Dagboek van een vreemdeling: Eerste hulp bij alleen zijn

Eerste hulp bij alleen zijn.

Toelichting oftewel aanleiding:

Gister zocht ik bij "Spaarne 66" wat gelijkgestemden op en hoewel dat op zichzelf natuurlijk heel gezellig was, met glühwein, warme choco en uienbrood erbij, merkte ik na afloop een enorme dip die eigenlijk nu nog steeds doorwerkt, alsof eerdere ontmoetingen met hetzelfde belastende gevoel cumulatief zijn dus opstapelen.

Komt hierop neer: ik verliet Haarlem met een driest gevoel. Het voelde VERLOREN.

Dat heb ik eerder ervaren, eerder in Haarlem en ook in Amsterdam, waar mensen elkaar opzoeken voor steun (m.p., Dam, Westerpark, Vondelpark, het maakt niet uit waar) en wsl geen moment alleen kunnen zijn. Ik ervaar het ook bij één op één ontmoetingen, waarbij men zich aan de ander vastklampt, als het ware, om nooit meer alleen te zijn. En meer. Men neemt elkaar in de greep.

Dit is geen prettige constatering. Wat mij betreft houdt dit in, dat:

- iedereen ongelukkig is

- ieder haalt, zuigt en (dus) erop los vampiert

- niemand op zichzelf staat

- iedereen een ander nodig heeft; voor steun, balans en evenwicht - en da's drie keer hetzelfde

- alles dus duidt op eigenbelang (!)

- de wereld op omvallen staat en een gevaarlijke plek is

- wij zelf die agressieve zombies zijn die we op films zien; de zombies die op elkaar parasiteren, elkaar opvreten en verder niets bijdragen.

In 2014 kwam hierover een rap over tevoorschijn: "het ergste rapen is de mond", die vind je op YouTube. Link volgt, onderaan. Staat ook op dagboek van een vreemdeling.

Deel twee.

Waar is de eerste hulp voor zulks? Hoe kunnen we die steun in onszelf vinden als ons collectief geleerd is daar niet te zoeken, vanwege taboe, zodat we op elkaar aangewezen zijn en elkaar lastigvallen met dat wak in ons hart??

STEL... jij voelt je alleen, net als ieder ander; hoe los je dat op?

Film? Chocola? Alcohol? Druks? Spel? Gamen? Internetten? Winkelen? Sporten? Werk? Seks? Partner? Relatie(s)? Macht...??

We zoeken afleiding en kortstondig vertier; de hang naar verslaving is geboren. En de kooplust oftewel koopkracht ook. Want: "we hebben geen bezit van onszelf maar kunnen het wel kopen", aldus mijn mentor.

Drie. Valt het op te lossen?

"iets afbreken is nog geen opbouwen"

Eén tip. Ga in godsnaam niet jouw moeder bellen. Ten eerste weet zij het ook niet. Ten tweede is zij hoogstwaarschijnlijk de hoofdveroorzaakster van dat lege gevoel; dat gemis aan eigenwaarde en zelfvertrouwen waardoor je "het" buiten jezelf moest gaan zoeken, uit nood. Ten derde zou zij het dan alleen maar erger maken in plaats van oplossen door haar lasten op jou te laden dus... parkeer die impuls voor later. Om haar dan ongenadig te confronteren met de idiotie van haar eigen gedrag.

Mij is opgevallen dat "elkaar lastigvallen" volkssport nummer één is.

Oplossen is er niet bij, de meesten laten het liever zo.

Sadisme volgt, de genoegdoening enerzijds (plezier om het leed van de ander) en de boetedoening anderzijds (zichzelf benadelen en schade berokkenen) zijn het gevolg ervan en duiden op een welhaast kerkelijke Verdeel en Heers-status, die van SBS-Z, oftewel: Schuld, Boete Straf en Zonde.

Beschouwing; deel vier

Feit is dat ik mij al weken zo ruk voel en dat is niet wat ik van mezelf gewend ben. Ergo, daar zit een dijk van een les in: dit... is de realiteit van het beschadigde wilde westen. Oh pardon, ik dacht dat ik "beschaafde" wilde westen schreef. Da's eigenlijk hetzelfde. Want beschaving kennen we niet. Dit kinderachtige gedoe lijkt toch nergens op?

Dit is de toestand waarin we leven. Of beter gezegd: "overleven" en kennelijk worden we ons er langzaamaan bewust van. Steeds meer.

Da's positief. Wat we herkennen en onderscheiden kan geformuleerd worden als klachten oftewel vastlopers, dat wordt bespreekbaar en uiteindelijk kan de oorsprong doorzien worden aan de hand van inzichten die ertoe doen. Dat is waar het om gaat. Zie hetlichaamliegtnooit.nl, onder "werkwijze".

Weet je wat grappig is? Ik had aanvankelijk willen schrijven: "eerste hulp bij alleen voelen, meld je en ik kom met een feel good movie, chocola en vruchtensap onder de arm met spoed naar je toe." Plaatje erbij van m'n brommert en hoptidee, gaan.

Maar dat liep anders. Er kwam een heel gedicht uit. Een kilo digitaal gelul met een beschouwing op de wereld. Mijn observatie. Mijn constatering. Mijn waar-neming. Dan was het nodig. En dat lucht goed op.

Nabeschouwing

Wij mensen zijn sociale wezens. We zoeken elkaar op om het fijn te hebben. De ironie is dat we elkaar vervolgens de tent uit knokken.

Kortom, we hebben alleen te zijn. Zodat we het met onszelf moeten uitzoeken.

Daar zit een ongelooflijke helende factor in. Dan komen we namelijk tot inzicht. Dan leren we het zelf uit te zoeken. Of we lopen vast en zoeken dan iemand, voor wijsheid, advies, raad. Kun je lang zoeken want de meesten zitten vol ego en dus eigenbelang, dus die helpen je vooral van je geld af. Tegen de tijd dat ze bij mij komen met hun vraagstukken zijn ze blut. Daar staat tegenover dat ze dan wel eindelijk zo ver zijn om stappen te maken, om hun kwaliteit van leven te willen verbeteren, dus zij kunnen horen wat ter zake doende inzichten zijn.

Wat ik van mezelf merk is dat ik onbewust op mensen en situaties af duik om hen tot inzicht te brengen. In-zicht. Het woord zegt alles al. Ik zeg relativerende dingen, opdat men weer verder kan. Achter de wolken schijnt de zon. Dat werk.

Opmerkelijk genoeg vecht men liever met mij dan met zichzelf. Nou ja. Hoort erbij. Is leerzaam voor mij, om het grote plaatje te blijven zien en vooral om in te zien wat er nu nodig is en heel eerlijk, zie ik dat pas achteraf in. En schrijf er dan over.

Zoals nu.

https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/11/eerste-hulp-bij-alleen-zijn.html