woensdag 30 juni 2021

'n Sprookje; onverwachte date met bosnimf bij IJspaleis...

'n Sprookje. Uit het leven een greep. Zaterdagavond onverwacht een date met een bosnimf bij het IJspaleis... |

Mijn tienerneef vroeg of ik in het weekend óók kon komen. Hij woont "op een groep" en is volgehangen met labels. Lief kind verder, kan met hem lezen en schrijven en hij en zijn broer zijn dol op hun oom. Ik had mijn neefjes het weekend tevoren opgezocht op hun camping, we zijn samen gaan zwemmen, ik lag het eerst in het zwemwater en liet na afloop de oudste op mijn scooter tuffen wat hem eigenlijk heel goed af ging. Dus ik werd zaterdag eind van de middag gesommeerd voor een nieuwe proefles. Op de scooter.


Ik had wel schik in het idee, beloofde het pannetje in mijn handen strak leeg te eten en direct na het zijne bij hem te arriveren, per pont, en zou ijsjes meenemen in een koeltas. Hij vond het prachtig en bekogelde mij onderweg met berichten die ik op de pont pas zag en beantwoordde, zodat hij wist hoe laat ik er zou zijn.

Hij vond het fijn me weer te zien. Het vooruitzicht van scooterrijden liet hem bijna stuiteren. Hij hield zich in maar straalde. Ik ook. We gingen eerst, een kilometer verder, ons ijsje maar eens opeten op een muurtje tegenover het lokale IJspaleis waar het uiteraard een topdrukte was, met dit warme weer. Daar maakten we onze plannen. Eerst maar weg van die groep.

Ik zag een leuk weggetje door bosrijk gebied en stelde hem in het vooruitzicht dat we na het gezamenlijk tuffen, terug zouden keren voor een ijsje. Nóg een ijsje, dus. "Echt? Mag dat?" Was-ie niet gewend. Maar bij oom mag alles.

Wij op weg, ik stuurde naar dat rustige stukje en liet mijn neef zijn ding doen. Dat ging uitstekend. Vervolgens leerde ik hem de trucs van een fervent en ervaren motorrijder, zoals achterrem inknijpen tijdens het bochtjes draaien en blijven kijken in de richting waar je heen wilt - en die gozer deed het in één keer geweldig, tot zijn eigen verrassing, vergezeld van blije kreet.

Hij keek benieuwd naar een zandweg en vroeg wat daar was. 'Een camping', zei ik; 'ga maar kijken'. Hij: "Echt? Mag dat?" Van mij mag alles, ik hoef nergens heen en geniet van het moment. 'Ja hoor, tuurlijk, toe maar'. Ik liet hem nog een rondje draaien aan het eind van het bospad en stelde voor bij de camping te gaan kijken want ik hoorde wat gezellige rumoer. Hij wilde nog wel even oefenen. Prima, doen we zo. Hij ging alléén op pad. De camping had een tentenveld waar het onverwacht druk was dus mijn aandacht was getrokken. Ik erheen en kwekken.

Het was er superleuk met mensen die jaarlijks terugkeren voor een midzomernachtviering en ik kreeg wijn aangeboden. Intussen scheurde mijn neef er vandoor en had een wereldtijd; laat hem maar rustig gaan, is dan het idee. De grote groep kende elkaar lang en deed dit al 30 jaar. Hoe leuk is dat? Ik stond daar dus op mijn gemak uitgebreid te kwekken met mensen die net als ik uit de Zaanstreek kwamen en toen het gevoelsmatig genoeg was liep ik naar de weg terug waar ik juist mijn neef voorbij zag scheuren; die gozer had een wereldtijd.

Ik liep op mijn gemak naar het eind van de zandweg, terug naar de rijweg vol klinkers, en wachtte geduldig tot ik zijn blije verschijning weer terugzag. Ik liet hem even ontspannen, bood hem te drinken aan, (ik heb altijd van alles bij mij - tot ijs aan toe dus, zelfs) en we deden allebei maar eens een plas.

BOSNIMF


Nadat we de vorderingen op de scooter doorgenomen hadden (ik had hem bekend, dat ik er een aantal maanden over had gedaan om stabiel te rijden dus zonder zwabberen en dat hij het heeeel best deed`, zéker met mij achterop, ook nog!) kwam er een blonde vrouw met stralend voorkomen aangefietst op een stevige elektrische moederfiets met kinderzitjes voor en achter. Ik sprak haar aan vanwege de uitpuilende fietstas en zij stopte om een praatje te maken, tot mijn verrassing. We spraken even heen en weer over de onzinnige dingen die dan het dichtstbij zijn als je voor het eerst met elkaar praat, zoals dat ze ook weer niet zó sportief is als dat ik haar roemde vanwege haar sportieve jack in paarse kleur, dus ze deed eigenlijk wat afbreuk aan zichzelf... maar ik hield vol dat ze toch echt sportief over kwam en dito bezig was en voor ik het wist nodigde ik haar uit voor een ijsje bij het IJspaleis, even verderop, dat iedereen kent.

Ze was verbouwereerd (ik ook, dat ik het aanbood) en na wat heen en weer gepraat stemde ze in en reed vast vooruit, zei ze. Neef stond er bij en keer ernaar. Ik legde hem uit dat deze vrouw wel onze namen nu wist maar wij die van haar niet en ik speculeerde op MINDY. Toen ik dat noemde bij het inhalen vond ze dat wel de ergste van alle te raden namen. Zij heette Jona. En Jona ging met ons een ijsje eten.

Mijn neef wilde dolgraag rijden maar ik legde hem een aantal keer uit, dat dat alleen gaat als hij niet "forceert". Dan is de beweegreden niet goed en gaat er iets stuk. De sfeer, de motoriek, of iets anders. Ik leerde hem daarop te letten en wees hem op trucs om te ontspannen, die uit een grijs verleden weer terug omhoog schoten, pardoes.

Jona bleek onderwijzeres te zijn en was niet nieuwsgierig maar wilde wel graag alles weten en had een aantal sper-vragen voor ons klaar. Wij hadden haar uiteraard eerst van een ijsje voorzien; zij had gekozen voor watermeloen. Het maakte overigens niet zo gek veel uit. Die ijsjes zaten allemaal tjokvol suiker wat neef niet weerhield, die had bij de eerste sessie vier bolletjes gekozen en dit keer, nu met juf Jona erbij, drie bolletjes. Ik hield het op één. Vond ik zat. En dat was wederzijds, merkte ik aan het ijs. Overigens had ik geantwoord op de vraag van neef hoeveel bollekes hij mocht met: "Je mag er net zoveel als je lust maar bij 10 word je wel misselijk; acht? Acht is prima maar neem gerust de helft, en dan na het rijden een pauze voor nog een keer". Dus zo gezegd, zo gedaan.

Jona had mijn leeftijd 6 jaar jonger geschat (en eigenlijk nog veel jonger, schoot door mijn gedachten, gedurende het raad-proces) dus ik zei dankbaar tegen neef dat ik 6 jaar cadeau had gekregen en betrok zo neef bij het gesprek, door mij af en toe naar hem te richten en om gelijk zijn gezicht te peilen. Hij deed mee.

Jona vond het allemaal bere-interessant. Zij flapte eruit dat ze net gescheiden was en heel veel in te halen heeft; ze zei, dat ze niet had kunnen toegeven aan bepaalde dingen op het moment dat dat haar het beste paste; dat klonk bekend en ik zei dat ik er nog één kende. Ze zei verkapt, dat zij haar puberteit nog in te halen had. Zo klonk dat in mijn oren althans. Tja, been there, done that.

Neef werd gevraagd waar hij op school zat en ik vroeg pardoes waar de juf op school zat. Zij voelde zich nog niet zo vrij om dat te zeggen dus ik legde uit dat zij dat óók net gevraagd had (-"Nou vooruit; in Amsterdam..."). En neef redde de situatie door acuut te vragen hoe oud zíj dan wel was nu zij onze leeftijden wist. Mooi hè. Kinderen. Vooral deze. Zo puur. Zo slim. Hebben alles door.
Ze is 38. En gescheiden. En heeft een hoop in te halen. En liet mij continu naar haar heupen kijken die zij breeduit etaleerde. (Het kwam in mij op om te zeggen, hoe jammerlijk het is dat zo lonken de interactie verstoort maar het kwam niet over mijn lippen - godzijdank want dan is het feest voorbij natuurlijk)

Het was een mooi gesprek met interesse en verwondering oftewel diepgang dus ik stelde haar een nieuwe DATE voor over een week, zelfde tijd, zelfde plaats.
Dat vond zij prima. Maar, dacht zij hardop... wat nu, als zij toch niet komt, hoe kan ze dan afmelden?
Ik gaf haar mijn kaartje. Dat werd nauwkeurig bekeken en gespeld. Neef begon te trommelen op zijn been ten teken dat het gesprek verzandde, geneuzel werd en we beter zouden vertrekken dus dat deden we ondanks dat de vragen bleven komen, want Madame vond het toch wel interessant, interessant genoeg om mij aan de praat te houden. Ik vroeg haar of ze een knuffel wilde met de toevoeging: "Is een vraag, geen verzoek". Dat wilde ze waarschijnlijk wel, want anders had ik het nooit kunnen voorstellen, maar ze noemde zichzelf te verlegen. Een kunstje, lijkt mij, want deze vrouw moet je vooral niet onderschatten, dat was wel merkbaar. Zij steelt zo jouw roer van je terwijl jij doelloos verder dobbert.
Ik vertaal dat dus hardop als: "te bescheiden naar zichzelf toe" omdat: "(neef, luister je mee?) we zijn allemaal kind van het systeem, waar niets mag, van alles moet, en gevoel verboden is; mijn pitch van Bevrijdingsdag 2018". Dus... mocht ze trek hebben in meer diepzielduiken dan weet ze de weg. Ik heb haar gewaarschuwd, dat ik niet "in" ben voor spel maar er wel ben voor een echt gesprek, echt verbinden, voor diepgang dus.

Aanvulling... na het voorstellen van de date over een week en het idee van diepzielduiken zei zij abrupt: "Maar jij bent niet mijn coach..!"
Hummm... dat is wat meestal andersom gebeurt en daar maakte zij zo de weg voor vrij, dus ik brak in door te zeggen, dat dat niet te voorkomen is;
"We zijn allemaal elkaars coach; altijd; de spiegel is helend;
zeker in een relatie en die heb je met iedereen... mijn neef is mijn spiegel en ik de zijne..."

Wij stegen op en we zwaaiden elkaar lieflijk uit, na zo'n onverwachte date, waarbij mijn neefje me nog bijna klem had geluld, toen hij zei dat zijn oom dat bij iedereen doet. Dank je wel, neef. Inderdaad spreek ik overal altijd de mensen aan; over de smaak van hun ijsje ("welke heb jij? Ik heb mango..."), over het feit dat we alwéér terug waren voor nog een ijsje, twee ontspannen dames op de fiets die op hun horloge keken vroeg ik of ze nog op tijd waren, waarna ze ons bezwoeren met een grote glimlach dat alles dik in orde zou komen; contact met de vader van een ijs-etend gezin over hoe mijn neef vier bolletjes wegwerkte in de tijd dat ik er met één bezig was; van die dingen.

Maar nu komt het... Juf Jona kopte 'm zelf in... ze zei dat zij toch wel hoopte dat zij de leukste was, van degenen die ik had aangesproken...

Wegrijdend voelde ik Juf Jona aan mij denken en attendeerde mijn tienerneef, onderweg, hierop; "die zit de hele avond nog aan ons te denken" - wat bij neef een luide grinnik ontlokte - en inderdaad kwam ze helder door toen ik eenmaal de lange terugweg in het donker aanvaardde. Wat denk jij... Zit die volgende date erin, of niet? Gaat ze mij voor die tijd bericht sturen? Gaat ze afzeggen of wil ze me eerder zien? Wat denk jij?++

rj
-

Enkele sprankelende reacties van lezers:

Margaretha: Je zou een boek kunnen schrijven. Leest lekker dit verhaal.🤗
Als ik die dame was, kon ik niet wachten op t volgend weerzien.
-
En ik kan niet wachten op het volgende chapter

Peggy: Wat een leuk verhaal, zo mooi verteld❣️De mooiste ontmoetingen zijn deze spontane. Ik sta ook zo met iedereen te kletsen, wel leuk om dat een lach op iemands gezicht te kunnen toveren. Mijn idee is dat ze nog wat vertrouwen nodig heeft en dat de date zeker doorgaat❣️🙏🏻 Geniet ervan🙏🏻🙏🏻

Robbert: Super leuk verwoord Roberto. Ik denk het wel 😊. Maar jouw term "diepzielduiken" ga ik van je "lenen". Fantastisch goeie 😇
Heb jezelf lief, dan kun je ook een ander liefhebben 🥰

Anne lies: Misschien is ze dapper misschien te onzeker en vind ze zich te uitbundig? Misschien komt ze op een veel later tijdstip weer terug in jouw leven of misschien heeft ze nu al een bericht gestuurd 😊
Vind zelf dat jij heel leuk kunt schrijven.  Je hebt genoten en dat moment beleeft, heerlijk toch? Dus wat er ook uit mag komen dit zit sowieso al in je hart 😉

Celma: Echt heel leuk geschreven
Ik vroeg mij af of het een stuk uit een.boek was omdat het zo mooi en leuk geschreven is...
Als ik die vrouw was (bosnimf) zal ik zeker weer gaan en toch twijfelachtig een belletje doen of het door gaat maar ik ben ik en wil zekerheid en niet afwachten..
rj: e x a c t
Dit is de attitude die erbij past
En dank je voor het compliment
De schrijver is in mij aan het opstaan, Celma
Celma: echt heel mooi dat je dat kan..ik zat ook in het verhaal en het trok mijn nieuwsgierigheid om verder te lezen.... well done!!

Josien: Zo'n warme liefdevolle oom van een heel bijzonder neefje moet ze toch beter willen leren kennen? Ik zou zeker die tweede date pakken...

Henny, net geopereerd: Heerlijk verhaal, heb er goed door geslapen, dank je wel.

Charlie: Geweldig stuk 😀

Tom: Je hebt geen concrete afspraak gemaakt, toch? Dan kan ze ook niet afzeggen 😂 Maar! Of zij uit zichzelf belt, vraag ik me af. Het zou op zich namelijk best kunnen, als ik dit zo lees. Of zij toe is aan echte diepgang, daar kan ik dan de vinger niet goed op leggen; sommige mensen kom je meestal tegen in situaties waar ze bij uitstek thuishoren (op de fiets, in de zon, nabij ijskraam, in gezelschap) en dat maakt hen extra ‘zondags’. Of dat dan op maandag ook nog werkt, is maar de vraag 🤔
Oh wacht, je hebt een tijdstip en plaats zie ik, zelfde plaats zelfs… dan zou het maar zo eens door kunnen gaan. Ik zie het zeker niet somber in in dat geval!

Miranda: Dit heb ik met een grote glimlach gelezen 👌🏻😄

Kitty: Prachtiggg...😁 Fijne avond gewenst .

Annelies: Als het doorgaat, mogen wij -je lezers- dan allemaal mee?
-

Meerleeslinks

Drieluik: 

Gepost door op
Labels: , , ,

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)