Velen zijn onbewust eenzaam en zoeken voor hun kwaal een pleister in de categorie symptoombestrijding.
We zijn eenzaam; symptoombestrijding tegenover transformatie
- Ook te beluisteren als podcast via soundcloud: https://soundcloud.com/watkanerbeter/eenzaam -
-
Ik zeg: transformeren die poep. Daarvoor zijn wij hier op aarde. Dat geldt voor ieder. En iedereen heeft zijn eigen tempo. Sommigen hebben meerdere levens nodig.
Ieder van ons heeft lessen te leren en... niet te vergeten... plezier te maken. In plaats daarvan (plezier maken is zoekenden vreemd, lijkt het) zoeken we op het hedonistische af naar vermaak, ter afleiding van wat we niet willen ervaren, dus stellen wij het onvermijdelijke uit, namelijk contact met onszelf, uit angst voor het vacuüm, dat bestaat uit het geen steun hebben aan onszelf.
Een briljante vicieuze cirkel waarmee kerk en adel ons tegen onszelf opgezet hebben om ons zo te onderwerpen en te overheersen.
We kennen namelijk geen eigenwaarde noch zelfvertrouwen en zijn kleingehouden, dus nooit volwassen geworden. En ieder beschermt dit systeem van verdeel en heers, door hilarische maar stompzinnige regels te volgen die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen wordt. Missie geslaagd, lijkt mij.
Na eeuwen van dergelijke tirannie lijkt het mij dat er een keer het omslagpunt komt. Mij was voorspeld dat in 2000 het tijdperk der grote veranderingen zou beginnen. De eerste tekenen zijn er maar het gaat nog niet diep genoeg. Ik was 32 jaar oud en wachtte af. 2012 bracht opnieuw hoop doordat De Nieuwe Dag was begonnen maar ik begreep later, dat men het toch echt zelf heeft te doen. Anders verandert er niets. Dat stelde Gandhi al. Maar hoe dan?
Protesteren of rebelleren is niet zinnig omdat het valt onder "vechten tégen". Je bereikt er niets mee. Je breekt meer af dan je opbouwt dus is het niet positief maar destructief.
Effectiever is om collectief burgerlijk ongehoorzaam te zijn en de eigen gang te gaan, dus om te corrigeren wat daarom vraagt door het hart te volgen en te doen wat daarom vraagt, door het contact met onszelf te herstellen, om zo ons gevoel te herintroduceren, om zo te komen tot een warme samenleving en uiteindelijk (op weg naar) een menselijk collectief op aarde.
Dus het herstellen van schreefgroei door het gevoel te omarmen, lijkt mij de eerste stap naar be-vrij-ding.
En nu komt het. Daarin lijkt niemand geïnteresseerd. Oh, iedereen wil wel meedoen met bestaande initiatieven maar niemand wil die kar trekken. Preciezer gezegd: de meesten lullen wel spiritueel maar bijna niemand doet het. In de praktijk brengen blijkt nog een stap te ver. Tja, dan niet.
Voor wie wél die nieuwsgierigheid bezit om zich een stapje verder te gunnen - je kunt niet verder groeien dan naar jezelf - dient men verdwenen kennis te raadplegen die is uitgemoord sinds de heksenjachten. Een eerste stap is er al. De website heet zelfs zo. Verdwenen kennis punt nl.
En dan nog wat.
Het lichaam liegt nooit.
Liefs, rj
Geen opmerkingen:
Een reactie posten