Wie verloren is, zoekt niet

De Vlieger vertelt: 

856 woorden | beluister hier als mp3 - 12'15"

“Toen niemand nog internet had, en ik nog niet mijn vleugels had ontdekt, had ik een afspraak in Den Haag met iemand. Zo lang geleden… haar naam ben ik vergeten. We noemen haar maar Francis. Of Melissa. Een gelijkgestemde, die net als ik verbaasd was over onze gelijkenissen. Het was een intrigerende uitwisseling die heel fijn was. We hadden het over dingen die ons opgevallen waren zoals uiterlijke kenmerken, moeite in relaties, werk – zij werkte waar ze wilde en deed dat zo lang ze trek had, waaronder af en toe als postbode, lekker buiten.

“Één ding bleef me achtervolgen en ik kon er niet de vinger achter krijgen. Ik zag iets, voelde iets, merkte iets, maar begreep het niet. Natuurlijk begreep ik het wel, want ik had het gevoeld. Echter, nu, na jaren, zie ik in wat er scheelde: ‘Ze was verloren’. Dat straalde ze uit. Ze voelde zich verloren en wist niet wat ze moest. Een soort van opgeven dus. Ja, dat is het; niet weten wat je moet resulteert in opgeven bij sommigen. Zie je dat?

“Niet weten wat je moet resulteert in opgeven bij sommigen”

“Dat kende ik niet. Ik ging overal met twee voeten in en kreeg de bijnaam jonge dolle hond. Voelde me als een kind in de speelgoedwinkel. Ik wilde overal spelen en zocht daarin de verbinding maar werd daarin vaak niet begrepen. Dat label, die titel of zo je wilt die houding was meestal van mensen die oud of sjacho waren, zei mijn mentor, een man van onschatbare leeftijd, een tijdloos typ.

“Labels zijn fabels - zegt dus meer over de klager dan over de drager”

“Labels zijn fabels zeg ik altijd. Immers, iemand voor jonge dolle hond verslijten oftewel “naar beneden halen” wil zeggen dat zo iemand de lol van die energie niet snapt. En feitelijk is dat tegenstrijdig met wat we nodig hebben in deze tijd. Het zegt dus meer over de klager dan over de drager. Kijk eens met me mee, om ons heen? Anno 2012 stond alles eigenlijk al op knappen. Eén zetje nog en alles pleurt om, toch? De huidige leef-wijze moet en gaat dus drastisch veranderen, maar dat wordt nog zo lang mogelijk gerekt terwijl de rek er feitelijk al uit is. De meeste mensen doen alsof er niets aan de hand is en slijten zo hun dagen.

“Hoe lang nog… Dus dat geeft een flinke bons, straks. Dan heb je mensen nodig met een niet te stoppen energie en een enthousiasme om ervoor te gaan en wat nieuws neer te zetten. Van die adhd’ers, hahaha, die van geen stoppen weten en iets positiefs neerzetten voor zichzelf en anderen - en bovendien anderen daarin mee willen nemen. Mensen die dat niet kunnen waarderen geven daarmee ronduit aan, dat ze levensmoe zijn en het wel best vinden zo, om passief in dat over-leven te blijven zitten en de status quo te behouden. Lui, dus. Feitelijk heb je daar nu niets aan dus.

“Een jonge dolle hond daarentegen is niet te houden en blaakt van energie en levenslust. Alleen heeft zo iemand bij te leren voor het zover is. Niet hoe hij zich aanpast, aan de over-geconformeerde meerderheid, want dat is totaal niet interessant, da’s bijzaak en niet relevant. Maar wel heeft hij te leren wat hij waard is en wat hij komt brengen en vervolgens zijn talenten tot ontwikkeling brengen, door er aandacht aan te schenken, het langzaam te laten groeien en zelf meegroeien tot volwassenheid, en daarbij alle relevante stadia te doorlopen. Een traject van jaren maar dat gaat ongemerkt als je tijd en gelegenheid aan jezelf schenkt… ‘the true meaning of a sabbatical’, dus.”

“Sabbatical is tijd voor jezelf”

De Vlieger had die morgen zijn ontbijt royaal aangevuld met pure rauwe chocola, zijn ogen straalden, het was hartverwarmend om hem bezig te zien en zijn geestdrift was aanstekelijk terwijl hij vervolgde:

“Het resultaat van het zoeken maakt dat zo iemand straalt en te benijden is. Opnieuw lui en passief gedrag dus weer van de ‘achterblijver’ die wel jaloers is maar niet zelf aan de slag wil.

“De zoeker en de achterblijver”

“Zijn hele wezen straalt de oplossing uit en lijkt te roepen: ‘Zo kan het ook’. Daarmee doet de zoeker zichzelf èn zijn omgeving een groot plezier. Door te laten zien hoe het anders kan. Niet bij de pakken neer zitten en niets doen. Welnee, aanpakken! En zelfs dat niet; hij lijkt te doen wattie leuk vindt en volgt zo zijn hart. Zo toont hij de weg. Hij laat zien dat het leven wèl leuk is terwijl de kranten en media jaren kommer en kwel geroepen hebben oftewel, de achterblijver heeft zich een berg stress laten aanpraten en gaat nu onder die fictieve lasten gebukt… en dat terwijl de zon gewoon schijnt…!”

“Wie verloren is, zoekt niet.”

“Kortom… Wie verloren is, zoekt niet... keert niet naar binnen, in zichzelf”, concludeerde de Vlieger en besloot daarmee de uitleg rond zijn ingeving. De Vlieger keek zijn metgezel veelbetekenend aan. Beiden zwegen terwijl ze naar het kloppen van hun eigen hart luisterden en genoten van het geroezemoes van vogels en insecten. Konijnen huppelden tot vlakbij. Het was een mooie dag. Het ís een mooie dag.++

-

Meerleeslink: 

de Vlieger en de Zwever

Drieluik: 

De vlieger en de zwever: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-vlieger-en-de-zwever.html

Wie verloren is, zoekt niet: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/wie-verloren-is-zoekt-niet.html

Kinderen stopte je in een creche: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/kinderen-stopte-je-in-een-creche.html

Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox