Ter introductie: iets als negatief ervaren is nog geen zwartkijken |
Wie mijn schrijfsels ziet zou kunnen denken, dat ik negatief ingesteld ben oftewel zwart kijk, zo begreep ik vandaag na een uitgebreid telefoongesprek. Zelf schreef mijn gesprekspartner erover, ter verduidelijking, dat ik...
Hippiefestivals: mijn terugblik |
2008. Ik maakte kennis met Open Up, het festival der festivals, in navolging van het Zweedse Ångsbaka en het Eigentijds festival in Vierhouten. Er ging een wereld voor mij open, waar ik het bestaan niet van kende. Ik sprong er zo in. Ik meende in een warm hippiebad terecht te komen en genoot met volle teugen.
2009. Ik ging er terug en nam (nieuwe) vrouw en kinderen mee voor een heerlijke zomervakantie in eigen land.
Er kwamen er meer. Herfst- en andere korte bijeenkomsten en ik ging mee-organiseren.
Gaandeweg gebeurden er talloze opvallende dingen in het spiriwiri-veld, die mij bijbleven en die ik kennelijk, achteraf gezien, te onderzoeken had. Het mooiste was de apotheose, de klap op de vuurpijl dus, toen één van de organisatoren mij duidelijk maakte dat ik niet geschikt zou zijn als zijn opvolger van dat festival, want... hij meende dat ik het festival niet zou kunnen dragen.
Ik heb die zin meegenomen en jaren laten rijpen. Tot de inzichten als vanzelf kwamen, zeg maar.
Ik ben even kwijt of dat van Open Up was of van een afsplitsing ervan, Friendly Heart. Denk het laatste.
Open Up en latere afsplitsingen kennen stiekem een feodale structuur. De top bepaalt en de rest volgt. En voert uit. Het mooie echter hierbij is de tegenstrijdigheid van dat hele hippie-gebeuren, want het omgekeerde werd verkondigd. Iedereen was vrij om zelf invulling te geven en vooral, om zich zelf helemaal open te geven. Dat was maar ten dele zo, zolang jij niet de oorspronkelijke structuur dwars zat. Vrijheid is prima zolang je binnen de gebaande paden loopt. Zoals overal...
Usance was om dagelijks te sharen. Delen wat jou bezig houdt. In een vast, klein, groepje, van 4 of 5 mensen. Eén keer mocht ik bij het groepje, waar iemand van de leiding bij zat. Ik voelde mij vereerd en een vrouw riep mij nog iets toe, dat dat bevestigde.
Hoe dat was? Het was een tegenvaller en enorme deceptie. Was dit alles? Ik hoorde kleinzielig gezeur van uitgerekend degene die zich als meest verhevene presenteerde.
Dat bleek echter geen toeval te zijn geweest. De sfeer die de circa vijf of zes organisatoren om zich heen hadden gebouwd was die van goeroe en volgelingen. Zij waren heilig. Zij waren ongenaakbaar. Zij waren God zelve.
Het was een pose. Een houding. Gebakken lucht. Het was een lokkertje voor het volk, net als in de grote boze buitenwereld gebeurt. Het was eigenlijk precies hetzelfde, alleen nu met een spiritueel sausje en een hoog hippie-gehalte.
Bevrijdingsdag 2018 |
In mei 2018 ging ik nog eens terug. Om te genieten van die prachtige oude plek, het landgoed, de sfeer en de mensen. Rond Bevrijdingsdag was er een weekend gebouwd in de sfeer van het hippiefestival. Het was prachtig en ik maakte nieuwe vrienden. Tot het punt dat het festival voorbij was en enkelen nog wilden blijven.
De volgende dag gebeurde er iets onverkwikkelijks. Dat wil zeggen, ik heb de neiging om exact te spiegelen wat er in mensen leeft en deed dat door in iemands comfortzone te stappen die daar niet van gediend was en toen was het gebeurd. Ik had het gedaan. Moord en brand in het oh zo rustige, kalme, beheerste zen-paradijs.
Er stond een heel tribunaal op van organisatoren die één voor één hun gal spuwden en mij als zondebok zagen voor al hun misère. Je gelooft het niet. Alle zorgvuldig opgebouwde zen-mystiek was in één keer verdwenen, want: ik moest het ontgelden.
Wat er gebeurde was: men verweet mij, wat men zelf deed.
Ongeacht wat er voorgevallen was, was dit een actie van vergelding. Men leefde zich ongegeneerd uit en hield zich niet in. Het was één grote koude douche en waarom??
Kennelijk, omdat er woede en onvrede, en daarmee (in de kielzog) het sadisme wakker geworden was en zich een weg naar buiten zocht. Het moest eruit.
Herkenbaar? Dit is wat je in de westerse samenleving overal tegenkomt, in alle structuren. Grote Mensen gedragen zich als kleine kinderen van wie het snoepgoed en speelgoed ooit is afgepakt dus dat sluimert in hen, wachtend op een kans, om zich op een ander af te kunnen reageren.
De boodschap? |
Kleinzieligheid is wat deze maatschappij als fundering kent. Nooit zullen wij boven kinderachtigheid uitstijgen zolang wij onze oude pijn verdedigen en koesteren, alsof we daar steun aan ontlenen. Het fundament van schijn-veiligheid en schijn-zekerheid, feitelijk.
Nooit was het werkelijk mijn bedoeling om dergelijke festivals te gaan leiden. Het ging mij, achteraf gezien uiteraard, om de reacties van hen die zich, uiteindelijk, op mij afreageerden. Ironisch genoeg heeft niemand zich ooit geopend naar mij toe, noch naar elkaar; het hele Open Up klonk verrekte spiritueel maar was het niet, omdat de deelnemers, organisatoren en cocreators daartoe in de praktijk niet in staat waren. Die zitten nog gevangen in hun Opvoeding, hun Spel en hun Angst voor Straf; men is geconditioneerd dus, om blindelings, tegen beter weten in en tot bloedens toe, regels te volgen, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt.
Zie dat maar eens te doorbreken.
Ik begin er niet aan.
Het is onmogelijk.
Wat wèl? |
Met het ont-wikkelen dat ik heb gedaan om uiteindelijk helemaal mezelf te kunnen zijn, mijn eigen partner dus, zijn ook mijn klanten mij ontvallen. Nie-mand is geïnteresseerd in die materie. "Open Up? Werkelijk?? Probeer dat nog eens over een paar eeuwen. Je bent te vroeg daarmee. Nu is niemand daarin geïnteresseerd."
Kijk maar naar de workshops*) die ik uitgeschreven heb voor drie data. Twee data zijn voorbij gegaan zonder aanmeldingen.
Nederland is niet klaar voor een volgende stap. Nederland zit vast in het door professionele parasieten geleide stramien, het format, de vorm is vast. En veranderen is voor anderen.
Als je iets wilt veranderen, bouw dan een tribune... dan kun je van een afstandje al dat gestuntel gadeslaan en je op de knieën slaan van het lachen over hun ongelooflijke domme gedragingen.
Dat helpt. Serieus. De film idiocracy uit 2004 houdt ons eveneens de spiegel voor dus is een comedy om ons te laten lachen... om onszelf...
rj.
Reactie van een lezeres |
Care? Dare? Share: