Pinokkio lééft!

Je kent ze wel. Marionetten zonder touwtje. Nauwelijks van echte mensen te onderscheiden alleen zijn ze niet origineel; ze paragaaien anderen na en doen alles vanuit “wat hen geleerd is” en “voor de beloning”; de vette kluif die hen beloofd is doet ze alles uitvoeren wat ze gezegd wordt. Type braafste kindje van de klas. De moderne buikspreekpop, op afstand bedienbaar. Hun neus groeit niet langer als ze jokken; in het nieuwe model is dit verplaatst naar heup-hoogte zodat je niet kunt zien wanneer je ze aankijkt terwijl je keihard genaaid wordt.

Veel voorkomende plekken zijn: politiek, als lobbyisten of bij consumenteninstituten; als directeur bijvoorbeeld. Ze duiken ook wel 's op als Commissaris van de Koningin. Slim genoeg om het volk te misleiden met gladde plaatjes, dom genoeg om niet zelf in opstand te komen zolang hen die zak met kluiven beloofd is - die braaf elke maand bezorgd wordt. 

Je dient ze gepast onthaal te geven. Zo van: 
“Hey, Pinokkio, hoe gaat het met liegen??” 
En de echte Pinokkio vertrekt geen spier maar lacht vrolijk terug en zegt: 
“Ja lekker, de laatste keer kwamen er al geen spruitjes meer mee!”
...en zo baant de goedlachse Pinokkio zich door zijn verder volstrekt lege bestaan. 

Mijn mentor zei ooit: “Opgewekt doen getuigt van een hoerig bestaan.” Hoe waar is dat toch. 

Ik groet je, en zeg: 
Dag Pinokkio. Dag leeg bestaan. Van horig naar hoerig scheelt maar één letter...en verder niets.

bron: facebook.com/764472480329088

Naschrift

Pinokkio is eigenlijk een heel klein kind. Van binnen is hij onzeker en radeloos. Maar niet hulpeloos. Hij heeft geleerd om zijn gevoel niet te gebruiken en uit te sluiten in élke situatie. 

Als er meerdere Pinokkio's komen, en de boel zelfs gaan domineren, dan krijg je een gevaarlijke situatie. Het deed mij vanmorgen dit tweede stukje schrijven:

Levensgevaarlijke omgeving: welkom in het wilde westen

We leven in een levensgevaarlijke omgeving - ik noem het "het wilde westen". Zolang de mensen ver van hun gevoel blijven zijn ze vijandig, hypocriet, achterdochtig en vol projectie en leggen hun onlusten bij 'n ander. 

Eerst ben je de held. Daarna moet je stuk. From hero to zero in seconden.

Ik vernam ooit van mijn mentor dat het hier zo moeizaam toegaat omdat mensen komen klauwen bij anderen die lekker in hun vel steken en zo is het mij ook gebleken. 

Ik was zelf jarenlang ook niet te vertrouwen zolang ik niet emotioneel stabiel was; de te maken stap, dus.

Hierover schreef ik al eerder; het kostte mij negen jaar. Twee om aan het idee te wennen en daarna als een speer door mijn ego heen te werken, dwars door emotioneel oud zeer heen, op naar emotionele stabiliteit.

Stabiel is er géén en dat maakt NIEMAND TE VERTROUWEN. 

Niemand? Niemand. Zomaar uit 't niets kan onvrede oplaaien en de relatie verzengen in een vlammenzee. En dan moet jij gewoon stuk. 

Niets persoonlijks verder... jij was gewoon beschikbaar, meer niet.

Dit is wat mensen doen. Dit maakt de moderne, "geciviliseerde" mens de gevaarlijkste soort op aarde.

Welkom in het wilde westen.

-

meerleeslink: facebook.com/661857090590628


[bron: facebook.com/764446170331719]

Update, 12 oktober 2015: 

Ik vond zojuist een heel mooi plaatje op internet, onder een bericht over hoe Rusland furieus is over slordige omgang met bewijsmateriaal bij de MH-17-ramp en hoe ons land daar keihard over liegt.
Over meneer Rutte: wie zou er niet breed lachen bij zulke privileges, zulke voordelen en zo'n salaris? Geef 'm eens ongelijk. Zo te zien lacht hij iedereen uit. Niet erg integer gedrag, maar wel te begrijpen in het licht van ons aller achtergrond... (zie Zelfliefde en narcisme verklaard)