteerde erin dat ze altijd liet zien aan haar partner hoe moeilijk ze het thuis had gehad.

Hoe afgrijselijk dat voor haar is geweest mag blijken uit het gegeven dat ze niet in staat was om aan normale huwelijkse voorwaarden te voldoen die ze bovendien aan mij, ten overstaan van iedereen, beloofd heeft maar op dagelijkse basis brak. Ze heeft mij, zo lang als ik haar nu ken, lastiggevallen en gestalkt, bedrogen, opgezadeld met al haar extreem naargeestige gevoelens en haar onvermogen om ermee om te gaan, hetgeen in 2004 resulteerde in mijn ziekte sarcoidose èn het idee dat ik dood wilde, terwijl zíj degene was waarop dat van toepassing was. Slechts door vol te houden, dus haar te spiegelen wanneer ze met haar zieke geest weer eens de confrontatie opzocht zonder redelijk te zijn, heb ik haar in de loop van bijna twee decennia zover gekregen dat ze níet meer dood wil en niet langer gedepersonaliseerd in het leven staat. Dat is liefde. Dat is... ONVOORWAARDELIJKE liefde. Liefde zonder enige voorwaarde. Niemand lijkt het te kennen.

Ze vertoont echter nog altijd hetzelfde gedrag, naar mij en ook naar de kinderen toe, zodat nu het moment gekomen is om dat voor te leggen aan degenen voor wie dat bedoeld is: haar ouders.

Dat jullie de plank als ouders volledig hebben misgeslagen en er nooit voor exgenote zijn geweest is jullie niet aan te rekenen omdat jullie niet beter wisten. In het kader van Spock's “Rust, Reinheid, Regelmaat” werden kinderen gedrilld in plaats van met liefde omgeven hetgeen meer stuk maakte dan ons lief is.

Ik heb talloze vruchteloze gesprekken gevoerd met mijn exgenote, waaronder haar toneelstukjes bij advocaten, wat ervoor zorgde dat we net zo lang met de scheiding bezig waren als dat het huwelijk geduurd heeft; 5 jaar. Dat is op z'n minst opmerkelijk te noemen.

Ik moest met de vuist op tafel slaan tijdens de ontmoeting bij haar advocaat om die onzin van haar te doorbreken, haar tijdrekkende plannetjes te beëindigen en eindelijk af te ronden. Als het aan haar had gelegen waren we er nu nog steeds mee bezig geweest.

Verdriet |

Exgenote is heel verdrietig want ze heeft gefaald als mens, vindt ze zelf: ze heeft jullie nooit emotioneel kunnen bereiken terwijl zij het haar taak acht om jullie bij het gevoel te krijgen en het kind in jullie aan te spreken en tot spelen te krijgen. Helaas voor haar een kansloze missie. Jullie zitten verstokt vast in het Denken en alles wordt verstandelijk beredeneerd. Dat is de grootste fout van deze maatschappij en creëert een samenleving die niet samenleeft maar elkaar liever verscheurt; verdeel en heers in de praktijk.

Dat is heel, heel, heel verdrietig, om te beginnen voor haar. Ze kan geen contact met jullie krijgen en is daar furieus over; dat doen verdriet en onmacht namelijk en boosheid is het product van die twee.

Maar het is tijd. Jullie MOETEN veranderen. Je kunt die charade (toneelstuk dus) niet vol blijven houden, zo doe je jezelf tekort en vernietig je al het goede dat er is. Er is totaal geen sfeer bij jullie in huis, de kleinkinderen gaan met tegenzin naar jullie toe, dus dat zijn jullie aan jezelf verplicht.

Exgenote liet het me jarenlang zien. Ze kon het niet verwoorden want de wonden zaten diep maar ze zocht steun en leunde op mij. Zonder overleg en zonder mijn toestemming resulteerde dat in een extra last op mijn rug die ik niet dragen kon wat mij jarenlang rugpijn heeft opgeleverd.

Dat doet de ziel, om misstanden duidelijk te maken.

Die pijn is allang weg maar kwam van haar en was een signaal. Ze legt al jaren haar lasten bij anderen neer en zuigt mensen leeg - da's precies wat er met haar gebeurd is, door haar oudere zussen, ter compensatie van de hen aangedane terreur; daarom zien exgenote en nu ook haar kinderen altijd zo bleek.

Wist ik ook niet. Zie ik nu pas in, terwijl ik dit opschrijf. En het is wáár.

Navraag bij artsen, psychologen en psychiaters leveren niets op, hiervoor moet je verder zoeken en da's wat ik gedaan heb. Geen arts houdt rekening met emotionele factoren bij het bepalen van een diagnose dus die kan onmogelijk een juist ziektebeeld schetsen, dus zulks kan nieuw en onwerkelijk overkomen.

Ik kan dat inmiddels wèl, door er een intensieve jarenlange studie van te maken.

Niet vanwege exgenote maar vanwege mijn interesse naar opvallend, tegenstrijdig en onverklaarbaar slecht menselijk gedrag - en dat van exgenote behoorde daar ook zeker toe. En... It's all a cry for love.

Nieuw en onbekend wil niet zeggen onjuist of onwaar |

Omdat het nieuw is kan het lastig zijn het gelijk te plaatsen maar evengoed is er gevoelsmatig geen speld tussen te krijgen en dat laat ons gevoel ons voelen.

Exgenote laat mij via haar opzettelijke tergende en zuigende gedrag zien dat zij een boodschap voor jullie heeft die ze niet bij jullie kwijt kan, en dat is uitermate frustrerend.

Zo lang zij haar boodschap niet aan jullie kwijt kan, zal zij volharden in haar gedrag – en aangezien ze bij jullie geen entree heeft toont ze dat haar kids en mij.

Volharden doet haar integriteit, en is een grote en positieve kwaliteit. Net als nieuwsgierigheid en verantwoordelijkheid. Ze kan echter niet eeuwig blijven wachten tot jullie een keer openstaan om te horen hoe het zit. Bovendien is zij vrouw en vrouwen weten instinctief (dus diep van binnen) dat hun woord minder mee telt. Zeker als jongste van de familie; ook al is zij bijna vijftig, wordt ze gewoon uitgelachen en niet gehoord door ouders en zussen.

Dat gegeven alléén al strekt tot nadenken. Hoe bedenkelijk is dat?

Waarom luisteren jullie niet naar deze begaafde dochter? Wat mankeert jullie? Heb je niet geleerd te luisteren naar een ander mens of ben je te afgericht opgevoed zodat je alléén luistert naar mensen die hoger geplaatst zijn en meer autoriteit hebben?

Wat een ziek gedrag.

Jullie dochter heeft de helft van haar leven opgeofferd om jullie duidelijk te maken hoe ziekmakend jullie gedrag is met die houding van jullie. Ze is nu 49 en nog steeds nemen jullie niets serieus van haar.

Verstand is briljant maar onvermogend koud |

Zij kan haar gedrag pas veranderen als ze jullie bereiken kan en dat lukt nog steeds niet. Jullie wonen in een ivoren toren op afstand van de rest, en laten het verstand bepalen hoe jullie wereld is. Jullie leven in een zelfgekozen fantasie, laten je dicteren door krant en tv en menen iets van de wereld te weten want jullie zijn volgens een vooraf bepaald systeem zogenaamd succesvol en beloond in het volgen van de regels, het hebben van een goede baan en het verdienen van veel centjes, zonder ooit om te kijken naar je kinderen die emotioneel gezien geen enkele aandacht gehad hebben. Vraag de kleinkinderen maar.

Het is een saaie, kille, dooie boel, zonder warmte. Zo tegenstrijdig als maar kan. Zó ernstig zelfs, dat één kleindochter epilepsie kreeg (teken van onverenigbare tegenstrijdigheid), een andere heel haar leven onder eczeem zit (teken van zich niet kunnen uiten waarmee ze haar moeder's onmogelijkheid spiegelt), een schoonzoon er voortijdig uitgestapt is met 56 (verlamd, teken van jarenlang in de emotionele kou hebben gestaan), en de oudste dochter kanker kreeg, de ultieme uiting van kou. Daar bovenop is niemand in de familie gelukkig, iedereen is eenzaam en verdrietig, en al die meiden zijn veel te dik. Door hun frustratie weg te eten.

Opa zelf moest het ziekenhuis in en kan nauwelijks meer lopen. Wat kan dat anders betekenen dan dat hij eindelijk eens moet stoppen met weglopen voor zichzelf en dus tijd nemen voor zichzelf en “naar binnen gaan”, naar zijn gevoel?

Dat doet geen hond maar daar komen juist die kwalen vandaan. Je hoeft mij niet te geloven en de verantwoording uit handen geven aan een arts die ook niks weet, maar het ís wel zo.

Zelf aangeleerde onzin |

Jullie hebben geld genoeg maar takelen af en maken jezelf wijs dat ouderdom met gebreken komt.

Larie. Wie niet naar de ziel luisteren wil, moet maar voelen! Het zijn sigalen van de ziel, ons wezen. Signalen van binnenuit waar je naar dient te luisteren want zo werkt dat.

Jullie gaan overal aan voorbij, signalen slaan jullie in de wind. Eigenzinnig en niet zo handig. Hoe wou je jouw gevoel ontlopen?? Dat zit in de mens en hoort bij de mens. De ziel is heerser van het hart en geeft ons influisteringen over letterlijk alles dus hoe kun je daaraan voorbij gaan en blijven gaan? Hoe kun je zo stom zijn om dat maar vol te houden zonder jezelf en je eigen gedrag te evalueren?

Wat exgenote laat zien |

Exgenote's huis is een troep. Ze is een slons, het aanrecht ligt vol, haar keuken is vol, haar tafel is vol, en overal ligt wat. Ik heb eens de gore moed gehad om het aanrecht op te ruimen en te soppen en kreeg van haar op m'n kop dat ik nergens aan moest komen. De omgekeerde wereld!

Ze doet dat niet voor niets. Vandaag haalde ik de kinderen op en viel mij extra duidelijk op dat het een troep is in haar huis, en dat zij dat bewust zo doet; het is een signaal van haar voor haar ouders om aandacht te trekken voor een groot probleem. Protest dus! Ze doet niet “hoe het hoort”, ruimt niks op, alleen om jullie te bereiken. Dat was de boodschap van wat ik zag. Zinloos om het zo te doen, natuurlijk, want jullie zijn er niet bij en wonen ver weg, maar toch doet ze dat om die reden zo. Haar gedrag laat het zien.

Mijn vader ging vredig |

Toen mijn vader stierf was zijn politieke partij waarvan hij fractievoorzitter was de grootste geworden maar voor hem, die alleen maar geleerd had te strijden en nooit om van het leven te kunnen genieten, was het over; hij had opgegeven en wilde niet meer.

Stilletjes ging hij dood. Hij had ook aan kunnen geven dat hij er genoeg van had en zijn kinderen bij zich kunnen roepen om afscheid te nemen. Heeft hij niet gedaan. Dat is tekenend en toont de mate van zijn onvrede. Hij was het helemaal zat.

Hij stierf begin januari 2015 en was niet bij kennis door een coma, en precies een maand ervoor, op 6 december, zat ik 's nachts rechtop in bed toen ik kennelijk precies aanvoelde dat het hem te veel was om nog langer te leven en voelde ik zijn boosheid, en probeerde ik hem in zijn levenlust aan te spreken, om door te zetten en het leven te omarmen en vooral, om de warmte van zijn ziel te omarmen.

Het was mij niet gelukt. Wel heb ik bereikt dat hij vredig kon gaan en dat had hij aan mij te danken. Maanden en jaren heb ik hem voorgehouden wat hij liet liggen, naar zichzelf en zijn naasten. Je ziet: iemand confronteren met diens karikaturale gedrag en de waarheid voorhouden werkt helend.

Gebrek aan houvast |

“Vasthouden” aan het leven is ook zoiets. Hij was klaar om te gaan maar hij bleef dagenlang in leven, in coma; bij gebrek aan houvast, houden we ons letterlijk aan alles vast. Hij heeft echter nooit geleefd, en had daar heel veel verdriet van.

Het hoort andersom te zijn. We horen houvast te hebben aan onszelf en al het materiële moeiteloos achter ons te kunnen laten.

Dat “weet” iedereen. Weinigen brengen het in praktijk.

Maak er je eigen waarheid van |

Dit is mijn waarheid. Geloof mij maar niet. Waarom zou je. Geloof liever in kranten en tv en artsen die hun vak niet kennen.

En wat ben ik voor jullie? Iemand die niet voldoet aan de ongeschreven regeltjes. De regeltjes, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft, en ieder opgedrongen krijgt.

Luister liever naar je eigen gevoel en geef dat de ruimte. Maak je vrede met jezelf en ontloop dat gevoel niet langer, om in te halen wat al jaren scheefgegroeid is.

Wat weet ik daar nu van? Nou, dat zou je verbazen. Mijn kinderen zien een vader. Iemand die in verbinding is met hen en het samen gezellig maakt en mee doet. Ik speel altijd met ze. Dat deed ik al voor hun geboorte met de vijf neefjes en nichtjes die dat super vonden. De rest zat binnen te roken, te drinken en te eten.

Ik opende ooit uit het niets de koffer van Marjan waarvan ze de cijfercombinatie had vergeten of niet had gevraagd van Saskia, door me erop in te stellen waarna ik het antwoord kreeg. Dat was in de flat in Amstelveen toen Marjan kwam logeren voor ze op vakantie ging. Hoe wist ik dat? Dat kan niet. Toch?

Ik lees tussen de regels door en reageer altijd op wat mensen bedoelen maar zelden zeggen.

Essentie en boodschap |

De boodschap die exgenote nu voor jullie heeft, is al heel lang over tijd, maar jullie hielden dat zelf tegen.

Het is de waarheid. De waarheid die exgenote al decennia als diepverborgen geheim in zich draagt en waar jullie niets van willen weten.

Er is een woord voor zulk vreselijk en schandelijk gedrag: verraad.

Verraad naar je eigen kind.

Daar staat de hoogste straf op, menselijk gezien.

Kennelijk is het tijd dat jullie ervan leren.

Exgenote's gedrag naar mij toe is net zo verraderlijk als dat van jullie naar haar toe, dus trek er lering uit.

Let op: Niemand valt iets te verwijten. Er is geen sprake van straf, schuld, fout of gezichtsverlies. Dat bestaat allemaal niet. Dat is ons opgedrongen door de kerk. Maar het is onzin.

We zijn hier om te leren. En door wat jullie doen en gedaan hebben, zoek je zelf de confrontatie op, en tot nu toe kon niemand zich naar jullie uitspreken omdat het zinloos was, jullie hielden alles buiten de deur. Maarr.. niet langer. Dit is nu prioriteit geworden.

Tot slot |

Exgenote houdt contact met mijn moeder en had zich voorgenomen om vorig weekend naar oma Pien te gaan met de kids. Indirect laat zij mij daarmee zien dat het mij vrij staat om contact met jullie op te nemen en... met een goede reden.

Mijn exgenote heeft zich ontpopt tot treiterende, terroriserende tiran. En met een goede reden. Er zit een boodschap in haar handelen. Ze heeft een boodschap. Voor jullie, schoonouders. Jullie blijven maar in dat hoofd zitten; gevoel mag niet meedoen. Daar hebben jullie van terug te komen. Daar heeft iedereen van terug te komen omdat het verstand weliswaar briljant is maar onvermogend koud.

Ik zou exgenote een rechtzaak aan kunnen doen om wat ze mij aandeed. Dat doe je niet. Mensen hebben te leren. En we hebben elkaar daarbij te helpen.

Júllie hebben te leren. Jullie zijn expert geworden in het verstand en innerlijke boosheid als referentiekader te gebruiken in plaats van gezond verstand. Dat is afgrijselijk, voor jezelf en je leefomgeving, omdat je jezelf te kort doet zo, en je leefomgeving beperkingen oplegt die overmeesterend, overheersend en per definitie domweg verkrachtend overkomen.

Uit het hart |

Tot slot. Dit bericht is zuiver uit het hart en dus per definitie geweldloos. Ik benoem de dingen en meer niet. Ik veroordeel niet en ben niet kwaad en in dit bericht zit geen kwaadheid. Althans, niet van mij. Wel passie. Het is één grote spiegel en daarin kun je jouw eigen boosheid ontmoeten. Niets meer, niets minder.

Als jouw ziel je laat voelen dat het iets met je doet, dien je daar werk van te maken: het gevoel omarmen zodat de boodschap of les zich kan ontvouwen. Zo werkt dat. Anders niet.

Dat het hard over kan komen is ieders eigen zaak. Wie zorgt ervoor dat het zo overkomt, immers? Dat is jouw eigen ziel. Dus moet jij er wat mee en niemand anders.

Anders gezegd: leg je boosheid nooit bij anderen neer. Val niet aan. Val niemand meer lastig met je boosheid.

Schoonmoeder sprak mij ooit aan op “slap” gedrag toen ik zo ziek was als een hond in 2004 en geen fut meer had. Ze stelde geen vragen maar oordeelde er op los.

Stel vragen, en oordeel niet. Dàt hoort bij volwassen gedrag. Niet andersom.

Die tijd is voorbij. Ga je gedragen als mens en stop met dat karikaturale gedrag. Wie zo doet, lijkt wel een priester die Straf, Boete, Schuld en Zonde predikt – SBS-Z dus – als onderdrukking van een heel volk. “Hou jij ze arm, dan hou ik ze dom”, sprak die priester tegen de grootindustrieel. En da's gelukt. Het oliedomme gedrag van mensen om ons heen en van ons zelf mag ons een keer wakker schudden.

Over verraad gesproken. Zie daar de oorsprong ervan.

Dat hebben we niet langer toe te laten.

“Zachte heelmeesters, stinkende wonden.” Soms moet er iemand opstaan die de dingen bij z'n naam durft te noemen. Dat werkt helend. Dat is niet hard. Dat is harT. Het is nodig.

Een dierbare van 73 jaar voorgelegd om proef te lezen. Haar woorden:

“Wat is dit mooi om te lezen, zo liefdevol”

Probeer de liefde te zien in waarheid, ook wanneer het je niet uitkomt.

Wees levensecht.

rj

--

eerste reactie, per email, 8 april 2017:

Hele mooie overkoepelende brief. Deze brief zou voor elke ouder kunnen zijn. Zit heel veel liefde in lees ik.
Zelf zou ik schrijven dat psychologen niet alleen het emotionele stuk niet meenemen in de diagnosestelling maar het specificeren naar het vergeten van de emotionele beïnvloeding door de omgeving.
Ze nemen ouders slecht onder de loep wat betreft verslaving, schulden en dsm mentale en emotionele stoornissen en inderdaad niet wat voor emotionele schade alle ouders hun kinderen aandoen door hun emotionele pijn bij hen neer te leggen, ook al hebben ze geen “geclassificeerde stoornis”. Dat bedoel je waarschijnlijk ook te zeggen maar is misschien nog iets duidelijker zo.|
TM