woensdag 30 juni 2021

'n Sprookje; onverwachte date met bosnimf bij IJspaleis...

'n Sprookje. Uit het leven een greep. Zaterdagavond onverwacht een date met een bosnimf bij het IJspaleis... |

Mijn tienerneef vroeg of ik in het weekend óók kon komen. Hij woont "op een groep" en is volgehangen met labels. Lief kind verder, kan met hem lezen en schrijven en hij en zijn broer zijn dol op hun oom. Ik had mijn neefjes het weekend tevoren opgezocht op hun camping, we zijn samen gaan zwemmen, ik lag het eerst in het zwemwater en liet na afloop de oudste op mijn scooter tuffen wat hem eigenlijk heel goed af ging. Dus ik werd zaterdag eind van de middag gesommeerd voor een nieuwe proefles. Op de scooter.


Ik had wel schik in het idee, beloofde het pannetje in mijn handen strak leeg te eten en direct na het zijne bij hem te arriveren, per pont, en zou ijsjes meenemen in een koeltas. Hij vond het prachtig en bekogelde mij onderweg met berichten die ik op de pont pas zag en beantwoordde, zodat hij wist hoe laat ik er zou zijn.

Hij vond het fijn me weer te zien. Het vooruitzicht van scooterrijden liet hem bijna stuiteren. Hij hield zich in maar straalde. Ik ook. We gingen eerst, een kilometer verder, ons ijsje maar eens opeten op een muurtje tegenover het lokale IJspaleis waar het uiteraard een topdrukte was, met dit warme weer. Daar maakten we onze plannen. Eerst maar weg van die groep.

Ik zag een leuk weggetje door bosrijk gebied en stelde hem in het vooruitzicht dat we na het gezamenlijk tuffen, terug zouden keren voor een ijsje. Nóg een ijsje, dus. "Echt? Mag dat?" Was-ie niet gewend. Maar bij oom mag alles.

Wij op weg, ik stuurde naar dat rustige stukje en liet mijn neef zijn ding doen. Dat ging uitstekend. Vervolgens leerde ik hem de trucs van een fervent en ervaren motorrijder, zoals achterrem inknijpen tijdens het bochtjes draaien en blijven kijken in de richting waar je heen wilt - en die gozer deed het in één keer geweldig, tot zijn eigen verrassing, vergezeld van blije kreet.

Hij keek benieuwd naar een zandweg en vroeg wat daar was. 'Een camping', zei ik; 'ga maar kijken'. Hij: "Echt? Mag dat?" Van mij mag alles, ik hoef nergens heen en geniet van het moment. 'Ja hoor, tuurlijk, toe maar'. Ik liet hem nog een rondje draaien aan het eind van het bospad en stelde voor bij de camping te gaan kijken want ik hoorde wat gezellige rumoer. Hij wilde nog wel even oefenen. Prima, doen we zo. Hij ging alléén op pad. De camping had een tentenveld waar het onverwacht druk was dus mijn aandacht was getrokken. Ik erheen en kwekken.

Het was er superleuk met mensen die jaarlijks terugkeren voor een midzomernachtviering en ik kreeg wijn aangeboden. Intussen scheurde mijn neef er vandoor en had een wereldtijd; laat hem maar rustig gaan, is dan het idee. De grote groep kende elkaar lang en deed dit al 30 jaar. Hoe leuk is dat? Ik stond daar dus op mijn gemak uitgebreid te kwekken met mensen die net als ik uit de Zaanstreek kwamen en toen het gevoelsmatig genoeg was liep ik naar de weg terug waar ik juist mijn neef voorbij zag scheuren; die gozer had een wereldtijd.

Ik liep op mijn gemak naar het eind van de zandweg, terug naar de rijweg vol klinkers, en wachtte geduldig tot ik zijn blije verschijning weer terugzag. Ik liet hem even ontspannen, bood hem te drinken aan, (ik heb altijd van alles bij mij - tot ijs aan toe dus, zelfs) en we deden allebei maar eens een plas.

BOSNIMF


Nadat we de vorderingen op de scooter doorgenomen hadden (ik had hem bekend, dat ik er een aantal maanden over had gedaan om stabiel te rijden dus zonder zwabberen en dat hij het heeeel best deed`, zéker met mij achterop, ook nog!) kwam er een blonde vrouw met stralend voorkomen aangefietst op een stevige elektrische moederfiets met kinderzitjes voor en achter. Ik sprak haar aan vanwege de uitpuilende fietstas en zij stopte om een praatje te maken, tot mijn verrassing. We spraken even heen en weer over de onzinnige dingen die dan het dichtstbij zijn als je voor het eerst met elkaar praat, zoals dat ze ook weer niet zó sportief is als dat ik haar roemde vanwege haar sportieve jack in paarse kleur, dus ze deed eigenlijk wat afbreuk aan zichzelf... maar ik hield vol dat ze toch echt sportief over kwam en dito bezig was en voor ik het wist
nodigde ik haar uit voor een ijsje bij het IJspaleis, even verderop, dat iedereen kent.

Ze was verbouwereerd (ik ook, dat ik het aanbood) en na wat heen en weer gepraat stemde ze in en reed vast vooruit, zei ze. Neef stond er bij en keer ernaar. Ik legde hem uit dat deze vrouw wel onze namen nu wist maar wij die van haar niet en ik speculeerde op MINDY. Toen ik dat noemde bij het inhalen vond ze dat wel de ergste van alle te raden namen. Zij heette Jona. En Jona ging met ons een ijsje eten.

Mijn neef wilde dolgraag rijden maar ik legde hem een aantal keer uit, dat dat alleen gaat als hij niet "forceert". Dan is de beweegreden niet goed en gaat er iets stuk. De sfeer, de motoriek, of iets anders. Ik leerde hem daarop te letten en wees hem op trucs om te ontspannen, die uit een grijs verleden weer terug omhoog schoten, pardoes.

Jona bleek onderwijzeres te zijn en was niet nieuwsgierig maar wilde wel graag alles weten en had een aantal sper-vragen voor ons klaar. Wij hadden haar uiteraard eerst van een ijsje voorzien; zij had gekozen voor watermeloen. Het maakte overigens niet zo gek veel uit. Die ijsjes zaten allemaal tjokvol suiker wat neef niet weerhield, die had bij de eerste sessie vier bolletjes gekozen en dit keer, nu met juf Jona erbij, drie bolletjes. Ik hield het op één. Vond ik zat. En dat was wederzijds, merkte ik aan het ijs. Overigens had ik geantwoord op de vraag van neef hoeveel bollekes hij mocht met: "Je mag er net zoveel als je lust maar bij 10 word je wel misselijk; acht? Acht is prima maar neem gerust de helft, en dan na het rijden een pauze voor nog een keer". Dus zo gezegd, zo gedaan.

Jona had mijn leeftijd 6 jaar jonger geschat (en eigenlijk nog veel jonger, schoot door mijn gedachten, gedurende het raad-proces) dus ik zei dankbaar tegen neef dat ik 6 jaar cadeau had gekregen en betrok zo neef bij het gesprek, door mij af en toe naar hem te richten en om gelijk zijn gezicht te peilen. Hij deed mee.

Jona vond het allemaal bere-interessant. Zij flapte eruit dat ze net gescheiden was en heel veel in te halen heeft; ze zei, dat ze niet had kunnen toegeven aan bepaalde dingen op het moment dat dat haar het beste paste; dat klonk bekend en ik zei dat ik er nog één kende. Ze zei verkapt, dat zij haar puberteit nog in te halen had. Zo klonk dat in mijn oren althans. Tja, been there, done that.

Neef werd gevraagd waar hij op school zat en ik vroeg pardoes waar de juf op school zat. Zij voelde zich nog niet zo vrij om dat te zeggen dus ik legde uit dat zij dat óók net gevraagd had (-"Nou vooruit; in Amsterdam..."). En neef redde de situatie door acuut te vragen hoe oud zíj dan wel was nu zij onze leeftijden wist. Mooi hè. Kinderen. Vooral deze. Zo puur. Zo slim. Hebben alles door.
Ze is 38. En gescheiden. En heeft een hoop in te halen. En liet mij continu naar haar heupen kijken die zij breeduit etaleerde. (Het kwam in mij op om te zeggen, hoe jammerlijk het is dat zo lonken de interactie verstoort maar het kwam niet over mijn lippen - godzijdank want dan is het feest voorbij natuurlijk)

Het was een mooi gesprek met interesse en verwondering oftewel diepgang dus ik stelde haar een nieuwe DATE voor over een week, zelfde tijd, zelfde plaats.
Dat vond zij prima. Maar, dacht zij hardop... wat nu, als zij toch niet komt, hoe kan ze dan afmelden?
Ik gaf haar mijn kaartje. Dat werd nauwkeurig bekeken en gespeld. Neef begon te trommelen op zijn been ten teken dat het gesprek verzandde, geneuzel werd en we beter zouden vertrekken dus dat deden we ondanks dat de vragen bleven komen, want Madame vond het toch wel interessant, interessant genoeg om mij aan de praat te houden. Ik vroeg haar of ze een knuffel wilde met de toevoeging: "Is een vraag, geen verzoek". Dat wilde ze waarschijnlijk wel, want anders had ik het nooit kunnen voorstellen, maar ze noemde zichzelf te verlegen. Een kunstje, lijkt mij, want deze vrouw moet je vooral niet onderschatten, dat was wel merkbaar. Zij steelt zo jouw roer van je terwijl jij doelloos verder dobbert.
Ik vertaal dat dus hardop als: "te bescheiden naar zichzelf toe" omdat: "(neef, luister je mee?) we zijn allemaal kind van het systeem, waar niets mag, van alles moet, en gevoel verboden is; mijn pitch van Bevrijdingsdag 2018". Dus... mocht ze trek hebben in meer diepzielduiken dan weet ze de weg. Ik heb haar gewaarschuwd, dat ik niet "in" ben voor spel maar er wel ben voor een echt gesprek, echt verbinden, voor diepgang dus.

Aanvulling... na het voorstellen van de date over een week en het idee van diepzielduiken zei zij abrupt: "Maar jij bent niet mijn coach..!"
Hummm... dat is wat meestal andersom gebeurt en daar maakte zij zo de weg voor vrij, dus ik brak in door te zeggen, dat dat niet te voorkomen is;
"We zijn allemaal elkaars coach; altijd; de spiegel is helend;
zeker in een relatie en die heb je met iedereen... mijn neef is mijn spiegel en ik de zijne..."

Wij stegen op en we zwaaiden elkaar lieflijk uit, na zo'n onverwachte date, waarbij mijn neefje me nog bijna klem had geluld, toen hij zei dat zijn oom dat bij iedereen doet. Dank je wel, neef. Inderdaad spreek ik overal altijd de mensen aan; over de smaak van hun ijsje ("welke heb jij? Ik heb mango..."), over het feit dat we alwéér terug waren voor nog een ijsje, twee ontspannen dames op de fiets die op hun horloge keken vroeg ik of ze nog op tijd waren, waarna ze ons bezwoeren met een grote glimlach dat alles dik in orde zou komen; contact met de vader van een ijs-etend gezin over hoe mijn neef vier bolletjes wegwerkte in de tijd dat ik er met één bezig was; van die dingen.

Maar nu komt het... Juf Jona kopte 'm zelf in... ze zei dat zij toch wel hoopte dat zij de leukste was, van degenen die ik had aangesproken...

Wegrijdend voelde ik Juf Jona aan mij denken en attendeerde mijn tienerneef, onderweg, hierop; "die zit de hele avond nog aan ons te denken" - wat bij neef een luide grinnik ontlokte - en inderdaad kwam ze helder door toen ik eenmaal de lange terugweg in het donker aanvaardde. Wat denk jij... Zit die volgende date erin, of niet? Gaat ze mij voor die tijd bericht sturen? Gaat ze afzeggen of wil ze me eerder zien? Wat denk jij?++

rj
-

Enkele sprankelende reacties van lezers:

MargarethaJe zou een boek kunnen schrijven. Leest lekker dit verhaal.🤗
Als ik die dame was, kon ik niet wachten op t volgend weerzien.
-
En ik kan niet wachten op het volgende chapter

PeggyWat een leuk verhaal, zo mooi verteld❣️De mooiste ontmoetingen zijn deze spontane. Ik sta ook zo met iedereen te kletsen, wel leuk om dat een lach op iemands gezicht te kunnen toveren. Mijn idee is dat ze nog wat vertrouwen nodig heeft en dat de date zeker doorgaat❣️🙏🏻 Geniet ervan🙏🏻🙏🏻

RobbertSuper leuk verwoord Roberto. Ik denk het wel 😊. Maar jouw term "diepzielduiken" ga ik van je "lenen". Fantastisch goeie 😇
Heb jezelf lief, dan kun je ook een ander liefhebben 🥰

Anne liesMisschien is ze dapper misschien te onzeker en vind ze zich te uitbundig? Misschien komt ze op een veel later tijdstip weer terug in jouw leven of misschien heeft ze nu al een bericht gestuurd 😊
Vind zelf dat jij heel leuk kunt schrijven.  Je hebt genoten en dat moment beleeft, heerlijk toch? Dus wat er ook uit mag komen dit zit sowieso al in je hart 😉

Celma: Echt heel leuk geschreven
Ik vroeg mij af of het een stuk uit een.boek was omdat het zo mooi en leuk geschreven is...
Als ik die vrouw was (bosnimf) zal ik zeker weer gaan en toch twijfelachtig een belletje doen of het door gaat maar ik ben ik en wil zekerheid en niet afwachten..
rj: e x a c t
Dit is de attitude die erbij past
En dank je voor het compliment
De schrijver is in mij aan het opstaan, Celma
Celma: echt heel mooi dat je dat kan..ik zat ook in het verhaal en het trok mijn nieuwsgierigheid om verder te lezen.... well done!!

Josien: Zo'n warme liefdevolle oom van een heel bijzonder neefje moet ze toch beter willen leren kennen? Ik zou zeker die tweede date pakken...

Henny, net geopereerd: Heerlijk verhaal, heb er goed door geslapen, dank je wel.

Charlie: Geweldig stuk 😀

Tom: Je hebt geen concrete afspraak gemaakt, toch? Dan kan ze ook niet afzeggen 😂 Maar! Of zij uit zichzelf belt, vraag ik me af. Het zou op zich namelijk best kunnen, als ik dit zo lees. Of zij toe is aan echte diepgang, daar kan ik dan de vinger niet goed op leggen; sommige mensen kom je meestal tegen in situaties waar ze bij uitstek thuishoren (op de fiets, in de zon, nabij ijskraam, in gezelschap) en dat maakt hen extra ‘zondags’. Of dat dan op maandag ook nog werkt, is maar de vraag 🤔
Oh wacht, je hebt een tijdstip en plaats zie ik, zelfde plaats zelfs… dan zou het maar zo eens door kunnen gaan. Ik zie het zeker niet somber in in dat geval!

Miranda: Dit heb ik met een grote glimlach gelezen 👌🏻😄

Kitty: Prachtiggg...😁 Fijne avond gewenst .

Annelies: Als het doorgaat, mogen wij -je lezers- dan allemaal mee?
-

Meerleeslinks

Drieluik: 

dinsdag 22 juni 2021

WO-3 zit in onze hoofden - onze onderlinge strijd zit IN ons als Verdeel en Heers

"WO-3 zit in onze hoofden" |

Zondag was het vaderdag. Twee dochters bij verschillende moeders kreeg ik niet te zien. Zoon (de oudste van bijna 18) wel. Twee uur lang gesproken. Daar moet ik het mee doen. Daarna neefjes opgezocht op hun camping in de duinen en vermaakt op trampoline en in zwembad; ik lag er het eerste in. Zoals dat hoort.

Dit schreef ik vervolgens aan de vriend van mijn ex die mij 's avonds, op vaderdag dus 20 juni 2021, te woord stond nadat ik mijn jongste dochter niet te zien kreeg en geen antwoord kreeg op mijn sms aan de moeder met het "verzoek" om mijn dochter in vijf minuten haar verjaardagscadeautje te kunnen overhandigen. Omgangsregeling of niet... als men niet wil houdt alles op.

NB: het was inmiddels na 20 uur dus "zij (mijn dochter van bijna 11) lag al op bed" - maar naderhand zag ik dat dochter om half tien nog een oud appje zat te lezen op haar foon omdat ze toch niet kon slapen in de voor haar ronduit toxische (!) omgeving...
- -

H. Als antwoord op jouw vraag "vanwaar de spanningen tussen J en mij" citeerde ik een waardevolle uitspraak van Denzel Washington die ik gistermiddag aan mijn zoon van bijna 18 op vaderdag stuurde, temidden van enkele andere plaatjes waar wij het gaandeweg over hebben gehad: "Some people will never like you because your spirit irritates their demons."

Het antwoord op jouw vraag is simpel maar niet voor ieder zo makkelijk te begrijpen of te doorzien dus mag groeien in de loop der tijd.


Ik begin met mijn conclusie.

Het is een misvatting te suggereren dat er spanning tussen mijn dochters moeder en vader zit.
Het is oorlog.
Wereldoorlog Drie huist in de hoofden van de mensen hier in het westen en wordt uitgevochten via de kinderen. Dat is geen "spanning". Dan heb jij de essentie nog niet ingezien van wat er gebeurt tussen mensen onderling. Een valse vlag is voldoende om een ander de oorlog te verklaren en zo geschiedt continu. Da's geen spanning. Da's een eenzijdig onopzegbaar contract waar de ander ingeluisd en meegesleurd wordt én de schuld van krijgt. En straf.
-

Wanneer de ene ouder het contact van het kind met de andere ouder, wat onze/ieders wettelijke plicht is om te bevorderen (art 1:247-3 BW), niet bevordert maar tegenwerkt, én men ziet dat niet in maar men verdedigt eenzijdig de visie van een slechtwillende... dan is elke dialoog zinloos zonder ooit vruchtbaar te kunnen worden.

Het voorbeeld ligt vóór ons om te zien, wanneer het consequent een probleem wordt gemaakt om met het kind om te gaan. 't Kind mag haar vader niet zien wanneer zij wil en wordt agressief tegen de vader opgezet in deze westerse "cultuur". Voor wie het wil zien: agressie is leidend en wordt verdedigd door iedere betrokkene van het hele systeem.

Ik zie dit om mij heen wereldwijd gebeuren.

Wat men vergeet is hoe men daarmee voornamelijk zichzelf tekort doet.

De moeder wordt beschermd in dit westen, op het extreme af. De vader heeft het nakijken. Het kind betaalt de rekening.
Enkele ted-talks hierover illustreren dit. Zie onderaan.

Daarom mijn conclusie, opnieuw;

Het is een misvatting te suggereren dat er spanning tussen mijn dochters moeder en vader zit.
Het is oorlog.
Wereldoorlog Drie huist in de hoofden van de mensen hier in het westen en wordt uitgevochten via de kinderen. Dat is geen "spanning". Dan heb jij de essentie nog niet ingezien van wat er gebeurt tussen mensen onderling. Een valse vlag is voldoende om een ander de oorlog te verklaren en zo geschiedt continu. Da's geen spanning. Da's een eenzijdig onopzegbaar contract waar de ander ingeluisd en meegesleurd wordt én de schuld van krijgt. En straf.

-

Lees gerust mijn artikel over valse vlag: men verwijt de ander wat men zelf doet:
https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/06/valse-vlag.html

Besef dat jij zelf ook onder vuur ligt, van alles en iedereen, én dat de man het nakijken heeft als hij niet keihard inziet wat er gebeurt. Zie, hoe een vrouwelijke hoofdredacteur van een vrouwenblad na 21 jaar vijf maatschappij-ondermijnende uitgangspunten van verdeel en heers herkende in de handelwijze van vrouwen wereldwijd in het zo beschaafde westen; de man is niet te vertrouwen; de vrouw is slachtoffer; de vrouw moet egoïstisch zijn; sex staat los van liefde en huwelijk; en de carrière ervan de vrouw is leidend voor haar, niet het gezin of huwelijk - https://savethemales.ca/001904.html

Dank je voor jouw vraag en voor het lezen.

rj
-

meegestuurd in de email - naar H, de vriend van moeder, waaronder de prent van Denzel over spirit en demons


trauma... looks like
personality...
culture, even
---------- Forwarded message ---------

Van: rj
Date: zo 20 jun. 2021 12:49
Subject: Foto's
To: zoon van bijna 18


Foto's/plaatjes met rake teksten

sterke mensen voorkomen
dat anderen wordt aangedaan
wat hen is aangedaan


---------- Forwarded message ---------
Van: rj
Date: wo 16 jun. 2021 19:33
Subject: ted talks die ik jou wil laten zien
To: zoon van bijna 18


Deze tedtalks zijn van vrouwen en ik wil graag dat jij ze bekijkt/beluistert

Het voordeel is, dat het gaat om een VROUW die hier ook iets over zegt:

“What representing men in divorce taught me about fatherhood” – Marilyn York – https://www.ted.com/talks/marilyn_york_what_representing_men_in_divorce_taught_me_about_fatherhood/transcript

en:

“Meeting the enemy; a feminist comes to terms with the men's rights movement” – Cassie Jaye – https://youtu.be/3WMuzhQXJoY

en ook en misschien wel de belangrijkste:

What a sex worker can teach us about human connection – Nicole Emma –
https://youtu.be/r7xLfeTytns

Dit brengt mij telkens tot tranen.

rj



--

Tot slot en volledig uit context een prachtig filmpje dat hier natuurlijk geenszins thuishoort:

Naschrift:

Dochter van 16 die 11 dagen tevoren geslaagd was voor haar middelbare school kreeg ik uiteindelijk een dag later (na Vaderdag) alsnog te zien. Een weerzien na maanden, vervuld met tranen van geluk.
Dochter van bijna 11 kreeg ik uiteindelijk twee dagen later alsnog te zien. Inmiddels had ik aan H, de vriend van de moeder van de jongste dochter van 11, het volgende geschreven op zijn reactie, waarbij hij voorbij was gegaan dat hij mij met zijn "vraag" ter verantwoording had geroepen, zodat ik hem daarop had te wijzen:

"Dank je wel, H. Voor jouw bemiddeling. 
Gaan we doen. Ik zal er zijn. 

Weinig details, vooral mijn visie, deelde ik inderdaad. Ik lees intenties van mensen omdat mij gebleken is dat het daarom gaat; niet wat men doet maar hoe is leidend, iig voor mij, en m.i. voor de meesten van ons.

Vandaag zag ik mijn oudste dochter. Dat was niet gemakkelijk. Zij was 10 juni geslaagd voor haar middelbare school en het duurde nogal voor ik haar kon zien om persoonlijk te feliciteren. Haar moeder gaf misleidende en te weinig info zodat ik zondag jl. voor niets kwam. Dat was niet voor het eerst en had ik willen voorkomen maar slaagde daar dus niet in.
Op weg naar de afspraak van vanmiddag was er buitengewoon veel tegenwerking, ik had 's avonds tevoren moeite met slapen, maagzuur en hoesten; vanmorgen geen duidelijkheid over de afspraak, mijn dochter gaf zelf (eerst geen en vervolgens) mondjesmaat informatie en werkt mee aan het tegenwerken; ik had tegenzin om te gaan, ik kwam niet van huis, moest de hele dag steeds plassen en had continu aandrang; heb uiteindelijk mezelf gefaciliteerd door naar een tussenstation te gaan, een pleisterplaats in Amsterdam om daar te "wachten" op duidelijker info om mijn dochter te kunnen gaan zien; op weg er naartoe deed mijn foon raar en liep vast, mijn brommer sloeg vanzelf een paar keer af, ik voelde mij raar en erna was ik uitgeput. Bij thuiskomst dook ik gelijk mijn bed in. Ben net wakker.

De aversie van haar moeder was voelbaar. Zo ziet de toorn van een moeder eruit als zij je niet in de buurt van haar kind wil hebben.

Ik ben een man die staat en niet manipuleerbaar noch chantabel is. Dat bevalt sommige vrouwen niet. Die vechten er op los met alles wat ze in huis hebben tot vervloeken aan toe. Sterker, daar begint het mee. Het is de fundering van de vrouwelijke charme.

Dat is wat er mis is met deze wereld. Het agressieve gedrag van zovelen, waaronder de meesten die ik ontmoet heb. Furie komt als vanzelf naar boven en daarvoor zoekt men een uitweg. Een zondebok zelfs.

Da's de essentie van wat gebeurt tussen de meeste mensen in het algemeen en de vrouwen in mijn leven naar mij toe in het bijzonder. 

Ik kan om politieke redenen niet specifieker zijn nu. Ik gooi het omhoog voor je om zelf jouw conclusie te kunnen trekken. Dat vraagt twee dingen: toeschouwer kunnen zijn en de bereidwilligheid om mijn kant te willen zien en zo mijn inzichten te kunnen omarmen.

De moeder van mijn oudsten vecht met mij maar doet net of dat aan mijn perceptie ligt. Bereidheid tot samenwerken was er nooit. Zij zocht een lastezel. Er was continu strijd en hoogspanning in haar buurt; stress, dus. Niets was bespreekbaar. Niet werkelijk. Het moest altijd op het terrein van een ander plaatsvinden. Het lag altijd aan de ander. En ik zocht altijd alles bij mijzelf
Door een rode draad te zien in het gedrag van de vrouwen in mijn leven kwam ik - na jaren - uit bij mijn eigen moeder en de ongezonde greep die zij op mij hield om daar vervolgens van los te kunnen breken.*)

Dat laatste gun ik iedereen. Ik wens deze wereld mentaal sterke mensen toe, die hun eigen lasten kunnen dragen zonder anderen ooit nog lastig te vallen. En zonder ooit nog een ander te verwijten wat men zelf doet. 

Mvg, rj

-

Meerleeslinks*):

"HarT boven harD: liefdevolle woorden van zoon haalt moeder uit isolement": http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2017/10/hart-boven-hard-liefdevolle-woorden-van.html

De wonderlijke energie van kinderen - en wat school met hen doet: 

donderdag 17 juni 2021

Valse vlag. Men verwijt de ander wat men zelf doet

In de westerse wereld is de gewoonte ontstaan om via uitlokking de ander te verwijten wat men zelf doet of creëert. Zowel in het groot tussen landen als in het klein, tussen mensen onderling.

Mensen worden tegen elkaar opgezet maar draaien het zo dat hen niets te verwijten valt; na het uitdelen van een (mentale) klap weet men opeens van niets meer.

Valse vlag: men verwijt de ander wat men zelf doet


We leren onze kinderen de slechtste gewoontes aan in de categorie: "slecht voorbeeld doet slecht volgen". Bezitsdrang is de belangrijkste en best verhulde.

Een voorbeeld dat iedereen kent of toepast:

Vrouwen willen bezit en macht en lokken uit, zodra de man hapt heeft hij het gedaan. Het ligt nooit aan de vrouw.

Zijsprong, voorwaarde of disclaimer: Mannen hebben ook fratsen maar we concentreren ons eerst hierop, juist omdat het in de taboesfeer zit en nooit besproken kan worden. We moeten namelijk ontdekken wat er gebeurt, waar dat vandaan komt en waar het toe dient en dat lukt niet als mensen gelijk gaan gillen dat mannen óók niet zuiver handelen; zo houd je de vicieuze cirkel in stand zonder ooit iets op te lossen. Tot zover de zijsprong.

Dit noemt men valse vlag. Het toont hoe de westerse samenleving van leugens, bedrog en verraad aan elkaar hangt.

Mijn eigen kinderen hebben van jongs af aan danig op hun kop gekregen bij hun moeder die een psychiatrisch geval bleek te zijn (ze vertoonde identiek gedrag aan latere vriendin die met schizofrenie, depressiviteit en bipolariteit werd gediagnosticeerd hetgeen mij deed vermoeden dat mijn eigen moeder daar eveneens aan leed) maar die niet opvalt in een schizofreen makende wereld waarin de duistere drie regeren; narcisme, psychopathie en machiavellisme, vol intrige. Het gevolg was dat ze niet alleen tegen hun vader zijn opgezet maar hem verweten wat ze zelf deden. Iemand kan nog zo vredelievend zijn. Kinderen leren door voorbeeld hoe ze onderhuids hun furie op een ander projecteren om die zo over de rooie te jagen.

Mijn eigen kinderen bleken in staat te zijn om jarenlang het - bij moeder geleerde - gewelddadige idee, uit hun eigen hoofd, pardoes bij een ander op te dringen, zonder woorden of daden verder, gewoon alleen met intentie dus, waardoor zij de ontspannen, fijne en liefdevolle atmosfeer in één klap konden veranderen in een dreigende donderwolk waarin werd geschreeuwd en de sfeer om zeep ging. Dat was althans hun opzet. Na jaren observatie zie je dat ze op de vrijdag losgeslagen zijn, de zaterdag relatief rustig was en dat er op zondag altijd strijd is. Ieder kind neemt mee wat die thuis leert, door voorbeeld.

Iedere vrouw leert van jongs af aan hoe ze haar charmes inzet. Dat lijkt onschuldig maar is het niet als jonge meisjes al flirten en onschuldige en nietsvermoedende jongens en mannen het hoofd op hol brengen, uit het niets, gewoon "omdat het kan". Er wordt te pas en ongepast geflirt, verleid en gemanipuleerd. Da's een ware epidemie van wellust met de omgekeerde bewijslast want mannen krijgen er de schuld van omdat zij daarop reageren. "Mannen hebben de naam, vrouwen doen het", dus.

Mijn eigen kinderen heb ik hier op moeten wijzen. Ik zag het hen doen. Tijdens het opgroeien leren de meiden flirten door na te doen wat hen continu wordt voorgedaan; ze ervaren de hypnose die anderen bedwelmend voordoen en doen dat na. Manipulatie, dwang en chantage zijn de mentale werktuigen van de westers gevormde mens.
Op diezelfde manier dwingen mensen zich door het verkeer met een "Ik moet erdoor"-mentaliteit waarbij men laat voelen aan anderen dat zij hen nu inhalen en maar even niet maar links moeten gaan zodat de inhaler vrij baan houdt. Als iemand achter je zit te duwen merk je dat, kijk je onwillekeurig om en zie je een grimmig gezicht, omdat jij in de weg zit.
Anders gezegd: iedereen kent dit. Het is niet onschuldig maar één groot spanningsveld vol stress.

Wat jou wordt aangedaan kun je ook zelf nadoen en zo wordt een hele maatschappij vol autoriteitjes gekweekt die zichzelf te pas en te onpas (en dus ongepast) autoriteit aanmeten. Men speelt dus continu de baas over elkaar. Omdat we zo spiegelen waaraan we heel ons leven blootgestaan hebben.

Dit is niet waar zolang men het eigen gedrag niet onder de loep durft te nemen en verdedigt, met hand en tand, tegen beter weten in en tot bloedens toe.

Ik had begin juni een ontmoeting met iemand die ik had uit te leggen dat onder de façade van vriendelijkheid een heel andere intentie schuilging. Na een rustig gesprek liep zij weg terwijl ik bleef zitten om nog wat te genieten van de buitenlucht in de zon aan de kade. Er landde en insect op mijn arm en ik meende dat ik gebeten werd zodat ik onwillekeurig heftig bewoog en daarmee de telefoon in mijn hand met een zwieper de lucht in gooide. Toen die neerkwam op de kade was het glazen scherm ervan gebroken. Het insect bleek overigens een lieveheersbeestje te zijn; een teken van geluk, liefde en geweldloosheid.

Het daagde mij hoe er symboliek achter deze gebeurtenis stak nadat ik even verbaasd hiernaar gekeken had. Het lieveheersbeestje stond symbool voor de vriendelijke benadering van die ander en de vermeende insectenbeet illustreerde de stiekem verborgen agressie waarop ik mijn gesprekspartner zojuist had gewezen, voor zij wegliep, waarna zij mij als het ware vervloekte, hetgeen resulteerde in dit voorval, vol symboliek, om mij te tonen hoe het werkelijk zat.

Mensen leren niet om zich uit te spreken. Mensen leren zich te wreken.

Zodra je hen daarop aanspreekt ontkennen ze alles, weten zij van niets en zijn hoogst gepikeerd over zo'n motie van wantrouwen terwijl ze zich omhullen met een air van verbolgenheid. "Hoe durf je...?!"
En ja, Greta is een terecht voorbeeld...

Ter illustratie, een filmpje van Greta met aansluitend professioneel commentaar erop:


Zo kweken we slachtoffertjes van geboorte die zich zogenaamd van geen kwaad bewust zijn terwijl ze zelf de situatie creëren, die ze een ander opdringen en verwijten, en waarvoor ze die ander verantwoordelijk houden, schuldig stellen en straffen, èn vervolgens ook nog uitlachen, openlijk of stiekem.
Dat is gelukkig geen ziek gedrag van een zieke maatschappij maar juist héél normaal en dat willen we vooral koesteren, zodat we de rest van ons leven anderen stiekem dwars kunnen blijven zitten en ons sadisme stiekem kunnen blijven voeden. Omdat ons dat zo voorgedaan en geleerd is en ons kortstondig genoegen geeft.

Zo ontstaat parasitair gedrag en de onmogelijkheid om erover te praten, omdat dat waterdicht dichtgetimmerd is. Wie zich bedient van autoriteit wenst te krijgen waarop die recht heeft en reageert geïrriteerd en uit de hoogte bij obstructie of protest, om zo alsnog de zin door te drukken, met geweld dus.

We zijn tweetalig opgevoed; macho en agressie zijn de twee talen. Geweld en machogedrag zijn de norm. Autoritair gedrag duidt erop dat wij tweetalig zijn opgevoed; macho en agressie zijn de twee talen. De twee talen zijn macho en agressie.

Punt is dat we zo tegen onszelf worden opgezet van jongs af aan, zonder dat we door hebben wat we nu eigenlijk doen noch waar het voor dient. Het is verdeel en heers. We worden tegen elkaar en onszelf opgezet en leren dat letterlijk niemand is te vertrouwen. Ook ons zelf niet.

Het opmerkelijke is dat niemand de interesse laat zien om daaruit te breken om zo de kwaliteit van leven te verbeteren. Die wens lijkt vooralsnog te ontbreken.

Dit is echter de gouden eeuw van grote veranderingen en de kans bestaat dat dat snel verandert, nu (sinds 15 juni 2021, bevrijdingsdag) heel Nederland uit het niets opeens spiritueel beschermd is zodat de talenten in ere zijn hersteld en als vanzelf de mensen de komende jaren wakker gaan worden om in te zien wat er nu eige
nlijk gaande is.

De truc is dat wij elkaar op karikaturaal gedrag hebben te blijven attenderen zodat we inzien, waar we nu eigenlijk mee bezig zijn. Wij zijn allemaal spiegels voor elkaar. We mogen terug naar ons gevoel geleid worden, een met onszelf worden en en menselijk collectief op aarde gaan vormen.

Of we dat halen, weet niemand.
De reis is echter het mooiste dat er is en steekt ieder in vuur en vlam.++

rj



bron:
facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/3929399023836402
facebook.com/verdwenenkennis/posts/130745862488839
dagboek: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/06/valse-vlag.html
website: verdwenenkennis.webnode.nl/l/valse-vlag
bevrijdingsdag - zie: verdwenenkennis.webnode.nl/behandeling

meerleeslinks:

Valse vlag noemt men Blame the victim. 'Problem, Reaction, Solution'; schreef daar een artikeltje over: "Problem - Reaction - Solution - zo in het groot, zo in het klein" - https://facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/1616490421793952/