Luisteren naar elkaar is de boodschap willen horen

Als jong kind onder de tien had ik soms ineens last van kleding. Het “zat niet lekker”. Een T-shirt zat te kort of mijn kousen te laag of te hoog. Kriebelde en moest uit. Ik was boos, herinnerde ik mij. 

Schreeuw om aandacht en liefde (a cry for love)

Wat dat was? Protest, valt mij nu in. Vraag om aandacht voor iets anders. Een manier om me te uiten.
Ik zocht de dialoog maar kon dat wel vergeten. Niemand wilde met mij in dialoog. Dus uitte mijn ongenoegen zich op een andere manier. 

Nooit kon ik mijn moeder bereiken. Nooit. Hoe ik het ook probeerde. Ze legde altijd alles naast zich neer en vervormde de boodschap. Ander woord voor zulke vervorming is Verbale Verstandelijke Verkrachting en niets anders dan Geestelijke Terreur.

Ik was woedend toen ze een artikeltje vond van Tineke Beishuizen over haar zoon Robbert in een tijdschrift en het uitknipte en ophing; de titel was “elke morgen hetzelfde liedje met Robbert”. Over favoriete sokken en “jij ook altijd met jouw was”. Eind van het liedje was er een blij kind dat met een warme zoen afscheid nam: “Dag mám...” om zo naar school te fietsen.

Mijn moeder hield het me voor en ik wilde er natuurlijk niets van weten; IK vroeg háár om aandacht, niet andersom. Ze drong aan gedurende dagen en uiteindelijk las ik het. Ik herinner me goed hoe ze de eerste keer mij vertelde over dat artikel; ze lachte erbij. Dat was niet fijn, die lach klopte niet. Er kwam een boodschap mee met die lach die zorgde dat ik woede voelde. Nu valt mij in waarom. In feite lachte ze mij uit.

We luisteren niet naar de boodschap van onze kinderen. 

Dan is er maar één conclusie mogelijk. We luisteren niet naar de boodschap van onze kinderen. Nooit gedaan. Maar het is er nu wel tijd voor. Je wilt zelf toch óók gehoord worden? Of wil je door het leven blijven gaan zonder werkelijk naar een ander te luisteren? 

Er zijn zelfs kindercoaches die zich bezig houden met “het fluisterkind;” ze richten zich op: “Wat is de boodschap? Wat zegt een kind èigenlijk?”

“Luisteren naar elkaar is de boodschap willen horen”

Sterker... wat zeggen mènsen eigenlijk? Niemand luistert nog naar de boodschap achter de woorden. Is dat niet vreemd? Is dat niet ultra vreemd? Ik bedoel... 
Wanneer je een cadeautje krijgt, pak je het toch ook uit? Je wilt toch weten wat er in zit? Of blijf je langdurig staren naar de buitenkant om te raden wat erin zit? ++

[426 woorden]

Meerleeslinks:

Fluisterkind | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/fluisterkind.html

Bagage | open gesprek tussen vader en dochter | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/12/bagage.html

Schade aan het innerlijk kind bij gemis van ouderlijke steun | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/10/schade-aan-het-innerlijk-kind-bij-gemis.html