Uit de grond van mijn hart: we are fucked

"Aan bescheidenheid heb je geen reet", zo sprak mijn lerares communicatie op de hogeschool van Amsterdam.

Weet wie je bent, betekent dat.
Wees, wie je bent, zeg ik op mijn beurt.
Vandaar dit eerste plaatje. Er zijn er meer; meer plaatjes, kijk maar.

Vandaag heb ik iemand de deur moeten wijzen voordat zij in mijn leven kon komen en dat was nodig. Opnieuw. Net als mijn vaste stalkster. De aantocht van BS oftewel bullshit ruik je van ver aankomen, lijkt mij.

ONDERWERPEN |

Vrouwen, hoe leuk ze ook zijn, of zouden kunnen zijn, of zouden moeten zijn, zijn dat meestal niet naar Mannen. Die plegen ze te willen onderwerpen. Om te kunnen overheersen.
Echte Mannen hebben hier geen bestaansrecht, of zo.

Leuke programmering, indoctrinatie oftewel conditionering. Lekker woke. Oftewel lekker neofeministisch. Oftewel verstoken van gevoel. Oftewel: oliedom.

Belachelijk gedrag dat duidt op een zieke wereld in plaats van op een beschaving; ergo, dit is geen samenleving maar een bonte verzameling zombies, die elkaar liefst continu lastigvalt of gelijk verslindt. Want wie afwijkt, bvb door gelukkig te willen zijn, wordt gestraft. Ogenblikkelijk en meedogenloos. Precies zoals Kerk het dicteerde. Ooit.

Grote woorden. Krachtige taal. Nou èn? Want... wat nu, als dat domweg echt zo is? Waarom doet ruim 80% van ons ontoerekeningsvatbaar oftewel knettergek? En waarom is dat niet bespreekbaar? Hoe VERDACHT is dat?

VERDACHT |

Einstein stelde al, dat 2 zaken oneindig waren: de kosmos en menselijke domheid - maar van de kosmos was hij niet zeker.

Hoe duidelijk wil je het hebben?
We are fucked. Niet te weinig. Voor wie het wil zien.

Kijk maar, naar hoe we elkaar bevechten in plaats van diegenen die ons vermoorden, onderdrukken, aanranden en tegen elkaar - en onszelf - opzetten.

Durf je te zien, wat gaande is?

Zo niet, ook goed.
Neem dan lekker nog een prik en dan wens ik je een prettig leven verder, zo lang als je nog hebt, want dat is gelijk gereduceerd, tot 3 tot 10 jaar.
En daarna boosteren tot je 25 ons weegt, lijkt mij. Daar heb ik ook een plaatje van.
Dus is het waar. Omdat ik het zeg. En ik ben autoriteit op dit gebied want het staat op internet. Gedrukt, dus. Dus is het waar. Q.E.D.

Voor wie verder kijkt dan de neus lang is, schreef ik een boekje. "Voel jij het ook?" Gedichten en gedachten. Gevangen in een gedachtenregen. Want: leven duurt maar even.

Een dagelijks dosis levenslust. Voor hen die vastlopen en verbetering zoeken. Van kwaliteit van leven. Zie: www.hetlichaamliegtnooit.nl.

Of niet.

rj

Link: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/09/uit-de-grond-van-mijn-hart-we-are-fucked.html

En nu de plaatjes:

In een samenleving die samen leeft

"Hey roberto, kom even binnen man, dan maak ik een snack voor je..."

Voor de zoveelste keer heb ik brood uitgedeeld dus Arthur roept mij nu binnen. Zijn vrouw Channie noemt mij 'de aangetrouwde buurman', omdat ik in een andere straat woon.

We praten wat heen en weer over honden, ook hun honden, omdat die enorm kunnen blaffen maar zich nu vrij snel keurig koest houden en zij daaruit distilleren hoe licht tof of zuiver ik wel in elkaar moet zitten... want zij zijn trouwe fan van Cesar Millan, een Mexicaan op de Amerikaanse tv, die elke hond kalm en gezellig kan krijgen, ook de meest agressieve.

Arthur is buiten zinnen over hoe lief ik ben, ik hoor het hem telkens opnieuw zeggen. Een welkome afwisseling van de terreur die ik al jaren op mijn woonplek ondervind, vaak dagelijks, omdat mensen elkaar soms om niets naar het leven staan. Zijn vrouw Channie is bij de honden gaan zitten en verbaast zich er steeds over hoe zoet haar Schnauzer toch is, die geeft geen kick. We kijken naar een episode van haar favoriete hondendresseur Cesar en mij valt al snel op dat hij niet de hond aanpakt maar de signalen leest die de hond afgeeft en vervolgens de mensen er omheen op het goede spoor zet. Een zeer intuïtieve man die het bij het rechte eind heeft, keer op keer. Succes verzekerd.

Geen verrassing voor mij overigens, dat die methode werkt, maar wel verrassend dat deze man zo gewaardeerd wordt en dat dit op main stream media te zien is. Ik ben opgegroeid met een hond en maakte van binnenuit contact met het dier waarop ik een ongelooflijke douche aan warmte en liefde cadeau kreeg. Toen ik als 14-jarige bij een klasgenoot op bezoek was voor een feestje en even moest wachten in de woonkamer, temidden van de mensen die er woonden en waar ook een hond was, maakte ik als vanzelf contact met het dier, ook al liep die op meters afstand, waarbij mijn hart opende. Tien minuten later liep die hond voor mij langs en aaide ik hem als vanzelf, waarbij iedereen in de kamer gelijk opsprong van paniek om mij te waarschuwen, dat je deze hond niet zomaar kunt aaien... maar oh?? Dat ging zomaar goed...

Dit vertelde ik spontaan en dus ook, dat ik vanuit mijn hart contact maak met dieren. De hond van één van hun buren laat ik af en toe uit vanwege een handicap van zijn baasje en al snel gebeurde dat zonder riem, als een feestje. Hond helemaal blij. Baasje blij. Ik blij. Lekker rennen. Zodra ik aankom bij de woning om op bezoek te gaan of de hond uit te laten, zingt die hond een complete opera, kwispelt erop los en draait om mij heen en tegen mij aan. Het kan niet op. Ik was al snel familie.

Arthur dook de open keuken in voor een snack en ik was verrast, door zijn toffe geste, dus ik wachtte met plezier af. Ik hoorde hem mompelen over zalm en vlees en even later was er een prachtig bordje met van alles, gebakken ei, drie soorten vlees en inderdaad zalm. Ik had al gegeten maar van eten krijg ik altijd trek, dus dit ging schoon op... met smaak. Het was heerlijk. Channie vertrouwde mij toe dat zij van de aardappelen en spinazie is maar Arthur pakt altijd flink uit, als hij de keuken in gaat. Ik was blij verrast en heb genoten.

Peru 

Eerder die dag gebeurde ook al iets moois. Maria belde met een kwestie over spirituele zaken en vroeg zich af hoe ver ik was, op dat gebied. Enkele vragen leerden mij, dat zij bij een dochter van olof geweest was dus dit had mijn volledige aandacht. Zij was niet tevreden. Het was om geld gegaan en zij was niet geholpen. Sterker nog, ze kreeg een nare ontvangst en een wat agressieve toon dat zij niet te helpen zou zijn.

Dit is precies mijn expertise, waar ik veertien jaar mee bezig ben geweest; het is mijn vakgebied. Ik zei niet veel, dat liet ik haar doen en we maakten een afspraak voor komende week. Nu, een dag later, valt mij in dat deze vrouw uit Peru komt. Wacht even. Zij komt uit Peru, het land waar iedereen uit Europa naartoe wil, vanwege machu picchu en ruïnes van oude beschavingen. En deze vrouw, uit Peru, komt naar míj toe. Hmmm...

Ze stuurde mij nog berichten via de app en ik krijg te horen wat zij eerder al zei, toen zij mij op straat aansprak om de weg te vragen, drie maanden geleden; dat ik als een engel ben. Ik luister haar boodschap opnieuw af en hoor haar zeggen:

"Dank je wel dat ik je heb ontmoet. Op één of andere manier... ja, jij gaat iets bijzonder doen. Ik heb dat al de eerste keer gezien. Jij lijkt een engel. Ik heb toch gezegd: blij(k) als ik ben tegengekomen met een engel."

Ze spreekt engel uit op z'n Spaans; "eng-kel". Ze ziet er typisch Peruaans uit en ik zie er naar uit, want in geen tijden heb ik zoiets meegemaakt. Ik sta al jaren stil en zag mijn coachingspraktijk onderuit gaan, zodat ik jaren zonder inkomen, zonder werk en zonder geld leefde. Een leerzame periode in mijn goedkope antikraakwoning. Om mijn talenten te kunnen ontwikkelen. Die nu aangesproken worden.

Sinds mijn verhuizing heb ik echter nog steeds niemand gezien en nu opeens uit het niets... een afspraak. Ze heeft geen geld maar dat maakt niks uit. Je helpt elkaar gewoon. Wat heerlijk. Kunnen dan eindelijk mijn talenten hun werk gaan doen, waarvoor ik jaren in ontwikkeling ben geweest? Waren de afgelopen jaren een periode van stilte om het te laten betijen, te beklinken, of wat dan ook? Was het stilte voor de storm?

Broodnodig

Ik ben druk geweest met niks. Ik heb maar wat vrijwilligerswerk gedaan en mensen geholpen met eenvoudige klusjes, wat vreugde bracht. Omdat mensen hun dankbaarheid en warmte tonen als je iets voor hen doet, zomaar. Zo ook Arthur en Channie. En met hen velen. Iets, om op terug te kijken, wat ik nu heel even doe, maar waar ik verder niet mee bezig ben. Omdat ik een heerlijk leeg hoofd heb en dat graag zo hou, en lekker impulsief precies doe waar ik zin in heb.

En vanavond is dat brood uitdelen dat over is, tegen de verspilling. Dan help ik een handje mee en het brengt blije gezichten. En ik ben in beweging en onder de mensen.

Zo hoort dat.
In een samenleving die samen leeft.

rj

PS: de eerste foto is van mijzelf, de foto's van brood kreeg ik van uitdelers, die het brood van de bakkers ophalen

bron: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/09/in-een-samenleving-die-samen-leeft.html

Meerleeslinks:

https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/08/burgemeester.html

Kijk even of je er iets van herkent

NB: burgemeester Ron reageerde gelijk en deelde het bericht, ook nog, met deze tekst: 

"Is er zomaar een vriend die een leuk stukje over mij schrijft. Ben er stil van. Thanks rj"

Vervolg: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/10/jij-doet-al-genoeg-voor-anderen.html

Jaloezie versus oude zielen

Kwam een prachtige tekst tegen die veel verklaart, over nieuwstijdskinderen met hun oude zielen. 

Om te beginnen schreef olof smit er een heel boek over, zodat niemand meer hoeft te dwalen over de betekenis en functie van oude zielen en hun magische talenten en ingevingen; zie Vader Aarde en de aardse taal; www.vaderaarde.nl.

Ten tweede dient men zulke prachtige teksten af te zetten tegen ons collectieve onvermogen om lief te hebben en gelukkig te mogen zijn. We dienen te leren begrijpen waar dat vandaan komt en dat vraagt onderzoek. Graven, dus. Waar sommigen graven om hun kop in het zand te kunnen steken, graven anderen juist om de oorsprong van kwalijk gedrag of vergeten kennis te achterhalen.

Hoe dan ook, lees even mee en kijk wat deze melancholische tekst met jou doet.

Als je van een persoon houdt met een oude ziel...

“Er is een speciaal soort persoon in deze wereld die vaak verkeerd wordt begrepen of eigenlijk wordt benijd. Deze mensen zijn meestal de eenlingen, de vrije geesten, de onschuldige minnaars.

Ze zien de wereld voor alles wat ze kunnen – en zouden moeten zijn – hoewel de wereld hen zelden ziet.

Het zijn de oude zielen, de dromers, de mensen die in harmonie zijn met het leven, zo intuïtief voor emoties dat ze ons bang maken. Ze maken ons bang, niet vanwege wie ze zijn, maar vanwege wie we niet zijn, wat we missen.

Oude zielen bereiken diepten die we niet kunnen begrijpen.

Ze hebben een verbinding met hun ziel en dus met God, met het universum, met de natuur, kortom met alles om hen heen en daarom zijn zij de mensen die de wereld zullen veranderen.

We voelen ons vaak minderwaardig, alsof we ernaar moeten streven om op afstand dicht bij hun niveau te blijven, om hun liefde waardig te zijn.

Er is een zelfverzekerd persoon voor nodig om van een oude ziel te houden. Maar het is het waard. Het zal jouw leven veranderen.

Ze zijn romantisch, ze zijn loyaal, ze helpen ons groeien, ze zijn niet materialistisch, ze begrijpen de diepe verbindingen in het leven, ze zijn dankbaar, ze zijn voorbeelden van moed en levenslust. Een lichtend voorbeeld voor de mensheid die achter loopt bij zichzelf.

Ze bewandelen de meest pijnlijke wegen van dit leven en toch vinden ze op de een of andere manier de vanzelfsprekende kracht om oprecht te glimlachen. Kunnen onbaatzuchtig zijn. Steunen anderen.

Van een oude ziel houden en erdoor bemind worden is een geschenk van het Universum!”

Luiza Fletcher (beetje aangevuld en herschreven, in cursief)

--

Afgunst in ander licht 

Hoewel de meeste mensen meekrijgen om afgunstig te zijn naar anderen, vanwege dat men een ander niet kan gunnen wat men zelf nooit gegund was, helpt dit stukje tekst om onderlinge strijd van oude zielen te beperken. Om begrip en tolerantie te kweken. Voor zichzelf en anderen.

Kijk eens... ieder westers gevormd mens gaat emotioneel mank de wereld in en kent geen eigenwaarde. Wordt kleingehouden en mag niets, immers. Dus streven we de rest van ons leven ernaar om gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Een nimmer vervullende zoektocht die ons als kleinzielige, kinderachtige, intolerante, wraakzuchtige en agressieve kleine kinderen de aarde doet bevolken. 

Tja, dan is het tof om te zien; zo kan het ook. Opgetekend door een oude ziel, kennelijk. 

Hoog tijd om elkaar in ere te houden. En daarmee onszelf niet langer tekort te doen door afgunst onze daden te laten dicteren. 

Daarover gaat mijn meest recente gedicht; jaloezie:

Wanneer jaloezie regeert 

En afgunst dicteert

Doet men zichzelf tekort

En wordt gevoel vermoord

De geest is ziek, het lichaam zuur

Daarvoor bestaat geen enkele kuur

Zolang men vasthoudt aan het idee:

"Voor mij bestaat geen geluk, nee!"

-

rj

Care? Share? Dare?

https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/09/jaloezie-versus-oude-zielen.html