De functie van roddelen, pesten, klagen en klikken en waarom Burgernet zo'n succes is

Vanmorgen lag mijn facebookaccount eruit dat ik heb om mijn pagina te beheren. Ik moest mij eerst identificeren ahv een code via mijn gsm voordat ik er weer in mocht. Ik stond voor een gesloten deur; domweg buitengesloten. Mensen die mij wilden benaderen lazen: “Dit bericht is niet meer beschikbaar omdat we hebben vastgesteld dat dit aanstootgevend was of is gemarkeerd als spam.” 

Droom  

Ik droomde en werd met een nare smaak in mijn bek wakker. Ik had met één of ander spel meegespeeld, was eruit gestapt van verveling en zag dat mijn vergaarde puntensaldo, achter mijn rug om, zomaar aanzienlijk verlaagd was... De boodschap was deze: hoe mensen zich voelen heeft weliswaar niets met mij te maken maar kostte mij wel mijn punten! Afreageren dus.

Krenken: wraak zoeken 

We zijn allemaal krengen: erop uit om een ander te krenken. Daar schreef ik drie korte blogs over, getiteld “Wraak”:
Wraak 1: “Iedereen zoekt wraak. Hoe meer ruimte in een relatie, hoe meer gelegenheid voor het voelen van de onvrede die eigenlijk in ons huist.” | facebook.com/715187661924237 (ook in “Dagboek”)

Wraak 2: “Wraak is: geen verantwoordelijkheid nemen” | facebook.com/716415548468115:

Wraak is geen verantwoordelijkheid nemen. Wraak is lafhartig gedrag. Wraak is iemand anders laten boeten voor hoe jij je voelt. Wraak nemen is dom en onvolwassen gedrag...en iedereen doet het.

Wraak 3: “Omdenken: van kleinzielig naar grootzielig | Je exgenote op klein gedrag attenderen en aangeven wat voor verbetering vatbaar is.” Een levend voorbeeld dus | fb.com/716934775082859

Niet gezien en niet gehoord 

Waarom? Omdat we in onze eigen jeugd niet gezien, niet gehoord en niet gewaardeerd werden en nu zó boos zijn dat we met plezier een ander hun plezier misgunnen.
Sterker nog... het is voor velen zo dat we continu anderen de hersens willen inslaan, vermoorden dus - en daarom elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Onze onvrede afreageren dus. 

Nationaal klikken 

Daarom is die burgerKLIKlijn met de lok-naam “Burgernet” zo'n succes want een ander “aangeven” is genoegdoening zoeken voor een verrotte jeugd waar we nu nog boos over zijn of tenminste onvrede over voelen. En daarom gaan we met “hangjongeren” niet in gesprek – dus géén welwillende dialoog – maar sturen we er liever politie op af; lekker veilig. Zo nemen we nóg meer afstand - terwijl (onze!) jonge mensen NIETS ANDERS WILLEN dan contact en gehoord worden; het is een vorm van protest wat ze laten zien en dus aandacht trekken: ze willen gezien en gehoord worden – en dat gebeurt nu niet...

Stiekem gedoe

Dus als je een account neemt met een verzonnen naam (Per Soon bijvoorbeeld) en iemand krijgt 't op z'n heupen omdat jij wèl goed in je vel steekt, dan gaan we jou aanpakken: 
* uit de weggeefgroep zetten
* klagen oftewel rapporteren bij facebook zodat je jouw identiteit moet kenbaar maken voor je verder kunt
* stellen dat jij stiekem doet terwijl die ander die jou beschuldigt zelf stiekem gedrag laat zien… 

JIJ moet boeten voor hoe ik mij voel

Dit zie ik mijn hele leven al gebeuren... En dan presteren mensen ook nog om te stellen dat het aan jou ligt en niet aan hen. 
Het is net als aangifte bij de pliessie of iemand voor de rechter slepen: JIJ moet boeten voor hoe ik mij voel. Zo doen we dat anno 2015. Duuh. Zeg mij: wat is daar volwassen aan? 
Tis zó kinderachtig. Zo inténs kinderachtig. 

Nu heb je ten minste wat te doen

Lieve mensen, het gaat niet om afreageren of om wraak. Het gaat erom dat we die schade in onze jeugd niet voor niets opliepen; dan hebben we nu iig wat te doen! We zouden ons anders vervelen! En het gaat erom, dat we leren om te gaan met ons verdriet. “Iedereen heeft verdriet. Ik ook, jij ook; wij allemaal. De vraag is dus: hoe ga je er mee om? Leer het dragen!” 

Beter dan bij een ander neerleggen, toch? Dat stadium is zó achterhaald en zó “vorige eeuw”...