Zondagse preek: onderhuids verwijten is geen dialoog en geen saamhorigheid creëren

Het is makkelijk om je te verontschuldigen voor iets dat je niet gedaan hebt... of zelfs voor het feit dat je leeft. Mensen nemen je al snel van alles kwalijk en de kern lijkt mij, dat ze niet kunnen verkroppen dat jij afwijkt van de norm en wel hierom... omdat zij dat zichzelf niet toestaan.

Bedrijfsleidster van een ekoplaza*) betrapte ik ooit op een dergelijke denk-fout en stelde mij een smerige vraag die ik gelijk breder trok door terug te vragen: "Bedoel je met 'waarom ik hier ben' - op AARDE??" 

Terecht van mij om dat zo te vergroten. In feite nemen mensen mij mijn bestaan kwalijk. Ik ben een spiegel en laat zien wat anderen doen en dat vindt niemand prettig. Well...so what? Nou en? Wiens zaak is het eigenlijk als jij de pest in hebt? Wiens zaak is het als ik een assistent bedrijfsleidster aanspreek op haar boosheid waarmee ze werkelijk al mijn inbreng snoeihard afkapt ('Mooi weer zeg...' -"Niet als je binnen moet werken!"), omdat het nu eenmaal altijd gaat om de intentie bij wat iemand doet en niet om wat men doet maar hoe. 

Onderhuidse terreur in de speeltuin

Gister was ik met mijn bezoek in een speeltuin en zijn dochtertje van twee lieten we darren; vervolgens ontmoetten wij daar een vrouw met een bijzonder aantrekkelijk gezicht en haar dochtertje van dezelfde leeftijd als ons 'proppie'.

Ik kan mijn bek nooit houden en attendeerde deze vrouw op wat mij al eerder was opgevallen. Zij straalt iets uit en iedereen reageert erop. Dus ik benoemde dat voor dr. Kan ik niets aan doen, het komt zo in mij op en moet er uit. Soort positieve Gilles de la Tourette; mijn ziel laat het me zeggen - daarin ben ik net een klein kind en kan me niet verstoppen. 
Die paar woorden uitwisselen ging heel goed, ik ging m'n eigen gang daarna, tot haar beeldschone dochtertje contact met mij maakte en me stralend aankeek. Ze reikte naar een rekstok die hoog boven haar was en ze wilde duidelijk dat ik haar hielp, maar ik vroeg haar vooraf drie keer uitnodigend en met blij enthousiasme, nog voordat ik haar aanraakte: "Zal ik je helpen?" Een soort van uitstel om het nog leuker te maken vanuit welwillende verbinding en tegelijk gaf ik de moeder de gelegenheid om er iets van te zeggen of iets te veranderen als het niet OK zou zijn. Ik tilde het meiske van twee naar de rekstok en maakte er een spel van; toen ze zich niet meer kon houden zette ik haar er boven op en daarna ook op de lagere rekstok ernaast. Dat was eng hoog voor dr en opeens was de energie veranderd, riep mama haar spruit bij zich en vertrok zonder een woord en zonder een blik... 

Je zou kunnen stellen dat mij iets onderhuids verweten werd, alsof ik iets gedaan had wat niet door de beugel kon, zonder er een woord aan te wijden. 

Dit is hoe mensen met elkaar omgaan. Niet vrij maar met onderhuidse signalen "want je weet zelf wel wat je verkeerd gedaan hebt." Dit is zó achttiende eeuw. Van toen de kerk de mensen nog in de greep had. Oh wacht... de kerk heeft de mensen dus nog steeds in de greep!

Wij zijn letterlijk niets waard op communicatief gebied zolang we ons niet uitspreken over wat we voelen en wat we willen en intussen maar schijnheilig lachen naar elkaar zonder te verwoorden wat in ons leeft. Dialoog en uitspreken is kennelijk taboe.

Dialoog is taboe. 

Onze vermoedens en ons wantrouwen komen als projectie tevoorschijn "want je leest zulke rare dingen tegenwoordig" terwijl we het om te beginnen bij onszelf dienen te zoeken; zo straffen we een ander voor hoe wij ons voelen. 
Wie zei daar: "verbeter de wereld, begin bij jezelf"...?

Zolang we niet eerlijk zijn naar onszelf, kunnen we ook niet eerlijk zijn naar een ander. ++

-

Naschrift:

Laat dit mijn zondagse preek voor vandaag zijn; eentje waar je wèl wat aan hebt :) ; dit toont ons wat wij mensen doen èn wat we te doen hebben en is positief qua intentie. In tegenstelling tot wat kerk of moskee ons wijsmaken; de mensen vertrekken daar niet blij en opgeladen en vol hoop... maar juist verslagen en vol VERWARRING, zo viel mij op. 
Dat no kan.
Ik heb nog nooit een preek gehoord die positief is. Let maar op jouw eigen gevoel erbij. Blijf daar dus verre van en zoek het bij jezelf en niet bij zo'n verdorven instituut als kerk of staat met de media als haar pr-machine, die ons WAARSCHUWT voor elkaar ipv de SAAMHORIGHEID propageert; "verdeel en heers", dus, en "geloof in kerk en staat" en niet in jouw buurman... Want die spoort niet. Du-uh.

bron: facebook.com/755865601189776, zondag 16 augustus 2015, 7:44 uur

*) Dit...ging eraan vooraf: facebook.com/674947695948234