Ter introductie: iets als negatief ervaren is nog geen zwartkijken |
Wie mijn schrijfsels ziet zou kunnen denken, dat ik negatief ingesteld ben oftewel zwart kijk, zo begreep ik vandaag na een uitgebreid telefoongesprek. Zelf schreef mijn gesprekspartner erover, ter verduidelijking, dat ik...
"Soms mijn focus teveel op het negatieve projecteer…"
"Want jij bent niet negatief en kijkt niet zwart!"
"Heb ik zelf gezien en ondervonden…;-) "
Klopt. Zwartkijken is niet het geval. Ik durf mijn observaties te benoemen zonder angst voor mogelijke consequenties - zoals SBS-Z oftewel Straf, Boete, Schuld en Zonde - en doe dat ook nog met een legitieme en vooral onbaatzuchtige reden; ter verbetering van levenskwaliteit. En niet alleen van de mijne maar van de mensheid als geheel, liefst.
Er kwamen er meer. Herfst- en andere korte bijeenkomsten en ik ging mee-organiseren.
Gaandeweg gebeurden er talloze opvallende dingen in het spiriwiri-veld, die mij bijbleven en die ik kennelijk, achteraf gezien, te onderzoeken had. Het mooiste was de apotheose, de klap op de vuurpijl dus, toen één van de organisatoren mij duidelijk maakte dat ik niet geschikt zou zijn als zijn opvolger van dat festival, want... hij meende dat ik het festival niet zou kunnen dragen. Sterk staaltje projectie, zou je zeggen.
Ik heb die zin meegenomen en jaren laten rijpen. Tot de inzichten als vanzelf kwamen, zeg maar.
Ik ben even kwijt of dat van Open Up was of van een afsplitsing ervan, Friendly Heart. Denk het laatste.
Open Up en latere afsplitsingen (het heet tegenwoordig Rise Up) kennen stiekem een feodale structuur. De top bepaalt en de rest volgt. En voert uit. Het mooie echter hierbij is de tegenstrijdigheid van dat hele hippie-gebeuren, want het omgekeerde werd verkondigd. Iedereen was vrij om zelf invulling te geven en vooral, om zich zelf helemaal open te geven. Dat was maar ten dele zo, zolang jij niet de oorspronkelijke structuur dwars zat. Vrijheid is prima zolang je binnen de gebaande paden loopt. Zoals overal...
Usance was om dagelijks te sharen. Delen wat jou bezighoudt. In een vast, klein, groepje, van 4 of 5 mensen. Eén keer mocht ik bij het groepje, waar iemand van de leiding bij zat. Ik voelde mij vereerd en een vrouw riep mij nog iets toe, dat dat bevestigde.
Hoe dat was? Het was een tegenvaller en enorme deceptie. Was dit alles? Ik hoorde kleinzielig gezeur van uitgerekend degene die zich als meest verhevene van iedereen presenteerde.
Dat bleek echter geen toeval te zijn geweest. De sfeer die de circa vijf of zes organisatoren om zich heen hadden gebouwd was die van goeroe en volgelingen. Zij waren heilig. Zij waren ongenaakbaar. Zij waren God zelve.
Ik weet nog dat ik enkelen van hen samen hoorde praten en de interessantdoenerij spatte er vanaf. Moeilijke woorden om hun erudiete status te bekrachtigen en iedere omstander ogenblikkelijk duidelijk te maken, wie hier van de leiding op de grond lagen te praten. Zij waren de curiositeit en stonden hoog boven de rest verheven.
Het was een pose. Een houding. Gebakken lucht. Het was een lokkertje voor het volk, net als in de grote boze buitenwereld gebeurt. Het was eigenlijk precies hetzelfde, alleen nu met een spiritueel sausje en een hoog hippie-gehalte. En veel knuffelen.
In mei 2018 ging ik nog eens terug. Om te genieten van die prachtige oude plek, het landgoed, de sfeer en de mensen. Rond Bevrijdingsdag was er een weekend gebouwd in de sfeer van het hippiefestival. Het was prachtig en ik maakte nieuwe vrienden. Tot het punt dat het festival voorbij was en enkelen nog wilden blijven.
De volgende dag gebeurde er iets onverkwikkelijks. Dat wil zeggen, ik heb de neiging om exact te spiegelen wat er in mensen leeft en deed dat door in iemands comfortzone te stappen die daar niet van gediend was en toen was het gebeurd. Ik had het gedaan. Moord en brand in het oh zo rustige, kalme, beheerste zen-paradijs.
Er stond een heel tribunaal op van organisatoren die één voor één hun gal spuwden en mij als zondebok zagen (misbruikten) voor al hun misère. Je gelooft het niet. Alle zorgvuldig opgebouwde zen-mystiek was in één keer verdwenen, want: ik moest het ontgelden.
Wat er gebeurde was: men verweet mij, wat men zelf deed.
Ongeacht wat er voorgevallen was, was dit een actie van vergelding. Men leefde zich ongegeneerd uit en hield zich niet in. Het was één grote koude douche en waarom??
Kennelijk, omdat er woede en onvrede, en daarmee (in de kielzog) het sadisme wakker geworden was en zich een weg naar buiten zocht. Het moest eruit.
Herkenbaar? Dit is wat je in de westerse samenleving overal tegenkomt, in alle structuren. Grote Mensen gedragen zich als kleine kinderen van wie het snoepgoed en speelgoed ooit is afgepakt dus dat sluimert in hen, wachtend op een kans, om zich op een ander af te kunnen reageren.
Kleinzieligheid is wat deze maatschappij als fundering kent. Nooit zullen wij boven kinderachtigheid uitstijgen zolang wij onze oude pijn verdedigen en koesteren, alsof we daar steun aan ontlenen. Het fundament van schijn-veiligheid en schijn-zekerheid, feitelijk.
Nooit was het werkelijk mijn bedoeling om dergelijke festivals te gaan leiden. Het ging mij, achteraf gezien uiteraard, om de reacties van hen die zich, uiteindelijk, op mij afreageerden. Ironisch genoeg heeft niemand zich ooit geopend naar mij toe, noch naar elkaar; het hele Open Up klonk verrekte spiritueel maar was het niet, omdat de deelnemers, organisatoren en cocreators daartoe in de praktijk niet in staat waren. Die zitten nog gevangen in hun Opvoeding, hun Spel (om de macht) en hun Angst voor Straf; men is geconditioneerd dus, om blindelings, tegen beter weten in en tot bloedens toe, regels te volgen, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt.
Zie dat maar eens te doorbreken.
Ik begin er niet aan.
Het is onmogelijk.
Met het ont-wikkelen dat ik heb gedaan om uiteindelijk helemaal mezelf te kunnen zijn, mijn eigen partner dus, zijn ook mijn klanten mij ontvallen. Nie-mand is geïnteresseerd in die materie.
Care? Dare? Share:
Na kennismaking in persoon - dus "in het wild" - had deze jarenlange penvriendin ineens allemaal positiviteit tevoorschijn zien schieten, die zij niet kon rijmen met sommige van mijn schrijfsels, die zij juist als zwaar had ervaren. Dus schreef zij mij spontaan haar belevenis, na een dag te hebben doorgebracht met mij:
"Prachtig rj! [haar reactie op mijn favoriete lied van Dire Straights | rj] ….en dat was het vandaag! Een heerlijke flow…en voor mij een dag met een gouden randje…en hoe kan het ook anders, als het gevoel opeens, vanuit ‘t niets, JA zegt [om elkaar eindelijk te ontmoeten na al die jaren | rj] ….;-) Dan kloppen de dingen en valt alles samen…
2008. Ik maakte kennis met Open Up, het festival der festivals, in navolging van het Zweedse No Mind in Ångsbaka en het Eigentijds festival in Vierhouten. Er ging een wereld voor mij open, waar ik het bestaan niet van kende. Ik sprong er zo in. Ik meende in een warm hippiebad terecht te komen en genoot met volle teugen.
2009. Ik ging er terug en nam (nieuwe) vrouw en kinderen mee voor een heerlijke zomervakantie in eigen land.
Fijn jou hierin te ont-moeten…
Onze kennis making…voelde fijn en alsof ik je al jaren kende… (is ook zo, maar toch anders ;-)) Dank voor de mooie mens, die jij bent…en vandaag hebt laten zien! Jouw liefde voor mens en dier, je warmte, sprankeling, zorgzaamheid, diepgang en humor, heerlijk! …en jah! Dit soort mensen zijn welkom in m’n leven. Voel je welkom lieverd… en dank voor deze heerlijke dag!"
Deze introductie is dus om de indruk weg te nemen dat mijn visie op mensen negatief zou zijn. Mijn levenshouding is louter positief en getuigt van levenslust, en mijn visie is beschouwend van aard. En bepaald niet zwartgallig. Voor wie dat kan en durft te zien.
Moge deze intro je helpen, om zelf als toeschouwer in het leven te staan, en zelf neutraliteit en objectiviteit na te streven, voorbij bias of vooringenomenheid.
Dan... waarom dit artikel? Omdat men elkaar op karikaturaal gedrag te attenderen heeft.
Hippiefestivals: mijn terugblik |
2009. Ik ging er terug en nam (nieuwe) vrouw en kinderen mee voor een heerlijke zomervakantie in eigen land.
Er kwamen er meer. Herfst- en andere korte bijeenkomsten en ik ging mee-organiseren.
Gaandeweg gebeurden er talloze opvallende dingen in het spiriwiri-veld, die mij bijbleven en die ik kennelijk, achteraf gezien, te onderzoeken had. Het mooiste was de apotheose, de klap op de vuurpijl dus, toen één van de organisatoren mij duidelijk maakte dat ik niet geschikt zou zijn als zijn opvolger van dat festival, want... hij meende dat ik het festival niet zou kunnen dragen. Sterk staaltje projectie, zou je zeggen.
Ik heb die zin meegenomen en jaren laten rijpen. Tot de inzichten als vanzelf kwamen, zeg maar.
Ik ben even kwijt of dat van Open Up was of van een afsplitsing ervan, Friendly Heart. Denk het laatste.
NB: bij nader inzien is de benaming van zo'n festival eigenlijk de tegenstrijdigheid zelve als je ziet hoe het toegaat... daarover gaat dit artikel.
Goeroes en hun volgelingen |
Open Up en latere afsplitsingen (het heet tegenwoordig Rise Up) kennen stiekem een feodale structuur. De top bepaalt en de rest volgt. En voert uit. Het mooie echter hierbij is de tegenstrijdigheid van dat hele hippie-gebeuren, want het omgekeerde werd verkondigd. Iedereen was vrij om zelf invulling te geven en vooral, om zich zelf helemaal open te geven. Dat was maar ten dele zo, zolang jij niet de oorspronkelijke structuur dwars zat. Vrijheid is prima zolang je binnen de gebaande paden loopt. Zoals overal...
Usance was om dagelijks te sharen. Delen wat jou bezighoudt. In een vast, klein, groepje, van 4 of 5 mensen. Eén keer mocht ik bij het groepje, waar iemand van de leiding bij zat. Ik voelde mij vereerd en een vrouw riep mij nog iets toe, dat dat bevestigde.
Hoe dat was? Het was een tegenvaller en enorme deceptie. Was dit alles? Ik hoorde kleinzielig gezeur van uitgerekend degene die zich als meest verhevene van iedereen presenteerde.
Dat bleek echter geen toeval te zijn geweest. De sfeer die de circa vijf of zes organisatoren om zich heen hadden gebouwd was die van goeroe en volgelingen. Zij waren heilig. Zij waren ongenaakbaar. Zij waren God zelve.
Het was een pose. Een houding. Gebakken lucht. Het was een lokkertje voor het volk, net als in de grote boze buitenwereld gebeurt. Het was eigenlijk precies hetzelfde, alleen nu met een spiritueel sausje en een hoog hippie-gehalte. En veel knuffelen.
Bevrijdingsdag 2018 |
In mei 2018 ging ik nog eens terug. Om te genieten van die prachtige oude plek, het landgoed, de sfeer en de mensen. Rond Bevrijdingsdag was er een weekend gebouwd in de sfeer van het hippiefestival. Het was prachtig en ik maakte nieuwe vrienden. Tot het punt dat het festival voorbij was en enkelen nog wilden blijven.
De volgende dag gebeurde er iets onverkwikkelijks. Dat wil zeggen, ik heb de neiging om exact te spiegelen wat er in mensen leeft en deed dat door in iemands comfortzone te stappen die daar niet van gediend was en toen was het gebeurd. Ik had het gedaan. Moord en brand in het oh zo rustige, kalme, beheerste zen-paradijs.
Er stond een heel tribunaal op van organisatoren die één voor één hun gal spuwden en mij als zondebok zagen (misbruikten) voor al hun misère. Je gelooft het niet. Alle zorgvuldig opgebouwde zen-mystiek was in één keer verdwenen, want: ik moest het ontgelden.
Wat er gebeurde was: men verweet mij, wat men zelf deed.
Ongeacht wat er voorgevallen was, was dit een actie van vergelding. Men leefde zich ongegeneerd uit en hield zich niet in. Het was één grote koude douche en waarom??
Kennelijk, omdat er woede en onvrede, en daarmee (in de kielzog) het sadisme wakker geworden was en zich een weg naar buiten zocht. Het moest eruit.
Herkenbaar? Dit is wat je in de westerse samenleving overal tegenkomt, in alle structuren. Grote Mensen gedragen zich als kleine kinderen van wie het snoepgoed en speelgoed ooit is afgepakt dus dat sluimert in hen, wachtend op een kans, om zich op een ander af te kunnen reageren.
De boodschap? |
Kleinzieligheid is wat deze maatschappij als fundering kent. Nooit zullen wij boven kinderachtigheid uitstijgen zolang wij onze oude pijn verdedigen en koesteren, alsof we daar steun aan ontlenen. Het fundament van schijn-veiligheid en schijn-zekerheid, feitelijk.
Nooit was het werkelijk mijn bedoeling om dergelijke festivals te gaan leiden. Het ging mij, achteraf gezien uiteraard, om de reacties van hen die zich, uiteindelijk, op mij afreageerden. Ironisch genoeg heeft niemand zich ooit geopend naar mij toe, noch naar elkaar; het hele Open Up klonk verrekte spiritueel maar was het niet, omdat de deelnemers, organisatoren en cocreators daartoe in de praktijk niet in staat waren. Die zitten nog gevangen in hun Opvoeding, hun Spel (om de macht) en hun Angst voor Straf; men is geconditioneerd dus, om blindelings, tegen beter weten in en tot bloedens toe, regels te volgen, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt.
Zie dat maar eens te doorbreken.
Ik begin er niet aan.
Het is onmogelijk.
Wat wèl? |
Met het ont-wikkelen dat ik heb gedaan om uiteindelijk helemaal mezelf te kunnen zijn, mijn eigen partner dus, zijn ook mijn klanten mij ontvallen. Nie-mand is geïnteresseerd in die materie.
"Open Up? Werkelijk?? Probeer dat nog eens over een paar eeuwen. Je bent te vroeg daarmee. Nu is niemand daarin geïnteresseerd." Lijkt de ziel te zeggen.
Kijk maar naar de workshops*) die ik uitgeschreven heb voor drie data. Twee data zijn voorbij gegaan zonder aanmeldingen.
Nederland is niet klaar voor een volgende stap. Nederland zit vast in het door professionele parasieten geleide stramien, het format, de vorm is vast. En veranderen is voor anderen.
Als je iets wilt veranderen, bouw dan een tribune... dan kun je van een afstandje al dat gestuntel gadeslaan en je op de knieën slaan van het lachen over hun ongelooflijke domme gedragingen.
Dat helpt. Serieus. De film idiocracy uit 2004 houdt ons eveneens de spiegel voor, dus is een komedie om ons te laten lachen... om onszelf...
rj.
Kijk maar naar de workshops*) die ik uitgeschreven heb voor drie data. Twee data zijn voorbij gegaan zonder aanmeldingen.
Nederland is niet klaar voor een volgende stap. Nederland zit vast in het door professionele parasieten geleide stramien, het format, de vorm is vast. En veranderen is voor anderen.
Als je iets wilt veranderen, bouw dan een tribune... dan kun je van een afstandje al dat gestuntel gadeslaan en je op de knieën slaan van het lachen over hun ongelooflijke domme gedragingen.
Dat helpt. Serieus. De film idiocracy uit 2004 houdt ons eveneens de spiegel voor, dus is een komedie om ons te laten lachen... om onszelf...
rj.
*) workshop: Verbetering van LevensKWALIteit via (ziel-) dialoog
Reactie van een lezeres |
"Ik heb met verbazing en herkenning gelezen wat je schreef. Ik ken de organisaties niet, maar herken er veel van, welliswaar op een ander nivo of gebied, kleinschaliger, maar toch. In de loop der jaren heb ik ook initiatieven getoond en vanwege mijn pr/sales achtergrond dacht ik te weten hoe het werkt. Maar niks is minder waar, de achterdeurtjes afspraken, verborgen lijntjes die mensen blijkbaar met elkaar hebben, belangen waar ik geen weet van had, of een stem die dominanter is dan mijn vrije manier, zorgde er keer op keer voor dat ik alleen stond. Ik heb het maar gelaten..
De afgelopen maand kwam er iemand op mijn pad die een aantal jaren in het buitenland heeft gewoond en in NL een spiritueel "iets" wil starten. In de trant van Eckhart Tolle. Ook hij vroeg zich af of NL wel toe is aan zijn manier van spreken en doen en laten. Omdat ik vrij "aards" ben dacht ik qua communicatie wel een brug te kunnen gaan slaan met zijn manier en de methode waarop je Nederlanders wèl kunt bereiken. Echter vertoonde hij ook op enig moment het gedrag wat ik van anderen kende; een soort van "ik sta boven jou en jij kraamt onzin uit" (werd ook letterlijk gezegd tegen mij). Kortom, na de zoveelste aanvaring/utopie laat ik het maar. Ieder zijn pad. Hoewel dat niet in mij zit, want mooie initiatieven mogen uitgedragen worden, maarja .."
-
Care? Dare? Share:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten