Dagelijks word ik vierkant aangevallen. Zelfs mijn beste vrienden, zij die het dichtst bij staat en mij het beste kennen, zitten tjokvol afgunst en leven zich op mij uit.
Het maakt mij triest. Letterlijk. Want men tracht mijn levenslust te bombarderen door een lading verdriet op mijn schouders te parkeren. Verdriet dat fictief van aard is omdat het onze voorouders opgedrongen is door de kerk;
je moet voldoen aan tegenstrijdige regels die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt.
Ieder volgt ze uit angst voor straf.
Dus is de enige uitweg hieruit het transformeren van die poep en dat vraagt, dat we doorzien wat er gebeurt en dat ons eigen weerzinwekkende gedrag bespreekbaar wordt.
Eindelijk.
Het zal een keer tijd worden.
Maar voorlopig nog niet. Men zit nog vast in het systeem, wat men dus feitelijk verdedigt, op het ziekelijke af
rj
-
care?
dare?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten