"Hey roberto, kom even binnen man, dan maak ik een snack voor je..."
We praten wat heen en weer over honden, ook hun honden, omdat die enorm kunnen blaffen maar zich nu vrij snel keurig koest houden en zij daaruit distilleren hoe licht tof of zuiver ik wel in elkaar moet zitten... want zij zijn trouwe fan van Cesar Millan, een Mexicaan op de Amerikaanse tv, die elke hond kalm en gezellig kan krijgen, ook de meest agressieve.
Arthur is buiten zinnen over hoe lief ik ben, ik hoor het hem telkens opnieuw zeggen. Een welkome afwisseling van de terreur die ik al jaren op mijn woonplek ondervind, vaak dagelijks, omdat mensen elkaar soms om niets naar het leven staan. Zijn vrouw Channie is bij de honden gaan zitten en verbaast zich er steeds over hoe zoet haar Schnauzer toch is, die geeft geen kick. We kijken naar een episode van haar favoriete hondendresseur Cesar en mij valt al snel op dat hij niet de hond aanpakt maar de signalen leest die de hond afgeeft en vervolgens de mensen er omheen op het goede spoor zet. Een zeer intuïtieve man die het bij het rechte eind heeft, keer op keer. Succes verzekerd.
Geen verrassing voor mij overigens, dat die methode werkt, maar wel verrassend dat deze man zo gewaardeerd wordt en dat dit op main stream media te zien is. Ik ben opgegroeid met een hond en maakte van binnenuit contact met het dier waarop ik een ongelooflijke douche aan warmte en liefde cadeau kreeg. Toen ik als 14-jarige bij een klasgenoot op bezoek was voor een feestje en even moest wachten in de woonkamer, temidden van de mensen die er woonden en waar ook een hond was, maakte ik als vanzelf contact met het dier, ook al liep die op meters afstand, waarbij mijn hart opende. Tien minuten later liep die hond voor mij langs en aaide ik hem als vanzelf, waarbij iedereen in de kamer gelijk opsprong van paniek om mij te waarschuwen, dat je deze hond niet zomaar kunt aaien... maar oh?? Dat ging zomaar goed...
Dit vertelde ik spontaan en dus ook, dat ik vanuit mijn hart contact maak met dieren. De hond van één van hun buren laat ik af en toe uit vanwege een handicap van zijn baasje en al snel gebeurde dat zonder riem, als een feestje. Hond helemaal blij. Baasje blij. Ik blij. Lekker rennen. Zodra ik aankom bij de woning om op bezoek te gaan of de hond uit te laten, zingt die hond een complete opera, kwispelt erop los en draait om mij heen en tegen mij aan. Het kan niet op. Ik was al snel familie.
Arthur dook de open keuken in voor een snack en ik was verrast, door zijn toffe geste, dus ik wachtte met plezier af. Ik hoorde hem mompelen over zalm en vlees en even later was er een prachtig bordje met van alles, gebakken ei, drie soorten vlees en inderdaad zalm. Ik had al gegeten maar van eten krijg ik altijd trek, dus dit ging schoon op... met smaak. Het was heerlijk. Channie vertrouwde mij toe dat zij van de aardappelen en spinazie is maar Arthur pakt altijd flink uit, als hij de keuken in gaat. Ik was blij verrast en heb genoten.
Peru
Eerder die dag gebeurde ook al iets moois. Maria belde met een kwestie over spirituele zaken en vroeg zich af hoe ver ik was, op dat gebied. Enkele vragen leerden mij, dat zij bij een dochter van olof geweest was dus dit had mijn volledige aandacht. Zij was niet tevreden. Het was om geld gegaan en zij was niet geholpen. Sterker nog, ze kreeg een nare ontvangst en een wat agressieve toon dat zij niet te helpen zou zijn.
Dit is precies mijn expertise, waar ik veertien jaar mee bezig ben geweest; het is mijn vakgebied. Ik zei niet veel, dat liet ik haar doen en we maakten een afspraak voor komende week. Nu, een dag later, valt mij in dat deze vrouw uit Peru komt. Wacht even. Zij komt uit Peru, het land waar iedereen uit Europa naartoe wil, vanwege machu picchu en ruïnes van oude beschavingen. En deze vrouw, uit Peru, komt naar míj toe. Hmmm...
"Dank je wel dat ik je heb ontmoet. Op één of andere manier... ja, jij gaat iets bijzonder doen. Ik heb dat al de eerste keer gezien. Jij lijkt een engel. Ik heb toch gezegd: blij(k) als ik ben tegengekomen met een engel."
Ze spreekt engel uit op z'n Spaans; "eng-kel". Ze ziet er typisch Peruaans uit en ik zie er naar uit, want in geen tijden heb ik zoiets meegemaakt. Ik sta al jaren stil en zag mijn coachingspraktijk onderuit gaan, zodat ik jaren zonder inkomen, zonder werk en zonder geld leefde. Een leerzame periode in mijn goedkope antikraakwoning. Om mijn talenten te kunnen ontwikkelen. Die nu aangesproken worden.
Sinds mijn verhuizing heb ik echter nog steeds niemand gezien en nu opeens uit het niets... een afspraak. Ze heeft geen geld maar dat maakt niks uit. Je helpt elkaar gewoon. Wat heerlijk. Kunnen dan eindelijk mijn talenten hun werk gaan doen, waarvoor ik jaren in ontwikkeling ben geweest? Waren de afgelopen jaren een periode van stilte om het te laten betijen, te beklinken, of wat dan ook? Was het stilte voor de storm?
Broodnodig
En vanavond is dat brood uitdelen dat over is, tegen de verspilling. Dan help ik een handje mee en het brengt blije gezichten. En ik ben in beweging en onder de mensen.
Zo hoort dat.
In een samenleving die samen leeft.
rj
PS: de eerste foto is van mijzelf, de foto's van brood kreeg ik van uitdelers, die het brood van de bakkers ophalen
Meerleeslinks:
Kijk even of je er iets van herkent
NB: burgemeester Ron reageerde gelijk en deelde het bericht, ook nog, met deze tekst:
"Is er zomaar een vriend die een leuk stukje over mij schrijft. Ben er stil van. Thanks rj"
Mooi! Positive life! Het zijn de kleine dingen die het doen. Live Life Love
BeantwoordenVerwijderenmerci, graag gedaan
Verwijderen