De Vlieger en de Zwever

Eenmaal in de oase was er overvloed. Waar je ook keek, alles bloeide en droeg vrucht. De oude man vroeg aan de Vlieger waar hij vandaan kwam, het was hem aan te zien dat hij een lange reis achter de rug had.

"Ik kom van ver, een reis van jaren" en beet in de rijpe vrucht die hij van de oude man kreeg aangereikt. Deze keek vervolgens naar de Zwever en die zei:

"Ik weet het niet. Soms denk ik het te weten, maar dat is te vluchtig", waarop de Vlieger glimlachte van herkenning.

1845 woorden | beluister hier als mp3

"Vertel mij, Zwever, hoe je hier gekomen bent?" vroeg de Vlieger.
-"Ik ga waar de wind mij voert. Ik fladder en ben telkens benieuwd waar zij me nu weer heen brengt."
De oude man en de Vlieger luisterden aandachtig en knikten, terwijl de Zwever vervolgde:
-"Ik blijf altijd maar even, vluchtig, voel me vaak ongemakkelijk om lang te blijven. Ik kom eigenlijk net aangewaaid." Hij wendde zich tot de man met de sterk uitziende vleugels en vroeg:
-"En jij dan, Vlieger?"

De Vlieger keek naar de vrucht in zijn hand, als was het bezinning, veegde aandachtig zijn mond en haalde diep adem alvorens te antwoorden: 

"Ik ga recht waar ik heen wil. Ik neem geen omwegen. Ik geniet van de wind en ook al blaast zij me af en toe opzij, dan ervaar ik dat als een streling die ik met een glimlach begroet. Ik kom altijd waar ik zijn moet. Dat wil niet zeggen dat ik altijd weet waar ik uitkomt. Ik volg mijn hart en die dirigeert mij en leidt me naar plaatsen en mensen die ik te ontmoeten heb" en keek daarbij de oude man diep aan, die zijn blik beantwoordde. 


-"Net als ik dus", haastte de Zwever zich, "want ik weet het ook niet!" 
"Ik moet je corrigeren", zei daarop de Vlieger rustig, terwijl hij naar diens voeten keek, "want dat is niet vergelijkbaar, net als je deze vrucht niet met een andere kunt vergelijken. Je moet daarvoor weten wat het verschil tussen Zweven en Vliegen is. Ik was als jij en wist het ook niet maar begon een lange, lange reis en ben overal geweest voor raad. Toen ik genoeg van reizen had zette ik me neer en keek voor mij uit, wachtend, in rust. De rust bracht mij ingevingen. Ideeën die niet van mij waren maar wel in mij te horen, te voelen, en te zien waren. Het was dus 'als' van mij, het werd mij als het ware getoond; ín mij, niet vàn mij."

"Deze 'ideeën' werden talrijker en duidelijker en sterker naarmate ik mezelf vaker neerzette en de rust toenam. Het beviel me en dit ging jaren voort. Uiteindelijk merkte ik na zeven jaar dat de moedwillige gedachten van het Verstand zich neerlegden en hun meerdere accepteerde in de ingevingen vanuit het Gevoel. Echter niet eerder dan zich nog één keer te melden..."
Hij keek op naar zijn metgezellen en de oude man en de Zwever luisterden ademloos toe en keken hem aan.

"De rust bracht mij ingevingen. Ideeën die niet van mij waren maar wel in mij te horen, te voelen, en te zien waren

"Het Verstand meldde zich overwonnen. Dat was een heuglijk feit, een feestdag... in alle bescheidenheid trouwens want het speelde zich af in mij. Het was dus geen verlies maar een verrijking. Het voelde lichter en het Verstand voelde blij aan, alsof het zijn evenknie had gevonden in het Gevoel. Een gelijkwaardig huwelijk dat uitzicht gaf op een leven zoals ik als kind had gedroomd: alles ervaren vanuit het Voelen..." De Vlieger keek in de verte voor zich uit, tussen de beide anderen door; "en het Denken dat slechts dán in beweging komt, als het daartoe uitgenodigd wordt... in plaats van zich op te dringen om als eerste te zijn."

Ademloos keken zijn toehoorders en wachtten tot hij verder ging. "De sleutel vond ik in mij zelf, en daarin is 'Zelf' een woord met een betekenis die ik bij niemand meer terug heb kunnen vinden." Hij leek betreurd maar betekenisvol keek hij de oude man en de Zwever aan, met een twinkeling in zijn oog, die hij zag weerspiegelen in de ogen van de oude man, in wie hij een gelijke of in ieder geval gelijkgestemde herkende, omdat diens hart jong was gebleven en diens nieuwsgierigheid regeerde over zijn daden. Geduldig wachtte de oude man op het vervolg, terwijl de Zwever inmiddels licht ongedurig was geworden.

"Ik begreep wat 'Zelf' eigenlijk betekende, toen ik dagenlang neerzat en de weken, maanden en zelfs jaren verstreken. Het is niet zo dat ik niets anders deed, integendeel, alleen zorgde ik dat er royaal tijd met mij zelf was, elke dag". De oude man herhaalde mompelend zijn laatste woorden. De Vlieger mikte een pit met een boog tussen struiken en vervolgde: 
"Ik weet niets. Mijn hoofd is leeg. Mijn gedachten zijn in afwachting van de inbreng van het hart, dat, wat we ingeving noemen. Mijn gedachten komen pas in tweede instantie op gang, nadat er informatie vanuit mij zelf beschikbaar is gekomen. Nou kijk, daar heb je het: zelf... hart... dat is het zelfde. De ingeving komt van binnen. Die is afkomstig van datgene, dat we Ziel noemen."

De Zwever wilde reageren, tegensputteren en iets inbrengen, maar de Vlieger was hem voor. 
"Wacht even voor je verder gaat en mij onderbreekt. Wil je zo goed zijn te bekijken wat je doet? Kijk vooral naar je intentie. Bezie je eigen daden en merk op wat de oorsprong is van je daden." 
De Zwever keek hem beduusd aan. Hij voelde zich doorzien en klein bij iemand die kon Vliegen en wilde zich niet laten kennen, maar de Vlieger was hem voor geweest. De Zwever berustte erin, knikte en luisterde.

Liefdevol zei de Vlieger tot hem: "Ik was net als jij en wist niet beter. Ik was onwetend. Ik was ook een zoeker. Alleen ik ben nooit gestopt met zoeken. Ik vond waarheid... in mij zelf."
Hij keek de Zwever nu recht aan: 
"Díep in mijzelf. Zo diep, dat het voor mij niet te bereiken is maar wel míj bereiken kan, want zodra het opborrelt kan ik er bij, en de vruchten ervan plukken." De Zwever keek onwillekeurig naar de vruchten aan de boom naast hem. Hij begreep het niet maar wel op een dieper niveau. Als vanzelf pakte hij een vrucht van een tak en nam een hap. De Vlieger keek hem blij, open en geamuseerd aan. En vooral vriendelijk en warm.

"Díep in mijzelf. Zo diep, dat het voor mij niet te bereiken is maar wel míj bereiken kan, want zodra het opborrelt kan ik er bij, en de vruchten ervan plukken.

"Je wilde zojuist iets inbrengen wat lijkt een bijdrage te zijn maar niets bijdraagt aan wat ik zojuist verteld heb omdat dit míjn ervaring is. Je kunt je er niet in verplaatsen want je hebt het niet zelf meegemaakt. Wat anders rest je, dan te luisteren tot ik uitgesproken ben?"

Deze waarheid sloeg de Zwever om de oren en hij kon tijdelijk geen woord uitbrengen. Hij was als verdoofd en vergat zelfs de hap in zijn mond. De Vlieger daarentegen keek hem mild en begripvol aan. Geen spoor van verwijt. De boodschap leek mild en zacht uit zijn mond te komen, als een warme deken, terwijl zijn woorden aanvankelijk nog een aanval leken, ervoer de Zwever dat alleen in zichzelf en niet in de ogen van de Vlieger. 

De Vlieger vervolgde: "Jij wilde jouw waarheid inbrengen, echter, deze is geen ingeving en dus niet afkomstig van binnen, maar afkomstig van het Verstand. Het zou ruïneren wat ik je verteld heb. Waarheid bloeit als een bloem. We geven haar de ruimte opdat ze zich openen kan en ons kan verblijden met haar pracht, want dat is haar boodschap.
Verstand heeft de neiging de essentie te ontkrachten die bloeit als een bloem door deze te willen omvatten en bevatten en overheersen en controleren. De boodschap wordt vernietigd en de essentie van de waarheid wordt leeggezogen. Uitgeput. Zie je in hoe destructief dat eigenlijk is?"

Zwever knikte instemmend. Hij luisterde gebiologeerd. Hij kon met z'n mond vol trouwens ook niet veel anders. Hij had tegen de Vlieger willen zeggen "Ik begrijp jou niet", maar de Vlieger leek zijn gedachten te raden en was hem opnieuw voor:
"Geen wonder, want je kunt alleen kennen wat je in jezelf hebt omarmd. Daarom dienen we door te gaan met zoeken tot we de kennis vinden die als waarheid voelt. Die kennis vindt óns overigens en niet andersom, anders zou het afkomstig kunnen zijn van het Verstand. En zoals je weet, maakt die er meestal een potje van, in z'n eentje."

"Zie je in, hoe Verstand eigenlijk de boventoon wil voeren en alles overheersen?
Zie je in, hoe Verstand forceert, uitput en stuk maakt?
Zie je in, hoe Verstand eigenlijk teugelloos is en schreeuwt om hulp omdat het zijn partner kwijt is?"
Het daverde door het lijf van de Zwever heen terwijl de oude man met fijn toegenepen oogjes toeluisterde.

"Zie je in, hoe belangrijk het is dat we dat Verstand de plek gunnen, die het verdient? Náást het Gevoel in plaats van er bóven?"

"Geen wonder, want je kunt alleen (her)kennen wat je in jezelf hebt omarmd"

De Zwever en de oude man krabbelden nu beiden aan het hoofd. De Vlieger haalde diep adem en zag dat de boodschap z'n doel bereikt had en was uitgesproken. Voor nu. 

De oude man stelde voor een eind te lopen en zwijgend volgden de beide anderen hem. Ze liepen een heel stuk tot de oude man voorstelde om te gaan zitten en ieder voedsel aanbood. De pauze was weldadig geweest maar nu zag de Zwever zijn kans schoon om te vragen:
-"Geloof jij?"
De oude man zag de Vlieger diep ademhalen en gaf hem de gelegenheid om te antwoorden: 
"Dat heb ik nooit gekend. Ik vertróuw."

Dit antwoord had de Zwever niet verwacht. De mannen keken elkaar aan terwijl de Vlieger vervolgde: 
"Ik leef vanuit vertrouwen. Geloven... dat is niet zeker weten. Ga zelf maar na: hoe heet je? Geloof je dat of wéét je dat?"

"Geloof heb ik nooit gekend. Ik vertróuw.

De Zwever begon langzaam in te zien hoe de Vlieger in het leven stond maar wilde zich niet laten kennen. Hij zag nu diens sterke vleugels in volle glorie. Hij bewoog zich en maakte zich klaar om iets te zeggen, maar de oude man zei: 

--"Ik wist wel dat je ons iets bijzonders zou leren..." 
"Zo bijzonder is het niet. Het is voor ieder bereikbaar zelfs."
--"Het bijzondere is, dat het zo simpel is, vind je niet, Zwever?"

De Zwever keek nu nors voor zich uit en de Vlieger nam opnieuw het woord. "Net als ieder MensenKind was ik onzeker, schuw, angstig, zwak; jazeker. Dat is voorbij. Ik leef voorbij angst. Dat doet mij vliegen in plaats van lopen." En inderdaad, zijn vleugels toonden kracht, als was het van binnen uit. Ze zouden hem ver brengen, dacht de Zwever bij zichzelf na deze bemoedigende woorden.++

-

rj

Meerleeslinks

Drieluik: 

De vlieger en de zwever: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-vlieger-en-de-zwever.html

Wie verloren is, zoekt niet: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/wie-verloren-is-zoekt-niet.html

Kinderen stopte je in een creche: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/kinderen-stopte-je-in-een-creche.html

Hoop, geloof en Liefde t.o.v. Angst

291 woorden | beluister hier als mp3

Angst verdwijnt als sneeuw voor de zon als iemand leert vertrouwen op zichzelf.

Dat is een diepe... "Geloof" is hier synoniem voor Angst en vooral voor "niet-zeker-weten" terwijl Vertrouwen komt van binnenuit als rots in de branding. Dan is "hoop" gelijk niet meer nodig want dat lijken we buiten ons te zoeken terwijl Vertrouwen van binnenuit komt en hand in hand gaat met Verantwoordelijkheid nemen.

Zo simpel?
Zo simpel.

Dat is meer dan een keuze. Dat is eerder een traject van jaren, om ons los te worstelen van het systeem buiten ons en de tentakels ervan binnen in ons, zo ver reikt die indoctrinatie namelijk.

Angst verdwijnt als sneeuw voor de zon als iemand leert vertrouwen op zichzelf.

Kijk maar om je heen. Iedereen lult hetzelfde. Niemand is (continu!) bij zijn of haar Gevoel. Het gevoel mag in het beste geval "soms even meedoen"; rantsoen dus.

Dat is een kwalijke zaak gebaseerd op emotionele Kou (doe nou maar wat ik zeg, gedraag je, doe normaal, loop in de pas, wijk niet af) en ... Angst. Angst dat we niet goed genoeg zijn, omdat we goedkeuring van anderen nodig hebben. Dáár was onze "opvoeding" (en de dril-opleiding) toch op gericht?

Hoe kunnen we onszelf zijn en in dialoog onze behoefte tonen, als we continu leven in Angst voor o.a. Afwijzing? Wie durft er af te wijken?
Wie?

Bijna niemand, toch? Want weet je wel welke straf daarop staat? Dus.. wie durft...?

De nieuwe generaties tonen ons dat we die Moed juist wel nodig hebben. We hebben de Moed nodig om die Mentale Stap te maken ... om de Verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen handelen. En voor ons-zelf*) te kiezen - in plaats van collectief te kiezen voor een doortrapt failliet systeem...

Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox

De wonderlijke energie van kinderen | (en wat school met hen doet)

Jonge kinderen hebben een energie over zich die magisch is. Ze stralen alle kanten uit en zijn daardoor bere aantrekkelijk voor ieder mens, van jong tot oud. Het is een genot om naar hen te kijken en hen gade te slaan. Verliefd loeren we naar zoveel levenslust.

Hoe komt dat? 
Of beter: hoe komt het, dat wij dat licht in onszelf met de jaren zien doven?

In een maatschappij waarin van alles moet en niets mag - behalve dan “in de pas lopen”, “gedraag je”, “doe normaal” en “doe nou maar wat ik zeg” - is het niet vreemd dat er van de oorspronkelijke mens niets overblijft. De vlam dooft.

De ouders beperkten het kind dat op 16-jarige leeftijd kennelijk al 300.000x het woord NEE gehoord heeft. "We weten niet beter" dus doen het ook nog uit liefde... Over liefdadige terreur gesproken. De school gaat daar nog eens dunnetjes overheen (daar komt al die aangeleerde onzin dan ook vandaan) en heeft door "verplicht onderwijs" maar liefst 12 jaar de tijd om alle initiatief en levensvreugde volledig te vermoorden.

Heb je even? Wist je dat school "zeven lessen" heeft die het erin pompt? Hier komen ze - overgenomen van oud-leraar John Taylor Gatto's boek resp. uit het artikel van Frans Vermeulen hierover: "Scholen? Weapons of mass instruction" (zie onderaan *):

1. een kind leert verwarring in plaats van samenhang en leert te veel oppervlakkige feitenkennis boven enthousiasme

2. Een leraar leert kinderen: blijf in de klas(se) waar je thuishoort. Individualiteit is daarmee in strijd en derhalve de vloek van elk systeem van classificatie.

3. Kinderen leren onverschilligheid. Wat je ook doet op school, niets is de moeite waard om af te maken als de bel gaat.

4. Emotionele afhankelijkheid door straffen en belonen, is een volgende les. De leraar is degene die gunsten kan verlenen en zonder reden weer intrekken, rechten zijn er niet; goed gedrag houdt de kinderen gegijzeld.

Dit is wat mij betreft de ergste van allemaal en schaart men onder "Opvoeding" terwijl het voor mij klinkt als vermorzeling van de menselijke geest.

5. Intellectuele afhankelijkheid: ze moeten wachten tot een leraar vertelt wat ze moeten doen. Het is de belangrijkste les van allemaal: we moeten wachten op anderen, beter getraind, hoger in hiërarchie, ouder, om betekenis te kunnen geven aan ons leven.

6. Zelfvertrouwen is voorwaardelijk, afhankelijk van de mening van een expert. Kinderen daarentegen die van hun ouders geleerd hebben, dat ze van hen houden ondanks alles, laten zich onmogelijk conformeren.

NB: Dat is wat onvoorwaardelijke liefde oplevert, dus; zelf-verantwoordelijk gedrag

7. Afwezigheid van privacy. Er zijn geen privé-ruimtes voor kinderen, geen privé-tijd. School breidt zelfs haar invloed uit door huiswerk, anders kan het voorkomen dat kinderen thuis iets leren buiten de autoriteit van de leraar om, of van een wijs iemand uit de buurt."

Hierachter schuilt een eenvoudig idee: ieder van ons moet perfect en afhankelijk gemanaged kunnen worden en daarvoor gebruikt men elke truc uit het boekje: psychologie, sociale druk of bruut geweld.

Midas Dekkers schrijft hierover in zijn boek De Larf:
“Op school wordt de nieuwsgierigheid vermoord.

Je krijgt er antwoord op vragen die je je nooit hebt gesteld en blijft met de echte vragen zitten tot het vlammetje flakkert en dooft.

Op school beschouwen ze je als een vat dat moet worden volgestampt, niet als een spons die zich vanzelf volzuigt, zolang je de gaatjes maar niet met onzin verstopt.

Het is bijna onmogelijk om een kind het leren te beletten, maar op school krijgen ze het voor elkaar (p. 152)”.

“... scholen zijn niet zozeer gebouwd om kinderen iets te leren als wel om de maatschappij van ze te vrijwaren, ongeveer zoals gevangenissen dienen om de maatschappij tegen boeven te beschermen (p. 222).”...

Het doel? Onderwerping dus.

Over geestelijke verkrachting gesproken.

“Op school wordt de nieuwsgierigheid vermoord. Je krijgt er antwoord op vragen die je je nooit hebt gesteld en blijft met de echte vragen zitten tot het vlammetje flakkert en dooft.

Geen wonder dus dat sprankelendheid van kinderen afneemt - omdat die vermoord wordt.

Geen wonder ook, dat “ouderen” zo graag in de buurt van kinderen zijn. Omdat mensen niet leren het levensplezier en de levenslust uit zichzelf te halen, zijn ze aangewezen op anderen. Dus klauwen we er op los en jatten energie bij elkaar weg via helse spelletjes zoals projectie en psychisch vampirisme.

Vreselijk – maar waar. En voor ieder zichtbaar. En heel verdrietig, óók. Want dat is liefdeloos gedrag en zeer verdrietig makend. Om te zien dat alléén onze kinderen nog die glans en sprankeling over zich hebben.
En dat volwassenen dat voornamelijk niet meer hebben. Uitgedoofd zijn. En er op los jatten.

Energie jatten

Een relevant -en helaas extreem- voorbeeld van iemand die energie jat bij een kind, is seks met minderjarige kinderen. Diverse bronnen tonen, dat de (voormalig want gepensioneerde) hoogste baas van Politie en Justitie in Nederland in zo’n pedo-netwerk zit. Google maar eens op Rolodex-onderzoek, journalist Micha Kat of de naam Joris Demmink.

Hier kunnen wij niet meer omheen want de waarheid komt nu aan het licht. Mensen als deze illustreren exact waar het hier om gaat: misbruik - als gevolg van een systeem dat niet deugt zodat ze het bij een ander moeten halen. Immers…een pedofiel is ook ooit iemands kind geweest… Dus waar is het misgegaan?

Mensen als deze illustreren exact waar het hier om gaat: misbruik - als gevolg van een systeem dat niet deugt zodat ze het bij een ander moeten halen...

Walgelijk hè. En tegelijk zo ongelooflijk simpel.

Het geeft aan waarom we collectief echt naar ons hart terug móeten.
Omdat dit zo niet langer kan. Dit… is Waanzin.

...het toont, waarom we echt naar ons hart terug móeten

Door naar het hart te gaan kunnen we zelfs verkrachters, pedofielen en wellicht zelfs moordenaars in liefde zien. Omdat het miskende mensen zijn. Dat is waarom bij Indianen een verkrachter wordt opgenomen in de familie van degene die verkracht werd.

Voel maar of dit klopt voor jou. Durf jij dat aan?

~Ingeving van de dag. Trust me… Het lichaam liegt nooit.

rj.

*) Schools, weapons of mass instruction |

-Aanvulling van 9 april 2024-

Hieronder de tekst van het artikel met dezelfde titel van de hand van journalist Frans Vermeulen uit 2008, omdat zijn website renvogel.nl helaas niet meer bestaat en de link dus niet meer functioneert, maar ik de tekst te belangrijk acht om verloren te laten gaan:

Scholen? Weapons of mass instruction.

Onderwijs, veel wordt er over gepraat en geschreven, maar waarom het onderwijs is zoals het is blijft vaak buiten de discussie. Wat is het doel van scholing? Waarom is er überhaupt onderwijs? De Volkskrant kopte onlangs: “Kind haalt diploma sneller, maar weet niet méér”. Zou er misschien iets moeten veranderen? En, niet in de laatste plaats: wat is de rol van de overheid in dit alles?

Uit: “Scholen? Weapons of mass instruction”, artikel uit Frontier 143 van mei/juni 2008
Auteur: Frans Vermeulen.

Tijdens een symposium in Zeist werd eind 2007 gesteld: 

"Het gaat niet goed met het onderwijs in Nederland. Van alle kinderen heeft 68% stress-verschijnselen, en 10% een burn-out. Elk jaar lopen meer dan 60.000 jongeren weg van school, en dagelijks doen 40 jongeren een poging tot zelfmoord. Met de leraren gaat het niet veel beter: liefst 13% wordt psychisch ziek van de werksituatie. Ook steeds minder jongeren kiezen voor de PABO. Is er sprake van een crisis in het onderwijs?
Zo ja, hoe lossen we deze dan op?"

Kortom, heel veel vragen. In Zeist werd daarom reikhalzend uitgekeken naar sprekers als Jos Verhulst' (leraar en publicist), Bram Moerland( (filosoof), Vincent Loosjes (onderwijs-jurist), Jaap Peters (organisatie-adviseur en auteur) en vooral John Taylor Gatto. Deze laatste spreker uit Amerika met 30 jaar onderwijservaring op (achterstands)scholen in New York gold als hoogtepunt vanwege zijn prikkelende betogen in kranten en tijdschriften, en ook door boeken als "Dumbing Us Down" en "The Underground History of American Education".

In 1991, het jaar dat Taylor Gatto voor de vierde maal werd bejubeld als New York State Teacher of the Year, nam hij ontslag en schreef hij een vlammend betoog in The Wall Street Journal: "I Quit, I Think". In een opsomming van de zeven lessen van een leraar vatte Taylor Gatto samen wat leraren hun leerlingen ècht leren op school. "Of een van beiden dat nu wil of niet, het gemonopoliseerde onderwijs is in de ban van het one size fits all principe en is daarmee verworden tot Weapon Of Mass Instruction."

Zeven lessen |

"Wat ik in 1991 vertelde, geldt tot op de dag van vandaag: een leraar leert de kinderen verwarring. Alles wat ze leren ontbeert samenhang. Ze leren ook te veel. Het ontbreken van natuurlijke orde wordt vaak als kwalitatief onderwijs betiteld. Oppervlakkige feitenkennis bij het verlaten van de school wordt verkozen boven enthousiasme. In een maatschappij waar steeds meer beide ouders werken, zodat de familierelatie onder druk staat, leren kinderen om verwarring te accepteren als hun lot.

Een leraar leert kinderen: blijf in de klas(se) waar je thuishoort. Individualiteit is daarmee in strijd en derhalve de vloek van elk systeem van classificatie. Kinderen leren onverschilligheid. Wat je ook doet op school, niets is de moeite waard om af te maken als de bel gaat. Ten derde: Emotionele afhankelijkheid door straffen en belonen, is een volgende les. De leraar is degene die gunsten kan verlenen en zonder reden weer intrekken, rechten zijn er niet; goed gedrag houdt de kinderen gegijzeld.

Ook leren kinderen intellectuele afhankelijkheid: dat ze moeten wachten tot een leraar vertelt wat ze moeten doen. Het is de belangrijkste les van allemaal: we moeten wachten op anderen, beter getraind, hoger in hiërarchie, ouder, om betekenis te kunnen geven aan ons leven.

Dat zelfvertrouwen voorwaardelijk is, afhankelijk van de mening van een expert, is een andere belangrijke les. Kinderen daarentegen die van hun ouders geleerd hebben, dat ze van hen houden ondanks alles, laten zich onmogelijk conformeren.

Afwezigheid van privacy is les nummer zeven. Er zijn geen privé-ruimtes voor kinderen, geen privé-tijd. School breidt haar invloed uit door huiswerk, anders kan het voorkomen dat kinderen thuis iets leren buiten de autoriteit van de leraar om, of van een wijs iemand uit de buurt."

Het onderwijs zit sinds jaar en dag in elkaar zoals het in elkaar zit, zodat mensen inmiddels niet meer kunnen bedenken, dat het ook anders kan dan met leerplicht vanaf 5 jaar. Anders? Hoe leren mijn kinderen dan lezen, schrijven en rekenen? “Ze moeten toch leren om opdrachten uit te voeren als ze straks hun baan willen houden?” zijn veel gehoorde reacties als mensen zeggen dat het onderwijs op de schop moet.

“Het gemonopoliseerde onderwijs is in de ban van het one size fits all principe
en is daarmee verworden tot weapon of mass instruction.”

Taylor Gatto: "De werkelijkheid is anders. Kinderen leren in werkelijkheid razendsnel, bijvoorbeeld in 100 uur op hoog niveau lezen, schrijven en rekenen als ze maar hongerig zijn om dit te leren. Dán moet je snel handelen en het ijzer smeden als het heet is. De voortdurende roep om basisvaardigheden aan te leren is een rookgordijn om kinderen 12 jaar lang de zeven lessen in te stampen."

De Amerikaan stelt, dat de centrale controle op ons leven, vanaf begin 19de eeuw, alleen maar is toegenomen. "Het leven dat we leven, de kleding die we dragen, het voedsel dat we eten, maar ook de drugsepidemie, zelfmoord (1600 mensen per jaar), echtscheiding (32.000 in 2006), geweld (160 mensen in 2006 slachtoffer van moord- en doodslag, alle Nederlandse cijfers), wreedheid en het klassen-/kastenstelsel: alle producten van dehumanisering van ons leven, het verminderde belang van het individu en de familie en ons opgelegd door een rijke, industriële bovenklasse."

Een oplossingsgericht antwoord kan volgens Taylor Gatto komen in de vorm van privéscholen, familiescholen, kleine ondernemende scholen, religieuze scholen, thuisonderwijs enzovoort. "Daardoor is ieder weer vrij om het soort scholing te kiezen die hem/haar past. Deze mogelijkheden zijn er nu nog nauwelijks en alleen beschikbaar voor de vindingrijken, de moedigen, de gelukkigen en de rijken onder ons."

Taylor Gatto is bang, dat de ramp van de zeven-lessen-scholen verder en verder zal groeien – met uitwassen als wapengeweld op scholen, zoals Columbine High of vorig jaar in Finland – tenzij wij iets moedigs en beslissends doen met de puinhopen van overheidsscholen en leerplicht.

"Dertig jaar geleden was er misschien nog tijd om buiten school om lessen te leren in zelf-motivatie, doorzetten, zelfvertrouwen, moed, waardigheid, liefde en dienstbaarheid. Nu eet televisie de meeste van die tijd in combinatie met de stress van tweeinkomens-of eenoudergezinnen. De lessen van wijsheid van niet-materiële ervaringen kunnen niet worden geleerd als het leven wordt begonnen met een gevangenisstraf van 12 jaar waar alleen slechte gewoontes worden geleerd", aldus Taylor Gatto.

“Op school wordt de nieuwsgierigheid vermoord.

Je krijgt er antwoord op vragen die je je nooit hebt gesteld en
blijft met de echte vragen zitten tot het vlammetje flakkert en dooft.”

Arbeit macht frei | scholing naar Pruisisch legervoorbeeld

Om te weten hoe het zo gekomen is moeten we terug in de tijd. Terug naar het Europa van 1806 waarin Napoleon in de Slag om Jena Pruisen versloeg. Dat Pruisen – vaak een leger met een land genoemd – verloor, was volgens filosoof Johann Gottlieb Fichte (1862-1814) te wijten aan het gebrek aan discipline. Hij schreef: “Het feest is voorbij. Kinderen moeten worden gedisciplineerd door een nieuwe vorm van universele conditionering.”... Ouders kon dat niet langer worden toevertrouwd. Door gedwongen scholing moest iedereen leren, dat 'werk vrij maakt'. En werken voor de staat, zelfs als dat betekende het leven overgeven aan haar commando, was de grootste vrijheid van alles.

Gecentraliseerde scholing leverde vanaf dat moment gehoorzame soldaten af voor het leger; gehoorzame werklieden voor mijnen, fabrieken en boerderijen; (onder)geschikte ambtenaren; (onder)geschikte industrie-arbeiders; burgers die hetzelfde denken over de meeste onderwerpen; nationale uniformiteit in denken, woord en daad.

De Pruisische (psychologische) scholing maakte gebruik van kennis die al eeuwen bestond door het trainen van (huis)dieren en uiteraard van eerdere militaire trainingservaring. In de 20ste eeuw zou het 'behaviorisme' in de psychologie (Skinner e.a.) daar nog een schepje bovenop doen.

Pruisen was naast economisch vervolgens ook militair uiterst succesvol met deze aanpak: Napoleon verloor de Slag bij Waterloo van de Pruisische oorlogsmachine. Engeland en Amerika volgden de ontwikkelingen vol bewondering. Nadat de Duitsers in 1871 opnieuw de Fransen versloegen was de naam van dit Utopia voorgoed gevestigd.

Duizenden jonge prominente Amerikanen staken de oceaan over om in het keizerrijk te studeren aan universiteiten, die ten dienste stonden van het bedrijfsleven en de overheid. Eenmaal weer thuis werden zij de universiteitspresidenten en afdelingshoofden, namen ze privé industriële onderzoeksinstellingen over, overheidskantoren en administratieve beroepen. Op hun beurt huurden ze mensen in die bereid waren het Pruisische model over te nemen, zodat het mentale leven van de Amerikanen vanzelf veranderde.

De collectieve discipline die zijn basis had in het verplichte onderwijs, zorgde in de ogen van de bezittende klasse voor welvaart en voorspoed. Bedelaars, zwervers en zigeuners (in Amerika vooral negers, joden en nieuwe immigranten) werden gezien als zand tussen de raderen van een gesmeerd lopende economie. In Amerika won daardoor eind 19de eeuw de eugenetica snel terrein, dat wil zeggen: wetenschappelijk onderzoek naar het verbeteren van het mensenras.

De eugenetica-beweging begon met Galton in Groot-Brittannië en verspreidde zich daarna over de Verenigde Staten. Behalve het vernietigen van mindere rassen door abortus, sterilisatie, adoptie, celibaat, tweebanen-familie-scheiding en lage lonen om de levenslust te doven, was scholing een speerpunt om de geest af te stompen en het karakter te vervalsen.

De meesten denken, dat deze eugenetica werd uitgevonden in nazi-Duitsland, maar niets is minder waar. Hitler was, voordat hij aan de macht kwam, juist een groot bewonderaar van de American way en van Henry Ford, die in 1920 via zijn uitgeverij 2 miljoen kopieën van het boek The International Jew: World’s Foremost Problem verspreidde onder bibliotheken en scholen. Hitler kreeg dat boek onder ogen en prees Ford later in Mein Kampf.

Samen met Rockefeller en Carnegie stelde Ford een blanco cheque ter beschikking om de menselijke aard te transformeren.

School werd een belangrijk onderdeel van dit controle-mechanisme, met als grootste verdachte de meedogenloze dwang. Die dwang is nodig, omdat het gaat om kinderen onder te brengen in klassen op basis van filosofische overtuigingen, die niet algemeen worden gedeeld. De moeilijkste les, aldus Taylor Gatto, is dat Rockefeller c.s. dat niet deden voor roem of geld, maar met een overtuiging die alleen is weggelegd voor ware gelovigen.

Na 1922 had racisme een echte wetenschappelijke basis gekregen in Amerika en de rest van de wereld. Met name in het verslagen Duitsland, de oude Teutoonse barrière tegen de Slaven, werd de Nordische superioriteit enthousiast verwelkomd. Intelligentietesten die overal werden ingevoerd toonden aan, dat het hoge(re) IQ van het Anglo-Teutoonse ras aangeboren was. Frenologie deed daar een schepje bovenop. En als kinderen niet biologisch Anglo-Nordisch konden zijn, dan kon verplicht onderwijs en drillen hen enigszins de goede kant op sturen.

In dat kader is de vergelijking tussen verplicht onderwijs en het vlooien-principe verhelderend. Vlooien, die in een lucifersdoosje worden gestopt, zullen proberen te ontsnappen: alleen om te merken, dat ze voortdurend hun hoofd stoten. Als na verloop van trainingstijd het lucifersdoosje wordt geopend, springen ze er niet meer uit. Taylor Gatto: "Scholen leren kinderen niet te springen. We leren hun daar verveling, doven hun initiatief en creativiteit."

Waarom scholing? |

Vraag de man in de straat waarom je naar school gaat en hij zal je antwoorden: scholing helpt je het beste uit jezelf te halen voor een goed leven tussen andere goede burgers/mensen. Maar dan wordt vergeten, dat het Pruisische model in de eerste plaats de sociale efficency dient: namelijk het effectief managen van een explosief groeiende populatie en tegelijkertijd het opbouwen van een machtige economie (met uniforme consumenten). Hierachter schuilt een eenvoudig idee: ieder van ons moet perfect en afhankelijk gemanaged kunnen worden en daarvoor gebruikt men elke truc uit het boekje: psychologie, sociale druk of bruut geweld. Ook, om ons meer (voorspelbaar) afhankelijk te maken, in het voordeel van een economie van multinationals, een maatschappij met een gelaagde sociale orde en een grote overheid die alles coördineert en regelt.

Om dat te bewerkstelligen moeten de meesten van ons geïnfantiliseerd worden, zo mogelijk levenslang. School is het trainingslaboratorium daarvoor, al sinds 50 tot 100 jaar, afhankelijk waar je woont. Het is het meest ambitieuze stuk sociale techniek in de moderne geschiedenis, en is – kijk maar om je heen – een klinkend succes.

Jaap Peters haalde tijdens het congres in Zeist Midas Dekkers aan, die de rol van de school in zijn boek De Larf als volgt beschrijft: “Op school wordt de nieuwsgierigheid vermoord. Je krijgt er antwoord op vragen die je je nooit hebt gesteld en blijft met de echte vragen zitten tot het vlammetje flakkert en dooft. Op school beschouwen ze je als een vat dat moet worden volgestampt, niet als een spons die zich vanzelf volzuigt, zolang je de gaatjes maar niet met onzin verstopt.

Het is bijna onmogelijk om een kind het leren te beletten, maar op school krijgen ze het voor elkaar (p. 152)”. En: “... scholen zijn niet zozeer gebouwd om kinderen iets te leren als wel om de maatschappij van ze te vrijwaren, ongeveer zoals gevangenissen dienen om de maatschappij tegen boeven te beschermen (p. 222).”...

“Dwing de schoolstructuur om flexibele tijd, ruimte, volgorde en inhoud
aan te bieden, zodat iedereen persoonlijk kan leren.”

Op school leer je, dat je je mond moet houden, stil moet zitten, er heel veel regels zijn en dat je daarin geen inspraak krijgt, dat de leerstof met de hulp van eindtermen en leerplannen in de linker hersenhelft wordt geplaatst en dat het succesvol reproduceren van die leerstof op een examen zorgt voor een succesvol leven. Wat dit alles de leerlingen in één moeite ook aanleert is hulpeloosheid.

Deze aangeleerde hulpeloosheid als gevolg van conditionering zorgt voor reflexmatig gedrag.

Volgens onderzoeker Seligman 7)  ontstaat aangeleerde hulpeloosheid in negatieve situaties waarin men geen uitweg ziet. Seligman stelt, dat we die negatieve situaties ook op school kunnen aantreffen. “Schoolkinderen hebben immers hun eigen lot niet in handen. Zij worden door volwassenen in de school gestopt. Die volwassenen zelf beschouwen de school als een omgeving, die voor het kind onvermijdelijk is.”

Als het op die onvermijdelijke en blijkbaar ‘normale’ school fout gaat, zal een kind de problemen dus gemakkelijk toeschrijven aan eigen tekorten. Het kind leert die negatieve ervaringen te beschouwen als het onvermijdelijke resultaat van het eigen tekort. Het ontwikkelt een negatief zelfbeeld. Na een tijd is de hulpeloosheid diep ingeprent.

Scholen zijn psychopathisch |

Taylor Gatto noemt de huidige, behavioristische scholen psychopathisch. Dat klinkt een beetje sterk, totdat je de uitwassen zoals Columbine High School, Littleton, Colorado (15 doden, 1999); Virginia Tech University, Blacksburg (32 doden, 2007) en dichter bij huis: Tuusula, Finland (8 doden, 2007) in herinnering roept.

Om zijn stelling te onderbouwen, somt Taylor Gatto een rijtje op van pathologische resultaten van moderne scholing:

kinderen staan onverschillig tegenover de volwassen wereld van waarden en normen en wat zij bereikt heeft; kinderen met bijna geen nieuwsgierigheid en een korte concentratie; kinderen met een slecht gevoel voor toekomst, ze leven in een voortdurend nu; kinderen zonder gevoel voor verleden; kinderen zonder compassie; kinderen die niet kunnen omgaan met intimiteit en openhartigheid en zich verbergen achter gefabriceerde persoonlijkheden; materialistische kinderen; afhankelijke kinderen, die opgroeien tot klagende, bange, afhankelijke volwassenen.

Zijstap, anno april 2024. En nu? Kijk eens om je heen? Leeft niet iedereen in een fantasiewereld om "het leven" te kunnen trotseren, als schizofrene zijstap uit het heden, om de continue terreur van de dagelijkse vervloeking te kunnen dragen, als reactie op onze "angst voor straf"?

Het resultaat van deze pathologische scholing, aldus Taylor Gatto, is een 'samenzwering tegen onszelf'. Hij is tot de conclusie gekomen, dat het systeem niet te hervormen is. Te doen alsof dit wel het geval zou zijn – minister Plasterk van OCW pleitte ooit voor een kwaliteitsinjectie van 1 miljard euro – is een onderdeel van de samenzwering. Er valt niet te onderhandelen met abstracte uitgangspunten en regels. Want dat is het schoolsysteem geworden: een abstractie die ons uit de handen is geglipt. Niemand kan het hervormen. In de eerste plaats moet je je realiseren, dat de waarden die je koestert gekte zijn voor het systeem. Het systeem heeft al de scholen die het nodig heeft. De enige verbetering volgens het systeem is, dat de kinderen er ook eten, slapen, leven en sterven.

Zijstap naar april 2024: zie daar de komst van de 15minuten-steden oftewel Tri State City die men overal in de wereld wil neerzetten, met de digitale munt om ieder gevangen te kunnen houden en te kunnen sturen.

Radicale suggesties voor scholing van de toekomst |

Toch blijft John Taylor Gatto onverbeterlijk optimistisch voor de toekomst. Hij doet daarom radicale suggesties om de scholing te veranderen. Zo pleit hij voor scholen, die niet groter zijn dan een paar honderd leerlingen en waar iedereen kan lesgeven. De voormalige leraar zou het liefst het monopolie van de leraar-met-diploma breken, zodat iedereen die iets te leren heeft kan lesgeven.

Daarbij zou leren primair op basis van ervaring moeten plaatsvinden, ten koste van het abstract leren. Laten we toegeven, zegt Taylor Gatto, dat er niet één juiste manier is om succesvol op te groeien.

Een volgende suggestie is om de kinderen dialektisch te leren denken (vanuit twee polen), zodat ze altijd aannames ter discussie kunnen stellen. Meet prestaties met geïndividualiseerde instrumenten; en – heel belangrijk – (h)erken, dat totale scholing psychologisch en procedureel ongezond is. Verder is Taylor Gatto een warm voorstander van het inrichten van veel scholing rondom complexe thema's in plaats van onderwerpen.

Studie van onderwerpen als een exclusief 'dieet' was een geheim Pruisisch wapen om sociale hokjesgeest te bewerkstelligen. Interdisciplinair werken wordt daarmee buiten de deur gehouden. En niet in de laatste plaats: dwing de schoolstructuur om flexibele tijd, ruimte, volgorde en inhoud aan te bieden, zodat iedereen persoonlijk kan leren.

John Taylor Gatto leerde zijn belangrijkste levenslessen in de buitenwereld. En daarom rebelleerde hij tegen de kunstmatige en rigide controle van het schoolsysteem. Hij stelde daar lesgeven aan kinderen als individuen tegenover.

Noten |

1. Symposium Waarom onderwijs? (www.waaromonderwijs.nl/), georganiseerd door De Kampanje, School voor persoonlijk ondernemerschap, www.dekampanje.org

2. democratie.nu/bibliotheek/artikels
3. www.brammoerland.nl
4. www.loosjes.nl
5. www.intensievemenshouderij.nl/www/
6. www.johntaylorgatto.com
7. Seligman, M.E.P., Maier, S.F., and Geer, J. The alleviation of learned helplessness in dogs. Journal of Abnormal Psychology, 73, 256-262; 1968

Uit: “Scholen? Weapons of mass instruction”, artikel uit Frontier 143 van mei/juni 2008
Auteur: Frans Vermeulen (blog-website: renvogel.wordpress.com)

Meerleeslinks: 

*Waarom We Zoeken | Het emo gemis van de vader en hoe dat ons laat zoeken naar helen… en een partner - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2015/02/waarom-we-zoeken.html
*Schade aan het innerlijk kind bij gemis van ouderlijke steun - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/10/schade-aan-het-innerlijk-kind-bij-gemis.html
*Kinderen willen overal bij zijn - laat ze - want dat hoort zo | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2015/01/kinderen-willen-overal-bij-zijn-laat-ze.html
*Een kind leert je... - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/een-kind-leert-je.html
*We zijn bang dat kinderen niet naar ons luisteren - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/bang-dat-kinderen-niet-luisteren.html
*Wat wij mensen doen en waarom: verband tussen tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom. - http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/wat-wij-mensen-doen.html
en ja hoor, seks natuurlijk:
*Seks willen is vaak “leunen op een ander” | Seks “om maar wat te hebben” - http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/seks-willen-is-vaak-leunen-op-een-ander.html

Wet van Moeiteloosheid: Dromen komen uit. Ingevingen eigenlijk

412 woorden

Hoe koop je een TV? De kids vonden dat pappa nu maar eens TV moest aanschaffen. Met name de kabelaansluiting dan, want ze wilden Nichelodeon kunnen zien. Ik beloofde dat we dit bij de verhuizing in orde zouden maken. Omdat dat zo voelde.

Een oud model had pappa nog wel staan. Zo'n klassieke CRT beeldbuis oftewel Cathode Ray Tube met een achterkont van hier tot Tokyo. Geen succes voor de nieuwe woning, en we gingen te voet op pad, het centrum in. Dat moet voor nop kunnen, dacht ik bij me-zelf tijdens het jas aantrekken, en we gingen op pad.

Zaandam telt een wereldwinkel op dat gebied: Saturn. Met skeelers kom je van de ene naar de andere kant en er schijnt ook een busje te gaan. Bij deze Saturn tienallen TV's bekeken en dat ging van groot, groter, grootst (2 meter). Vooral een hele leuke bezigheid als er kinderfilms op vertoond worden èn je bent in gezelschap van je koters. Dan is het: zitten op de grond en de film uitzien. En ondertussen de tas leegeten. We zwalkten van de ene TV naar de andere, tot we de Smurfen tegenkwamen. De bios is er niets bij. Op vragen of we geholpen werden antwoordden wij met volle mond en een behoorlijke glimlach dat het wel goed zat. De verkopers begrepen het. Hier valt niets te verdienen. Ze hielden respectvol hun afstand. En wij zaten prinsheerlijk te kanen en te kijken.

Eenmaal weer buiten -na de film- hoorde ik zoonlief:

"Pappa, wanneer gaan we nou een TV kopen?"
-'Komt goed', zei ik, want ik wilde wel even kijken wat er verder mogelijk was en de oude niet-meer-gedempte-gracht langslopen.

Toeval - de wet van Moeiteloosheid in de praktijk

Het mooiste bewaren ze voor het laatst. Op de hoek met de Zaanzijde prijkte een poster die er speciaal voor ons opgehangen moest zijn: gratis TV bij tv-aansluiting. En internet. En telefoon. Voor een spotprijs.
-'Ha!' Schreeuwde pappa, overvallen door de herkenning. Zijn ingeving kwam opeens tot leven.
-'Hier moeten we zijn! Kijk!'

En zo kwam het dat wij, op de luie manier, een kleurige LG - TV kochten door niets te betalen. Onbegrijpelijk? Welnee, gewoon je dromen volgen. Je ingevingen dus. Dan komt het goed.

Toe-val dus, want het viel ons toe. Het materialiseren van ideeën oftewel the secret oftewel.. de wet van de Moeiteloosheid in de praktijk.

NB: dit zijn de vingeroefeningen. Het echte werk is woning, werk en leven naar je hand zetten...

Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox

E-man

326 woorden

“De Emancipatie is niet mislukt; die moet nog komen.
Tenzij je e-MAN-cipatie bedoelt. Dan is die zelfs héél goed gelukt.”

We missen DE VROUW in onze samen-leving - en daardoor missen we Samen-Leving.
We missen de vrouwelijk optredende Trotse Vrouw.

“De Emancipatie is niet mislukt; die moet nog komen. Tenzij je e-MAN-cipatie bedoelt. Dan is die zelfs héél goed gelukt.”

Het Verstand regeert...ook bij vrouwen...

We missen het Hart - dat maakt hard.
We missen De Liefde dus... eigenlijk...


Ter illustratie:

“Een zekere heer Smartjes uit Peer,
Vroeg route-advies voor z'n hartzeer;
“Ga terug naar jouw hart
En dwars door jouw Smart;
Ga daar maar Zeven jaar in de Leer.

“Wie niet bij zichzelf is, wil een ander bezitten.” 

Ter illustratie: 

“Toe kus me Man-Lief,
Kom aan mijn Gerief!
-'Ben je zo vervreemd,
dat je mij nu claimt?',
dacht hij - maar zei slechts... 'Wâ-Blief'?”

Bezitsdrang is: te halen wat we niet in onszelf durven vinden: LevensGeluk.

Tegen alle vrouw-wezens wil ik roepen:
“Word je-zelf; word één met je-zelf!
Je bent al vrouwelijk van buiten, nu nog van binnen.”

“Vrouw, je bent al vrouwelijk van buiten, nu nog van binnen.”

En tegen man-wezens roep ik: 
“Toon respect. Wees galant. Breng een Voetstuk. Laat haar Vrouw zijn.
Ze is geen object, maak haar dat niet. 
Wees jezelf. Leer je manieren van Mediterrane of Latijns-Amerikaanse mannen. Wees...een Heer of beter: een Echte Man!

Niet mee eens? Dan wens ik je een dochter van 16 toe. Kijken of je nog zo dom lult over vrouwen.”

Een vrouw is geen object, maak haar dat niet.
Niet mee eens? Dan wens ik je een dochter van 16 toe. Kijken of je nog zo dom lult over vrouwen.

En kruip dan samen in de zon; volg eens de uitnodiging van je hart, of desnoods van deze sjamaan:

“Een boomlange Sjamaan uit Milaan,
At rustig in de Zon zijn banaan;
'Kom jij er maar bij;
Die Zon is van mij;
Maar als we 'm delen moet het goed gaan!':) ”
++

Vervolg op Vrouw is synoniem voor Schoonheid en Demonisering van de vrouw en De wereld zal gered worden door de westerse vrouw is dit  Vrouw, ik heb je nodig | Boodschap voor alle vrouwen
Meer lezen: "Metroman - herdefiniëring van de ideale man" , "e-MAN-cipatie; de man in de vrouw" en "Geen relatie; wel vrijheid"

Hoe hou ik mijn Eigen-Waarde – juist in een ontmoeting?

2457 woorden

“Even een gedachte… je kent misschien wel mensen die enkel contact opnemen als ze wat van je kunnen krijgen. Hoe ga jij daarmee om? Accepteren?”

Iemand vroeg zich dit “even” af. Daarmee snijdt hij zomaar één van de grootste issues van deze tijd aan. Ik vind dit een héél groot ding waar ik jarenlang op heb zitten studeren en verschillende relaties, cursussen, therapie, coaching en zelfstudie voor nodig had om er iets van te snappen. Dus ik sta er “even” uitgebreid bij stil.

Ik schreef terug: “Je bedoelt: iemand komt iets bij je hálen? En weinig of niets brèngen? De uitwisseling is niet gelijk – of energetisch niet gelijkwaardig? Balans is zoek? Dan…rigoureus kappen – en het beesje bij z’n naam noemen.” Nou… maar “even” uitwerken…

Na vier concrete tips kwam ik tot een heel nieuw hoofdstuk om het allemaal eens op te tekenen uit mijn eigen ervaring. Het thema is dus:“De ander zuigt. Hoe merk je dat? En wat kun je er aan doen? Hoe blijf je bij jezelf?” De subtitel die dit artikel meekrijgt is:
“De waarde van Eigen-Waarde” oftewel: “Bij jezelf blijven”. Zeg maar: “Je grenzen bewaken”

Benoemen om jezelf niet tekort te doen

Als je het moeilijk vindt om te benoemen hoe het voor je is – bijvoorbeeld als iemand belt met je, of mailt, en jij zou er omheen draaien… doe je jezelf tekort. Anders blijft “de bal” namelijk bij jou liggen.

Angst voor reactie van de ander

Ben je bang voor de reactie van de ander? Boosheid wellicht? Dat is niet raar. Dat hebben we allemaal. De meeste van onze ouders gaven ons niet de ruimte om onszelf te zijn en ons te uiten. Simpel gezegd… vraagt dit dus heel veel van ons!

Dan, zorg dat je je voorbereidt. Oefen het gesprek. Schrijf het op voor jezelf wat je te zeggen hebt. En zeg dan letterlijk wat je te zeggen hebt. Kort en krachtig. To the point.

Tips

Stel… iemand belt om af te spreken. Dat wil je niet. Nu zie je je geconfronteerd en moet je dus gelijk iets doen. Wat kun je doen?

Ten eerste, vraag tijd als je het niet gelijk durft of je uit kunt spreken. Daar is niets mis mee. Zorg dat jij de omstandigheden naar jouw hand zet, zodat jij je vrijuit durft te uiten, en zeg:
“Ik kan nu niet praten. Ik bel, mail of sms je zo.”
Of spreek af wanneer jij voelt dat je er tijd en zin in hebt. Gevolg: jij hebt de regie.

Tip 2. Staat de ander wel open voor jouw inbreng? Check bij je gevoel of het zinvol is om de dialoog aan te gaan of dat je met een smoes weg moet komen. Als het geen zin heeft, spaar dan jouw energie. Als het wel zin heeft, is er de volgende tip:

Tip 3. zeg vervolgens vanuit je tenen, vanuit je diepste Wezen, hoe het voor je is.
Er is geen antwoord op liefde. Liefde voor je zelf in dit geval – dat is de belangrijkste vorm van liefde die er is – naast zielsverbinding waarbij je hart in vuur en vlam staat 

Spreek altijd vanuit je zelf, ga nooit wijzen naar de ander, dan krijg je discussie en welles-nietes. Om dat te ontlopen, gebruik je “ik-ik-jij”. Dat werkt zo: “Ik merk dit. Ik voel dit. Ik wil dat. Hoe is dat voor jou?”

“Ik vond onze vorige ontmoeting niet geheel positief. Er ontbrak iets.
(Wat ik merkte was…) Ik mis jouw bijdrage. Het voelt uit balans – alsof ik méér moet inbrengen dan jij en dat je iets komt halen.

*Dat voelt niet goed. 

*Ik doe mezelf te kort als ik zo met je doorga.

*(Dus…) Ik wil niet met je afspreken.

Tip: stop deze notitie in je portemonnee en bekijk het af en toe.

Dit vraagt oefening zodat het “gewoonte” wordt – maar is het meer dan waard. Zo praat je onberispelijk namelijk. Het is een schoonheid om zo te praten! Ga maar na: je verwijt niemand iets, je houdt alles bij jezelf en vertelt wat jíj hebt geconstateerd.

Als iemand je daarop durft aanvallen, kun je heel eenvoudig de grens trekken door te stellen:
“Zo is het voor mij”, eventueel aangevuld met:
“Hoe weet jij hoe iets voor een ander is? Dat is je zaak niet. Bemoei je er niet mee.”

De regie nemen; voor gevorderden kan er nog achteraan: “Als je meer wilt of een andere visie hebt, dien je eerst uit te leggen wat jij voelt en wat je wilt. Ik wil jouw gevoel en jouw behoefte weten. Je bent anders niet duidelijk zo. Zonder die informatie praten we om de hete brei heen en pak je bovendien ook nog mijn energie af – en dan is dit gesprek snel afgelopen. Want zo wil ik dat niet.”
Kijk wat er gebeurt: Je stelt je grenzen en je geeft voorwaarden aan waaronder jij het gesprek al dan niet in zou willen gaan. Je hebt de regie in handen. Jij schept je eigen omstandigheden zo, waaronder jij je goed kunt uiten, zonder je in bochten te wringen.

"Er is geen antwoord op liefde; spreek altijd vanuit je zelf"

Tip 4. Als iemand wat van je wil en je hebt geen zin in zoveel moeite, zeg dat dan eenvoudig: “Ik heb geen zin”.

Tip 5. Inzien wat er gebeurt. Is iemand aan het zuigen? Benoem dat dan. Of zeg: "Nou èn?!?"
Hieronder een aantal situaties, benoemd met voorbeelden en mogelijke tegenreacties om (te proberen!) in dialoog te blijven of af te kappen.

“De waarde van Eigen-Waarde” oftewel: “Bij jezelf blijven”; “Je grenzen bewaken” Thema van dit artikel is dus: de ander zuigt. Hoe merk je dat? En wat kun je er aan doen? Hoe blijf je bij jezelf?

Doorvragen van de ander

Als mensen doorvragen met een ogenschijnlijk onschuldig “Waarom niet?”, kun je je realiseren “dat is mijn zaak” en niet die van de ander. Dat kun je dus ook hardop zeggen. Ben je liever ontwijkend, dan kan zou het antwoord kunnen luiden: “Ik weet niet waarom niet” – dat is om het simpel te houden. En dan gelijk opstappen en wegwezen.

Doordrammen: afhouden van bloedzuigers

“Slimme” mensen kunnen doordrammen; doorvragen en jou voorleggen: “Wat heb je ervoor nodig om wel zin te krijgen?” Feitelijk is dit niet respectvol maar doordrammen.

Er zitten bloedzuigers tussen dus dan kun je dat kortaf benoemen: “Je zuigt”. Iemand die dan de trukendoos opengooit en je gaat verleiden om iets te doen tegen je zin, zuigt dus nog veel meer!

Bloedzuigers herkennen

Hoe je dat merkt? Voel maar, in je onderbuik. Als het daar trekt en tekeer gaat dan weet je: het is mis. Hier wordt energie gestolen! Afkappen dus:
“Je zuigt enorm. Dit is niet goed voor mij. Ik beëindig nu dit gesprek. Bel me niet meer.”

Dichtslaan

Sommige mensen hebben een dermate krachtige energie, dat het lastig is bij jezelf te blijven; we slaan dicht. Neem dan een mentale stap terug. Bekijk de situatie van afstand en probeer in te zien wat er gebeurt.
Wil niet zeggen dat dit in één keer lukt. Met mijn ex-genote duurde het jaren voor ik het inzag wat ze nu eigenlijk aan het doen was. Ze greep me energetisch en trok me leeg. Dan sla je dus dicht, als reactie op zoveel (onzichtbare) vijandigheid!
Nu zie ik dat gelijk in, omdat ik er een jarenlange (!) analyse van heb gemaakt.

Denk je dat jouw boodschap overkomt?

Het is niet jouw zaak of de ander jou begrijpt of niet. Misschien saboteert die ander zichzelf wel. Dat gebeurt vaak onbewust trouwens. Dan snapt die ander dus niets van wat je zegt en kan vragen blijven stellen tot de dag om is.

Verdraaien van woorden of intenties

Het kan soms extreem negatief uitpakken. Immers… We hebben collectief niet geleerd “het” in ons-zelf te vinden dus klauwen we bij een ander. Negatief zijn wil eigenlijk zeggen: ik zit met een tekort en jij moet dat aanvullen. Dat kan soms extreme vormen aannemen. Mensen die stellig en koppig in hun gelijk blijven zitten met één doel: blijven aanvallen en zo jouw energie jatten. Want zolang jij erop reageert, voedt je hen. Gek genoeg werkt het soms zo, ik heb dat onder andere in mijn huwelijk zo zien gebeuren. Het was beslist niet makkelijk maar tjéé, wat heb ik ervan geleerd; ik herken het nu ogenblikkelijk en deel dit nu met liefde.

We hebben collectief niet geleerd “het” in ons-zelf te vinden dus klauwen we bij een ander

Energie stelen

In feite komt het neer op energie stelen. Als iemand niet wil luisteren omdat het daar helemaal niet om gaat, dan kun je blijven argumenteren, of je doet een stap terug, zodat je voor jezelf kunt constateren wat er nu eigenlijk gebeurt. Kijk dan eens of je voor jezelf kunt vaststellen:
“Je beschadigt me, je doet mij en mijn woorden geweld aan; ergo: je verkracht me”.

Als je dit stadium eenmaal bereikt hebt, dan is afscheid vaak het enige dat resteert. Die ander is onverbeterlijk gebleken en staat nergens voor open. Advies: Red je vege lijf.

Nou èn??

Of je moet zin hebben in een potje rellen en gaat het zelfde spelletje omgekeerd mee doen, kijkt iemand recht aan en zegt: "Nou èn??" Dit is eigenlijk de allerleukste ! Blijf vragen stellen! Daarmee ligt in één klap de bewijslast niet meer bij jou. Pas op, want geoefende zuigers zijn glad en leggen het zo weer opnieuw bij jou neer, dus blijf in die "Nou èn??"-modus door vragen te blijven stellen, bijvoorbeeld in opperste verbazing zeggen: "Wat is daar nou zo erg aan??". Dat is de bal terugleggen waar die hoort. Je laat die ander languit gaan als je het handig doet! Probleem ook opgelost :) 

Kortom: "Nou en" zeggen en steevast herhalen. Je houding zegt:  "What's da f**king problem?" Leuk hè...

Afkappen

Als het echt niet meer gaat kun je iemand afkappen die domweg doorgaat met zuigen:

*dat zijn jóuw woorden (spiegelend terugleggen)

*(als dat alles is) dan leg ik dat naast me neer (“officieel” niet laten raken; “het gaat niet over mij”)

 *wat heeft dit met mij te maken? (teruggeven)

 *ik bewonder/wat een enthousiasme, heb je nog meer? Echt, ik vermaak me kostelijk! :-) (relativeren)

 *wat moet ik met die informatie? Ik ben niet je therapeut. Of mag ik geld rekenen voor dit gesprek? (heel direct en confronterend met de essentie)

 *"hou het bij je!" (concrete opdracht – je laat je tanden zien)
Wat je eigenlijk zegt is: "hou jouw energie of onvrede bij je - of zeg me duidelijk wat je wilt";
of:
"Het gaat over kritiek die feitelijk niet over mij gaat (dus hou dat bij je)"

*Nog concreter is ten slotte: "Stop. Bemoei je niet (langer) met mij" (dan is de bodem bereikt). 

Voor jezelf opkomen

Wat wel jouw zaak is, is dat je voor jezelf opkomt. Dat is voor de meesten van ons een heel traject waarin we allemaal iets te leren hebben, aangezien we dat niet meekregen. Ons schoolsysteem is bovendien gebouwd om ons braaf en kritiekloos te laten meelopen in emotionele en intellectuele afhankelijkheid op basis van goedkeuring van anderen. Voor jezelf opkomen past daar niet in.
Dit zijn iig handvatten.

De ultieme ontwapenende vraag als je geen antwoord wilt geven: “Waarom wil je dat weten?”
Het kan ook milder. Als je de confrontatie aan durft, omdat je inschat dat dat zin heeft, kun je stellen dat het die ander z’n zaak niet is. Wil je niet mee gaan in de richting van de ander, dan kun je altijd deze ultieme ontwapenende vraag stellen:

“Waarom wil je dat weten?”

Da’s eigenlijk een hele sterke vraag, omdat je zo rechtstreeks informeert naar iemands behoefte. Je kunt dan praten over de essentie.

NB: vaak wordt deze vraag niet begrepen en op een andere manier beantwoord – of genegeerd.
In dat geval ga je terug naar de basisvraag: je wilt de essentie weten. Je vraagt dan gewoon opnieuw naar de wens van de ander. Benoem het maar: “Wat is je wens?” Of: “Wat wil je nu èigenlijk?”
De ander ziet zich geconfronteerd om werkelijk op te biechten waar het om gaat.

Dat kan soms zelfs heel verrassend en positief uitpakken. In ieder geval vullen we het niet voor de ander in maar geven we die ander gelegenheid om zich te uiten. Zo krijg je dialoog. Leuk!

Integer de dialoog in

Het kan ook anders. Iemand die integer is en van je houdt en werkelijke interesse in jou heeft en goede bedoelingen, zou ons dan kunnen vragen “Is er iets aan de hand?” Oftewel: “Zullen we even praten?” Dan heb je een basis om verder te gaan. Ga kijken of er iets positiefs in zit!

Uit het leven gegrepen

Iemand nam contact op en wilde met mij afspreken. Er gebeurde iets bijzonders: ik voelde de behoefte – zelfs op afstand al. Wat ik voelde in mijn eigen lichaam: ze vond mij heel geslaagd. Dat bleek trouwens ook uit haar woordkeus en bovendien vooral uit de metaboodschap – “tussen de regels noemen we dat”; duidelijk voelbaar dus.

“Wat zou jij willen?” – op weg naar openheid en eerlijkheid

Echter, wàt zij ook voelde, het voelde voor mij anders. Om haar af te remmen, stelde ik: “Je kènt mij nog niet eens”. Immers, zij confronteerde mij met een beeld wat zij in zich droeg over hoe het met een man zou kunnen zijn. Ik zou dus heel cru kunnen stellen: “Wat heeft dat met mij te maken?” Maar zoiets zeg je niet. Dat mag wat milder.
Ik stelde daarom deze ontwapenende vraag: “Wat zou jij willen?”
De intentie die ik er mentaal aan toevoegde was: “Dit wil ik echt weten; het is cruciaal voor onze dialoog.”

De boodschap kwam aan. Ze antwoordde direct met: “Terechte vraag. Meer dagen in de week zou fijn zijn”. Om vervolgens in zichzelf te gaan en mij werkelijk in alle openheid en in all eerlijkheid te vertellen wat zij diep van binnen ècht zou willen.

Verrassend en bloedmooi, hoe dan de dialoog op diepste niveau kan ontstaan. Je kunt nieuwe afspraken maken over wat je wel en niet wilt. En elkaar daarin ontmoeten.

Vrijheid: samen lol maken èn goed voor jezelf blijven zorgen

Zo creëer je vrij-blijvendheid. Voor jezelf en de ander. De mooiste situatie en een bodem om samen de lol te beleven die je van plan bent.

Wat zijn de voorwaarden?

Het vereist, dat je jezelf niet verloochent en ermee durft te komen wat er in je leeft.
Door dit van jezelf te weten en te verdedigen, kun je de dialoog in stappen en dat ook “eisen” van de ander. “Wat zou jij willen” is een vraag die de weg daartoe heel mild -maar vooral duidelijk- open legt.

Met ik-ik-jij kun je bovendien alles bespreekbaar maken. En houden. En-joy!++

Meerleeslinks:

• “Hoe hou ik mijn Eigen-Waarde – juist in een ontmoeting?” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html 
• “Iemand vol boosheid is gemakkelijk te provoceren | over kwaadheid, angst en zorgvuldigheid of verantwoordelijkheid voor onze eigen inbreng” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/zorgvuldigheid.html 
• “Boosheid vs. oude, sluimerende, boosheid (en angst)” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/boosheid.html 
• “Parasieten herkennen - bloedzuigers en ander modern vampirisme” | "Zoals ieder mens heb je liefde nodig, jij doet dat door de ander naar beneden te sabelen. Daar zit geen positief ding aan. Dat is energie vreten van een ander" | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/06/parasieten-herkennen.html 
• “Wat wij mensen doen en waarom | verband tussen Tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/wat-wij-mensen-doen.html 
• “Menselijk Perspectief | We zoeken het buiten ons zelf” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/menselijk-perspectief.html 
• “Hou ze heel, geef ze ruimte - dat wat ieder mens nodig heeft; waar ieder mens recht op heeft”  | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/hou-ze-heel.html 
• “De strijd om energie” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/de-strijd-om-energie.html 
• “Hou ze heel, geef ze ruimte - dat wat ieder mens nodig heeft; waar ieder mens recht op heeft” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/hou-ze-heel.html
• “Van jezelf houden” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/van-jezelf-houden.html
• “Gebruik je talenten positief” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/gebruik-je-talenten-positief.html
• Wat er gebeurt als je niet resoneert op de ander 
• “Verbale agressie hoef je nooit te tolereren | tips om met parasitair gedrag om te gaan” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/verbale-agressie-nooit-tolereren.html 

Dit is mijn studieterrein en expertise. Ontmoet mij op fb.com/hetlichaamliegtnooit voor dialoog.

Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox