Ons dagelijks leven: afwijken mag niet

Voorval. In diverse (facebook-)groepen gebeurt het, dat mensen hun onvrede op een ander projecteren. Dat wil zeggen: “Wat in mijn leven speelt en waar ik onvrede mee heb, leg ik bij een ander neer.” Dit zie ik iedere keer weer gebeuren, al zo lang als ik me kan herinneren. En aangezien ik zelden lang mij stil kan houden, komen mensen dat kunstje dus ook razendsnel en graag bij mij flikken.

Wat projectie is weet of kent iedereen; je stelt dat datgene wat jij voelt, op dat moment, de “schuld” is van een ander. Heel lullig en onvolwassen gedrag eigenlijk maar aangezien wij mensen nooit emotioneel volwassen worden, blijft zulk gedrag ons ons hele leven plagen. Kijk maar naar onze opvoeding. Over “gevoel” wordt niet gesproken dus vindt dat geen uitweg en wordt nooit verwerkt en zo krijg je nooit stabiliteit; geen hou-vast maar hou-ding.

Waar je ook komt, wie je ook spreekt, in welke groepen je je ook begeeft... overal zijn mensen bezig zich te Handhaven en presenteren zich veelal ten koste van een ander. Eén groot krachtenveld, dus. Slechts zelden gaat dit lang goed oftewel zelden blijft het rustig. Drie centrale vragen:

• Wat gebeurt er nu èigenlijk?
• Wat gebeurt er ònder de oppervlakte?
• Is iedereen wel zo zuiver bezig, of is er sprake van eigenbelang?

Weggeefwinkel

In een weggeefwinkel wordt mij de toegang ontzegd door een man met een sadistische twinkeling in zijn oog, sinds ik maanden geleden één opmerking maakte die hem niet zinde (“Mag ik meenemen wat ik leuk vind? Ik vind háár wel leuk...”). Een misplaatste opmerking? Kun je denken, maar was bedoeld om te spiegelen, zie ik achteraf in. Het was eruit voor ik het wist, zonder nadenken en ook zonder nare intentie. Kennelijk was die persoon snel te provoceren en voelde ik dat aan en jawel hoor; sindsdien is het mis en verspert hij mij de toegang. Zó snel was die persoon te provoceren (zie ook: “Iemand vol boosheid is gemakkelijk te provoceren | over kwaadheid, angst en zorgvuldigheid of verantwoordelijkheid voor onze eigen inbreng”).

Ik vraag jou nu: wat heeft dat met míj te maken?

Ik ben nog wel eens teruggegaan en zag hoe ieder mens werd toegelaten behalve één: ik. Is dat discriminatie? Is dat... genoegdoening? Of is er sprake van een psychopaat die zijn lusten botviert? Dit is niet zomaar een uitspraak; hier komt de ingeving in het spel. Toen ik deze man oprecht in zijn ogen keek om te kijken of we tot de kern konden komen, zag ik hoe hij genoot van zijn machtspositie; iemand breeduit de weg versperren met een vocabulaire van slechts één woord (“Nee!”); dat komt niet verder dan kinderachtig niveau, toch? Maar is wel te verklaren vanuit een ziektebeeld - en dat kwam in één woord tevoorschijn in mijn bol, als ingeving.

Ik kan er terugkeren en kijken of er intussen iets veranderd is, of ik kan mezelf die vernedering besparen. Hoewel....ìs het wel een vernedering?
Of is dat slechts de intentie van die persoon die zich als psychopaat opstelt (ik heb het nu over gedrag, hè) ?
En is het bovendien niet ontzettend leerzaam en daarom de moeite waard, om te proberen of en zo ja wanneer je de mensen (ook om hem heen, niet alleen hij zelf) bereiken kunt?
Waarom had ik ànders die ingeving, om vanmiddag opnieuw naar die lullige omgeving te gaan voor iets onbenulligs - “kijken voor een paar robuuste wandelschoenen, leuk!” - terwijl dat idee héél prettig aanvoelde en dus een impuls vanuit mijn diepste Wezen is geweest?

Waar komt dit vandaan?

De vraag rijst uiteraard, waar dit vandaan komt èn... of we hier allemaal niet een heul klein beetje aan lijden? Kortom, voeden we het autistische gedrag dat in ons allemaal wel een beetje zit of doorbreken we die keten/ketenen en transformeren we de oude pijn tot iets positiefs en constructiefs? En... hoe doe je dat?

Missie: Spiegel

Daar ben ik voor op aarde gekomen, om dat te doorbreken, bij mezelf en anderen; ik fungeer als spiegel. Ik heb er lang over gedaan om daar achter te komen. Wat bezielt mij anders, om ieder mens onbewust te prikkelen en andermans ellende over mij heen gestort te krijgen?? Dat moet een functie hebben; de aap, de nar, de joker van het kaartspel toont onweerlegbaar de ellende die zich in een ander zit te roeren.

Ik ben de aap. De nar. De joker. Ik zeg wat ik zie. Dat is mijn levenswerk. Mijn Opus. Ik kan niet anders en doe niet anders. Ik heb decennia gezocht naar beweegredenen van intermenselijk handelen en nu  ik daar eindelijk zicht op heb laat ik dat niet meer los.

Elkaar onrecht aandoen 

Dat is niet alléén maar grappig. Heel mijn leven kreeg ik mentale klappen te verduren en diende ik naar binnen te gaan om te kijken wat er gebeurd was en waarom ik me zo voelde zoals ik me voelde: onrecht aangedaan. Het was namelijk noooooooit terecht wat anderen bij mij neerlegden, want het was hún onvrede en nooit de mijne.

Onvrede: een ander beLASTen en jouw LASTen laten dragen

En dat is nu exact wat wij mensen elkaar aandoen: wij vallen anderen LASTig met onze LAST - dat wat wij LASTig vinden in ons leven - en beLASTen daar een ander mee, door heimelijk die ander onze LAST te (willen) laten dragen. Die LAST is niets anders dan pijn en verdriet, of het product ervan (boosheid is het product van verdriet en onmacht, zo leerde ik) dat we met ons meezeulen sinds onze jeugd. Wat toen is scheefgelopen door niet-gezien-worden, niet-gehoord-worden en niet-gewaardeerd-worden en ander onrecht, resulteerde in een tekort aan houvast èn een chronisch en slopend tekort aan eigenwaarde en zelfvertrouwen waar we nu nóg LAST van hebben, zodat we andere mensen LASTig vallen oftewel uitkiezen om onze LASTen vóór ons te dragen.

Lullig gedrag

Dat gebeurt willekeurig! 't Kan de groenteboer zijn die een snauw krijgt omdat er een plekje op de kool zit en dat zo “niet hoort”. Duuh. Mensen lozen hun kak willekeurig en dat is dus nooit persoonlijk, maar getuigt tegelijkertijd niet erg van volwassen gedrag. We dienen ons dus bewust te worden van wat we doen en waartoe we dat doen, zodat we zelf kunnen besluiten om stappen te zetten om dat te veranderen - omdat het vréselijk lullig gedrag is!

In de blog dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html heb ik er een studie van gemaakt wat mensen elkaar voor goedbedoelde (!) onzin aandoen en dat op een rij gezet in zo'n 2.500 woorden. Doe jouw voordeel ermee. Een van de mooiste zinnen: “Is dat alles wat je te zeggen hebt? Dan leg ik dat naast me neer.” Die hoorde ik ooit iemand zeggen en die zin zal mij altijd bijblijven. Omdat je heel netjes en correct de zin van de onzin onderscheidt op die manier. 

In het land der blinden is één-oog outcast

Het fenomeen dat blijft, noemde iemand heel toepasselijk: “In het land der blinden is één-oog outcast”; wie kan zien wordt gestraft. Tis te lullig voor woorden maar is exact wat wij mensen elkaar aandoen. O-ver-al en con-ti-nu worden mensen gecontroleerd of ze niet afwijken; afwijkend gedrag wordt door iedereen opgemerkt èn bestraft, door die ander te veroordelen en buiten de groep te plaatsen. Outcast dus. Buitenbeentje. Zèlfs tussen gelijkgestemden in “Nieuwetijds-, “hsp”- en “Indigo”-groepen. Tsss....

Afwijkend gedrag wordt bestraft

Dat gebeurt heel subtiel maar onmiskenbaar. Iemand die méér ziet dan een ander of zelfs het overzicht heeft, mag niets zeggen in gezelschap dat niet van plan is de eigen levenskwaliteit te verbeteren; je wilt immers geen getuige van jouw eigen onvermogen om jouw leven naar een hoger niveau te tillen - dus straf je die dissident door hem af te branden tot op de grond, en kennelijk is daarbij álles geoorloofd, van modder gooien tot American Wrestling aan toe ;)

De symptomen zijn duidelijk herkenbaar: het ligt aan alles en iedereen behalve aan de persoon zèlf, die die kak gewoon ff kwijt moest. We zijn dus rondrijdende overvolle vuilniswagens die bij iedere bocht wel een stukje vuilnis verliezen. Bovenop jouw snoet, toevallig. En da's nooit persoonlijk; je stond gewoon in de weg. Ga altijd maar na: “Wat heeft dat met mij te maken?”

“Wat heeft dat met mij te maken?”

Oorsprong, in 't kort

De oorsprong is geschiedenis. De kerk leerde ons hoe het hoort en wie zich niet aan de maatschappelijke code hield, werd bestraft. Indringende blik, corrigerende woorden, zuinig mondje erbij en klaar. 

Luister naar “Het leven was lijden” en je snapt gelijk wat ik bedoel. 

Of je nog naar de kerk gaat of niet is niet relevant; de invloed van de kerk is on-mis-ken-baar overal nog aanwezig anno 2015; wie afwijkt wordt bestraft, want... “afwijken mag niet”...

Freud

Op wikipedia.org/wiki/Projectie_(psychologie) lees ik: “Freud ging op zoek naar de wortels van het godsbeeld van de mens. Zijn conclusie was dat godsdienstige mensen in een almachtig wezen geloven als 'een vader' en hem als zodanig vereren. Deze God beschermt hen in hun jeugdige perioden en wanneer ze volwassen worden wordt God door hen als een almachtige god verheven. Tegelijkertijd hebben gelovige mensen een dubbele houding tegenover God. Aan de ene kant verwachten ze namelijk hulp van God. Daarom bidden ze dat hij hun gebeden verhoort. Daar staat tegenover dat religieuze mensen God vrezen. Ze vrezen voor zijn straffen als ze hun driften niet in toom houden, aldus Freud.

Godsdienst is volgens Freud een projectie (dat wil zeggen een illusie) van de mens, die zijn volwassen verantwoordelijkheden niet aandurft of aan kan. Hij zegt zelfs dat godsdienst een neurose is die de mens van zichzelf vervreemdt. Hij zegt dat het beter is om je bewust te zijn van je behoeften en verdrongen driften. Zo zou de mens zichzelf moeten accepteren zoals die is, dan steeds te streven naar een levenshouding die hem vreemd is en die hem niet zichzelf laat zijn.”

Briljant, niet? Lees gerust verder op Wikipedia over deze prachtige materie en de bloemrijke voorbeelden, ook van positieve projectie en counter-projectie.

Wens

Het is mijn oprechte wens, dat we over honderd jaar terug kijken naar deze tijd met een hoofdschuddend: “Hoe was dat in Godsnaam mogelijk...”
Om dat te bereiken, mogen we nu wel beginnen. 

Meerleeslink: 

In januari schreef ik dit spontaan op facebook.com/664617013647969: 

Zolang mensen onderling vechten en geen eenheid vormen, is De Staat de lachende derde die ongemoeid door kan gaan met ontwrichten en verstieren i.p.v bestieren en ondersteunen en (bege)leiden.

Dat heeft een naam en heet Verdeel en Heers en is zo oud als de kerk.
Leiden wordt lijden, zo. Belijdenis en Boetedoening... allemaal verzinsels.
We slaan elkaar de hersens in met zin en ON-zin oftewel emotionele argumentatie, gevoed uit ANGST.
Wie dat bij mij doet, spiegel ik - en ik krijg vervolgens een dubbele lading shit over me heen omdat ik dat niet zou mogen doen. De agressor blijft buiten schot zo. En de spiegel moet aan diggelen. Want dat doet pijn.
Zie daar jouw meerderheid: een stelletje angstige pijn-lijers die de boel omdraaien en waarheid niet onder ogen durven komen.
Zolang dat het geval is, kan ik niet met kennis naar buiten komen want die vliegt lineaal rectaal (ipv linea recta) mijn kant weer op.
Oftewel mensen poepen op waarzeggers.
Verwerpelijk menselijk gedrag maar wel een aangeleerd kunstje en meer niet. Je bent gedresseerd en wilt dat niet weten. Moet je niet bij mij zijn!
-
‪#‎Boos‬ om het OMDRAAIEN ipv OM-DENKEN wat menzen doen

=

Meerlees-bonus: Worden waarzeggers getolereerd in een wereld die pot-dicht zit? “Van oudsher kennen we de waarzegster met haar glazen bol. Symbolisch natuurlijk, want het menselijk oog is ook een doorzichtige bol en werkt als instrument van de Ziel, valt me nu in. Sommigen bezoeken nog graag waarzeggers. Anderen zijn waarzegger zonder het te weten. Weer anderen kunnen niet tegen de waarheid. Mijn vraag is nu: worden waarzeggers getolereerd in een wereld die pot-dicht zit?”
- Uit: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/06/waarzeggen-wordt-niet-geaccepteerd.html

Zo veeg ik mijn eigen stoepje schoon, oftewel “hoe mensen onbewust uitlokken en een ander de agressor noemen”: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/06/schoon-stoepje.html

Ten slotte:
* De waarheid spreken is een teken van liefde.
* Alles bij een ander neerleggen is een vorm van terreur
* Continu boos zijn is terreur naar anderen
* Liefde is... zorg-vuldig omgaan met onszelf en anderen |
Uit: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/waarheid-teken-van-liefde.html en op fb.com/576543949121943

Het hart terug in het bedrijf, bolwerk van rationalisatie: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/10/gastlezing-breng-het-hart-terug-in-het-bedrijf.html

bron: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/664617013647969