-Jaaa!
“OK... pauze! Komen jullie erbij?”
Kids leggen de Wii neer en komen erbij. Ik zit al aan tafel kaarsjes te voeren met restanten van andere kaarsjes zodat ze langer branden en leg ze uit wat ik aan het doen ben.
Dochter schuift aan tuinzijde aan tafel. Haar schaduw valt over mij heen aan terwijl ik met de kaarsjes bezig ben en naar beneden gericht. Haar schaduw ontneemt mijn zicht en voelt hinderlijk aan. Ik wil er wat van zeggen en iets belet mij. Een ingeving. Een boodschap dus.
Zonder op te kijken zeg ik haar: “Ben je ontevreden?”
Zonder op te kijken zeg ik haar: “Ben je ontevreden?”
Protest
Na een korte aarzeling volgt er een gerekte “ja” - bang om op dr kop te krijgen. Ik benoem wat ik merk: ze is bang om op dr kop te krijgen en dat is bij haar tot strategie verworden. De “arme ik” die de aandacht voor misstanden vraagt op indirecte wijze. Ze laat mij voelen immers wat er schort of beter dát er iets schort maar niet wát. Ik nodig haar uit om zich uit te spreken en dat gaat niet gelijk, de inweektijd is enorm.
Ik blijf haar voeren door rustig te vertellen dat wij mensen onze lasten vaak bij een ander neerleggen. Ik vertel haar hoe mensen elkaar dingen laten voelen. Ik vertel haar hoe dat vroeger toe ging, in hechte gemeenschappen, in dorpen dus, waar de mensen onder de plak van de kerk zaten en elkaar danig lieten voelen wanneer iemand bij een ander gedrag bespeurde “dat niet hoorde”. Ik had zulke buren vroeger. Ze waren niet slecht of on-aardig maar zwaar kerkelijk en hielden alles in de gaten en spraken schande van alles wat je deed. Hun heg leek ogen te hebben. Ik vertelde dat dat eigenlijk terreur is en niet positief omdat het onduidelijk is en we ons eigenlijk horen uit te spreken en elkaar duidelijk maken wat we willen en bedoelen - het woord DOEL zit erin immers.
Ik suggereer dat ze opstaat en naar elders verplaatst en hoor mezelf gelijk daarbij zeggen: “Ga maar heen en weer lopen”; eens kijken of er iets in beweging komt. Dat is een praktisch en positief idee, want ze kwam (er) niet vooruit en nu letterlijk wel, en bovendien zit ze mij nu niet langer in de weg met haar vastzittende energie. Ik draai mij naar de computer om ergens op te klikken en ze zet zich uiteindelijk neer op de vensterbank naast mij en spreekt haar ontevredenheid nu preciezer uit: ze heeft honger.
Bij haar moet je altijd doorvragen dus dat doe ik.
“Wat zou je dan willen?”
Ze antwoordt en ik voelde 'm aankomen: “Chocoladenootjes en brownietaart.” Ik was al van plan om die bij te kopen. De vorige zelfbakbrownietaart met eivervanger, speltmelk en olijfolie was een succes en in twee dagen verslonden, precies tijdens de kerstdagen en inmiddels zijn de winkels weer open.
Ik was nog niet tevreden met haar antwoord. Dit is nog geen uit-spreken. Er zat méér onder. Dus ik stelde:
“Waarom ga je die niet halen, op je fiets, het is droog, dan geef ik je 3 euro en ga je die zelf kopen.” Mispoes, dat wilde ze natuurlijk niet.
“Jij wilt dat er voor je wordt gezorgd omdat (jij vindt dat) er te weinig voor je gezorgd is.” Ik check bij haar. Ze beaamt. In de keuken lijkt de afstand groter maar de verbinding sterker. Ze verstaat mij woordelijk en de boodschap ook.
“Nu komt het. Dat is jouw last. Een last is bagage, iets dat je je hele verdere leven te dragen hebt en bij jou hoort. Ik heb ook last. Bagage dus. Je broer ook. En je moeder ook - dat weet je; ze laat dat vaak merken en dat hoort niet. Dan voel je dat dat zo niet hoort. Daaraan kun je zien hoe we dat zelf te dragen hebben omdat dat onze eigen bagage is en niet die van een ander. En je ziet ook wat er gebeurt wanneer iemand dat een ander laat merken. Dat voelt raar en niet terecht want jij kunt er niets aan doen dat die ander bagage heeft en je kunt het ook niet oplossen voor die ander.”
Nu zij.
“Hoe is dit voor je?”
-Het klopt.
“Wat doet het met je?”
-Voelt fijn
“Waarom?” Ik besef dat ik preciezer moet zijn; “Doet het je lichter maken?”
Nu de “do try this at home”. Het ziet er zo makkelijk uit maar in de praktijk zo onbereikbaar voor hen die zelf nog vol emotionele en/of andere blokkade zitten. Die hebben we te transformeren. Als wij daar niet aan beginnen, geven we al onze (aangeleerde) shit door aan kinderen die via luid of stil protest laten merken dat er niets van klopt van wat wij doen. Luister dus naar alle signalen. Via ons gevoel, via kinderen, via anderen.
Ik blijf haar voeren door rustig te vertellen dat wij mensen onze lasten vaak bij een ander neerleggen. Ik vertel haar hoe mensen elkaar dingen laten voelen. Ik vertel haar hoe dat vroeger toe ging, in hechte gemeenschappen, in dorpen dus, waar de mensen onder de plak van de kerk zaten en elkaar danig lieten voelen wanneer iemand bij een ander gedrag bespeurde “dat niet hoorde”. Ik had zulke buren vroeger. Ze waren niet slecht of on-aardig maar zwaar kerkelijk en hielden alles in de gaten en spraken schande van alles wat je deed. Hun heg leek ogen te hebben. Ik vertelde dat dat eigenlijk terreur is en niet positief omdat het onduidelijk is en we ons eigenlijk horen uit te spreken en elkaar duidelijk maken wat we willen en bedoelen - het woord DOEL zit erin immers.
Ik suggereer dat ze opstaat en naar elders verplaatst en hoor mezelf gelijk daarbij zeggen: “Ga maar heen en weer lopen”; eens kijken of er iets in beweging komt. Dat is een praktisch en positief idee, want ze kwam (er) niet vooruit en nu letterlijk wel, en bovendien zit ze mij nu niet langer in de weg met haar vastzittende energie. Ik draai mij naar de computer om ergens op te klikken en ze zet zich uiteindelijk neer op de vensterbank naast mij en spreekt haar ontevredenheid nu preciezer uit: ze heeft honger.
Bij haar moet je altijd doorvragen dus dat doe ik.
“Wat zou je dan willen?”
Ze antwoordt en ik voelde 'm aankomen: “Chocoladenootjes en brownietaart.” Ik was al van plan om die bij te kopen. De vorige zelfbakbrownietaart met eivervanger, speltmelk en olijfolie was een succes en in twee dagen verslonden, precies tijdens de kerstdagen en inmiddels zijn de winkels weer open.
Ik was nog niet tevreden met haar antwoord. Dit is nog geen uit-spreken. Er zat méér onder. Dus ik stelde:
“Waarom ga je die niet halen, op je fiets, het is droog, dan geef ik je 3 euro en ga je die zelf kopen.” Mispoes, dat wilde ze natuurlijk niet.
Dus nodigde ik haar opnieuw uit om precies te zeggen wat ze wilde. Dat kon ze niet zei ze.
Ik stond op en liep de keuken in en ging mijn eigen ding doen oftewel nu kwam ik in beweging. Ik rommelde wat en de woorden kwamen vrijwel onmiddellijk. Het besef dat zich openbaarde luidde: “Ze wil dat ik het voor haar doe omdat ik dan voor haar zorg.” Dat was boodschap dus.
Ik stond op en liep de keuken in en ging mijn eigen ding doen oftewel nu kwam ik in beweging. Ik rommelde wat en de woorden kwamen vrijwel onmiddellijk. Het besef dat zich openbaarde luidde: “Ze wil dat ik het voor haar doe omdat ik dan voor haar zorg.” Dat was boodschap dus.
Boodschap
“Nu komt het. Dat is jouw last. Een last is bagage, iets dat je je hele verdere leven te dragen hebt en bij jou hoort. Ik heb ook last. Bagage dus. Je broer ook. En je moeder ook - dat weet je; ze laat dat vaak merken en dat hoort niet. Dan voel je dat dat zo niet hoort. Daaraan kun je zien hoe we dat zelf te dragen hebben omdat dat onze eigen bagage is en niet die van een ander. En je ziet ook wat er gebeurt wanneer iemand dat een ander laat merken. Dat voelt raar en niet terecht want jij kunt er niets aan doen dat die ander bagage heeft en je kunt het ook niet oplossen voor die ander.”
Nu zij.
“Hoe is dit voor je?”
-Het klopt.
“Wat doet het met je?”
-Voelt fijn
“Waarom?” Ik besef dat ik preciezer moet zijn; “Doet het je lichter maken?”
-Ja.
Ik wacht op de volgende ingeving. “Je had pijn en liep ervoor weg. Dat doet ieder mens omdat we niet geleerd hebben wat pijn betekent. Pijn is geen pijn, het bestaat niet. Je bent er bang voor maar pijn is de manier waarop de ziel onze aandacht vraagt en pijn bestaat niet zolang je er maar induikt zodat er een boodschap vrij komt.”
“Nu je IN de pijn duikt kan de boodschap zich ontvouwen en is de pijn weg.
En die boodschap heb je nu want die heb ik je net verteld.”
“Zie je hoe dat werkt? Ik herhaal het voor haar. De pijn is een signaal om de boodschap te pakken. Zodra je die hebt is de pijn niet meer belangrijk en gaat weg.”
En die boodschap heb je nu want die heb ik je net verteld.”
“Zie je hoe dat werkt? Ik herhaal het voor haar. De pijn is een signaal om de boodschap te pakken. Zodra je die hebt is de pijn niet meer belangrijk en gaat weg.”
De les
“Dit had je te leren. Je hebt jouw last zelf te dragen. Dat is 'op eigen benen' staan. Dat zeggen we meestal tegen iemand van 18 die van school gaat en op kamers en zo maar dan ben je te laat, je moet veel eerder beginnen anders red je dat niet op je achttiende. Jij bent nu 9 en een half en leert dit nu al. Ik probeer dit uit te leggen aan mensen die 30x zo oud zijn als jij. Als jij dit nu leert... loop je dus op anderen voor. Zie je?”
Naschrift en Clausule
“Wanneer je God niet ontmoet in de eerstvolgende persoon die je ontmoet, stop dan maar met zoeken” stelde Gandhi. Onze ziel geeft ons alle input om ons gelukkig te voelen en gezond en vitaal door het leven te gaan. We doen nu collectief het omgekeerde ervan door ons Verstand de baas te laten zijn over het Gevoel oftewel onze intuïtie. Zie wat het brengt. Word je bewust van wat er gebeurt. Dát is stap één.
Nog iets. Door te luisteren naar wat kinderen werkelijk zeggen krijg je verbinding en gelijkwaardigheid. En brengt onverwachte geneugten. Als ik hulp vraag bij een splinter rennen er twee kindjes naar mij toe om me bij te staan. Hoe hartverwarmend is dat...?++
“Wat wij mensen doen en waarom | verband tussen Tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom”
Dit meiske laat zien met het ongenoegen van haar moeder te lopen en vroeg er, terecht, de aandacht voor. In feite had ik de spijker al op z'n kop geslagen [met: "En je moeder ook - dat weet je; ze laat dat vaak merken en dat hoort niet. Dan voel je dat dat zo niet hoort. Daaraan kun je zien hoe we dat zelf te dragen hebben omdat dat onze eigen bagage is en niet die van een ander. En je ziet ook wat er gebeurt wanneer iemand dat een ander laat merken. Dat voelt raar en niet terecht want jij kunt er niets aan doen dat die ander bagage heeft en je kunt het ook niet oplossen voor die ander."].
Echter, inmiddels zijn we drie jaar verder en zie ik steeds duidelijker in, dat het kind...
1. de lasten van haar moeder te dragen heeft gekregen
2. tegen haar vader wordt opgezet
en nu dus "last" heeft van de lasten die niet van haar zijn. Het is dus niet haar eigen bagage - maar dat wordt er wel van gemaakt, als we niet uitkijken.
De boodschap was voor haar echter duidelijk genoeg en inmiddels is ze drie jaar ouder en hebben we uitvoeriger gesproken over dit fenomeen wat ieder lastig valt. Een vervolg is in de maak;
zie :
Nog iets. Door te luisteren naar wat kinderen werkelijk zeggen krijg je verbinding en gelijkwaardigheid. En brengt onverwachte geneugten. Als ik hulp vraag bij een splinter rennen er twee kindjes naar mij toe om me bij te staan. Hoe hartverwarmend is dat...?++
Meerleeslinks:
“Wat wij mensen doen en waarom | verband tussen Tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom”
Update 7 december 2017 |
Dit is nog maar het topje geweest van de ijsberg - met de nadruk op ijs. Kou, dus.Dit meiske laat zien met het ongenoegen van haar moeder te lopen en vroeg er, terecht, de aandacht voor. In feite had ik de spijker al op z'n kop geslagen [met: "En je moeder ook - dat weet je; ze laat dat vaak merken en dat hoort niet. Dan voel je dat dat zo niet hoort. Daaraan kun je zien hoe we dat zelf te dragen hebben omdat dat onze eigen bagage is en niet die van een ander. En je ziet ook wat er gebeurt wanneer iemand dat een ander laat merken. Dat voelt raar en niet terecht want jij kunt er niets aan doen dat die ander bagage heeft en je kunt het ook niet oplossen voor die ander."].
Echter, inmiddels zijn we drie jaar verder en zie ik steeds duidelijker in, dat het kind...
1. de lasten van haar moeder te dragen heeft gekregen
2. tegen haar vader wordt opgezet
en nu dus "last" heeft van de lasten die niet van haar zijn. Het is dus niet haar eigen bagage - maar dat wordt er wel van gemaakt, als we niet uitkijken.
De boodschap was voor haar echter duidelijk genoeg en inmiddels is ze drie jaar ouder en hebben we uitvoeriger gesproken over dit fenomeen wat ieder lastig valt. Een vervolg is in de maak;
zie :
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen