"Ik sta buiten" | het onnadenkende gedrag van mensen

1415 woorden

Voor al die lieverds die niet nadenken. Of roken en niet nadenken. Of bellen en niet nadenken. Op... naar een samen-leving waarin we weer samen-leven. 

NB: Geen zin in lezen? Kijk dan plaatjes - vooral onderaan! :-)

Sta geld te pinnen, iemand in de rij naast mij steekt een sigaret op. Nu vind ik dat ronduit smerig dus ik hoopte al dat de wind de rook zou meenemen, ver van mij. Als ik achter iemand aanrijd die rookt dan ruik ik dat al - en geloof me, das niet goed voor mijn humeur. Word er boos en heel erg verdrietig van. Of het nu op de fiets is of op de (snel)weg, of lopend achter iemand aan; als niet-roker is dat gewoon niet fijn. Verre van zelfs. Het ontneemt me acuut een stukje levensplezier zelfs.

Het gekke is dat rokers dat niet lijken te snappen - of niet willen snappen; zeg jij het maar. Ik vermoed, dat ze zichzelf daarmee kennelijk zo verdoofd hebben voor impulsen -waarom zou je anders roken??- dat ze zich feitelijk afgesloten hebben. Op het autistische af dus, eigenlijk. 

Ik zorgde snel klaar te zijn want ik voelde al aan dat dialoog geen enkele zin had - dat heb je soms. Gebrek aan bereidheid aanvoelen van mensen, bedoel ik. Toch probeerde ik het, het was een impuls. Netjes uiteraard. In het voorbijlopen sprak ik haar aan. 
"Sorry mevrouw, ik wil er toch iets van zeggen; u rookt en dat hindert mij." 
Lekker als dat ongegeneerd uit je bek floept zonder na te denken. Mild maar raak, zeg maar.

Interessant om te zien wat gebeurde. Ze kon er niet mee omgaan. De boel ging gelijk op tilt. Ik zag haar zoeken naar antwoorden maar d'r register leek leeg. Uiteindelijk hield ze het erop: 
"Ik sta buiten" - oftewel zoek het zelf maar uit. 

"Zoek het zelf maar uit"...Doe Maar zong er al over herinner ik me nu. Een vrolijk deuntje trouwens. Waar zong Doe Maar nou niet over?? Bang... Doe maar net alsof je neus bloedt... Yep.

Ik sta buiten. Punt. 

"Hier mag het". "Ik volg de regels". "Meer kan ik niet doen". Of, zoals een andere onvolwassene in volwassen verpakking me ooit toewierp: "Je mag nergens roken!"

Het ging te ver om aan te dragen dat het dan dus kennelijk óók mag om iemand te hinderen, stomtoevallig omdat je beiden buiten bent, in de openbare ruimte. 
Het ging óók te ver om te vragen: "Besef je dat je mij èn jezelf aan het vergiftigen bent?"
Het ging óók te ver om haar en haar peuk doelgericht nat te spuiten of te overgieten met mijn waterfles die ik altijd mee heb. 

Normaal gesproken hoeft dat niet natuurlijk, je inhouden bedoel ik... dan spreek je je gewoon uit of doe je gewoon wat in je opkomt - maar nu ging dat niet. Het kwam gewoon mijn strot niet uit, wellicht omdat de grammofoon-plaat aan gene zijde bleef hangen met: "Ik sta buiten"... "ik sta buiten"... Meer zinnigs kwam niet in d'r op. Rookte al te lang denk ik. Zinloze missie dus. Hoe onnadenkend, dom en a-sociaal kunnen mensen zijn... 

"Hoe onnadenkend, dom en a-sociaal kunnen mensen zijn"

Roken onderdrukt emoties

Roken onderdrukt emoties en is een taaie gewoonte voor wie niet aan zichzelf wil werken. Een roker liegt tegen zichzelf. Meeroken is schadelijk - sommigen menen net zo schadelijk of misschien wel schadelijker dan roken. 

Verzin ik niet. Deze bevindingen tekende ik op bij jarenlang mensen helpen te stoppen met roken; vaak letterlijke uitspraken van rokers zelf. Zinloze bezigheid trouwens, want iedereen moet zelf kunnen stoppen met roken maar ik heb er een tijdje van geleefd. Immers, sigaretten zijn über duur en stoppen is een investering in je gezondheid... Of zo iets. Zo kwamen de mensen binnen althans.

Normaal, logisch gedrag, hoe ziet dat eruit?

Ze had sorry kunnen zeggen en/of de peuk kunnen doven. Of vragen stellen en de dialoog aangaan. Kwam niet in d'r op. Dat heet namelijk "rekening houden met elkaar" en "je hart laten spreken". Nix daarvan. Stellig d'r laatste stukkie rechten verdedigen, is wat ik zag. Verschansen dus. Weg van alle verstand... Weg van zich-zelf. Triest. Diep triest. Eigenlijk

Ik denk wel eens, vooral als ik mensen zie roken, vooral als ik achter een roker aan loop en dan gelijk mijn route aanpas... "hoe onnadenkend, dom en a-sociaal kunnen mensen zijn?" 

Ik woon naast een houten kerkje waar regelmatig gezongen wordt, het wordt verhuurd aan van alles en nog wat. De rokers staan buiten maar hebben geen idee dat hun rook op twee-drie meter afstand in mijn tuin en keuken terecht komt. Ik heb daarom gevraagd of ze om het hoekkie konden gaan staan omdat daar "trek" is. Wind dus. Dan heb ik er geen last van. De peukendoos staat daar inmiddels ook al. Kleine moeite, toch? Gisteravond wilde ik er niets van zeggen, leek me zinloos. Toch gedaan. Het overkwam me, kon d'r nix aan doen, echt niet! Ik sloot mijn keukendeur, liep via voordeur buiten voor een wandeling -prachtig weer- en liep tóch even langs de rokers. Iemand zei uitnodigend: "Kom maar verder hoor", een vriendelijk ogende man.
-"Nou nee, ik hou die rook graag op afstand; ik wilde graag doorgeven dat de rook zelfs in mijn keuken komt en vragen of ze hier om het hoekkie willen gaan staan - wilt u dat doorgeven, ik durf niet dichterbij te komen hoor!" Hier hoort een smiley achter, die was echt namelijk. 

"Ik denk dat dat weinig zin heeft", zei de vriendelijke man - precies  wat ik kennelijk al aangevoeld had dus! 
Zonder na te denken en voor ik er erg in had zei ik met een enorme grijns: 
-"Maar ik heb een waterkanon! En die mist nooit!"

We lachten en ik vervolgde mijn weg om met diezelfde über grijns even later tussen 30 stretchende hardlopers in felgekleurde kleding door te lopen die een wijde kring over het brede voetpad hadden gemaakt, en groette iedereen vriendelijk met een korte opmerking. De groep lichtte op, ik kreeg van mensen dezelfde warme glimlach terug, behalve van de instructeur, die me niet zag aankomen en waar ik vlak langs liep... hij was overrompeld...

Ik heb de oplossing. Ik zorg  voortaan dat mijn waterpistool van Action mee is - en geladen. Water is onschuldig. Rook niet. Lekker pûh.

Ik loop even verder zie bij Febo een bordje: "Niet bellen tijdens het bestellen"... Ah! Gelukkig! Het ligt niet aan mij! 

OK, even een time-out voor Uri onze guri:

Naschrift

Een waterpistool is het toppunt van kinderachtigheid, yep, I know - en daarom juist buitengewoon geschikt om iemand te confronteren met het eigen, karikaturale, niet-normaal menselijke gedrag. Leuk toch? Boos worden is geen optie. Water is onschadelijk - toch? Of loop je nooit in de regen?

"We mogen elkaar best confronteren met ons karikaturale gedrag dat niets met normaal menselijk gedrag te doen heeft."

Ik kan niet anders. Ik doe niet anders. Lachen toch?

Kort door de bocht
Noot: Eerder werd ik op de vingers getikt dat een schrijfsel "kort door de bocht" was. Dat ligt er aan hoe je het wilt zien... Ik heb het nu over een ingeving over een bepaalde situatie die ik uitgewerkt heb tot waarheid - míjn waarheid. Dat hoeft niet de jouwe te zijn. Sterker nog, dat zal zelden het geval zijn. 
Het gaat erom wat de intentie is van iemand. Dat is de kern. 
Kan zijn dat iemand niet open staat voor wat er in mij opborrelt. Echter, soms heb je de zaak open te breken door je uit te spreken. Dat is wat ik doe. Onbevreesd en zonder na te denken praat ik met het hart op de tong. Dat is een groot goed: te melden wat het hart je ingeeft; kennelijk "is het nodig", nu. Immers: het lichaam liegt nooit. 

Dieren (van verschillende soorten!) laten ons zien hoe samen-leven eruit ziet

Ten slotte... zelfs dieren laten ons zien hoe affectie hoort te werken (klik op een plaatje om te vergroten). Op facebook gonst het van de filmpjes van dieren van verschillende soorten die met elkaar spelen zoals een hond en een olifant, een kat en een hinde, etc. Dit vond ik zelf ook vrij ongewoon om te zien - maar tegelijk zo mooi:

*Een hond en vogel spelen samen: klik hier 

*Aap en hond zijn gelijk de beste maatjes na ogenblikkelijke zielsherkenning: klik hier

*Nog mooier: boerderij-kat zoogt drie kuikens: klik hier

Verbazingwekkend, vind je niet?

Als dieren dat kunnen...waarom wij dan niet?

Update 28 januari 2016: voortschrijdend inzicht

Boosheid of verdriet... wat onderdruk jij met roken? | Ik ben eruit... Ik zie ineens in waarom ik boosheid, agressie of intens verdriet ervaar wanneer ik sigarettenrook ruik: dat is wat de roker niet wenst te voelen en dus zelf uitstraalt!

Dáárom is roken zo onbeleefd: mensen houden het letterlijk niet bij zichzelf maar laten jou en mij mee-'genieten' van hun eigen misère.

Toppunt is beschreven in een blog van vorig jaar. Ik sprak een vrouw aan wier rook mij hinderde. Ze sprong op slot en kermde uit: "Ik sta buiten" oftewel 'het mag' en 'niets met jou te maken' en 'ik doe waar ik zin in heb' en 'het interesseert mij niet dat het jou hindert' en 'ik ben boos dat zie je toch anders hoef ik niet te roken...'

Aï...hashtags vergeten... ##

Naschrift/toedracht: In de categorie Boosheid zie ik steeds meer in hoe mensen die van hun uiten of verbergen of beide - uiten door te verbergen.

Ingeving: Daarom is het belangrijk om mensen met precies dezelfde kwaadaardigheid te confronteren door diezelfde stemming exact te spiegelen en zo te laten voelen, anders vermorzelen ze je met het gewicht van hun boosheid.
Of het nu om roken gaat of iets anders, die boosheid moet eruit - maar hoort niet bij een ander terecht te komen.

[bron: facebook.com/826966970746305, 28 januari 2016, 12:28]