zondag 29 juni 2014

Betekenis van zwaarmoedigheid - omgekeerde van levenslust | ingevingen over levenslust en zonnestralen

 829 woorden | 
"Zwaarmoedigheid of depressie is het omgekeerde van levenslust" - over levenslust en zonnestralen

Kauwen op een houtje levert mooie ingevingen op. Stil zitten, niets doen en dingen boven zien borrelen vind ik een feest. Of het nu is over relaties, ADHD, autisme, voeding, chemtrails of de ontmoeting met iemand - wanneer dan ook. Ik heb me afgelopen jaren ingelezen in 1001 zaken over hoe het zoal toegaat op deze aarde en nu schiet me het één na het ander te voorschijn met een inzicht over hoe-het-zit. Deze ingevingen deel ik graag in mijn dagboek. Ze zijn letterlijk vanuit het hart want ingevingen komen nu eenmaal niet uit het verstand. Laat het een stimulering zijn om zelf óók (meer) naar het gevoel te duiken als zich iets meldt wat je niet 1-2-3 kunt duiden. Ieder signaal heeft een boodschap in zich en het gevoel wil gevoeld worden; op die manier wil onze ziel gehoord worden.

Depri, suï en burn-out versus 'levenslust'

Heb ooit een vriendin gekend die zichzelf depressief, suïcidaal en burn-out noemde. 
Nu valt mij in: dat zijn drie varianten van "ontwijken van levenslust".

Depri, suï en burn-out zijn drie smaken lui, oftewel passief en afwachtend gedrag. Niet erg leergierig of levenslustig - en tegelijk geeft zo iemand aan onredbaar te zijn; "you can't help a damsel in distress if she loves her distress"


"Ontwijken van levenslust" in verschillende vormen

Ieder normaal mens hoort in staat te zijn blij te leven en de nieuwe dag te begroeten zoals Anastacia dat doet, beschreven in het boek van Vladimir Megre: rollend in het gras en rondspringend van plezier. Ik herken dat. Zo herinner ik me een zonovergoten ochtend; het licht streek over de ochtenddauw over de velden van het Drentse Havelte of Oudheusden. Een militaire oefening waarbij ik, geloof het of niet, onder een militair voertuig heb liggen slapen tot de zon ons begroette.

Bij het krieken van de dag voelde ik de blijdschap door mijn aderen dánsen. Het was niet te houden - ik was niet te houden! Het zien van zo'n schoonheid doet ons hart sneller slaan en het bloed stromen. 

"De morgenstond heeft goud in de mond" is niet alleen een uitnodiging om vroeg op te staan om productief te worden, het is een uitnodiging om (de tijd te nemen om) de dag te omarmen. 
Iedereen die na het stappen de zon zag opkomen kan het beamen ;-)
Het is overweldigend mooi en een impuls van levenslust die je de hele dag niet meer kwijt raakt.
Ik herken het van vroeger dat ik, als ik vond dat ik te laat was opgestaan, dat gevoel de hele dag niet meer kwijtraakte. Voelde me overal te laat voor. Vóór de zon opstaan doet het omgekeerde: het enerveert en stimuleert ons van binnenuit en geeft een energie die ons niet meer loslaat.

Omgekeerd, wie "het allemaal niet meer ziet zitten" gaat laat naar bed, houdt zich (waarschijnlijk) bezig met dingen die er nauwelijks toe doen - en als zo iemand de kans krijgt gaat die steeds later naar bed. De vicieuze cirkel van depressiviteit ligt dus om de hoek. 
De remedie: vroeg slapen, vroeg op
En bak een chocoladetaart met cashews, neem een huisdier of leer een instrument bespelen om je cirkel te doorbreken. Dat vervult ons met plezier oftewel levenslust.


Iemand die nooit droomt, gaat te laat naar bed

Levensplezier, daar hoort fijn dromen ook bij. Echter, "op tijd naar bed moeten" haalt de rebel in ons boven. Dat moest vroeger immers dus nu laten we ons dat niet aanpraten. Toch is het onze natuur, om ons te richten naar de zon. 

Daar komt bij, dat "Iemand die nooit droomt, te laat naar bed gaat". Die slaapt wellicht tekort en heeft elk beschikbaar uur nodig om te tanken en heeft derhalve geen gelegenheid tot dromen en daarbij z'n levenslust te vieren - want dromen is een manier van onze ziel om te communiceren met ons; en als je jezelf geen levenslust gunt doet de ziel ook niet mee. Zo komt in mij op.
Vroeg slapen en vroeg op getuigt van levenslust en dan doet de ziel vanzelf ook weer mee.

Kortom: ieder  mens doet er dus goed aan tijdig te gaan slapen. Nu, in juni, hebben we de langste dagen en is het pas om tien uur donker. Wat is erop tegen om rond tien uur of zelfs 21:30 uur die rust te gaan pakken? Bedenk eens: Waarom niet?

Je wordt daardoor vanzelf vroeg(er) wakker en staat op met een energie en levenslust die je die dag niet meer vergeet.

's Avonds komen we gemiddeld toch niet veel verder dan tv kijken en ons over-eten, toch? Kunnen we beter onze tijd nuttig besteden en investeren in ons zelf. Probeer het eens en kijk wat het je brengt.

Levensplezier, levenslust, levensgeluk

Volgens mij hangt het samen. Wie levensplezier kent, is gek op (het) leven en heeft niemand anders nodig buiten zichzelf om zich vitaal, gelukkig en gezond te voelen.

Er is veel over te zeggen. Ik hou het hier nu bij. Vragen staat vrij. ++ 

ps: discussiëren kan ook...



...in deze nieuwe Gezond Verstand-groep op facebook



5 opmerkingen:

  1. "Zwaarmoedigheid of depressie is het omgekeerde van levenslust" - een blog over levenslust en zonnestralen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sorry voor een ellenlange post, maar ik moest het kwijt. Mijn ervaring van depressie is heel anders. Negen van de tien keer wordt deze bij mij veroorzaakt door overprikkeld zijn. Doordat er buiten mij om veel gebeurd is of omdat ik zelf daarvoor telkens meer sneller en beter wou. Typisch gevalletje van de prikkels die je binnenkrijgt niet kunnen doseren en er teveel in mee gaan, wat leidt tot emotionele uitputting.

    Ik herken me echter niet in de luiheid en dat taarten bakken, leuke dingen doen en vroeg opstaan zoiets meteen oplost. Het helpt absoluut om een depressie eerder onder controle te krijgen, maar het gaat mijn inziens voorbij aan hoe een depressie kan zijn en dat het niet alleen luiheid hoeft te zijn. Depressie voelt voor mij als een soort grijze waas over dingen. Het wordt getriggerd door over mijn grenzen heen te gaan, mezelf uit te putten. Ik voel dat ik rust moet nemen, maar ook dingen moet blijven doen, vroeg op moet staan en in beweging moet komen. Ik voel wat goed voor me is. Maar ik loop de hele tijd tegen die waas aan. Die waas zegt me dat alles negatief is, ik niks kan en dat ik er net zo goed een eind aan kan maken.

    Luiheid? Ik weet het niet. Want tegelijkertijd voel ik en weet ik dus ook dat dat niet is wat ik wil. Dood gaan is wel het laatste dat ik wil. Ik zoek naar positiviteit in de kleine dingen. Maar als je de hele tijd tegen zo'n grijze muur aanloopt die niet meteen weg is wanneer je je hart volgt is dat slopend, want je moet net zo lang tegen die muur aan bonken totdat je er doorheen breekt. En dat is best hard werken, want om je gevoel te kunnen volgen moet je eerst door wat je hoofd je wijsmaakt heen breken. (en wie weet ligt die gevoeligheid wel aan stofjes in je hersenen? Ik weet het niet).

    Voor mij lijkt het vooral op een storing in hoe prikkels binnenkomen en hoe je in staat bent deze te verwerken. In mijn geval word ik zo overspoeld door prikkels dat het een eigen leven gaat leiden en ik amper meer controle heb over mezelf. Zodoende ook dat ik ook vaak in extremen terecht kom.
    Vreemd genoeg zorgt medicatie er bij mij voor dat ik deze prikkels meer kan reguleren, meer kan duiden en zo ook beter bij mijn gevoel kan. Overigens: dat gevoel leert me dan weer dat ik waardevolle lessen heb geleerd van mijn stemmingswisselingen. Zo heb ik geleerd in de kleinste dingen geluk te kunnen zien, rust te pakken wanneer ik deze nodig heb, dingen op mijn eigen tempo te doen en mijn grenzen aan te geven.

    Conclusie: ik weet natuurlijk niet of ik gelijk heb, maar het voelt soms wel alsof mensen te snel hun mening klaar hebben over hoe depressie is en hoe mensen zichzelf dan voelen. Heel veel mensen met depressie hebben geen medelijden met zichzelf en werken keihard om zichzelf daar uit te werken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel goed Janine! Dus als het zo niet werkt voor jou, wat moet er dan gebeuren dat het wèl zo werkt voor jou???
      Dat impliceert: zoeken...

      Niet iedereen is lui, laat dat duidelijk zijn. Zolang je zoekt is het onvermogen, geen luiheid

      Ik bewonder overigens hoe je alles op jezelf betrekt. Je toont daarmee verantwoordelijkheid. Een kern-kwaliteit van deze categorie "mensenhelpers" passend in het rijtje: verantwoordelijk, nieuwsgierig, integer - en uitgerust met een overdosis "eigen wijsheid" :)

      Verwijderen
  3. Ik sluit me aan bij anoniem. Je reduceert in je tekst depressie tot een one-liner, terwijl het zoveel omvat. Teveel om te vatten in vroeg naar bed en taarten bakken (leuke dingen doen). Depressie etc; het is een dagtaak, hard werken, elke keer weer opnieuw de dag aanpakken, elke keer weer opnieuw een stap zetten. Alsof je door een moeras waadt, waar anderen een zandpad voor zich hebben. Depressief zijn is geen keuze. Depressief zijn is ook geen eenheidsworst; ieder heeft een ander gevecht te leveren. En sommigen zijn het vechten moe. Geven het op. En als je nooit hebt gevoeld wat een depressie is, dan is het ook lastig om je voor te stellen hoe dat is.
    De leuke dingen laten je even je gevecht vergeten, dat wel. Maar werken blijft het.

    Wat ik bijzonder vind om te lezen is wat het de reageerder hierboven opleverde. De lessen die werden geleerd, die ervaring heb ik ook. Geluk in kleine dingen vinden. Tevreden zijn, ook als de dag niet liep zoals je graag had gewild. Elke ochtend als een nieuwe start zien, vol met kansen. Goed de signalen van je lichaam oppikken wanneer iets teveel dreigt te worden, dingen op je eigen tempo doet, grenzen aangeven, dit ook duidelijk communiceren. Maar ook: accepteren dat dit de situatie is van het moment: wel vechten om geluk te voelen, niet vechten tegen de bierkaai die je niet kun verslaan, maar accepteren en samenleven. Niet blind najagen 'wat hoort', maar de situatie zien zoals hij is en daar rust in kunnen vinden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sylvia, dank je voor deze aanvulling. Ik zie geen vraag staan maar heb wel iets om te delen: "Ieder mens merkt behoeften van anderen bewust of onbewust op. Tekort aan zelf-liefde is wat ons daarbij voor de voeten loopt als we eenmaal volwassen zijn. Dit uit zich in allerlei mogelijke hardnekkigheden zoals: ons eenzaam voelen, verdriet, onredelijkheid, geilheid, angst, niet goed genoeg voelen/zelf-kritiek, en liefst ook nog een mix van dit alles.

      Aanvulling op deze blog: “Wat wij mensen doen en waarom | verband tussen Tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom”; http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/wat-wij-mensen-doen.html
      Dat het (onvrede/omgemak/wat dan ook) nu omhoog komt en 'onhoudbaar' wordt is een zegen te noemen want dan kunnen we er niet langer onderuit. Aanpakken dus. Één met jezelf worden is een kort zinnetje en een lange weg te gaan - maar te doen.
      Die heeft ieder mens te gaan, want zo zijn we gemaakt. Zo komen we weer terug bij onszelf. (En anders stop je er maar een pilletje in. Dat ziet de farmacie graag)

      Reageer-tips: Wil je verduidelijking? Stel vragen. Heb je associaties? Deel ze. Vergeet vooral niet te vermelden dat het om jouw ervaringen gaat, daarmee hou je je eigen gedrag tegen het licht. Wil jij mijn reflectie daar weer op? Vraag erom. Zo krijg je dialoog.

      Tot slot: Wees origineel -http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/wees-origineel.html
      Het illustreert dat ik niet overhaast reageer maar er nu letterlijk een nachtje over heb geslapen en (schrijf en) reageer vanuit ingeving.

      RJ

      Verwijderen