De simpele en duidelijke boodschap van Siebe, die urenlang mijn laptop had nagelopen en er niks voor terug wilde hebben. Beduusd van mooiigheid stond ik daar, met de tranen in mijn ogen. Moest zelfs stoppen met fietsen om weer wat te kunnen zien.
Ik stop om tranen te deppen maar de stroom is net op gang gekomen. Uiteindelijk fiets ik huilend over straat. Het is donker en maakt mij niet uit.
De reden van mijn tranen intrigeert mij. Waarom zo'n verdriet? Dit zouden vreugdetranen moeten zijn, toch?
Helaas niet. Het verdriet borrelt omhoog... over al dat vreselijke gedrag dat mensen elkaar laten zien. Mensonterend gewoon.
Ik hoef niet lang te zoeken naar voorbeelden. Mijn stalkster uit krommenie staat mij naar het leven; in plaats van een levenspartner zoekt zij een speeltje. Gevolg: rochelend ga ik over straat. Enkele buren doen vrijwel hetzelfde en reageren zich af op alles en iedereen die in de buurt komt. Eigen partner voorop. Regeringsleiders die consequent aan afbraakbeleid doen stellen het voorbeeld dat grif en onnadenkend dus blind wordt overgenomen, door het Volk, dat niet zelf denkt maar alles napraat als een papegaai.
Words can only do harm, zingt Depeche mode, dat mij is toegestuurd door mijn penvriendin in Breda: https://youtu.be/aGSKrC7dGcY. Heb ik in ieder geval een echte penvriendin en geen denkbeeldige. Ik troost mij met die gedachte. En vroeg mijn buuv, die een wandelende liedjesencyclopedie is, eerder al naar de titel van Black's Wonderful life; https://youtu.be/u1ZoHfJZACA.
Mooi om mee te besluiten. Muziek. Omdat het krachtig is. Luister maar naar Dit Land: https://youtu.be/1W7e22dDrJM
rj
Meerleeslinks
Dit ging eraan vooraf: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/09/in-een-samenleving-die-samen-leeft.html
Toegift: alle mooie liedjes op een rij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten