Ons Gemis
We worden wakker met een enorm gemis. Zoeken dat in een partner want we zoeken om ons heen voor steun en grijpen alles aan... omdat we wankel zijn. Jij en ik. Stuk voor stuk. Allemaal.
Hoe moet je die grote boze buitenwereld nu trotseren? Hoe moet je “staan” als mens? Hoe verdrietig is het allemaal?
Het grote verdriet
Het enórme verdriet dat ons overmant, overheerst en bezighoudt weerhoudt ons van functioneren als mens.
Niemand ontkomt eraan. Ieder mens is het aan te zien. Ieder mens. Kinderen. Ouderen. En alles wat er tussen zit is bevangen door emotionele kou en meet zich een verstandelijke houding aan om toch maar dóór te kunnen; een masker dat ons doet functioneren als een robot om de pijn maar niet constant te voelen.
Een schijn-zekerheid en schijn-veiligheid om ons gevoel maar helemaal uit te kunnen zetten...
Maar... voelen is ons ding.
Hoe kun je nu mens zijn zonder voelen?
Wat blijft er dan over?
Actie
We dienen ons dit te beseffen en in actie te komen door naar binnen te gaan en te corrigeren wat daarom schreeuwt. Anders voel je je de rest van jouw leven wankel en instabiel en zorgelijk en angstig en verdrietig en blijf je die pijn maar met je meedragen.
Kom je er niet uit, mail me dan. Ik ben bereid om uitleg te geven over hoe het mij gelukt is om één met mezelf te worden, voorbij angst en verdriet, om mensen verder te helpen want de pijn over het verdriet begint langzaamaan epidemische vormen aan te nemen en dat is voelbaar.
Sterker nog... Daar schrijf ik over. In dit blog en op feestboek.
[bron: fb.com/773563739419962]
Suggestie
Alle wensen, die wij mensen bedenken voor onszelf, zijn korte termijn-oplossingen.
Wanneer ál onze wensen ingewilligd zouden worden, zouden we ongelukkig blijven want de oplossing en antwoorden zitten in onszelf en niet daarbuiten.
In onze ziel.
Dáár hebben we “het” te zoeken.
We dienen als het ware één met onszelf te worden. Dat heet: “jouw eigen partner worden” en dat bereiken we door de ego te overwinnen en gelijkwaardig partner te maken van ons gevoel... ons wezen... ons zelf.
[bron: fb.com/773572072752462]
Trotseer de liefdeloosheid in de wereld. Ga staan als mens en vul de wereld met warmte.
Trotseer de liefdeloosheid in de wereld. Ga staan als mens en vul de wereld met warmte.
Hartelijke warmte... vanuit de ziel
Naschrift
Ieder mens kampt met onvervulde behoeften - op een enkeling na; Niemand spreekt ze uit want “dat hoort niet”, we zijn dat dus niet gewend; Het gevolg is, dat naar de achtergrond is geraakt wat er in ons leeft en wij er zelf niet meer bij kunnen. We hebben letterlijk geen idee welke behoefte er in ons leeft...
Dit artikel is een vervolg te noemen op: “Wat wij mensen doen en waarom | verband tussen Tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/wat-wij-mensen-doen.html
Laat je inspireren
Je kent ze wel. Marionetten zonder touwtje. Nauwelijks van echte mensen te onderscheiden alleen zijn ze niet origineel; ze paragaaien anderen na en doen alles vanuit “wat hen geleerd is” en “voor de beloning”; de vette kluif die hen beloofd is doet ze alles uitvoeren wat ze gezegd wordt. Type braafste kindje van de klas. De moderne buikspreekpop, op afstand bedienbaar. Hun neus groeit niet langer als ze jokken; in het nieuwe model is dit verplaatst naar heup-hoogte zodat je niet kunt zien wanneer je ze aankijkt terwijl je keihard genaaid wordt.
Veel voorkomende plekken zijn: politiek, als lobbyisten of bij consumenteninstituten; als directeur bijvoorbeeld. Ze duiken ook wel 's op als Commissaris van de Koningin. Slim genoeg om het volk te misleiden met gladde plaatjes, dom genoeg om niet zelf in opstand te komen zolang hen die zak met kluiven beloofd is - die braaf elke maand bezorgd wordt.
Je dient ze gepast onthaal te geven. Zo van:
“Hey, Pinokkio, hoe gaat het met liegen??”
En de echte Pinokkio vertrekt geen spier maar lacht vrolijk terug en zegt:
“Ja lekker, de laatste keer kwamen er al geen spruitjes meer mee!”
...en zo baant de goedlachse Pinokkio zich door zijn verder volstrekt lege bestaan.
Mijn mentor zei ooit: “Opgewekt doen getuigt van een hoerig bestaan.” Hoe waar is dat toch.
Ik groet je, en zeg:
Dag Pinokkio. Dag leeg bestaan. Van horig naar hoerig scheelt maar één letter...en verder niets.
bron: facebook.com/764472480329088
Naschrift
Pinokkio is eigenlijk een heel klein kind. Van binnen is hij onzeker en radeloos. Maar niet hulpeloos. Hij heeft geleerd om zijn gevoel niet te gebruiken en uit te sluiten in élke situatie.
Als er meerdere Pinokkio's komen, en de boel zelfs gaan domineren, dan krijg je een gevaarlijke situatie. Het deed mij vanmorgen dit tweede stukje schrijven:
Levensgevaarlijke omgeving: welkom in het wilde westen
We leven in een levensgevaarlijke omgeving - ik noem het "het wilde westen". Zolang de mensen ver van hun gevoel blijven zijn ze vijandig, hypocriet, achterdochtig en vol projectie en leggen hun onlusten bij 'n ander.
Eerst ben je de held. Daarna moet je stuk. From hero to zero in seconden.
Ik vernam ooit van mijn mentor dat het hier zo moeizaam toegaat omdat mensen komen klauwen bij anderen die lekker in hun vel steken en zo is het mij ook gebleken.
Ik was zelf jarenlang ook niet te vertrouwen zolang ik niet emotioneel stabiel was; de te maken stap, dus.
Hierover schreef ik al eerder; het kostte mij negen jaar. Twee om aan het idee te wennen en daarna als een speer door mijn ego heen te werken, dwars door emotioneel oud zeer heen, op naar emotionele stabiliteit.
Stabiel is er géén en dat maakt NIEMAND TE VERTROUWEN.
Niemand? Niemand. Zomaar uit 't niets kan onvrede oplaaien en de relatie verzengen in een vlammenzee. En dan moet jij gewoon stuk.
Niets persoonlijks verder... jij was gewoon beschikbaar, meer niet.
Dit is wat mensen doen. Dit maakt de moderne, "geciviliseerde" mens de gevaarlijkste soort op aarde.
Welkom in het wilde westen.
-
meerleeslink: facebook.com/661857090590628
[bron: facebook.com/764446170331719]
Update, 12 oktober 2015:
Ik vond zojuist een heel mooi plaatje op internet, onder een bericht over hoe Rusland furieus is over slordige omgang met bewijsmateriaal bij de MH-17-ramp en hoe ons land daar keihard over liegt.
Over meneer Rutte: wie zou er niet breed lachen bij zulke privileges, zulke voordelen en zo'n salaris? Geef 'm eens ongelijk. Zo te zien lacht hij iedereen uit. Niet erg integer gedrag, maar wel te begrijpen in het licht van ons aller achtergrond... (zie Zelfliefde en narcisme verklaard)