zondag 29 juni 2014

Betekenis van zwaarmoedigheid - omgekeerde van levenslust | ingevingen over levenslust en zonnestralen

 829 woorden | 
"Zwaarmoedigheid of depressie is het omgekeerde van levenslust" - over levenslust en zonnestralen

Kauwen op een houtje levert mooie ingevingen op. Stil zitten, niets doen en dingen boven zien borrelen vind ik een feest. Of het nu is over relaties, ADHD, autisme, voeding, chemtrails of de ontmoeting met iemand - wanneer dan ook. Ik heb me afgelopen jaren ingelezen in 1001 zaken over hoe het zoal toegaat op deze aarde en nu schiet me het één na het ander te voorschijn met een inzicht over hoe-het-zit. Deze ingevingen deel ik graag in mijn dagboek. Ze zijn letterlijk vanuit het hart want ingevingen komen nu eenmaal niet uit het verstand. Laat het een stimulering zijn om zelf óók (meer) naar het gevoel te duiken als zich iets meldt wat je niet 1-2-3 kunt duiden. Ieder signaal heeft een boodschap in zich en het gevoel wil gevoeld worden; op die manier wil onze ziel gehoord worden.

Depri, suï en burn-out versus 'levenslust'

Heb ooit een vriendin gekend die zichzelf depressief, suïcidaal en burn-out noemde. 
Nu valt mij in: dat zijn drie varianten van "ontwijken van levenslust".

Depri, suï en burn-out zijn drie smaken lui, oftewel passief en afwachtend gedrag. Niet erg leergierig of levenslustig - en tegelijk geeft zo iemand aan onredbaar te zijn; "you can't help a damsel in distress if she loves her distress"


"Ontwijken van levenslust" in verschillende vormen

Ieder normaal mens hoort in staat te zijn blij te leven en de nieuwe dag te begroeten zoals Anastacia dat doet, beschreven in het boek van Vladimir Megre: rollend in het gras en rondspringend van plezier. Ik herken dat. Zo herinner ik me een zonovergoten ochtend; het licht streek over de ochtenddauw over de velden van het Drentse Havelte of Oudheusden. Een militaire oefening waarbij ik, geloof het of niet, onder een militair voertuig heb liggen slapen tot de zon ons begroette.

Bij het krieken van de dag voelde ik de blijdschap door mijn aderen dánsen. Het was niet te houden - ik was niet te houden! Het zien van zo'n schoonheid doet ons hart sneller slaan en het bloed stromen. 

"De morgenstond heeft goud in de mond" is niet alleen een uitnodiging om vroeg op te staan om productief te worden, het is een uitnodiging om (de tijd te nemen om) de dag te omarmen. 
Iedereen die na het stappen de zon zag opkomen kan het beamen ;-)
Het is overweldigend mooi en een impuls van levenslust die je de hele dag niet meer kwijt raakt.
Ik herken het van vroeger dat ik, als ik vond dat ik te laat was opgestaan, dat gevoel de hele dag niet meer kwijtraakte. Voelde me overal te laat voor. Vóór de zon opstaan doet het omgekeerde: het enerveert en stimuleert ons van binnenuit en geeft een energie die ons niet meer loslaat.

Omgekeerd, wie "het allemaal niet meer ziet zitten" gaat laat naar bed, houdt zich (waarschijnlijk) bezig met dingen die er nauwelijks toe doen - en als zo iemand de kans krijgt gaat die steeds later naar bed. De vicieuze cirkel van depressiviteit ligt dus om de hoek. 
De remedie: vroeg slapen, vroeg op
En bak een chocoladetaart met cashews, neem een huisdier of leer een instrument bespelen om je cirkel te doorbreken. Dat vervult ons met plezier oftewel levenslust.


Iemand die nooit droomt, gaat te laat naar bed

Levensplezier, daar hoort fijn dromen ook bij. Echter, "op tijd naar bed moeten" haalt de rebel in ons boven. Dat moest vroeger immers dus nu laten we ons dat niet aanpraten. Toch is het onze natuur, om ons te richten naar de zon. 

Daar komt bij, dat "Iemand die nooit droomt, te laat naar bed gaat". Die slaapt wellicht tekort en heeft elk beschikbaar uur nodig om te tanken en heeft derhalve geen gelegenheid tot dromen en daarbij z'n levenslust te vieren - want dromen is een manier van onze ziel om te communiceren met ons; en als je jezelf geen levenslust gunt doet de ziel ook niet mee. Zo komt in mij op.
Vroeg slapen en vroeg op getuigt van levenslust en dan doet de ziel vanzelf ook weer mee.

Kortom: ieder  mens doet er dus goed aan tijdig te gaan slapen. Nu, in juni, hebben we de langste dagen en is het pas om tien uur donker. Wat is erop tegen om rond tien uur of zelfs 21:30 uur die rust te gaan pakken? Bedenk eens: Waarom niet?

Je wordt daardoor vanzelf vroeg(er) wakker en staat op met een energie en levenslust die je die dag niet meer vergeet.

's Avonds komen we gemiddeld toch niet veel verder dan tv kijken en ons over-eten, toch? Kunnen we beter onze tijd nuttig besteden en investeren in ons zelf. Probeer het eens en kijk wat het je brengt.

Levensplezier, levenslust, levensgeluk

Volgens mij hangt het samen. Wie levensplezier kent, is gek op (het) leven en heeft niemand anders nodig buiten zichzelf om zich vitaal, gelukkig en gezond te voelen.

Er is veel over te zeggen. Ik hou het hier nu bij. Vragen staat vrij. ++ 

ps: discussiëren kan ook...



...in deze nieuwe Gezond Verstand-groep op facebook



vrijdag 27 juni 2014

Belevenis langs de snelweg | Een luchtige(r) manier van omgaan met tegenspoed

Een luchtige(r) manier van omgaan met tegenspoed


Kids opgehaald, uit school, da's altijd feest. “Pappa mogen we in het avontuurlijke?” Van mij mag dat. Klimmen in bomen en genieten van het bladerdek en ondertussen kaasstengels en pannekoeken nuttigen. Welk kind wil dat niet.

Na verschillende klimbomen in verschillende perkjes zijn we uren later onderweg. Bij een splitsing van snelwegen moet ik zomaar denken aan een oliedom filmpje dat ik juist die middag
toevallig” had bekeken getiteld: insane truck burnout*), waarbij met grof motorvermogen en veel rook het rubber in twee minuten van het wiel gebrand werd en de velg uiteindelijk roodgloeiend werd. Onooglijk filmpje, kan het niemand aanraden - maar kennelijk moest ik het zien. En op dát moment hoorde ik iets abnormaals aan de banden en voelde ik aan het stuur dat er iets niet in orde was. De band was plat - ik wist hierdoor gelijk wat het was. Stuurde naar de vluchtstrook en vertelde de kids uit te stappen en achter de vangrail te wachten. 

Tijdige aankondiging 


Soms komt er zo'n tijdige aankondiging langs dat je “weet wat er gaat gebeuren” zonder te weten waartoe dat is.
Net als de anekdote van die vlieg, gister. Ik neem ze ter harte. En begrijp nu waarom.

Mijn zoontje vroeg na het verwisselen of ik het vaker had gedaan; hij vond dat het zo snel was gegaan.“Voor alles is een eerste keer jongen; zo, op deze manier, was voor het eerst, maar ik moest opeens denken aan een platte band dus ik wist wat ik moest doen.”


Zou lekker zijn als er een rijstrook afgezet zou kunnen worden


Wat nog het meest opvallende was: de auto's waren tijdens het band-wisselen opeens (hoorbaar) minder snel gaan rijden en toen ik keek was er één rijstrook was buiten gebruik gesteld. Ik keek om me heen en zag geen enkele camera. Hoe mooi is dat?

Nog zoiets. Ik had tijdens het neerzetten van de gevaren-driehoek de innige wens gehad, dat er een rijstrook zou worden afgezet met zo'n matrixbord boven de weg en overwoog zelfs Rijkswaterstaat erover te bellen, maar besloot het te laten gaan. Ook ANWB liet ik gaan; dit kon ik zelf wel en alles ging op m'n gemak. Moeiteloos eigenlijk.

“Zou ik een pomp bij me hebben?


Tenslotte hoopte ik dat m'n reserveband vol genoeg was en checkte met het speciale groen/rood ventiel dat er wel een paar bar bij mocht. En ja hoor. Bij het opbergen van de kapotte band kwam ik een voetpomp met manometer tegen - dus kon de band alsnog oppompen.

Bij het wegrijden belde ik Rijkswaterstaat om te melden dat de rijstrook weer vrijgegeven kon worden - voorzien van mijn hartelijke dank. Niet eerder met zoveel plezier een band verwisseld.


En de kids? Die hadden zich vrolijk vermaakt tussen het groen langs de weg, ramden tussen neus en lippen m'n deur tegen de vangrail en hadden nergens last van ivm #volle-maagjes en #maakt-nix-uit-Amsterdamse-auto's-zitten-
toch-vol-butsen.++


*) Als je het niet verder vertelt - dit is dat filmpje van "insane truck burnout": http://trendinghot.net/insane-truck-burnout

donderdag 26 juni 2014

Onberispelijk gedrag: het belang van Intentie in Geweldloos Communiceren

 3590 woorden | beluisteren kan hier (28 minuten) |
Inleiding/Samenvatting/Synopsis: “onberispelijk communiceren zonder aanval of verwijt, maar louter constaterend vanuit je gevoel en vanuit je behoefte, maakt de weg vrij om de ander te ontmoeten in neutraliteit. Ik ben van mening dat ik zo gehandeld heb maar werd door iemand via facebook op m'n vingers getikt. Ze vond van niet. In deze blog ga ik op onderzoek en kom erachter dat het eigenlijk om NVC gaat: geweldloze communicatie. Als je geweld-loos communiceert, ben je per definitie geen agressor namelijk...”

“Dialoog is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar. 
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.”

Op de vingers getikt

Op feestboek zag iemand mij reageren en benaderde mij via “pb”/persoonlijk bericht - onder water dus, van achter de schermen. Uit het beeld. Voor anderen onzichtbaar ;-) Hoe dan ook... Ze (Lien) attendeerde mij op mijn gedrag: “Dat zie ik je vaker doen” en “je had er immers ook voor kunnen kiezen om je schouders op te halen”. 

Goed. Als dit geen uitnodiging tot de dans is dan weet ik het niet - en die neem ik altijd graag aan ;-) Dat ging ik onderzoeken dus! Als je de “koppen snelt” van de alinea's hieronder, weet je al snel waarover dit artikel gaat en kun je beslissen het helemaal te lezen of niet. [update] De Kern staat onderaan, en vlak erboven mijn bevindingen. Soms kan iemand in drie woorden zich zelf al verraden namelijk. Oh en mis vooral de anekdote over de vlieg niet ! :-)

Dit viel mij op:
  • Ik merkte, dat ze (Lien) mij en die ander “uit elkaar wilde halen” - alsof we elkaar in de haren zaten. 
  • Ik merkte ook, dat ze vond: “Waar twee vechten hebben er twee schuld”; ze zag in mij net zozeer agressor (aanstichter, aanvaller) als in de ander die ik wees op haar gedrag. 
  • [Update] Ze vond mijn intentie niet ter zake doende
  • Ik merkte ook, dat haar drijfveer “angst” was. Angst voor escalatie - en er-niet-meer-uitkomen dus.


Iemand overtuigen kan niet

[Update] Ik vertelde haar hoe ik er in was gedoken: “Gek genoeg zit het net anders. Vooraf is anders gegaan. Er is geen vooraf nl. Ik voelde haar intentie en voelde de drang om er iets mee te doen. Wat ik opschreef heb ik niet bedacht. Het kwam zo in me op en moest eruit. Da's het verschil.”

Ik kreeg de boodschap niet over. Hoe moest ik haar overtuigen? Kan je eigenlijk iemand wel overtuigen? Dat kan niet, valt mij in. Sleutelwoorden zijn daarbij: Geduld en Timing - en da's eigenlijk hetzelfde. Je wacht geduldig tot het moment gekomen is dat iemand openstaat en het zelf in-ziet. De dame die mij aansprak en op de vingers tikte heet Lien overigens; dat verwijst makkelijker. 

Ik wachtte dus rustig af tot de ingevingen en gebeurtenissen langskwamen - wat ik overigens ook gedaan had bij degene die ik op haar gedrag had geattendeerd; er was meer dan een maand verstreken toen ik onweerstaanbaar naar die post op facebook getrokken werd en mij de woorden te binnen schoten die ik uiteindelijk geschreven heb. 


Zijstap: het belang van “onderzoek” uitgediept


Waarom zou ik Lien willen overtuigen? Misschien wil ik dat niet hoor. Misschien is de uitleg al voelde. De reden dat ik dit onderzoek, is omdat het me fascineert wat mensen doen en hoe het tussen mensen “werkt”. Ik voelde bovendien dat het zinvol was om te doen, ik merkte dat ze wel open stond maar het gewoon niet in-zag. Hoe kon ik de boodschap overbrengen? Dat leek me een waardevolle discussie, waarin we feiten uitwisselen en ons inspannen om zo zuiver mogelijk te communiceren. Leuke uitdaging toch? 
Lien is begin twintig, heeft een volle agenda en heeft nog niet zoveel tijd kunnen nemen als ik om dit uit te zoeken. Ik tel 2x haar leeftijd en heb heel mijn leven met dit soort vragen rondgelopen en gewend om ervoor “naar binnen te gaan” dus wilde er echt wel het antwoord op weten.

Ik had Lien aanvankelijk al uitgelegd, dat ik met een heel andere intentie schreef, dan mijn opponente. Lien zag niet in wat dat afdeed aan het feit dat mijn opponente en ik “allebei agressor zijn”, dus dat wilde ik uitdiepen. 


Het belang van intentie


Ten eerste sta ik stil bij intentie. Intentie - dat zijn onze bedoelingen. Onze beweegredenen zeg maar. “Alles gebeurt met intentie. Alles.” Volgens mij is dit heel belangrijk. Elementair zelfs. Omdat het voelbaar is.

Wat bedoel ik daarmee? Dat leg ik uit in de volgende drie alinea's. Ten eerste: Mensen voelen ALTIJD aan wat je EIGENLIJK bedoelt maar niet zegt. Ik heb er een boek over (uitgeleend;) met de titel: “Waarom mannen en vrouwen met hun lichaam zeggen wat ze eigenlijk niet willen vertellen”. Dus da's één. 

Ten tweede... wist je dat:... 
  • 10% van conflicten ontstaan door verschil van mening;
  • 90% van de conflicten ontstaan door de “toon” of “tone-of-voice”? De boodschap-achter-de-boodschap, dus.
Kep er zelfs een plaatje bij - dus dan is het ècht zo ;-)

Nog anders gezegd:
“Ik ben alleen verantwoordelijk voor wat ik zeg - en niet voor wat jij hoort of begrijpt”

Zelfs zo'n kleine vlieg voelde mijn intentie


Even terug naar “intentie”. Hier is “ten derde”; tijd voor een prachtige anekdote. Een tot de verbeelding sprekend voorbeeld doet wonderen immers:  
Vandaag hoorde ik een vlieg vechten met mijn ruit. Hij bromde hard en wilde kennelijk graag de tuin terug in. Gek genoeg kreeg ik gister spontaan de ingeving en beleving, hoe bromvliegjes onze ruiten niet kunnen zien. Ze botsen er machteloos herhaaldelijk tegen aan, ze hebben geen idee. Nu het zomert vind ik ze wel eens ondersteboven liggend, van uitputting hebben ze het niet gered. 
Hoort dit zijsprongetje er nu bij, denk je misschien? 
Jazeker. Juist doordat het me de dag tevoren “toe-vallig” ingegeven was, dat zulke insecten binnenshuis aan hun lot overgelaten zijn, viel me dit bromgeluid nu direct op - en in het volgende ogenblik stond ik bij dat raam om te helpen.
Ik vond de vlieg tussen een plant en het raam in en zei spontaan: “Ik ga je helpen, vlieg”. Ik bracht met een kalme en rustige beweging mijn vinger tot vlak voor hem - en zag tot mijn verbazing dat de vlieg gelijk al twee pootjes op mijn vinger zette. Ik trok mijn hand uit reflex een stukje weg, omdat ik gewend ben dat zo'n insect gelijk wegvliegt. Maar hij bleef keurig zitten. Nogmaals bood ik mijn vinger aan en sprak: “Toe maar, klim er maar op, ik breng je buiten”. Het dier kroop er direct op en bleef stil zitten. Op mijn vinger.
Terwijl ik om de tafel heen liep, langs de bar, de lange keuken door, via het vliegengaas door de achterdeur, keek ik doorlopend en gefascineerd naar dit diertje wat gewoon onbeweeglijk stil bleef zitten tot we buiten waren gekomen. 
Eenmaal buiten bleef ik maar kijken. “Dank je voor het vertrouwen” zei ik spontaan en bleef een paar tellen zo staan, kijkend naar de vlieg met mijn vinger, tot de vlieg na enkele tellen wegvloog.
Ik overdrijf dit niet. Dit gebeurde vanmiddag. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik was er blij mee en vierde het voorval in mijn eentje. Hoe tof dat dit zo werkt! Nu ik aan dit blog begin zie ik pas in, hoe toepasselijk dit eigenlijk is; de vlieg voelde mijn rust. En vooral: de vlieg voelde mijn intentie.


Kortom, zo valt mij in... als iemand mijn intentie niet begrijpt of mijn intentie verandert, of mis-interpreteert of anderszins niet aan-voelt hoe het bedoeld is, dan is die persoon ten eerste niet bij het gevoel (“je bent niet goed bij je hart”) en bovendien krijg je zo nooit de beoogde communicatie. Immers, de bloedmooie uitspraak “er is geen antwoord op liefde” valt zo plat op z'n neus als je gesprekspartner vol zit met “denken”, regels, conformeren aan regels, angst of domweg geen idee heeft waar het gevoel gebleven is... 

Kijk - daar heb ik weer een plaatje bij. Kennelijk zien meer mensen het zo in.

“De vlieg voelde mijn intentie - het voelde veilig om op mijn vinger te kruipen”
Kortom: intentie zie ik als “datgene wat we voelen en werkelijk beogen”. Ons (achterliggende) doel dus. “We zijn onze intentie” acht ik hiermee bewezen. En veel belangrijker: we tonen wat we werkelijk voelen. Ben je oprecht in je handelen? Een dier kun je niet misleiden, zoals de bromvlieg. Daar sprak ik vanmiddag in de winkel iemand over, die dezelfde ervaring had: alleen als je in rust bent, en niets anders wilt doen, dan lukt het - anders vliegt de vlieg weg en krijg je hem niet buiten. 

Tijd voor de volgende stap. Waarom is die intentie nou zo van belang? Nog even dat citaat erbij halen van bovenaan:
“Dialoog is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.”


Geweldloze communicatie of NVC

Ken je de term “geweldloze communicatie” of Non-Violent Communication? Weet je hoe belangrijk dat is? Het leert ons onberispelijk te communiceren. Zonder verwijt of aanval. Je laat de ander in z'n waarde en blijft op je eigen terrein. In de blogs “warm-menselijk communiceren in een land vol kou” en “eigenwaarde” en ga ik er trouwens uitgebreid op in. Ik stip het hier kort aan. 

Op communicatie-cursussen zoals de module conflictbeheersing tijdens mijn opleiding leerde men mij, om vanuit je-zelf te praten. Zolang ik “op mijn eigen stoel blijf zitten” kan niemand er namelijk wat van zeggen, want het gaat om míjn gevoel en míjn beleving en míjn behoefte. 

NVC gaat ongeveer als volgt: “Ik zie dit. Ik voel dat. Ik wil ... Hoe is dat voor jou?”
 

Je gaat van waarneming naar je gevoel, van gevoel naar je behoefte of wens, en nodigt daarna de ander uit om er op te reageren. Je ontmoet elkaar in het midden. Je “brengt het ter tafel” en daar blijft het. Je speelt niet op de persoon, in plaats van “de man spelen ipv de bal”, maar houdt het neutraal. Je houdt het bij feiten en gevoel en wens.

Het punt met NVC is dus: het is geweld-loos. Dus per definitie streven partijen na om zonder verwijt of aanval en dus onberispelijk het gesprek te betreden. Dan kun je elkaar ontmoeten in verbinding.

Vergelijk mij en mijn gedrag niet met een ander 

In het geval waar Lien het over had, tikt ze me op de vingers omdat ze me vindt aanvallen. 
Dat is niet zo. Hoe weet ik dat? Dat voelt zo. Sterker, ik check het bij mijn ziel èn bij de ziel van de ander. 

In mijn blog "recht door zee" doe ik uit de doeken hoe ik voel, denk en werk. Laat me je helpen: Ik denk niet. Ik voel. Meer niet. Dat is niet te begrijpen als je dat niet kent - net als je onmogelijk kunt beschrijven hoe een appel smaakt. Dat moet je eerst ervaren. Dus wordt de lezer bij deze uitgenodigd om mijn handelen niet te vergelijken met wat of wie je kent, maar vergelijk wat ik doe met je gevoel. Dat is je enige graadmeter. Anders ga je mij en mijn handelen met een ander vergelijken.

Wat ik merkte bij Lien is: “Je leest/ziet/herkent niet, dat mijn teksten ingevingen zijn en onberispelijk van snit. Er zit geen verwijt in. Er zitten wel constateringen in – maar zonder enig verwijt. Ik ga dus de confrontatie aan. Wat is daar mis mee?”

“Dit doe ik heel mijn leven al. En heel mijn leven vallen mensen daarover – omdat ze het niet gewend zijn. We leren niet om te debatteren en kritisch naar ons eigen gedrag te kijken. Dus zien we OVERAL een aanval in – en is dat terecht? Of overdrijven mensen ? En waarom ? Omdat ze in de angst zitten. Of in het conformeren/regels volgen. Niet gewend zijn om te discussiëren, gewend zijn om discussies af te kappen voordat men verhit raakt, wellicht uit angst dat iets escaleert.”



Onberispelijk gedrag

Mijn vorige blog is hier aan gewijd overigens: “Onberispelijk gedrag - wat is dat, herkennen we dat wel?” Geloof het of niet, we dienen onberispelijk in onze woorden te zijn, aldus don Miguel Ruiz die ons zijn vijf inzichten voorhoudt. Dit komt eigenlijk precies overeen met geweld-loos communiceren. Hebbi 'um?


Het voorval zelf

Nu terug naar het voorval zèlf. Wat schreef ik nu eigenlijk? En wat schreef zij?
“Zit je nu naar complimenten te vissen? ;-) ” (dit was op 17 mei)
en ik schreef op 21 juni: 
“Vandaag kom ik hierop terug. Typisch Nederlands om er iets negatiefs van te zeggen. Dat kaatst dus als volgt terug: 'Wat zegt dat over jou?'
Algemener: 'Hoeveel onbewuste boosheid herbergen wij mensen, dat we anderen op hun gedrag wijzen zodra ze hun hoofd boven het maaiveld steken??'

We wijzen anderen op vermeend (!) ego-gedrag zonder een vraag te stellen - want een vraag getuigt van oprechte belangstelling. Een uitroep voorzien van een vraagteken maakt van een zin nog geen vraag immers. Intentie is voelbaar

Ik heb het over verdrietig makend en onnodig kwetsend gedrag - 't toont emotionele onhandigheid van een heel volk - kijk maar naar de like's bij Jacqueline's opmerking, hierboven..

De stupiditeit en grofheid van die ene opmerking zijn me niet ontgaan. De boosheid erachter ook niet.

Schreef er een blog over, 'zorgvuldigheid'. En nu, weken later, kom ik erop terug. Omdat dit echt niet kan; Iemand ter verantwoording roepen die iets laat zien wat hem zelf verrast en spontaan en ongekunsteld deelt met gelijkgestemden. Schaam jij je niet?”
Gevolgd door: 
“Jacqueline, wil je mij ontvrienden? Je bent niet in staat iets positiefs te melden. Geen woord. Zo zeer zit je vol boosheid en die is voelbaar.
Aangezien ik je dit niet kan duidelijk maken, wil ik geen vrienden met je zijn, want boze mensen zijn geen vrienden. Je staat nergens open voor en stelt geen vragen. Niet één. Dat is niet uniek
trouwens want niemand lijkt te weten hoe, maar tekenend is het wel dat boosheid prevaleert boven belangstelling.
Gruwelijk. Kom er zelf maar achter. In je eigen tijd. Daar hoef ik niet bij te zijn.

Ik constateerde dit bij het teruglezen van een oude post waarop jij vroeg of ik naar complimenten zat te vissen (link onderaan). Ogenschijnlijk onschuldig - maar je intentie was dat NIET.

Waarom? Zoek je zelf maar uit. Als gezegd.

PS DEZE is voor jou... Zie het maar als cadeautje: zorgvuldigheid.html

Om bij het begin te beginnen: ik constateer haar aanval. Wat ik voelde was: zíj viel mij aan - onbewust ongetwijfeld. Mild wellicht, maar was wel een aanval. Een milde aanval is ook een aanval. Liefdadige terreur is ook terreur. 

“Zit je nu naar complimenten te vissen? ;-) ” - zoiets wordt niet grappig door er een smiley achter de prakken, als tegelijkertijd vóélbaar is, dat die vrouw zó vol boosheid zit dat ze geen luchtig grapje kán maken. 
Voelbaar is, dat er letterlijk niets positiefs in stak. 
Voelbaar is, dat het kwetsend bedoeld is. Kijk - daar komt de intentie  om de hoek. Haar intentie was niet onberispelijk dus. 

Dat merk ik. Misschien is dit voor jou niet duidelijk, maar voor mij wel - heel precies zelfs - ik heb er een jarenlange studie van gemaakt.

Is het dan niet terecht om de feiten te benoemen? 
Is het dan niet terecht om zelfs nog een stap verder te gaan door er consequenties aan te verbinden en te stellen: “Je bent boos, want dat is voelbaar, en daarom wil ik geen vrienden met je zijn”?
“Jacqueline, wil je mij ontvrienden? Je bent niet in staat iets positiefs te melden. Geen woord. Zo zeer zit je vol boosheid en die is voelbaar. Aangezien ik je dit niet kan duidelijk maken, wil ik geen vrienden met je zijn, want boze mensen zijn geen vrienden.”

Boodschap van de ziel

Vind je dat niet fantástisch? Wie dóet nu zoiets? Dat doet toch níemand? Wel, het zal een keer tijd worden.
En ik vond het zelf wel grappig eerlijk gezegd. Ik had er namelijk totaal geen haatgevoelens bij. Integendeel, dit bericht moest er gewoon uit. Ik constateerde dit zonder enige negativiteit. Het was mijn ingeving en die komt dus per definitie recht uit het gevoel, recht uit het hart, recht uit... de ziel. Sterker, ik check dat haar ziel het helemaal OK vond dat zij dit nu eindelijk eens een keer te horen kreeg. In één van mijn blogs duid ik de betekenis van “Ze had erom gevraagd” - en dat had ze! Haar ziel wel te verstaan!

Confronteren en provoceren

Wat ik gedaan heb en niets meer en niets minder, was deze vrouw confronteren en provoceren. 

Dat deed ik door relativeren, onderbouwd met feiten, en bovenal viel ik niet de persoon aan maar constateerde rustig wat ik opmerkte en benoemde het gedrag. Ik stelde, dat “dat niet kon”.

Maar wat ik ook deed - het was geen aanval. Kijk maar; als iemand schandalig gedrag laat zien, en je noemt dat schandalig... is dat dan een aanval? De toon van woorden is interpretabel, dat is zo. Maar feitelijk en letterlijk gezien is het onberispelijke taal die ik gebruikt heb.


NB: in twee blogs over boosheid heb ik dit gedrag al in de week gelegd: boosheid en zorgvuldigheid - in de laatste heb ik haar gedrag letterlijk al aangestipt.

Nu consequent zijn en doorpakken

Dit gezegd hebbende heb ik de volgende vragen voor je:
  • getuigt het van volwassen gedrag om iets van zulk gedrag (als van Jacqueline) te zeggen?
  • getuigt het van passieve agressie om niets van zulk gedrag te zeggen?  
  • wat is volwassen gedrag?
  • wat is onberispelijk gedrag?
  • hoe belangrijk is intentie bij dergelijke confrontaties? Zijn intenties niet altijd voelbaar? Ga voor je-zelf maar na...
  • wat is er volwassen aan wanneer een heel volk NIETS ZEGT of NIETS DOET terwijl haar leiders er een potje van maken? Is dát wenselijk gedrag? Is dat volwassen gedrag?

Heel eerlijk: ja - dat is wenselijk gedrag... want zo zijn we grootgebracht immers. Ja-en-amen-zeggen en vooral niet kritisch denken. Even terug in de tijd dan maar?

Om je even bij te spijkeren: Sinds de heksenjachten -waarbij ieder met Gezond Verstand de brandstapel op gesleurd werd om levend te verbranden ten overstaan van het hele dorp- zijn kritisch nadenken, volwassen gedrag en emotionele stabiliteit verdwenen uit onze samenleving.

Maar nu vraag ik je. Past dat bij ons mensen? Om onze schouders op te halen en er niets van te zeggen? Is dat onze menselijke natuur? Horen we ons te conformeren als schapen zonder nadenken? Hebben we daar ons verstand voor gekregen?

Waar ligt het onderscheid

Nu terug naar dit voorval. Is constateren en (dus) verwijtloos communiceren ook aanvallen? Maakt dat iemand een agressor? Hoe zit dat dan met geweldloos communiceren/NVC? Of is dat ook verbale agressie? Waar ligt het onderscheid?

Ik begrijp: als iemand niet overtuigd kan worden, dan is het onbegonnen moeite. Mensen hebben een bepaald beeld en dat zit wellicht vast. Sommigen ontberen kennis van zaken. Begrijp ik allemaal. 

Echter, ik heb nu alle moeite gedaan om het voorval in een breder perspectief te plaatsen. Kun je erin mee gaan? Dat van die ziel en heksenjachten is even lastig, want niet iedereen snapt dat. Maar snap je de rest wèl?

Snap je ook, dat ANGST aan veel van onze daden ten grondslag ligt en ons weerhoudt te doen wat we horen te doen? We hebben onze angst  aan te gaan, anders zien we die terug in anderen. 


Paulo Coelho zegt dit zo: "When you do not know your personal devil, he usually manifests himself in the nearest person."
Als we onze eigen duivel of schaduwkant niet kennen, manifesteert die zich meestal in de eerstvolgende persoon die we tegen komen.


Puntjes op de "i": wat ik inbracht was Geweldloze Communicatie - en hard nodig

Lees/zie/herkent niet, dat mijn teksten ingevingen zijn en onberispelijk van snit. Er zit geen verwijt in. Er zitten wel constateringen in – maar zonder enig verwijt. Ik ging de confrontatie aan. Wat is daar mis mee?
 

We zien overal een aanval in – is dat terecht?

Dat (confronteren) doe ik heel mijn leven al. Het is mijn natuur. En al heel mijn leven vallen mensen daarover – omdat ze het niet gewend zijn. We leren niet om te debatteren en kritisch naar ons eigen gedrag te kijken. Dus zien we OVERAL een aanval in – en is dat terecht? Of overdrijven mensen ? En waarom ? Omdat ze in de angst zitten. Of vast in het conformeren, dus in het "regels volgen". Niet gewend om te discussiëren, maar wellicht gewend om discussies af te kappen voordat men verhit raakt. Wellicht uit angst dat iets escaleert.


Kern: we hebben elkaar te attenderen op karikaturaal gedrag 

[Update] De kern van dit betoog is dit. Elkaar besmetten met onze onvrede is niet OK en mogen we niet langer van elkaar tolereren. Dit is Aquarius. Het is tijd voor Waarheid. We hebben elkaar te attenderen op karikaturaal gedrag. Liefdevol. Schouders ophalen en het zo laten is een vorm van passieve agressie te noemen. Zo verandert er niets. 

De waarheid spreken is een teken van liefde.
  • Alles bij een ander neerleggen is een vorm van terreur
  • Continu boos zijn is terreur naar anderen
  • Liefde is... zorg-vuldig omgaan met onszelf en anderen


Naschrift - de reactie van Lien

[Update 26/6] Lien liet me zojuist weten:
“Ik heb net het kwartje zachtjes horen vallen
Zij probeert haar ding op jou te uiten
Net onderweg gelezen in de metro, jouw blog
Als ik zeg: "lukt het pap", dan snap je wat ik bedoel denk ik; heeft indruk gemaakt toentertijd en kwam weer boven drijven
De "lukt het pap" en "zit je nu naar een complimentje te vissen?" zijn van hetzelfde kaliber.”



Ik kreeg nog een tip van iemand: “(Jouw gedrag/artikel is) Reactief in plaats van Agressief” - dank je wel Natas! Zij promoot de visie van visionair Jef Staes - diplomavrij onderwijs - functievrij werk - en een pensioenvrij leven. Zie eerder artikel hierover ;-)

Oh en ik kon het niet laten, ik heb zojuist pas gekeken wat Jacqueline mij per PB teruggeschreven had. 't Valt niet tegen:
toevallig viel het mij een poosje geleden op dat jouw posts hier vol boosheid zitten.
Hoe briljant is dat? Ze draait het precies om. Is dat niet kunstig??


Eind goed al goed met Gandhi

We zijn bij het eind van dit betoog gekomen. Ik heb de uitnodiging aangenomen en ben op onderzoek gegaan en heb het voorval in een breder perspectief gegoten en alle relevante zaken aangestipt. Een hele studie dus. Waarom? Omdat iedereen die mij uitlokt om naar binnen te gaan en de boel te onderzoeken, die eer en honoreer ik. Dat vind ik respectvol.

In dat licht heb ik nog één mooi plaatje voor je. Eentje met een uitspraak van Gandhi. 
Eind goed al goed, toch?

If you don't meet God in the next person you meet, stop looking for him any further.



++

Gebruikte meerleeslinks: 
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/waarheid-teken-van-liefde.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/de-aap-de-nar-de-joker.html

www.dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/denken-is-een-keuze.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/rechtlijnigheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/recht-door-zee.html
 
Dialoog is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.


http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/warm-menselijk-communiceren.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/verstandelijke-waarheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/nuchtere-spiritualiteit.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/corrigeerbaar-gedrag.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/zorgvuldigheid.html

http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/boosheid.html (over boosheid en angst)
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/rechtlijnigheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/simpel-leven.html

dinsdag 24 juni 2014

Onberispelijk gedrag - wasda?

 1294 passionele woorden - beluister als mp3 |
Onberispelijk gedrag. Wat is dat eigenlijk? Herkennen we dat wel? Of verwarren we het één met het ander? Waar gaat het mis? Twee dingen vallen mij op. Ten eerste denken we dat dat het "ontbreken van emotie" is in ons handelen - en feitelijk gezien klopt dat ook nog, als men denkt aan 'onbewuste sabotages en/of onverwerkte emoties'.
De denkfout in: "Waar twee vechten hebben er twee schuld"

Echter, emotie wordt verward met GEVOEL en dan doel ik op normaal menselijke gevoelens. Dat kan men dus niet onderscheiden. Authentiek gedrag kan men niet van "getriggerde emotio-shit" onderscheiden. Dus roepen we: "'Waar twee vechten hebben er twee schuld".

Maar... Is dat rechtvaardig? Of maken we nu een keiharde denk-fout, omdat we het verschil niet weten en bovendien niet geleerd hebben de intenties van mensen te onderscheiden?


Uitgangspunt

'Emotie' - daarbij wordt gedacht aan onverwerkte emoties die ons in dagelijks functioneren voor de voeten lopen. Onberispelijk zijn in ons gedrag wil dan dus zeggen: "Een ander niet belasten met onze onverwerkte ellende die alleen op ons zelf van toepassing is". 

"Wie er wat van zegt, valt op, en is fout" - is dat niet wat we nu doen?

Wat nu, als iemand verwijtbaar oftewel 'niet-onberispelijk gedrag' vertoont, en een ander zegt daar iets van? Valt beiden dan iets te verwijten?

Dit is wat we doen: dan pakken we degene aan, die er iets van zegt. Die 'verstoort de vrede' immers. Dat is de praktijk die ik zie althans. En daarmee is gelijk het tweede probleem blootgelegd, namelijk hoe we ermee omgaan in de praktijk. We interpreteren de feiten en komen er weliswaar niet uit, maar willen af van die herrie, dus zijn beide partijen per definitie maar fout. Ongeacht hun insteek. Ongeacht de intenties van beiden. Onze angst lijkt ons te dicteren: "Het mag vooral niet escaleren". 


Anders gezegd: getuigt het van onberispelijk gedrag als je je gedraagt en dus je bek niet open trekt? Of juist als je van je laat horen op een neutrale, concrete, correcte manier?


Nog anders gesteld: Als ik kwaad word, wordt mij al snel een onverwerkte emotie aangepraat zonder dat er gecheckt wordt wat er is en hoe dat zit. Mijn vraag is daarom: wat is boosheid eigenlijk? Is dat een normale menselijke reactie of moet ik gelijk een therapeut zoeken? Of mag ik de beschuldiger ook de bal teruggeven onder het mom van onnodige verbale agressie? 
 

Is angst jouw drijfveer? Angst dat iets escaleert?

Toch? Dat is wat ik continu zie gebeuren. En nu ik er aan terugdenk, had mijn moeder er ook een handje van om de boel te sussen "voor de lieve vrede" en zo een gezonde, heilzame confrontatie uit de weg ging "om de lucht te klaren".

Klaart de lucht door de boel te sussen? Zeg het mij: Lucht het op als jouw waarheid er niet mag zijn?

Ik grinnik bij de herinnering aan de onsterfelijke woorden uit de onpeilbaar diepe wijsheid van de ouder die niet gehinderd wordt door enige communicatieve vaardigheden:
"Jij bent ouder dus wees de wijste" - waarna ik het van pure ellende maar "goed ging maken" met m'n kleine zusje. Datzelfde krengetje dus, dat de boel had laten vastlopen en niet openstaat -inmiddels al veertig jaar niet- om de wereld anders te willen zien. In mijn beleving, richtte "mams" zich dus tot precies de verkeerde. Ironisch genoeg had ze wèl goed ingeschat, dat ik als enige aanspreekbaar was, de enige was die ergens voor openstond. Dus richtte ze zich terecht tot mij. Dwars tegen m'n innerlijk kompas en m'n eigen rechtvaardigheidsgevoel in. On-waarheid blijft altijd wringen..


Wat leerde ik ervan?

Leerde ik er iets van? Tuurlijk: dat ik mijn frustratie voor mezelf te houden had omdat de wereld nu eenmaal krom in mekaar zat. Hoe wáár is dat?

Dertig jaar later breekt Aquarius aan. Het jaar 2000 belooft een nieuwe tijd in te luiden. Ik hou mij vast...maar er gebeurt nog niets.


2012. Nog tien jaar later heb ik een mentor die me na jaren de keet uitschopt om het nu zelf te gaan doen. Mijn eigen ding uitzoeken en neerzetten. Zelf-studie. Huiswerk dus. 

En wat zie ik? Er is geen hol verandert. Mijn kleine zusje leeft nog steeds in onmin met de wereld en ik zie een opvallend groot aantal klonen van haar om me heen rondschuifelen. De één boos. De ander onredelijk. De derde verloren en doelloos. 

Niemand weet het. Iedereen laat dat zo. Ik verbaas me en wens spontaan iedereen zo'n innerlijke tijdbom die een keer afgaat als een wekker, zodat je opeens verwonderd om je heen gaat kijken hoe het zit en hoe dit allemaal maar kan. Net als ik. 
Transformatie noemen sommigen dat - die er zelf vaak niets mee doen. Dus blijft het slechts een mooi (mode-)woord. Ik mijmer: ....

"Zo vreemd... dat er zo weinigen zijn die werkelijk op onderzoek zijn gegaan - of halverwege zijn blijven steken en zich dan ongenaakbaar verschansen in een ivoren toren zonder ooit nog ergens voor open te staan uit pure angst om zichzelf te leren kennen..."


Lees het magazine "Linda." Dat schopt onze emotie alle kanten op

En voor wie me niet gelooft: lees de Linda. De intentie is voelbaar en spat er vanaf: een venijnig kut-blad, slechts erop uit om geld te verdienen, en ondertussen op je EMOTIE inspeelt en je van links naar rechts laat buitelen, heen-en-weer, je emotie alle kanten op gooit. Kennelijk werkt het, want dan hebben we ten minste nog het gevoel dat we gevoel hebben, zo stel ik mij voor. Zoiets moet het zijn.
Het bewijs is snel geleverd. Kijk zelf maar: we laten ons raken bij de oppervlakkige sensatie die de redactie van Linda zo kunstig in beeld wist te brengen... 
We voelen dat we voelen... en hup, weer verder. Op - naar de orde van de dag.

Wie is emotioneel vrij? Dus vrij van onverwerkte emotie? Nagenoeg niemand is emotioneel vrij. Ieder resoneert wel ergens op. Wat houdt jou vandaag bezig? Hou je dat zo of wil je er iets mee? Of is het 'gewoon de schuld van een ander'?


Niemand herkent onberispelijk gedrag...hoe zou dat komen?

Onverwerkte emoties roepen angst op, omdat we bang zijn voor pijn. Daarbij vergeten we overigens, dat dat een vorm van (liefdadige) terreur is naar onszelf en anderen. We zijn feitelijk angstig voor de mogelijke angst voor pijn. Een soort fractionele reserve op de goudbalans achter geld. Dus pakken we dat niet aan, maar blijven we onszelf voortslepen met het idee "dat het niet anders kan". De grootste leugen allertijden, want het doorwerken van emotioneel oud zeer is gewoon te doen, alleen moet je de tijd nemen voor het losrukken van die inwendige pleister en de pijn accepteren als drager van een boodschap. Het levert meer op dan je denkt, namelijk: het laat je voelen wat de wereld nu werkelijk behelst. 

En omdat we dat niet aandurven, onderdrukken en verdoven we ons gevoel met alle mogelijke middelen. Noem maar op. Roken en drinken is wel erg makkelijk. Nu de moeilijkere varianten. Werken. Relatie. Winkelen. Gamen. Seks. Een ander de schuld geven. Continu boos zijn. 


Afleiding

Wat hebben deze dingen gemeen? Afleiding zoeken. Niet-naar-binnen-gaan dus en in die afhankelijkheid blijven zitten. Getuigt dat van volwassen gedrag? Getuigt dat van verantwoordelijkheid nemen? Wie zet de eerste stap? Of ben ik het schaap dat als eerste over de (Zaanse) dam loopt? En blijft de rest voor de TV zitten gapen naar het WK waarvoor duizenden Brazilianen hun sloppenhuis uitmoesten? En laten we ons sussen met een handjevol Kamervragen en nemen we er vervolgens een frietje op? 
"Het zijn fijne nuances die we snel over het hoofd zien als we vanuit onze eigen perceptie praten" - vol met emotionele hindernissen van vroeger. Zoals kou.

Even tussen jou en mij... Wat zijn wij mensen grappig eigenlijk hè? Vind je niet?

Waar gaat het dan wel om? Zeg het zelf maar. Wat is het tegenovergestelde van afschuiven? Verantwoordelijkheid nemen, toch? 
Het gaat niet om schuld. Het gaat om "leren". En dus om verantwoordelijkheid nemen.  

zondag 22 juni 2014

Luister naar je lichaam

In mijn jeugd hoorde ik m'n vader zeggen: "Luister naar je lichaam" als antwoord op mijn oprechte, ultieme, bottomline vraag:
 

"Hoe weet je dat??"

Kennelijk was dat lichaam een ultiem antwoord-mechanisme.

Hoe kan het dan dat iedereen zich de pleuris schrik als ik hardop meldt wat mijn lichaam me vertelt??

'When educating the minds of our youth, we must not forget to educate their hearts' ~ Dalai Lama



Meerleeslink: "Waarzeggen wordt niet geaccepteerd"

woensdag 18 juni 2014

Vrouw, ga naar je hart want we hebben je nodig | Boodschap voor alle vrouwen

1111 woorden samengevat tot 1 woord: liefde (luister hier als mp3) |

De wereld zal gered worden door de westerse vrouw

Deze liefdesverklaring ontspon zich in een persoonlijke chat en mag de wereld in. Ik vraag alle Vrouwen om mee te voelen en vervolgens mee te denken. Wat doet dit met je? Wat kan er beter en vooral "Hoe"? Dit schreef ik vanmorgen spontaan in een fb-chat: 

“Gevoelsmatig trok ik naar je toe; omdat het voelde - en nog steeds - alsof je warmte tekort komt en nodig hebt. In overdosis trouwens. Nodig hebt geliefd te zijn. Ik kan daar onmogelijk omheen en open mijn hart, gelijk, om je te laten zien dat het bestaat.  

Gevoel op slot

“Dus je bent een mooie vrouw maar dat boeit niet. Het gaat niet om de buitenkant. Het gaat nooit om de buitenkant. Het gaat om hoe je in het leven staat en het leven omarmt. Ik zie een façade uit bescherming. Aï... Dan is je gevoel op slot. Zit je in de afweer. Van bovenaf met pek gooien is veilig. Dat is je mannelijke deel, om te overleven. Ratio-verstand-mind - dat werk.
“Je bent een vrouw maar alléén van buiten, op die manier. Niet in balans. Niet héél.
“Kijk naar mij. Man. Ik heb minder mannelijkheid in mij dan jij. Omdat ik het vrouwelijke in mijzelf heb omarmd. De ziel. De intuïtie. Het gevoel.

“Ik wens je toe dat je de kou in je hart kunt smelten zodat de warmte met je in balans kan komen. Een lange weg, maar de moeite waard. JIJ bent de moeite waard. Vergeet dat nooit alsjeblieft. Aan een leuk snoetje hebbi niks. Aan een warm hart alles.

Westerse Vrouw...
Ik voelde het volgende aan haar had te herhalen, en vervolgens mijn diepste zieleroerselen moest laten zien:

De wereld zal gered worden door de westerse vrouw” 
“Heel eerlijk, er bestaat voor mij niets mooiers dan De Vrouw. Een mooie vrouw is het summum om om je heen te zien. 

“Ik zat als klein apie graag overal bij; naast mijn moeder als ze ging koffiedrinken met dames. Maar... Steevast miste ik de diepte, niemand liet zich zien of sprak vanuit het hart.  

“Ik heb dat nodig, dat mensen zich laten zien. Ik nodig ieder er toe uit. Dat doet mijn hele wezen. Ik doe zelf niet anders -!- omdat het zo betoverend mooi is...  

“Laat mij je besmetten met mijn onvoorwaardelijke liefde. De bron, die ik in mijzelf gevonden heb. Laat je eraan laven want het is onuitputtelijk en je zó gegund. Jij daarentegen doet mij al een groot plezier door je te laten zien. Te laten zien wat je mist omdat het allang voelbaar is. Te laten zien wie je bent en wat je nodig hebt. 

“We horen dat allemaal te doen maar niemand durft het. Niemand durft het. Geregeerd door angst komt niemand ervoor uit wat die nodig heeft. Zo zonde. De wereld wordt gelijk een mooiere plek zodra we dat gaan doen.

“En daarom nodig ik, Man, jou en iedere beschadigde Vrouw uit, om je veilig te voelen en je te uiten en je emotionele shit aan te gaan en door te werken en er krachtig uit te komen - want we hebben je nodig, we hebben jouw prachtige vrouwelijkheid nodig. 

“Dus draag ik je. Ik draag je opdat je je veilig voelt en je hart mag openen. 
“als het hart spreekt van àlle westerse vrouwen, is er geen probleem meer in de wereld”
Omdat als het hart spreekt van àlle westerse vrouwen, er geen probleem meer is in de wereld. Omdat vrouwen, die in hun hart leven, warm zijn en gezonde en stabiele kinderen baren en opkweken die weer garantie zijn voor een warme en stabiele toekomst - eentje die niet langer door de kou van het verstand wordt geregeerd maar door de ongeëvenaarde diepte en warmte van de ziel. 


“Dat is wat we na te streven hebben. Daarom draag ik jou, onbekende, gehavende vrouw die nood heeft aan liefde en veiligheid, opdat je je kunt openen en warmte de wereld in kan stromen.” 


“Jij, Vrouw, bent de belichaming van het Hoogste Goed op aarde.


Zonder jou is er niets aan. Met jou floreert de Wereld. Jij maakt alles mooier. Jouw natuurlijke scheppingskracht is van jongs af aan ongeëvenaard schoon, omdat je alles mooier maakt met je pure aanwezigheid. 

Ik ga voor jou, Vrouw, omdat ik niet anders kan, het is mijn roeping die ik herken van lang geleden, als klein apie van zeven bij de koffietafel waar sigaretten rokende dames symbool stonden voor onderdrukking en dikke dames met een oneigenlijk masker moesten doorgaan voor het sublieme vrouwelijke. Het (sublieme vrouwelijke) is weg. Verdwenen! En ik wil dat het terug komt! Want ik mis het! En we hebben het zó nodig!

Vrouw...ik mis jou!


En, lezer... wat doet dit met je?
Ik zat zelf met natte ogen toen ik dit zat te schrijven om half negen vanmorgen. Ik vroeg het haar zelfs: “Waarom zit ik hier nu in tranen...?”
Ze schreef terug: “Omdat je gevoel spreekt en je mee wordt genomen in overheersende emoties?
Knuffel daarvoor.. Ik ken geen mannen die woorden gebruiken zoals jij die gebruikt..
Je spreekt vanuit je hart.. Heel mooi...”


Vrouw... omarm je schoonheid. 

Wees jezelf en overwin de angst dat je niet goed genoeg bent wanneer je niet in je Denken zit. De kracht van het Vrouwelijke omspant de wereld moeiteloos. 
De vernietigende kracht van het dominerende mannelijke hebben we gezien - als dat uit balans is zonder Gezond Verstand; dat, waar het hart bij zit. Het vrouwelijke dus. Dat heeft het mannelijke te beteugelen en in het gareel te doen lopen. 

De macht mag weer terugkomen bij het Vrouwelijke. 

Sta ervoor. Ik zal je beschermen. 
Want ik heb het Vrouwelijke in mij-zelf omarmd. Ik zou niet anders meer kunnen dan dat.


Ik zou willen roepen:

“Vrouw, sta op, laat je zien... ik draag je en zorg voor veiligheid”

Gisteren schreef ik daarom deze 131 woorden:
 

Waar het gaat om het Gevoel is De Vrouw oppermachtig.

Niet iedere vrouw laat dat nog zien. Velen laten het Verstand nog prevaleren.

Dat mag.

Sta dan niet verbaasd als er rare dingen gebeuren die de bodem onder je bestaan wegvegen.

Zeg dan tegen je Verstand: 'Misschien is dit wel mijn grote levensles.'

Welke? Om voor altijd af te rekenen met de impuls, om altijd maar in dat Denken te schieten. En de Strijd aan te gaan.

Een strijder vecht niet. Een echte strijder strijdt zonder te vechten en bewandelt de weg van Moeiteloosheid.

That's The Way of the Warrior...”



Zielen zijn dol op elkaar. En willen niets anders dan elkaar behulpzaam zijn. Heb je het nodig om vast te lopen? Zodat je tot in-keer komt? Geen probleem. Wish granted:)

Als dank mocht ik het plaatje rechts ontvangen. Van een Vrouw. Die de waarheid herkende in woorden uit het hart. 

Finally; if this blog didn't touch your heart, then this will:




Vervolg op Vrouw is synoniem voor Schoonheid en Demonisering van de vrouw en De wereld zal gered worden door de westerse vrouw is dit  Vrouw, ik heb je nodig | Boodschap voor alle vrouwen






Meerleeslinks

Meer lezen: "Metroman - de ideale man" , "e-MAN-cipatie; de man in de vrouw" en "Geen relatie; wel vrijheid" en Hoe eer je een vrouw? Welke enorme verantwoordelijkheid draagt de man? en het meest recente “Seks willen is vaak leunen op een ander”; “Seks om maar wat te hebben” - http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/seks-willen-is-vaak-leunen-op-een-ander.html

Leestip: verander “vrouw” in “vrouwelijk” en er gaat een nieuwe wereld voor ons open...

Reactie? Graag. Wil je je (voor)naam erbij vermelden?


Update 5 januari 2018

Dit is de meest gelezen tekst op deze pagina met 5.491 kijkers vandaag op een totaal van 121.470, sinds de start van deze pagina in maart 2014, dus tijd voor een aanvulling.

"Dagboek van een Vreemdeling" dateert uit 2014 en vraagt om aanvullingen oftewel voortschrijdende inzichten. En die zijn er. Omdat liefde alleen niet voldoende blijkt te zijn voor de vrouw die haar furie vasthoudt zonder er ooit afscheid van te willen nemen - althans zo lijkt dat, anno 2018, dus mag tot inkeer komen behoren tot de goede voornemens.
Zie: "rouwproces - leven in een bubbel": dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/rouwproces-leven-in-een-bubbel.html 

En wat eraan vooraf ging:

Droom over onze sabotage | Wat wij doen en hoe dat zit:  dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/droom-over-onze-sabotage-wat-wij-doen.html

Macht ambiëren we allemaal: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/macht-ambieren-we-allemaal.html

(bericht voor alle)
Vrouwen van deze werelddagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/bericht-voor-alle-vrouwen-van-deze-wereld.html
Niet schrikken: 't is een mentale schop onder de hol van hen die dat regelrecht verdienen...