Je kunt een ander nooit kwetsen. Dat kan niet. Ieder mens ís al gekwetst dus een vinger op een zere plek is zo gebeurd. Onthou, wij mensen hebben te leren dus lopen allemaal vroegtijdig schade op zodat we wat te doen hebben in dit leven. We zouden ons anders maar vervelen (facebook.com/826199380823064). Dat mag je nooit bij een ander neerleggen oftewel nooit als argument gebruiken. Ieder heeft zich uit te spreken dus te benoemen wat in hem of haar leeft. Niets meer, niet minder. Niemand dient zich in te houden, dan doe je jezelf onrecht aan; dan "doe je jezelf tekort". Waarheid doet geen pijn... oude wonden wèl. Dus... doet het pijn? Ben je boos? Gefeliciteerd! Dan is het raak en wil de ziel dat je er iets mee doet om het zelf te leren dragen en nooit meer opnieuw voor je voeten te laten lopen in contact met een ander of bij een ander neer te leggen als "los het maar voor mij op"-artikel. Dat no kan. Dat heet projectie en is moedwillig een ander geweld aandoen voor eigen gewin en is zo fout als maar kan. Zelf je broek ophalen betekent: draag jouw eigen tranen, hou het bij je, val een ander niet lastig met jouw pijn want wonden zijn niet verwisselbaar van eigenaar en ga voor de boodschap achter elk signaal van de ziel... Zo word je het zonnetje in huis!
Toedracht |
Om te beginnen heeft niemand ooit de spelregels uitgelegd en dus behandelen we onszelf en anderen zoals we op school geleerd hebben en van auw-ders die zelf ook niets beters wisten, zodat we onszelf stevig tekort lieten doen. Ik schreef er een blog over, De wonderlijke energie van kinderen en wat school met ze doet. Het gevoel is vermoord en laat dat nou net hèt bindmiddel zijn tussen mensen. Want wat we nastreven is Warmte Uitwisselen in elk contact. De spelregels zijn echter simpel en noemen we "warm menselijk communiceren in een land vol kou", en ja, daar schreef ik een blog over. Wij mensen komen veel tekort in deze rare westerse wereld en doen rare dingen als gevolg ervan: de ziel wil ons gelukkig zien en laat zien wat er in ons leeft, onmiskenbaar. Daar schreef ik dus ook een blog over. Veel plezier :-) Meerleeslinks | De Wonderlijke Energie Van Kinderen | (en wat school met ze doet) - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html
Trouw zijn aan jezelf mag niet; voor jezelf kiezen wordt als verraad gezien en met verraad bestraft. Ik heb het niet over egoïsme. Ik heb het over trouw zijn aan jezelf om jezelf niet te verraden. Dat wordt niet getolereerd in een hechte gemeenschap die geleerd heeft om te conformeren en alles buiten zichzelf te zoeken en straft andersdenkenden meedogenloos af. Ogenblikkelijk. Teksten van Oriah Mountain Dreamer en Baltimore uit 1692 zijn daarom voor sukkels. Dat dóe je niet, wat daarin staat. Iedereen vindt die teksten mooier dan mooi, maar niemand mag dat in de praktijk brengen. Dan is dat verraad ten opzichte van het collectief en wordt je geïsoleerd. Onherroepelijk en onbespreekbaar, dialoog is onmogelijk.
Verraad
Geloof je mij niet? Kom kijken. "We gaan met z'n allen of we gaan niet" lijkt het credo van het westers geconditioneerde volk en zo is het. Wie stappen maakt wijkt af en wordt neergehaald als slechterik. Met woorden en daden wordt het voorbeeld voor zo'n gruweldaad gesteld - je ontvlucht het collectief niet! De reden is simpel. Mensen bestrijden wat hen nooit gegund was. Je gunt het niemand om verder te zijn dan jou want zo iemand behandel je als melaatse, als paria. De projectie viert hoogtij, uit naam van conformisme: je past je aan. Dáárom zijn scholen zo maaiveld-achtig: iedereen hetzelfde. Wie afwijkt wordt vermoord, geestelijk, en lichamelijk met Ritalin-pillen en we zijn als de dood om op te vallen, af te wijken en dus slikken we het maar. Dát is verraad aan onszelf onder druk van hoogverraad vanuit de gemeenschap. Wat is projectie eigenlijk, anders dan "de ander moedwillig geweld aandoen uit eigenbelang"? Het is tijd in te zien wat we nu eigenlijk doen en waarom. Onze conformistische gruweldaden zien voor wat het is: terreur en onderdrukking van het individu en van het zelf. - Baltimore 1692: jaczitman.nl/baltimore.html oriahmountaindreamer.com bron: fb.com/817707408338928, 9 januari 2016, 9:59 uur.
Mijn "goede voornemens" voor afgelopen jaar waren opgetekend in een prachtig blog*) op Dagboek van een Vreemdeling met de wens, dat "we" ons collectief niet meer druk zouden maken over projectie, dus "bij een ander zien wat we zelf doen" en "bij een ander neerleggen wat wij zelf niet wensen te dragen". Een ijdele wens en honderd jaar te vroeg. Mijn wens en levensinstelling zijn niet veranderd maar wel verfijnd. De wereld verandert niet zo snel maar de formulering van mijn wens wel. Voor komend jaar wens ik... Nee wacht, eerst iets uitleggen. Heel mijn leven heb ik het altijd eerst bij mezelf gezocht bij voorvallen of als mensen mij ergens op wezen of aanspraken, zelfs en juist als dat hun eigen onzin of boosheid was en niets constructiefs. Ik wens mij toe méér mensen om me heen te zien die ook zo in het leven staan; mensen dus, die hun hart durven laten spreken omdat het de enige manier is om blij-moedig in het leven te staan - en dat zijn twee woorden. Blij en moedig.
Bij zichzelf zoeken
Mensen die het bij zichzelf zoeken zijn leergierig ingesteld en daar is nood aan. Zij oordelen niet en gaan voor inzicht. Het is positief, levenslustig en dus krachtig. En ik mis het zó, want het missen ervan doet arm, koud en eenzaam voelen, terwijl wie het hart durft laten spreken warmte en liefde verspreidt en elke confrontatie geweldloos aangaat. Ik vond een oud gedicht van Toon erover: youtu.be/Zr5wjOJ0cjs "Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken... Bij die mensen wil ik horen," aldus Toon.
Ik maakte ooit twee raps met titels als: "Het ergste wapen is de mond" en "Voel jij het ook" op soundcloud en beschrijf daarin die verschillen en mijn hoop voor de toekomst. Een streven dat volgens mij diep in ons allen leeft maar niet door iedereen toegelaten wordt omdat aangeleerd gedrag van alles tegenhouden kan.
Welke van de twee verkies jij? Kou of warmte?
Hoe erg dat is bleek toen ik een oude videoband terugluisterde -het beeld was verdwenen na enkele decennia- van toen ik tiener was en hoorde hoe agressief mijn zus mij "te woord stond". In wat zij zei kon ik geen enkele warmte ontdekken toen ik met een geleende videocamera door m'n ouderlijk huis stapte: "Joh Gek... Je gaat me niet filmen hoor... Dan vermóórd ik je!" "Ellende-rot-jong... doe die deur dicht, ik heb het koud..." Treffend genoeg zei ze het precies goed: ze heeft het koud. Het is de emotionele/verstandelijke kou namelijk die ons weerhoudt om warm-hartelijk met elkaar om te gaan. Ik wens ons dus toe, dat het GEVOEL mag terugkeren in onze wereld, dat daar zo schandelijk van is verjaagd. Kijk zelf maar. Welke van de twee verkies jij? Kou of warmte? Dan wens ik dat jou toe.
"Bezit bestaat niet. Alles is geleend. Alles moet je een keer teruggeven... Ook jouw lichaam." Hoor mezelf dit zeggen tegen mijn kind dat zingend ontbijt voor ons staat te maken en zei als eerste: Je bent vrolijk. Hou dat vast. Het is het enige dat je hebt. Bezit bestaat niet. Kijk maar naar de dieren. Alles moet je een keer teruggeven. Ook jouw lichaam. Het is niet belangrijk. Herinner je, dat nu belangrijk is. Meer niet. Dood gaan is niet erg. Niet-leven is pas erg. [bron: facebook.com/813300948779574 van 31 december 2015, 10:37]