Tijdige aankondiging | Happy Accidents | Serendipity

715 woorden

Acht jaar waren we. Ik in ieder geval. Mijn ouders reden mijn zus en mij naar een camping waar ik nog nooit geweest was en op weg er naar toe vertelde ik zachtjes op de achterbank aan mijn zusje, dat ik een beleving had gehad; dat ik een gelijkgestemd meisje zou ontmoeten. En ik vertelde hoe dat voelde.

Zij kende dit ook en vertelde hoe zij iets dergelijks had meegemaakt. We spraken hier, op onze jonge leeftijd, op zielsniveau met elkaar.

Grappig dat kinderen vervolgens gewoon gaan spelen en vergeten wat op de achtergrond in hun hoofd zit – kinderen van alle leeftijden overigens want ik merk dit nu nog steeds. Het is een aankondiging geweest en je gaat weer verder met de orde van de dag, met wat zich voordoet, zogezegd.

Totdat dat meisje ineens aan kwam lopen en wij als vanzelf contact begonnen te maken, immers, onze zielen waren tot elkaar aangetrokken. Na een korte uitwisseling kwam ik tot de kern: ik had een voor-aankondiging van onze ontmoeting gehad en nu had ik “haar” ontmoet. Tot mijn verrassing reageerde zij precies hetzelfde: ook zij had een dergelijke beleving gehad, ook een aankondiging dus. De uitwisseling werd zo dieper dan ik ooit had meegemaakt. We voelden een sterke verbondenheid terwijl we elkaar in de ogen keken.

Aangezien ik had voor-zien hoe wij samen tijd zouden doorbrengen stelde ik voor op een elektriciteitskastje te gaan zitten langs de weg (bij gebrek aan een bankje), een plek met uitzicht op onder andere een toiletgebouw.

Wij praatten wat en waren vaak stil, we waren daar en voelden, beleefden wat we van te voren al wisten, en sloegen als vanzelf de armen om elkaar heen, zo dichtbij voelde dit.

De uitwisseling werd zo dieper dan ik ooit had meegemaakt. We voelden een sterke verbondenheid terwijl we elkaar in de ogen keken.

Dromerig zaten we daar. Mensen liepen langs. Wij hadden de arm om elkaar heen, dat voelde goed, als een front. Haar moeder passeerde en keek vervreemd, en vroeg indirect om uitleg. Het meisje legde haar iets uit over mij waar haar moeder -uiteraard- weinig van snapte maar tegelijkertijd inzag dat het weinig kwaad kon. 

Mijn vader kwam ook langs, en dat hakte er helaas aardig in. Mijn vader was nog verder van zijn gevoel verwijderd dan Mars van Venus. Ik heb het over de fysieke afstand tussen beide planeten, nu. De snerende opmerking “Sjezus” was kenmerkend voor hem en desastreus voor het gevoel tussen twee zielsverwanten.
Zij heeft nog wel getracht het gevoel terug te halen maar ik was bedroefd en verward en afgesloten en niet meer aanspreekbaar en ik verontschuldigde mij ervoor, dat ik het me zo aantrok.

Hier stopt mijn herinnering.

Waar het mij om gaat is die tijdige aankondiging van deze blije gebeurtenis. Het heeft diepe indruk op me gemaakt, zowel de aankondiging als de ontmoeting zelf. Het klopte zo mooi..

Hoe mooi is het dat een klein aantal van ons mensen (en tegelijk een relatief groot aantal van mijn “vrienden”) dit kennen. En ook beleven. Een tijdige aankondiging van wat staat te gebeuren, hoe noemen velen dat? Toe-val, toch? “Happy accidents” oftewel Serendipity noemen we het dit fenomeen gemakshalve. “Door het lot samengebracht” valt mij nu in.

Tijdig zien

Het is een onbegrepen fenomeen, dat wel degelijk een functie heeft. In oude culturen noemt men dit “tijdig zien” -wat we hier vertalen als “helder zien”- en is bedoeld om de stam heel te houden bij aankomende leed. Preventieve geneeskunst dus. Inmiddels is dit geneeskunst “van weleer” – want die kennis hebben we hier weliswaar ook gehad maar is structureel uitgemoord tijdens de heksenjachten (zie blog over the intens pure film The Green Beautiful, oorspr. "La Belle Verte") waarbij ieder met die gave levend op dorpspleinen is verbrand.

Zo’n ingeving valt wat mij betreft in de categorie “inspiratie”. Hup, gelijk Mathilde Santing d’r bij: http://youtu.be/bVb0lAw5ZyE

De secundaire functie van dit fenomeen staat hier subtiel beschreven: zieltjes bij elkaar brengen…

Tot zover achtergronden. Terug naar dat lekkere gevoel van die ontmoeting en die aankondiging. Als ik er naar terug ga voelt het weer zo. Zo diep. Zo’n verbinding, zo’n klik, zo’n connectie. Zo’n pure warmte-uitwisseling. Zo’n thuiskomen!

Ik ben blij dat ik dat kind in mezelf heel gehouden heb en nu kan laten spelen. Met dergelijke herinneringen.

Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox