zaterdag 20 augustus 2022

Burgemeester

Op de markt ontmoette ik Ron tijdens het eten van een visje. Een aimabel iemand met het stoere uiterlijk tussen dat van een zeeman en een hells angel, compleet met sierlijke baard, waarbij hij de kin keurig vrij laat. Hij vertelde open en royaal over belevenissen en hobby's, nodigde mij een keer uit toen mijn fiets problemen gaf en bleek de burgemeester van zijn straat genoemd te worden. Omdat hij naar iedereen omkijkt, iedereen helpt en bijstaat en storingen verhelpt. Kinderen groeten hem bij zijn naam en een lach en honden trekken hun baasje naar hem toe omdat zij weten dat ze een aai en een koekie krijgen.
Hij is een echte vrijgezel in positieve zin. Relaties gehad maar heeft geen zin meer in het gedoe en de beperkingen die een ander hem oplegt. Hij houdt van zijn vrijheid, net als ik. Altijd bezig. Praat met iedereen en kent altijd wel een mop die hij vertelt alsof het over hemzelf gaat en lacht er zelf het hardst om. Zoals dat hoort.
Een vrije geest met een ruimhartige visie op de wereld; iemand die van vrijheid houdt binnen de sterk naderende grenzen en elke dag bezig is zijn wereld een mooiere plek te maken. Kwaliteit boven kwantiteit. 

We hebben gisteravond film gekeken, de eerste sinds tijden, een oude film van Sylvester Stallone uit 1987 met tussendoor hele verhalen over en weer, geïllustreerd met muziekfragmenten en zijn ontmoeting met countryzanger Garth Brooks, van wie hij destijds alle 9 cd's had maar die er in eigen land veel meer bleek te hebben uitgebracht (42 hoorde ik) en met wie hij mee mocht op tournee en foto's mocht maken, waarvan er eentje de cover werd van een volgend album.

Ron heeft altijd gewerkt en genoeg geld verdiend om er een paar opvallende hobby's op na te houden wat hem een kleurrijk figuur maakt. We noemen iemand als Ron een avonturier, omdat hij openstaat voor het leven en niet verbitterd is geraakt door de tegenslagen noch de bitter lemon, na 40 jaar drinken, en waarvan ik hem de bio-versie had gebracht, die hij goed vond qua smaak en nasmaak maar te laf ten opzichte van de gevestigde merken uit de super om de hoek.

Terwijl ik dit opschrijf, waarbij de eerste woorden zich al meldden bij het ontwaken, klinkt Danny Vera in mijn oren; roller coaster: youtu.be/cWe4e0_UmIc
De melancholie van het leven klinkt erin door, vooral het uitreiken naar het onbekende en onbereikbare. Zo zie ik Ron ook. Iemand die ondanks zijn levenslust en zijn plezier in wat hij doet, zoekt naar de antwoorden en de heilige graal van het leven. De rust van één met jezelf worden. Alsof het niemand van ons gegund is om werkelijk gelukkig te zijn. 

Ron heeft naast zijn werk als chauffeur altijd een onderneming gehad. Was altijd actief, heeft hard gewerkt, onderneemt van alles en staat voor iedereen klaar. En bindt mij met zijn weldadige verhalen en belevenissen. Want hij mist iets. Er zit een gat in zijn hart. Het is onmiskenbaar aanwezig maar we hebben er nooit over gesproken; dat is er gewoon.
Misschien zoek ik hem daarom wel op. Om hem tot steun te zijn. En hem te laten zien wat er ontbreekt, in de wereld. Of hij daar nu open voor staat of niet, dus hoef ik het niet te benoemen maar kan ik er gewoon even zijn, als maat, als broer, als vriend.
Want Ron is ziek en zit aan de pillen. Pillen van 22 euro per stuk die voor 18 cent gemaakt hadden kunnen worden, volgens een eigenwijze apotheker. Ron heeft soms ook erge hoofdpijn. Zaken waar ik studie naar gedaan heb en gelijk associaties bij krijg maar waarover ik nu niks te zeggen heb, want hij is aan het woord en dat gaat even voor.

De film is af, ik heb genoten en merk dat het wederzijds is, neem afscheid en we lopen gezamenlijk naar buiten want daar is altijd wat te beleven. Het is donker. Een buurvrouw komt net thuis. Even kwekken dus. Voor de overleden overbuur zal Ron binnenkort aankloppen om namens de straat een krans te bestellen. Zo gaat dat hier. Ron regelt dat. We gaan uiteen met een vrolijke noot want de avond was goed geweest voor ons, de glimlach prijkt van oor tot oor terwijl ik op mijn fiets stap en door het dorp scheur, in het donker, langs de verrukkelijke zaan.

Ik bedenk: als er meer 
waren als Ron, was de wereld een mooiere plek. En er zijn er meer als hij. De natuurlijke leiders van een samenleving waarbij iedereen terecht kan vind je in iedere straat. We herkennen ze niet als zodanig omdat de Staat de baas speelt en ieder dat nadoet, zodat onze onderlinge verhoudingen stuk zijn gegaan. Dat mag allemaal herstellen zodra het Gevoel weer toegelaten wordt en daar zijn de eerste tekenen van, gelukkig. Dat gaat ooit gebeuren. 

rj

Het is vakantietijd en ik schrijf even niet aan mijn boek. Ik werd wakker met ingevingen en schreef ze op. 


Ron reageerde: "Is er zomaar een vriend die een leuk stukje over mij schrijft. Op 1 ding na, ben nooit getrouwd geweest. [snel aangepast] Ben er stil van. Thanks rj"


Hier is Danny:







maandag 15 augustus 2022

Kou gevat - kentering in de zienswijze

15 augustus 2022. Hartje zomer met overdag 30 graden en zoals gisteravond om middernacht meer dan 20 graden buiten. En ik heb kou gevat.

Er is een interessant fenomeen gaande en dat noem ik: kentering in de zienswijze. Vroeger zei iemand dat je kou had gevat en dan was dat zo, bij gemis aan kennis. Inmiddels weet men beter.

Indien voor een incubatietijd 2 tot 7 dagen staat - da's het officiële narratief - terwijl je na een emotionele confrontatie je DIRECT slecht, zwak en zelfs ziek voelt, dan is er iets aan de hand dat ons lichaam ons dicteert. Of doceert. Ons lichaam leert ons iets, dus.

Zijsprong: met "emotionele confrontatie" bedoel ik datgene dat ons emotioneel belast en verwart, en zit in de hoek van dwang, chantage en manipulatie. Velen zien het als "het werken met energie" of simpelweg "zuigen". Dit hoort er allemaal bij en ervaar ik als niet erg zuiver handelen. Verre van, zelfs. Het is in ieder geval niet erg positief.

Afgelopen week dook ik met een goede vriendin de Zaan in om af te koelen en moest na een dik half uur uit het niets hoesten, proesten en ging bijna over mijn nek. Dat gebeurde niet echt; het was een schijnbeweging van mijn lichaam. Ik merkte alleen de kramp die precies zo aanvoelde. Het kwam plotseling en verdween net zo snel, en was een teken.

Halverwege zei ik al tegen mij metgezel: "Let op..."
Oftewel: "Hier zit een les in."
Mijn lichaam demonstreerde haar, wat de invloed is van De Verwensing. Ik kon haar gelijk vertellen wie er aan mij dacht. En hoe. Ik had het boze oog gekregen van iemand. Een vervloeking, dus.

Spirituele blokkade |​​

Het opmerkelijke is, dat sinds een jaar nu de spirituele blokkade verdwenen is maar mensen die zelf in stand houden. Die zin mag je nog een keer lezen. Vastzittend in hun verleden levert de gemiddelde NEEderlander dagelijks een verse uitbrander en deelt die uit aan willekeurige passanten. Bij hen die samenleven is die frequentie veel hoger. Onvrijwillig wordt zo'n emotionele uitbrander opgedrongen, zo van: "Hier, pak aan!"

Verdeel en Heers |

Even terug. Waar heb ik het over?

Afgelopen eeuwen hebben we te maken gekregen met een geducht staaltje Verdeel en Heers in de vorm van de banvloek oftewel spirituele blokkade. In hechte gemeenschappen had de kerk het voor het zeggen dus wie niet trouwde met iemand van dezelfde kerk maar van een ander geloof werd - niet schrikken - letterlijk vervloekt. Door de eigen leefomgeving. Door de eigen familie, feitelijk. Met zo'n afvallige ging men niet om. Die werd geïsoleerd.

Het gevolg was dat men voor eeuwig verbannen werd oftewel niet gelukkig mocht worden en nooit de warmte van de familieband zou kennen. De nazaten werden een "verboden vrucht uit een verboden samenleving" en dus vervloekt, via deze ban-vloek. Het "waar twee geloven liggen op een kussen, daar ligt de duivel tussen"-syndroom, want men besefte wel degelijk waar dit vandaan kwam. Het zat al in de taal verstopt. 

Alleen zijn wij die kennis kwijt. Sinds de heksenjachten is er geen kennis meer over hoe mens te worden, laat staan volwassen. Dit verzin ik niet. Dit is verdwenen kennis - sinds de heksenjachten - en is terug te lezen op vaderaarde.nl. Men leze het boek erover, Vader Aarde en de aardse taal. En wie daar te lui voor is, leze nog even verder. Want het gaat om het heden, maar zonder kennis van het verleden tast men in het duister.

Vervloeking door de leefomgeving kan men zien als niets minder dan hoogverraad. De oorsprong van dit hoogverraad is nu in enkele zinnen duidelijk gemaakt. De historie is bekend. Maar de oplossing nog niet, want heden ten dage gebeurt dit nog volop, dat mensen elkaar verstoten, veroordelen en verbannen. In een oogwenk, zelfs. Die verwensing is niets anders dan een regelrechte vervloeking met als motto: "Wie afwijkt, wordt gestraft." Da's KERK. Die heeft dat uitgevonden en indirect, dus achter de ruggen van de mensen om, hen opgedrongen. Het zijn de regels, over Hoe Het Hoort; "regels, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt." En die men blindelings volgt. Uit angst. Voor straf. Uit angst voor... de emotionele uitbrander.

Echter, sinds medio 2021 is die spirituele blokkade, die ontstond als gevolg van eeuwenlange vervloekingen via de kerk, verdwenen. Daarover schreef ik eerder al. Die beperking op ons levensgeluk is collectief opgeheven.

Zie: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/11/de-wereld-is-vrij-van-spirituele-lasten.html

Die blokkade is er wereldwijd nu niet meer (!) zodat de schellen van de ogen vallen, mensen in rap tempo bewust worden en hun talenten kunnen gebruiken zonder angst te hebben terug te vallen, omdat die spirituele blokkade is weggevallen en daarmee het belangrijkste kenmerk van die spirituele blokkade, namelijk: "Niet gelukkig mogen worden." Hoe uit zich dit opvallendste kenmerk van "niet gelukkig mogen worden"? Men saboteert zichzelf en anderen.

Ook daarover schreef ik veelvuldig (zo'n 400 artikelen op dit dagboek, waaronder: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/01/de-oorlog-tussen-mensen-is-een-spirituele.html

Daar mogen we dus nog overheen groeien want tot op heden saboteert iedereen zichzelf nog steeds. Hartstochtelijk. Omdat dat zo is geleerd en mensen dat onbewust maar doelbewust met zich meedragen; bij iedere gelegenheid, te pas en te onpas, laat men elkaar voelen een "verboden vrucht van een verboden samenleving" te zijn en zet elkaar zo in de...

KOU.......

Waar dit om gaat is in drie letters te vatten. Kou. "k-o-u". Een klein woord van drie letters. Zo simpel en zo lastig te doorgronden tegelijk. Omdat niemand beseft waar dit werkelijk om gaat, tenzij je je er in verdiept en er jarenlang intensief mee werkt, om zo alle bijzonderheden ervan te leren kennen. Dàn pas WEET je wat kou is. Dan pas heeft men dat zich eigen gemaakt.

Op het moment dat iemand een ander een koude douche geeft, dan krijgt deze een uitbrander dus, oftewel een ijskoude behandeling. Dan komt men van een kouwe kermis thuis. Dan heeft men in de kou gestaan. Dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. We noemen dit niet voor niets een koud kikkerlandje. Dat is wat er mis is met de wereld. KOU. Het overdonderende gemis aan WARMTE, dus, die niet te meten is met een thermometer maar die de sfeer bepaalt waarin wij leven.

Men kan terugzien in de ogen van de mensen om ons heen, wat kou zoal aanricht. Verschrikte ogen. Chagrijnige gezichten. Slechte humeuren. Vreselijk gedrag. Men ziet dat bij kinderen al en op scholen (zie: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html) gaat het precies zo toe: k-o-u-d. Ieder mensenkind wordt duidelijk gemaakt dat het niets voorstelt maar dat het een Kind is van het Systeem, waar NIETS MAG, VAN ALLES MOET en waar GEVOEL VERBODEN is. Als dat geen protest teweeg brengt, wat dan wel? Hier vindt men de oorsprong van slecht-menselijke gedrag. Mensen worden er negatief van en wanneer je hen erop aanspreekt worden ze briljant negatief. Men draait het dan zo dat alles aan jou ligt en zij gaan vrijuit. Met drogredenen oftewel onzin.
Zo verdedigen zij in wezen het Systeem en dat noemt men dan weer Stockholm-syndroom; het verdedigen van de gijzelnemer door de gijzelaar.

Van onderdrukt worden naar Stockholmsyndroom in een notedop |

In feite hebben we het over volkomen bezopen gedrag. Krankzinnig, zelfs. Dus: proost. Neem er nog één.

Maar wel iets waar we mee te doen hebben want dat het zo geworden is, is niet te veranderen. Maar... moet het dan zo blíjven...?!?

Hier ligt een schone taak voor elk van ons, want: "Wees de verandering die je wilt zien in de wereld," aldus Gandhi.

Ik geef het je te doen, zolang werkelijk niets bespreekbaar is, in een wereld vol bias, waar mensen tjokvol Stockholmsyndroom zitten en niet in staat zijn om op een volwassen manier ergens over te kunnen praten. De wil ertoe ontbreekt volledig.

Of dat ooit verandert hoop ik van harte om nog mee te maken maar ik betwijfel het. Mensen laten de teloorgang van de gehele samenleving zelf toe. Al jaren is een uitholling oftewel sloop aan de gang van onze samenleving, die niet samen leeft. Vroeger had je geen dikke mensen, zeiden mijn ouders vaak. In de jaren '70 zag de wereld er (nog) anders uit (maar was het niet beter!). In de jaren '60 kwam er een kentering op gang die niet aanhield maar nu wel. Nu opnieuw en deze nieuwe ontwaking is er om te blijven. Dus het is een genot om nu te leven, om zelf te kunnen aanschouwen of we er iets mee doen, met deze verschuiving in beleving

Het is aan ons, aan hen die nu leven, om de wereld een betere plek te maken. Of we daarin slagen, zal moeten blijken.

rj

bron: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/08/kou-gevat.html
-

Meerleeslinks

dagelijksestandaard.nl/opinie/sid-lukkassen-de-waarheid-achter-de-personeelstekorten 
De eerste helft is goed leesbaar en sluit aan bij mijn ideeën. De rest kun je uitzitten of overslaan.++

zondag 7 augustus 2022

Les in de zon

Moge. Gister postte ik dit bericht:

"Het is weekend. Wat dacht je van: koffiedrinken?
Wanneer ik de posts zo zie van iedereen valt mij op dat alle mensen behoefte hebben aan iets... bvb verbindend samenzijn. Dus daarom nodig ik ieder uit die trek heeft in een hap gezelligheid, een brok warmte en een berg verbinding met een toefje oprechte warm menselijke belangstelling.

In plaats van ijs of taart bij de koffie, heb ik de volgende oplossing in huis gehaald: chocolade-vanille-ijstaart...uit de biowinkel nog wel. Vol smaak dus.

Dus: ieder die wil is welkom voor een warm hartelijk samenzijn in het plantsoen voor de deur van mijn monumentale woning

Opstellen in rijen van drie dan maar?"
-

Later voegde ik er aan toe:

Voor de laatkomers is het vanmiddag borreltijd
En anders morgen opnieuw; kom maar spontaan langs (zeg ik nu tegen iedereen)"
-

Uren zat ik prinsheerlijk, te zitten en te genieten. In m'n t-shirt. Het is zomer. Mooi weer. Stralende zon. Blije voorbijgangers.
Uiteindelijk kwamen er een paar vrienden op de fiets. We hebben uren zitten kwekken, in de zon. Heerlijk. Precies zoals dat moet. Oftewel: zoals de dokter voorschreef.

De dag was niet zonder les, zoals zo vaak. Ik kreeg te zien hoeveel agressie er in de wereld rondgaat, en hoe mensen verk(n)etterd worden, in hun opvoeding, of wat daarvoor moet doorgaan. Sommigen achten zich belangrijker dan anderen. Sommige achten zich de baas over anderen. Iets wat ik heb moeten doorwerken en afleren in 2012 toen mijn mentor mij daarop attendeerde; zoiets heb je nog niet door als je nietsvermoedend elke dag maar doordendert.

Er kwam een wrede verstoring van onze rust toen één van de meest kille, jaloerse en autoritair ingestelden van mijn buren zich meldde bij mijn gasten en zich hardhandig, oftewel agressief, opdrong. Zij waarschuwde hen. Voor mij. Een intrusie en vernietiging van de wereldvrede, in een klap.

Wat dit toont?

"Jij mag niet gelukkig zijn."

Preciezer: "IK mag niet gelukkig zijn, dus jij ook niet."

Dit zit in de categorie: "Hoe kan ik een ander gunnen wat mij nooit gegund is???"

Snap je hem? Zij is niet goed bij haar HART.

We hebben allemaal zo'n OPVOEDING gehad die ervoor zorgt dat je niets mag, van alles moet en gevoel verboden is. Niets mag, van alles moet en gevoel is verboden. Hier zie je wat dat oplevert. Innerlijke strijd. Zelfhaat. Sabotage van levensgeluk.

Dit zie ik continu in deze verziekte, vermoorde, verlepte wereld waar levenslust is vermoord, verboden en verbannen.

Je hoeft mensen niet te beoordelen op hun uiterlijk maar het kan Iets accentueren. In dit geval het volledige gemis aan levenslust. 
Deze buuv vertoont zich met kort haar, brilletje, en bovenal een figuur, waar je van goed fatsoen niet naar kijkt - vooral uit zelfbehoud - kortom iemand die niets wil, niets kan, niets doet en niets weet. Da's geen volwassene maar een kind, in de verpakking van een mens maar die het niet is. Dit zijn geen mensen. Dit zijn mensen-in-wording. Ze doen maar wat en EGO regeert; gevoel is verbannen.

Ik zat daar met een missie, in dat plantsoen; om te laten zien hoe je dat aanpakt. Hoe je het gezellig maakt. Hoe je verbindt en een feestje maakt. Oprecht en ingetogen. Puur en gemeend. Uit het hart. Uit overvloed.
Ik deed dat eerder, op 16 juli, met een troep motorrijders die hun fraaie glimmende plastic paarden op rij zetten in de zon terwijl ik uitpakte met goed eten en drinken.
Het gaat nooit om wat je doet maar hoe. Ik zette daar sfeer neer en zie de reactie die niet uit kon blijven in de categorie "Dit hoort niet!!" dus "Dit mag niet!!" en "Dat is niet afgesproken!!" oftewel: "Doe nu maar wat ik zeg!!"

Vraag je eens af wat er positief aan is als mensen alles slopen. Toch zie ik dat dagelijks om mij heen overal gebeuren. Overal. Altijd. Continu. Is dat positief gebruik van talenten? Zo nee, hoort dat zo?? En, moeten we dat dan zo laten???

De boodschap hier is: leer jouw talenten positief te gebruiken.
Dat is een hele weg en gaat verder dan een dun laagje chroom. Oftewel buitenkant. Het gaat om de binnenkant.

De wereld staat in brand. Over enkele jaren kennen we ons leven niet meer terug en zitten we hopeloos vast in een stramien dat we niet kiezen maar niet hebben tegengehouden. Dan is dit het moment om in te zien, waar we staan en wat we te doen hebben en dat heet transformatie. De overgang van het autoritaire Vissen-tijdperk naar het vrijheidslievende Waterman-tijdperk gaat niet zonder kleerscheuren want het is lastig loslaten van iets dat schijn-veiligheid en schijn-zekerheid biedt, een zompig moeras als fundament kent met dito geuren, waaruit ontsnapping niet wordt getolereerd door hen die deze wereld als zombies bevolken en verbetering van kwaliteit van leven hartstochtelijk tegenhouden.

Soit. Dat alles is niet mijn zaak. Ik zie het slechts en ga mijn eigen gang. En adviseer ieder dat te doen. Omdat het opnieuw een mooie dag is. De zon schijnt en het is mijn taak daarop te wijzen. Hoezeer mensen ook vastzitten en niet willen zien met hun ogen open. Die gaan vanzelf een keer dood. En ik ook.
Maar ik heb in ieder geval iets nagelaten. Voor het nageslacht. Een boekje. "Voel jij het ook? Gedachtenregen; leven duurt maar even". Da's voor het nageslacht. Die hebben er wat aan. De huidige generatie nog niet, die zitten vast, nog; waarvan akte - gister nog zelfs.

Mijn gasten stuurden de opdringerige dissonant overigens gedecideerd weg en waren geschokt over dit voorval. Ik sloot af met:
"Nou... iemand nog een lekker toastje?"
Dit was niet overdreven. Zo voelde het. Zo laat je iemands zelfverzonnen probleem waar dat hoort; bij de ander.

Ik ga wat leuks doen.
Ik schreef onder mijn uitnodiging van gister de aanvulling:

"Wat er vandaag gebeurt zie ik dan wel, ik laat het open. Tot 11 uur à half twaalf ben ik sowieso thuis, daarna afhankelijk van de ontwikkelingen; koffiedrinken voor mn deur of... er op uit."

Ik zie het wel. Ik heb in ieder geval een blijdrage geleverd aan een mooiere wereld.
rj