In mijn droom droeg ik iets voor aan 'een' directie op 'een' vergadering; een opsomming van ethisch onaanvaardbare vastlopers waaruit de noodzaak voor verbetering eenduidig bleek. Als een keerpunt in tijd, achteraf gezien. Menselijke integriteit, nieuwsgierigheid en verantwoordelijkheid aan het werk.
De directie, druk met dagelijkse leiding, raakte gaandeweg onder de indruk, werd danig geraakt en stemde in; men zei gelijk dat ik die opdracht zou krijgen om die geschiedenis te schrijven.
Daarop gebeurde iets wonderlijks; ik deinsde er direct voor terug en stelde dat iemand anders het maar moest schrijven.
"Maar u bent de enige die dit kan..." stamelde men tegen mij, in mijn droom.
-'Pech, ik heb er geen trek in. Zoek maar een ander.'
Symboliek met een duidelijke boodschap. Ik heb unieke kennis - net als ieder mens trouwens - maar het zou te vroeg zijn om erover te schrijven.
Nu nog wel.
Dat komt wel en dan ontstaat de zin tot schrijven vanzelf - als ontembare levenslust.
Egostrelende roem werd mij overigens in het vooruitzicht gesteld als lokkertje voor mijn geschrijf.
Niet interessant en nog minder terzake doende.
Als ik schrijf is dat voor mezelf. Voor het proces van het schrijven en de lol die impliciet daarin gebakken zit. Zonder opleiding of cursus van gevierde schrijvers, gewoon zo, puur en rauw, door zelf het wiel uit te vinden. Omdat ieder recht heeft op z'n eigen wiel.
Toestemming om te bestaan en te handelen
Dat ís zo. In dit overgereguleerde land moet je voor elke vaardigheid een papiertje hebben, een diploma en een certificaat van toestemming. Net zoals een paspoort, rijbewijs, vakdiploma of wat dan ook. Als bewijs, om te mogen werken, om het lichaam te mogen vervoeren over 's lands wegen, om te vertrekken uit een land en om te documenteren waar het verblijft. Terwijl het UVRM en EVRM stellen, dat ieder MENS vrij is om te gaan en te staan waar die wil, geldt dat in de praktijk niet voor de weliswaar soeverein geboren mens, die als nageboorte, dus als niet levende en zelfs dode "maritieme lading" ooit is aangegeven bij een gemeente.
Sterker nog. Wie een kind niet vóór het zevende levensjaar aangeeft als niet-vermist, wordt de rest van z'n leven als dood gezien en zo wordt er feitelijk met ons "mensen" omgesprongen. Preciezer gesteld: er wordt gesold met de nageboorte oftewel met de dode mens en wat daarvoor is aangenomen; de juridische identiteit van de Natuurlijke Persoon.
Dáárom worden wij door overheidsinstanties zo vernederend behandeld, gezien en aangesproken. Niet als mens maar als dood ding. DÁÁROM wordt er zo overheersend gedaan. Vanuit het systeem naar de onderdanen maar intussen ook naar elkaar, onderling zelfs. "MENEER" of "MEVROUW" ís geen beleefdheidsvorm. Denk aan "capitis deminutio maxima" - maximaal statusverlies door gebruik van hoofdletters (denk aan hoe de belastingdienst jou adresseert). Het is juist vernederend; men wordt niet als MENS gezien, maar als Natuurlijk Persoon. Als vermiste op zee. Als nageboorte. Als irrelevant stukje vlees.
Hierover is wellicht nog geen boek geschreven. En ook dat mag een ander doen, want ook dit kan iedereen in-zien, want men voelt het aan. Dus ook dit is niet mijn taak. Het zou hooguit een hoofdstukje erin kunnen beslaan ter verklaring van de onbegrijpelijke moderne vernederende slavernij die wij dagelijks ondervinden, in elk facet van hoe wij "van hoger hand" behandeld worden èn elkaar behandelen; als minderwaardig.
Daarin is het woord GELIJKWAARDIG een lachertje en is het bestaansrecht nog ver te zoeken. Mensen zijn nog geen mens en worden nog niet als zodanig behandeld. Niet door onszelf en niet door anderen. Niet door de leefomgeving en niet door elkaar. Omdat het besef ontbreekt over waarom we doen wat we doen; Verdeel en Heers zit in ons verankerd.
"We zijn nog geen mens; we zijn mens in wording," vernam ik van de auteur van het boek "vader aarde en de aardse taal". En zo is het. We leven niet maar over-leven. Lees zelf maar over onze geschiedenis in dat boek, nu eens gezien vanuit de menselijke kant, in plaats van de staatsgerelateerde propaganda van geschiedenisboeken. Is verfrissend. Knap je van op. Dat doet ons beseffen dat we niet gek zijn maar allemaal echt wel door hebben dat er, achter onze rug om, een spelletje met ons gespeeld wordt dat nog het beste gekwalificeerd wordt als spiritueel misbruik.
Hoe dat zit vraagt een reis. Een reis van jaren, die begint met lezen, kennis verzamelen, en dan inzien... Het inzien van de essentie van ons verraad.
rj
[bron: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/photos/a.295868487189492/1877545649021760/]
enkele privé reacties:
HB: Zo waar.
TS: Er is maar een reis. De innerlijke reis uniek voor ieder van ons. Waar geen maatschappelijk gekonkel is.
SK: Je bent sinds de juridische individuele aansprakelijk is over komen waaien uit de US gekoppeld aan marktwerking, een economisch al dan niet productieve eenheid, met burgerservice.nr en belastingplicht. Een wandelend verdienmodel wiens organen van de overheid zijn bij hersendood. 🥦🥦🥦
AH: Als ik nu eerlijk ben moet ik zeggen dat ik zou t fijn vinden als er ook een soort van emoticon op facebook kwam wat ik kon kiezen wanneer ik wil zeggen, "gelezen maar nog niet "klaar" voor commentaar ".
YB: Precies
PR: ik lees deze dingen graag ++
--
Lees ook: "Schermutseling in eetcafé duidt op dieper liggende wonden" - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2019/02/schermutseling-duidt-op-diepere-wonden.html
Care? Dare? Share: "Toestemming om te bestaan en te handelen" - https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2019/02/toestemming-om-te-bestaan-en-te-handelen.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten