Kinderen willen overal bij zijn - laat ze - want dat hoort zo

Brief aan mijn moeder. “Ik herinner me hoe jij pap maakte, roerend met een kromme vork in de prut op het grote witte fornuis, van het merk Nestor Martin of zo. Ik herinner me dat ik om pap vroeg en honger had en dat je er nog niet aan toe gekomen was en dat ik naast je stond, te kijken van geluk. JIJ had het liefst dat IK het zelf zou doen, hoorde ik je achteraf mompelen.

IK herinner me, dat ik IN-TENS genoot van dat moment om samen met jou in dat pannetje te kijken, te kijken naar wat jij deed en hoe je dat deed, en keek je aan om een blik van intens genoegen uit te wisselen.

Jij snapte dat niet herinner ik me. Je wenste geen pottenkijkers. Terwijl dat JUIST zo leuk is!
Een kind hoort over de schouders van de moeder mee te kijken met wat ze doet. Alles zien. Kijken waar je mee bezig bent. Zo de cultuur leren snappen is wat een kind wil.

Wat wij doen is: we flikkeren het kind in de hoek met wat blokken en smijten het in de crèche voor we naar ons “werk” gaan; da's belangrijker. “Ga maar spelen. Veel plezier!” Ophoepelen dus. Mama heeft tijd voor zichzelf nodig.
Voor zichzelf?? Waarvóór dan? Ben je niet juist MOEDER geworden om dat kind overal mee naar toe te slepen? Letterlijk, door op je rug te binden en samen te genieten van die warmte?
Dat snapte mijn ex-genote (want we hebben destijds genoten) heel goed gelukkig, en daar bewonder ik haar voor.

Ja, 'tuurlijk snapte je dat wel, moeder; 
maar je ging eruit, je ging er vandaan... 
door te mopperen en te zeuren. Je ging in je hoofd dus. Weg bij je hart.

Dan is het glas opeens half-leeg. En zo hoort dat niet. Je hoort je talenten positief te gebruiken.”

...herinnering...