dinsdag 19 februari 2019

Toestemming om te bestaan en te handelen

Vier uur. Wakker van een droom. Ik heb enerzijds zondag het museum Het Schip bezocht in de Spaarndammerbuurt en zag daar, behalve de tijdelijke expositie over werk van Gaudi, de permanente expositie over het ontstaan van georganiseerde woningbouw voor de Amsterdammers. Anderzijds las ik op internet over het Wormerveerse rem-eiland (een andere dus dan hèt REM-eiland) en het ontstaan van het waterleidingnet van de Zaanstreek en over de functie daarin van de watertoren te Assendelft (zaanwiki.nl/encyclopedie/doku.php?id=waterleiding en het korte artikel uit 2012 rodi.nl/widgets/1448-zaanstad/nieuws/655917-open-dag-rem-eiland). Uit beide wijzen van verwoorden las ik de noodzaak om de historie ervan voor het nageslacht op te tekenen.

In mijn droom droeg ik iets voor aan 'een' directie op 'een' vergadering; een opsomming van ethisch onaanvaardbare vastlopers waaruit de noodzaak voor verbetering eenduidig bleek. Als een keerpunt in tijd, achteraf gezien. Menselijke integriteit, nieuwsgierigheid en verantwoordelijkheid aan het werk.
De directie, druk met dagelijkse leiding, raakte gaandeweg onder de indruk, werd danig geraakt en stemde in; men zei gelijk dat ik die opdracht zou krijgen om die geschiedenis te schrijven.

Daarop gebeurde iets wonderlijks; ik deinsde er direct voor terug en stelde dat iemand anders het maar moest schrijven.
"Maar u bent de enige die dit kan..." stamelde men tegen mij, in mijn droom. 
-'Pech, ik heb er geen trek in. Zoek maar een ander.'

Symboliek met een duidelijke boodschap. Ik heb unieke kennis - net als ieder mens trouwens - maar het zou te vroeg zijn om erover te schrijven.
Nu nog wel.
Dat komt wel en dan ontstaat de zin tot schrijven vanzelf - als ontembare levenslust.

Egostrelende roem werd mij overigens in het vooruitzicht gesteld als lokkertje voor mijn geschrijf.
Niet interessant en nog minder terzake doende.
Als ik schrijf is dat voor mezelf. Voor het proces van het schrijven en de lol die impliciet daarin gebakken zit. Zonder opleiding of cursus van gevierde schrijvers, gewoon zo, puur en rauw, door zelf het wiel uit te vinden. Omdat ieder recht heeft op z'n eigen wiel.


Toestemming om te bestaan en te handelen


Dat ís zo. In dit overgereguleerde land moet je voor elke vaardigheid een papiertje hebben, een diploma en een certificaat van toestemming. Net zoals een paspoort, rijbewijs, vakdiploma of wat dan ook. Als bewijs, om te mogen werken, om het lichaam te mogen vervoeren over 's lands wegen, om te vertrekken uit een land en om te documenteren waar het verblijft. Terwijl het UVRM en EVRM stellen, dat ieder MENS vrij is om te gaan en te staan waar die wil, geldt dat in de praktijk niet voor de weliswaar soeverein geboren mens, die als nageboorte, dus als niet levende en zelfs dode "maritieme lading" ooit is aangegeven bij een gemeente.
Sterker nog. Wie een kind niet vóór het zevende levensjaar aangeeft als niet-vermist, wordt de rest van z'n leven als dood gezien en zo wordt er feitelijk met ons "mensen" omgesprongen. Preciezer gesteld: er wordt gesold met de nageboorte oftewel met de dode mens en wat daarvoor is aangenomen; de juridische identiteit van de Natuurlijke Persoon.

Dáárom worden wij door overheidsinstanties zo vernederend behandeld, gezien en aangesproken. Niet als mens maar als dood ding. DÁÁROM wordt er zo overheersend gedaan. Vanuit het systeem naar de onderdanen maar intussen ook naar elkaar, onderling zelfs. "MENEER" of "MEVROUW" ís geen beleefdheidsvorm. Denk aan "capitis deminutio maxima" - maximaal statusverlies door gebruik van hoofdletters (denk aan hoe de belastingdienst jou adresseert). Het is juist vernederend; men wordt niet als MENS gezien, maar als Natuurlijk Persoon. Als vermiste op zee. Als nageboorte. Als irrelevant stukje vlees.

Hierover is wellicht nog geen boek geschreven. En ook dat mag een ander doen, want ook dit kan iedereen in-zien, want men voelt het aan. Dus ook dit is niet mijn taak. Het zou hooguit een hoofdstukje erin kunnen beslaan ter verklaring van de onbegrijpelijke moderne vernederende slavernij die wij dagelijks ondervinden, in elk facet van hoe wij "van hoger hand" behandeld worden èn elkaar behandelen; als minderwaardig.

Daarin is het woord GELIJKWAARDIG een lachertje en is het bestaansrecht nog ver te zoeken. Mensen zijn nog geen mens en worden nog niet als zodanig behandeld. Niet door onszelf en niet door anderen. Niet door de leefomgeving en niet door elkaar. Omdat het besef ontbreekt over waarom we doen wat we doen; Verdeel en Heers zit in ons verankerd.
"We zijn nog geen mens; we zijn mens in wording," vernam ik van de auteur van het boek "vader aarde en de aardse taal". En zo is het. We leven niet maar over-leven. Lees zelf maar over onze geschiedenis in dat boek, nu eens gezien vanuit de menselijke kant, in plaats van de staatsgerelateerde propaganda van geschiedenisboeken. Is verfrissend. Knap je van op. Dat doet ons beseffen dat we niet gek zijn maar allemaal echt wel door hebben dat er, achter onze rug om, een spelletje met ons gespeeld wordt dat nog het beste gekwalificeerd wordt als spiritueel misbruik.

Hoe dat zit vraagt een reis. Een reis van jaren, die begint met lezen, kennis verzamelen, en dan inzien... Het inzien van de essentie van ons verraad.

rj

[bron: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/photos/a.295868487189492/1877545649021760/]

enkele privé reacties:

HB: Zo waar.
TS: Er is maar een reis. De innerlijke reis uniek voor ieder van ons. Waar geen maatschappelijk gekonkel is.

SK: Je bent sinds de juridische individuele aansprakelijk is over komen waaien uit de US gekoppeld aan marktwerking, een economisch al dan niet productieve eenheid, met burgerservice.nr en belastingplicht. Een wandelend verdienmodel wiens organen van de overheid zijn bij hersendood. 🥦🥦🥦
AH: Als ik nu eerlijk ben moet ik zeggen dat ik zou t fijn vinden als er ook een soort van emoticon op facebook kwam wat ik kon kiezen wanneer ik wil zeggen, "gelezen maar nog niet "klaar" voor commentaar ".
YB: Precies
PR: ik lees deze dingen graag ++
--

Lees ook: "Schermutseling in eetcafé duidt op dieper liggende wonden" - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2019/02/schermutseling-duidt-op-diepere-wonden.html

Care? Dare? Share: "Toestemming om te bestaan en te handelen" - https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2019/02/toestemming-om-te-bestaan-en-te-handelen.html

Schermutseling in eetcafé duidt op dieper liggende wonden

Schermutseling in eetcafé duidt op dieper liggende wonden

Aanleiding voor dit artikel was een mentale schermutseling in een eetcafé, dat eigenlijk duidt op dieper liggende wonden, waarover ik onderstaande recensie naar hen stuurde, waarna een dialoog met gelijkgestemden ontstond die soortgelijke ervaringen aldaar hadden.

Door mij erin te verdiepen (lees: door erover te schrijven) ontstond het volgende inzicht - zie onder:

---------- Forwarded message ---------
From: rj
To: eelco
Date: za 16 feb. 2019 om 02:32
Subject: Mooie herinnering voor eetcafé


"Twee keer geprobeerd. Vandaag en gister. Geweldig. Het was heerlijk.
De kokkin verstaat haar vak en praat ook heel leuk met haar klanten. Grote pré!
Verbeterpunten zijn er altijd en ik begreep dat u graag meer klandizie wilt. 'Laat de toeristen maar komen'. Ja, en vergeet de locals niet. Ik zou graag meedenken en vaker aanschuiven maarr vermoed dat ik niet diegene ben. [herken je de gouden regels van feedback hierin? "Wat gaat er goed, wat kan er beter..."|rj]

Jammer dat de bediening oftewel de jonge bardame (madelon?) een onnodig spanningsveld rond zich opwerpt, en de hele tent ongevraagd onder spanning zet. Terwijl ik nog wel batterijen bij mij had!
Mag je natuurlijk niet zeggen maar is wel zo. Heb vandaag twee keer knetterhard op mijn lip gebeten tot bloedens toe en geloof niet in toeval. Wel in 'verwensen.' Toen ik het haar na de eerste keer vertelde hoorde ik haar lachen. Zeg gerust dat dat geen leedvermaak is maar ik hoor dat er wel in. Bewijs geleverd, zou ik zeggen. Dat doet vijftig jaar mensenkennis.
Mijn maat, Eelco, had het gister ook door; ik sprak hem net. Kan ook niet anders, zoiets is niet te missen. Die meid straalt uit dat ze iedereen argwanend in de gaten houdt oftewel de tent uitkijkt èn niet vertrouwt. Alsof wij iets te bewijzen of te verklaren hebben. Alsof wij ter verantwoording geroepen worden. Zo dan. Je moet wel durven...
Maar wij beiden geven mensen graag ruimschoots de kans om ons te leren kennen en dan vriendelijk te gaan doen. Hun leven beteren, dus. Toen het gesprek met eigenaresse ontspon, werd dat wel heel makkelijk want ze volgde dat. Verifieerde ik nog bij haar. 'Wel volgen hè die shit.'
-Ja, dat deed ze.
Die verbetering van sfeer bleef echter uit, zeker gezien de lipbijterij. Ijskoud, doet dit aan. Jammer hoor.
Nog een verbeterpunt is de briesend binnenstormende (mede)eigenaar thomas die vergat te groeten. Vandaag ook weer. Zit trouwens zo te zien onder de afstandbediening van de bardame (madelon?).

Mag allemaal. Vinden wij niet erg. Het voelt echter niet erg welkom en dan blijf ik liever weg. Jammer voor mij ? Nee hoor. Ik zie alles als een sociaal experiment. 't is graag of niet. Jammer voor u? Sowieso.
Maar misschien leert u er wat van. Omdat dit objectief gezien is en zo IS. Maar alleen voor diegene die ervoor openstaat, uiteraard.

Mijn vader leerde mij, dat je iemand met een klacht serieus moet nemen; die neemt immers de moeite om iets aan te dragen.
Iets zegt mij dat ik in dit geval een trap na kan verwachten.
Met alle respect blijf ik dan liever uit de buurt.
Uitzonderingen zijn er altijd. Op uitnodiging kom ik wel; gelijk. En kan alles wat ik zie, merk en voel neutraal en onberispelijk verwoorden. Zo ook nu.
Succes. En veel plezier."
-

Ben dus direct al in de pen geklommen. Dan is het gelijk duidelijk en blijft het niet hangen. Te meer, daar ik eigenaresse mijn bevindingen mbt het lipbijten al kort verteld had door te noemen, dat ik vermoedde dat haar barmeisje mentaal aan het armworstelen was geweest met mij. De kern was dus al genoemd. Eigenaresse reageerde "wijselijk" niet wat al een antwoord op zichzelf IS; ze herkende het wellicht.
-

Reactie inmiddels ook ontvangen, twee dagen later:

"Beste rj
Allereerst bedankt dat u de tijd heeft genomen voor het schrijven van feedback. Feedback is uiteraard altijd welkom! Wij vinden het vervelend te horen dat u zich niet prettig voelt bij de sfeer in het eetcafé. Wij zijn zeer gesteld op ons personeel en doen elke dag ons best om het gasten naar hun zin te maken.
Met vriendelijke groet,
Team [eetcafé]"
-

NB: Kijk wat er gebeurt; men gaat nergens op in, dit is een nietszeggend antwoord. Ik word niet opnieuw welkom geheten en of ik daar ooit nog weer binnenstap is dus helemaal aan mij, maar uitnodigend is het niet. Eerder omgekeerd.

Ik stuurde deze reactie naar mijn maatje Eelco met de tekst: "Zie je dat... men vindt het VERVELEND."

Hij reageerde direct (za 16 feb. 12:27): 

"Ik vind het netjes en tevens discreet om het alleen voor hun zichtbaar te hebben. Uiteindelijk is het een prachtig leermoment. Vergeet niet hoe veel tenten er over de kop gaan door slecht personeel/management. En dan kan het eten NOG zo lekker zijn. Dit soort vormen van feedback gebeuren te weinig. En dit soort vormen van vaardigheid (mensen aanspreken, benaderen) wordt niet meer geleerd. Het is talent. Jij en ik beheersen het en in plaats van te leren gaan ze ons frustreren. 

En je hoorde het de eigenaresse (H) zeggen "het kan allemaal beter", doelend op het aantal klandizie. Zorg dus dat gasten ook te gast zijn. Zij deed dat overigens wel heel goed. Duidelijk iemand met levenservaring en mensenkennis. En de uitsmijter was top! En die trap, ja, ik denk het ook. Gevoel hoor. 

Ik kan vandaag overigens niet, ivm verjaardag. Dus met mij aan boord zal dat andere eetcafé een andere keer aangevallen moeten worden:D One day at a time, zoals ze zo mooi zeggen. Helaas speelt mijn rug ook weer op, volgende week gesprek nav die klacht. Zal mij er wel even op moeten voorbereiden, net zoals jij dat deed. 

Gr"
-

ik: "Rugpijn, ruk. Ken het. Is overmatige spanning, verkramping, kou dus eigenlijk. Teken van je lijf dat je ongevraagd er extra lasten bij hebt gekregen. Gaat ver terug hoor.
Rugpijn: teken dat iemand lasten bij je dumpt, dus. Zonder vraag, overleg of toestemming. 
Mij leerde het af te rekenen met mijn moeder. Ben daar jaren mee bezig omdat het zich steeds opnieuw aandient. Simpelweg omdat het NOOIT stopt. Kijk om je heen. Ieder een bezigt het."
-

Vriendin Bibi bracht ik op de hoogte en die reageerde verrassend terug, als volgt (18 feb. 2019 20:18):

" :-D
herrinder mij dat ik daar ook ben geweest.. en hetzelfde opviel een vrij jonge dame met een attitude.. kapsones.. en ik had het gedaan .. omdat waar ik wilde zitten een doos op tavel stond .. ze waren bezig met iets..  en ik zet op mn adams die doos zonder na te denken op een andere tafel 😂 

Als blikken konden doden.. hihi maar had er maling aan. 

Maar nu ik dit lees..
Lijkt t leuk weer eens naar binnen te stappen.. 

En te observeren. En eens een gesprek te openen mits dat mogenlijk gaat zijn.. 

Goed gedaan ! 

Fijne avond! 

Thanks for sharing"
-

Mijn reactie aan haar: "Hey! DAT is sterk zeg...

Diezelfde griet zag ik vanmiddag in een strandtent aan Zee. "Kom jou ook overal tegen" zei ik op warme manier, nadat ik met mijn blik de hare had onderzocht. In eerste instantie stond ze er wat (klein en) timide bij, naderhand ging ze weer "werken" oftewel hervond ze haar bekende manier van doen weer. Ik voelde hoe ze mij in de gaten hield; ik voelde mij bekeken, gecontroleerd en veroordeeld worden. Raar gedrag. Opvallend, overheersend en zeer destructief. En niet mijn zaak ... nu niet meer althans ;)
Binnenstappen: altijd doen. Jus d'orange is er niet te zuipen maar de appelsap is bio. Kun je gerust proberen :) Lekker waarnemen en fikkie stoken. En mij bellen, om aan te schuiven. Zie dan, hoe haar energie verandert en focust op de aanwezige man die ook nog lekker in z'n vel steekt. Brrrr.

p​s: ​deze mail verzond gisteravond maar niet, dus kan ik die inmiddels [19 feb] aanvullen;


Dit meisje (madelon?) gedraagt zich precies zoals iemand die ik ontmoette toen ik 18 was, en zij 17, in een feesttent op het circuit van Assen, waar MC Miker-G optrad. Ik hoorde haar voornamelijk NEGATIEF praten,.zeuren zeiken en zaniken dus eigenlijk, en tegelijk bond zij de mannen om haar heen aan zich, als één grote magneet. Ze leek zelfs knap maar ik snapte toen niet waar dat 'm in zat. Nu wel; ze deed aantrekkelijk dus ze trok aan (en stootte daarna weer af). Zij wilde die BN, die nederlandse beroemdheid MC miker-G, die een plaatje had gemaakt samen met DJ Sven ("We are going on a summer holiday-rap"), "eens even goed de waarheid vertellen". Toen ik vroeg wat ze bedoelde en wat ze dan wilde doen en waarom, hoorde ik: 

"Hij denkt dat hij heel wat is..."

Nou, dat was het dan. 
SLOPEN die boel.  Dat was het enige dat haar bezig hield. Het laat zich heel gemakkelijk vertalen als: "Hoe kan ik een ander gunnen wat mij nooit gegund is?" Een zin uit duizenden om goed te bewaren en aan de muur te hangen. Omdat iedereen 'm kent. Dat blijkt althans wel heel duidelijk uit ons gedrag. Mensen doen gruwelijk naar elkaar, zuigen, zeuren, en zaniken erop los, en hoe dichterbij hoe erger. Dus hoe intiemer, hoe vreselijker dat er aan toe gaat. Geen huwelijk maar gruwelijk, geen echtpaar maar vechtpaar. Mensen leren niet anders. Vreselijk.


Daar stopt het niet. Inmiddels is het dichterbij gekomen; mijn eigen dochter doet precies zo. Het is net als in: "Op een mooie Pinksterdag..." Wat zij toont en laat merken is consequent: "Pappa is fout", ze negeert mij en bij gelegenheid zuigt ze er op los. Dat was al zo toen ze nog bij mij kwam logeren maar inmiddels zie ik haar helemaal niet meer, sinds januari 2018. Walgelijk gedrag dat ze van haar moeder opgedrongen krijgt, maar waar ze vooral zichzelf enorm tekort doet. Ga dat maar uitleggen, als het voorbeeld (het gedrag van haar eigen moeder) niet uit haar leven verdwijnt. Inmiddels wil ze haar vader niet meer zien, stelt althans haar moeder, die pontificaal tussenbeide komt. Nog erger, dus!

Kortom, exact dit gedrag zie ik bij Madelon, als ze al zo heet; een jong ogende griet die alles sloopt wat niet in haar straatje is.
En nu ik dit opschrijf zie ik dat gedrag eigenlijk ook terug bij mijn moeder. Ik krijg ineens herinneringen van hoe zij altijd alles afkraakte. Ze was daarin zo tegenstrijdig als maar kon; als iemand vertelde over de kookkunsten van haar man die hogere hotelschool had gedaan, door te roemen hoe heerlijk hij ei-gerechten kon maken, dan zeurde mijn moeder naderhand over het niveau daarvan, deed laatdunkend over dat ei, terwijl die vrouw juist een passie had genoemd en daarvoor werd veroordeeld. 


Geluk is verboden


Feitelijk mocht een ander dus NIET GELUKKIG ZIJN. Dat ademde zij aan alle kanten uit, en sijpelde door tot in in ​àl ​haar gedrag .​ Consequent sloeg zij neer wat positief was en dat doet ze nog steeds. Ik had zondag nog aan de lijn en merkte hoe mijn lichaam (vroeger en die dag) reageerde op negativiteit van anderen; neus omhoog en zich verhevend voelend was niets goed genoeg. Als ik haar aan het lachen maakte, presteerde zij het om eerst te lachen en dan te roepen: Idioot! Nu zij dat niet meer van mij mag zeggen omdat het negatief is, zegt ze doodleuk: "Je bent vreselijk!" Ook zoiets. Ik benoemde gelijk hoe koud en tegenstrijdig dat is en dat zo'n uitspreek mij dun door de broek gaat. Maar dan letterlijk; ik was nog niet thuis of ik moest rennen voor de racekak. En deze keer was op haar conto. Met kerst ook meegemaakt toen ik moest kotsen na contact met haar, midden in de nacht, alleen dacht ik eerst dat het met voedsel te maken had. Misleiding, dus, waar ook zij voor zorgde, zoals zij altijd overal een sturend antwoord op had om je van de waarheid weg te leiden en in haar wereld op te nemen en daar te houden.
Luister maar naar het liedje "Woman in Love" van Barbra Streisand, geschreven door Barry Gibb. ... I am a woman in love, and I do anything, to get you into my world, and hold you within; it's a right that I defend... over and over again..."
HOE DUIDELIJK WIL JE HET HEBBEN??
Dat ligt dus niet aan mij; het IS zo. Het is een fenomeen waar artiesten uiting aan geven. Vandaar dat liedje.


Zulk gedrag is vermaak voor zulke gebakjes. En is het omgekeerde van gelukkig zijn of leven in het moment. Het gaat erom anderen hun geluk niet te gunnen. Die moet je slopen, dus.
Ze keren het dus om. Geluk mag er niet zijn. Wat dan wel??? Negativiteit en destructie is het enige dat overblijft.

​Je ziet dit terug in het gedrag van (bijna) iedereen, want iedereen heeft hiermee te maken gehad. Echter, waar ik ook kom, krijg ik er een hogere dosis van te zien omdat ik lekker in mijn vel steek, dus dan triggert dat de ander die gelijk erop los wil gaan.​
​Bij Open Up, zo'n festivalgebeuren dat jaarlijks een paar evenementen kent waarbij spiriwirivogels gezellig bij elkaar kruipen en dan heel toegewijd gaan doen, heerst dat nog veel erger. Het ego lijkt daar nog meer gecultiveerd te worden zodat het daar na een paar dagen niet meer te houden is. Ze jagen je letterlijk weg. Is mij meer dan eens overkomen. Zo leuk is het daar dus niet. Terwijl je het omgekeerde zou verwachten.
Ik leerde er ook goeie dingen; iemand zei: "Iedereen vindt er wat van, en jij blijft niet staan."​ Opnieuw negatief, want je hoort te benoemen wat goed gaat ("Jouw voorstel is goed bruikbaar...") en vervolgens wat er beter kan ("blijf staan als een rots in de branding!") maar ik pakte er evengoed de les wel uit. Mensen zuigen, zeuren, zaniken en zeiken er op los met maar één doen: jouw lol te vergallen. Is dus niet persoonlijk maar gebeurt wel. Blijf dan gerust staan. Dus dat doe ik. En dat vindt men niet leuk. Dan wordt men nóg gemener.

De grap is, dat ze zichzelf tekort doen want zij zijn weg van hun gevoel en jagen nu op het jouwe. Ze stellen dat jij in je hoofd zit, ze stellen jouw kwetsbaarheid te missen maar zitten zelf op slot;


"Mensen die menen mijn kwetsbaarheid te missen,
Zitten zelf op slot maar lopen wel te sissen...
Als 'n hogedrukkookpan op volle toeren,
Zit je naar de zwakke plek bij 'n ander te loeren."

Dat schreef ik in 2014 in mijn rap: "Het ergste wapen is nog steeds de mond..."
[blog: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/ergste-wapen-is-de-mond.html ; mp3: soundcloud.com/zenfireworkz/ergste-wapen-is-de-mond; youtube: youtu.be/N62Ob50VIwg;  facebook: fb.com/637333536376317]


Geen klein probleem maar wereldwijd fenomeen

​Kortom: dit is geen klein probleem, maar een wereldwijd fenomeen. Wie heeft er voordeel bij? Qui bono? Kerk. Kerk en adel oftewel de grootmachten; de multinationals en de banken/bankiersfamilies, die puissant rijk zijn en maar één spelletje kennen: anderen lastig vallen.
En wij? Doen dat na...
[opdat we het van elkaar herkennen, elkaar op wijzen door elkaar de spiegel voor te houden en uiteindelijk tot inzicht komen over hoe dit zit]
-

Daarom schreef ik in november 2017:


"In onze jeugd worden we WEGGEJAAGD VAN ONS GEVOEL.De rest van ons leven zijn we bezig dat GEMIS te compenseren.

- Alles wat wij doen is om dat gemis niet te voelen. We onderdrukken dat gevoel. Een briljant bedachte vicieuze cirkel om mensen te overheersen - die vervolgens ook elkaar gaan overheersen.


Iedereen leert om ELKAAR TE OVERHEERSEN. 

- Wanneer we dat (durven) inzien kunnen we misschien een begin maken met de daartoe noodzakelijke verandering


GEVOEL is verboden, verbannen en vermoord.Dat is een gegeven dat wij toegelaten hebben.

-Laten wij dat zo? Moeten wij daarmee blijven leven? Laten wij de onderdrukking toe die het gevolg daarvan is? Laten wij toe hoe we tegen elkaar worden opgezet? Laten wij toe hoe wij ons zelf en onze dierbaren verraden? Laten wij het zo hoe wij worden vervreemd van en worden opgezet tegen onze kinderen, onze familie, onze buren, onze vrienden en... ons zelf?


Of... gaan we voor levenslust, voor verbetering van levenskwaliteit, voor... LEVEN?


[facebook.com/1334857006623963] (met plaatje) 
blog: Weggejaagd van ons gevoel leert ieder elkaar te overheersen - https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2017/11/weggejaagd-van-gevoel-leert-ieder-overheersen.html

--