3590 woorden | beluisteren kan hier (28 minuten) |
Inleiding/Samenvatting/Synopsis: “onberispelijk communiceren zonder aanval of verwijt, maar louter constaterend vanuit je gevoel en vanuit je behoefte, maakt de weg vrij om de ander te ontmoeten in neutraliteit. Ik ben van mening dat ik zo gehandeld heb maar werd door iemand via facebook op m'n vingers getikt. Ze vond van niet. In deze blog ga ik op onderzoek en kom erachter dat het eigenlijk om NVC gaat: geweldloze communicatie. Als je geweld-loos communiceert, ben je per definitie geen agressor namelijk...”
“Dialoog is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.”
Op de vingers getikt
Op feestboek zag iemand mij reageren en benaderde mij via “pb”/persoonlijk bericht - onder water dus,
van achter de schermen. Uit het beeld. Voor anderen onzichtbaar ;-) Hoe dan ook... Ze
(Lien) attendeerde mij op mijn gedrag: “Dat zie ik je vaker doen” en “je had
er immers ook voor kunnen kiezen om je schouders op te halen”.
Goed. Als dit geen uitnodiging tot de dans is dan
weet ik het niet - en die neem ik altijd graag aan ;-) Dat ging ik
onderzoeken dus! Als je de “koppen snelt” van de alinea's hieronder,
weet je al snel waarover dit artikel gaat en kun je beslissen het helemaal
te lezen of niet. [update] De Kern staat onderaan, en vlak erboven mijn bevindingen. Soms kan iemand in drie woorden zich zelf al verraden namelijk. Oh en mis vooral de anekdote over de vlieg niet ! :-)
Dit viel mij op:
- Ik merkte, dat ze (Lien) mij en die ander “uit elkaar wilde halen” - alsof we elkaar in de haren zaten.
- Ik merkte ook, dat ze vond: “Waar twee vechten hebben er twee schuld”; ze zag in mij net zozeer agressor (aanstichter, aanvaller) als in de ander die ik wees op haar gedrag.
- [Update] Ze vond mijn intentie niet ter zake doende
- Ik merkte ook, dat haar drijfveer “angst” was. Angst voor escalatie - en er-niet-meer-uitkomen dus.
Iemand overtuigen kan niet
[Update] Ik vertelde haar hoe ik er in was gedoken: “Gek genoeg zit het net anders. Vooraf is anders gegaan. Er is geen vooraf nl. Ik voelde haar intentie en voelde de drang om er iets mee te doen. Wat ik opschreef heb ik niet bedacht. Het kwam zo in me op en moest eruit. Da's het verschil.”
Ik kreeg de boodschap niet over.
Hoe moest ik haar overtuigen? Kan je eigenlijk iemand wel overtuigen? Dat kan niet, valt mij in. Sleutelwoorden zijn daarbij: Geduld en Timing - en da's eigenlijk hetzelfde. Je wacht geduldig tot het moment gekomen is dat iemand openstaat en het zelf in-ziet. De
dame die mij aansprak en op de vingers tikte heet Lien overigens; dat verwijst makkelijker.
Ik wachtte dus rustig af tot de ingevingen en gebeurtenissen langskwamen - wat ik overigens ook gedaan had bij degene die ik op haar gedrag had geattendeerd; er was meer dan een maand verstreken toen ik onweerstaanbaar naar die post op facebook getrokken werd en mij de woorden te binnen schoten die ik uiteindelijk geschreven heb.
Zijstap: het belang van “onderzoek” uitgediept
Waarom zou ik Lien willen overtuigen? Misschien wil ik dat niet hoor. Misschien is de uitleg al voelde. De reden dat ik dit onderzoek, is omdat het me fascineert wat mensen doen en hoe het tussen mensen “werkt”. Ik voelde bovendien dat het zinvol was om te doen, ik merkte dat ze wel open stond maar het gewoon niet in-zag. Hoe kon ik de boodschap overbrengen? Dat leek me een waardevolle discussie, waarin we feiten uitwisselen en ons inspannen om zo zuiver mogelijk te communiceren. Leuke uitdaging toch?
Lien is begin twintig, heeft een volle agenda en heeft nog niet zoveel tijd kunnen nemen als ik om dit uit te zoeken. Ik tel 2x haar leeftijd en heb heel mijn leven met dit soort vragen rondgelopen en gewend om ervoor “naar binnen te gaan” dus wilde er echt wel het antwoord op weten.
Ik had Lien aanvankelijk al uitgelegd, dat ik met een heel andere intentie schreef, dan mijn opponente. Lien zag niet in wat dat afdeed aan het feit dat mijn opponente en ik “allebei agressor zijn”, dus dat wilde ik uitdiepen.
Het belang van intentie
Ten eerste sta ik stil bij intentie. Intentie - dat zijn onze bedoelingen. Onze beweegredenen zeg maar. “Alles gebeurt met intentie. Alles.” Volgens mij is dit heel belangrijk. Elementair zelfs. Omdat het voelbaar is.
Wat bedoel ik daarmee? Dat leg ik uit in de volgende drie alinea's. Ten eerste: Mensen voelen ALTIJD aan wat je EIGENLIJK bedoelt maar niet zegt. Ik heb er een boek over (uitgeleend;) met de titel: “Waarom mannen en vrouwen met hun lichaam zeggen wat ze eigenlijk niet willen vertellen”. Dus da's één.
Ten tweede... wist je dat:...
- 10% van conflicten ontstaan door verschil van mening;
- 90% van de conflicten ontstaan door de “toon” of “tone-of-voice”? De boodschap-achter-de-boodschap, dus.
Kep er zelfs een plaatje bij - dus dan is het ècht zo ;-)
Nog anders gezegd:
“Ik ben alleen verantwoordelijk voor wat ik zeg - en niet voor wat jij hoort of begrijpt”
Zelfs zo'n kleine vlieg voelde mijn intentie
Even terug naar “intentie”. Hier is “ten derde”; tijd voor een prachtige anekdote. Een tot de verbeelding sprekend voorbeeld doet wonderen immers:
Vandaag hoorde ik een vlieg vechten met mijn ruit. Hij bromde hard en wilde kennelijk graag de tuin terug in. Gek genoeg kreeg ik gister spontaan de ingeving en beleving, hoe bromvliegjes onze ruiten niet kunnen zien. Ze botsen er machteloos herhaaldelijk tegen aan, ze hebben geen idee. Nu het zomert vind ik ze wel eens ondersteboven liggend, van uitputting hebben ze het niet gered.
Hoort dit zijsprongetje er nu bij, denk je misschien?
Jazeker. Juist doordat het me de dag tevoren “toe-vallig” ingegeven was, dat zulke insecten binnenshuis aan hun lot overgelaten zijn, viel me dit bromgeluid nu direct op - en in het volgende ogenblik stond ik bij dat raam om te helpen.
Ik vond de vlieg tussen een plant en het raam in en zei spontaan: “Ik ga je helpen, vlieg”. Ik bracht met een kalme en rustige beweging mijn vinger tot vlak voor hem - en zag tot mijn verbazing dat de vlieg gelijk al twee pootjes op mijn vinger zette. Ik trok mijn hand uit reflex een stukje weg, omdat ik gewend ben dat zo'n insect gelijk wegvliegt. Maar hij bleef keurig zitten. Nogmaals bood ik mijn vinger aan en sprak: “Toe maar, klim er maar op, ik breng je buiten”. Het dier kroop er direct op en bleef stil zitten. Op mijn vinger.
Terwijl ik om de tafel heen liep, langs de bar, de lange keuken door, via het vliegengaas door de achterdeur, keek ik doorlopend en gefascineerd naar dit diertje wat gewoon onbeweeglijk stil bleef zitten tot we buiten waren gekomen.
Eenmaal buiten bleef ik maar kijken. “Dank je voor het vertrouwen” zei ik spontaan en bleef een paar tellen zo staan, kijkend naar de vlieg met mijn vinger, tot de vlieg na enkele tellen wegvloog.
Ik overdrijf dit niet. Dit gebeurde vanmiddag. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik was er blij mee en vierde het voorval in mijn eentje. Hoe tof dat dit zo werkt! Nu ik aan dit blog begin zie ik pas in, hoe toepasselijk dit eigenlijk is; de vlieg voelde mijn rust. En vooral: de vlieg voelde mijn intentie.
Kortom, zo valt mij in... als iemand mijn intentie niet begrijpt of mijn intentie verandert, of mis-interpreteert of anderszins niet aan-voelt hoe het bedoeld is, dan is die persoon ten eerste niet bij het gevoel (“je bent niet goed bij je hart”) en bovendien krijg je zo nooit de beoogde communicatie. Immers, de bloedmooie uitspraak “er is geen antwoord op liefde” valt zo plat op z'n neus als je gesprekspartner vol zit met “denken”, regels, conformeren aan regels, angst of domweg geen idee heeft waar het gevoel gebleven is...
Kijk - daar heb ik weer een plaatje bij. Kennelijk zien meer mensen het zo in.
“De vlieg voelde mijn intentie - het voelde veilig om op mijn vinger te kruipen”
Kortom: intentie zie ik als “datgene wat we voelen en werkelijk beogen”. Ons (achterliggende) doel dus. “We zijn onze intentie” acht ik hiermee bewezen. En veel belangrijker: we tonen wat we werkelijk voelen. Ben je oprecht in je handelen? Een dier kun je niet misleiden, zoals de bromvlieg. Daar sprak ik vanmiddag in de winkel iemand over, die dezelfde ervaring had: alleen als je in rust bent, en niets anders wilt doen, dan lukt het - anders vliegt de vlieg weg en krijg je hem niet buiten.
Tijd voor de volgende stap. Waarom is die intentie nou zo van belang? Nog even dat citaat erbij halen van bovenaan:
“Dialoog is een
beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners
elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat
staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.”
Geweldloze communicatie of NVC
Ken je de term “geweldloze communicatie” of Non-Violent Communication? Weet je hoe belangrijk dat is? Het leert ons onberispelijk te communiceren. Zonder verwijt of aanval. Je laat de ander in z'n waarde en blijft op je eigen terrein. In de blogs “warm-menselijk communiceren in een land vol kou” en “eigenwaarde” en ga ik er trouwens uitgebreid op in. Ik stip het hier kort aan.
Op communicatie-cursussen zoals de module conflictbeheersing tijdens mijn opleiding leerde men mij, om vanuit je-zelf te praten. Zolang ik “op mijn eigen stoel blijf zitten” kan niemand er namelijk wat van zeggen, want het gaat om míjn gevoel en míjn beleving en míjn behoefte.
NVC gaat ongeveer als volgt: “Ik zie dit. Ik voel dat. Ik wil ... Hoe is dat voor jou?”
Je gaat van waarneming naar je gevoel, van gevoel naar je behoefte of wens, en nodigt daarna de ander uit om er op te reageren. Je ontmoet elkaar in het midden. Je “brengt het ter tafel” en daar blijft het. Je speelt niet op de persoon, in plaats van “de man spelen ipv de bal”, maar houdt het neutraal. Je houdt het bij feiten en gevoel en wens.
Het punt met NVC is dus: het is geweld-loos. Dus per definitie streven partijen na om zonder verwijt of aanval en dus onberispelijk het gesprek te betreden. Dan kun je elkaar ontmoeten in verbinding.
Vergelijk mij en mijn gedrag niet met een ander
In het geval waar Lien het over had, tikt ze me op de vingers omdat ze me vindt aanvallen.
Dat is niet zo. Hoe weet ik dat? Dat voelt zo. Sterker, ik check het bij mijn ziel èn bij de ziel van de ander.
In mijn blog "recht door zee" doe ik uit de doeken hoe ik voel, denk en werk. Laat me je helpen: Ik denk niet. Ik voel. Meer niet. Dat is niet te begrijpen als je dat niet kent - net als je onmogelijk kunt beschrijven hoe een appel smaakt. Dat moet je eerst ervaren. Dus wordt de lezer bij deze uitgenodigd om mijn handelen niet te vergelijken met wat of wie je kent, maar vergelijk wat ik doe met je gevoel. Dat is je enige graadmeter. Anders ga je mij en mijn handelen met een ander vergelijken.
Wat ik merkte bij Lien is: “Je
leest/ziet/herkent niet, dat mijn teksten ingevingen zijn en
onberispelijk van snit. Er zit geen verwijt in. Er zitten wel
constateringen in – maar zonder enig verwijt. Ik ga dus de confrontatie
aan. Wat is daar mis mee?”
“Dit doe ik heel mijn leven al. En heel
mijn leven vallen mensen daarover – omdat ze het niet gewend zijn. We
leren niet om te debatteren en kritisch naar ons eigen gedrag te kijken.
Dus zien we OVERAL een aanval in – en is dat terecht? Of overdrijven
mensen ? En waarom ? Omdat ze in de angst zitten. Of in het
conformeren/regels volgen. Niet gewend zijn om te discussiëren, gewend
zijn om discussies af te kappen voordat men verhit raakt, wellicht uit
angst dat iets escaleert.”
Onberispelijk gedrag
Mijn vorige blog is hier aan gewijd overigens: “Onberispelijk gedrag - wat is dat, herkennen we dat wel?” Geloof het of niet, we dienen onberispelijk in onze woorden te zijn, aldus don Miguel Ruiz die ons zijn vijf inzichten voorhoudt. Dit komt eigenlijk precies overeen met geweld-loos communiceren. Hebbi 'um?
Het voorval zelf
Nu terug naar het voorval zèlf. Wat schreef ik nu eigenlijk? En wat schreef zij?
“Zit je nu naar complimenten te vissen? ;-) ” (dit was op 17 mei)
en ik schreef op 21 juni:
“Vandaag kom ik hierop terug. Typisch Nederlands om er iets negatiefs van te zeggen. Dat kaatst dus als volgt terug: 'Wat zegt dat over jou?'
Algemener: 'Hoeveel onbewuste boosheid herbergen wij mensen, dat we anderen op hun gedrag wijzen zodra ze hun hoofd boven het maaiveld steken??'
We wijzen anderen op vermeend (!) ego-gedrag zonder een vraag te stellen - want een vraag getuigt van oprechte belangstelling. Een uitroep voorzien van een vraagteken maakt van een zin nog geen vraag immers. Intentie is voelbaar
Ik heb het over verdrietig makend en onnodig kwetsend gedrag - 't toont emotionele onhandigheid van een heel volk - kijk maar naar de like's bij Jacqueline's opmerking, hierboven..
De stupiditeit en grofheid van die ene opmerking zijn me niet ontgaan. De boosheid erachter ook niet.
Schreef er een blog over, 'zorgvuldigheid'. En nu, weken later, kom ik erop terug. Omdat dit echt niet kan; Iemand ter verantwoording roepen die iets laat zien wat hem zelf verrast en spontaan en ongekunsteld deelt met gelijkgestemden. Schaam jij je niet?”
Gevolgd door:
“Jacqueline, wil je mij ontvrienden? Je bent niet in staat iets positiefs te melden. Geen woord. Zo zeer zit je vol boosheid en die is voelbaar.
Aangezien ik je dit niet kan duidelijk maken, wil ik geen vrienden met je zijn, want boze mensen zijn geen vrienden. Je staat nergens open voor en stelt geen vragen. Niet één. Dat is niet uniek trouwens want niemand lijkt te weten hoe, maar tekenend is het wel dat boosheid prevaleert boven belangstelling.
Gruwelijk. Kom er zelf maar achter. In je eigen tijd. Daar hoef ik niet bij te zijn.
Ik constateerde dit bij het teruglezen van een oude post waarop jij vroeg of ik naar complimenten zat te vissen (link onderaan). Ogenschijnlijk onschuldig - maar je intentie was dat NIET.
Waarom? Zoek je zelf maar uit. Als gezegd.
PS DEZE is voor jou... Zie het maar als cadeautje: zorgvuldigheid.html”
Om bij het begin te beginnen: ik constateer haar aanval. Wat ik voelde was: zíj viel mij aan - onbewust ongetwijfeld. Mild wellicht, maar was wel een aanval. Een milde aanval is ook een aanval. Liefdadige terreur is ook terreur.
“Zit je nu naar complimenten te vissen? ;-) ” - zoiets wordt niet grappig door er een smiley achter de prakken, als tegelijkertijd vóélbaar is, dat die vrouw zó vol boosheid zit dat ze geen luchtig grapje kán maken.
Voelbaar is, dat er letterlijk niets positiefs in stak.
Voelbaar is, dat het kwetsend bedoeld is. Kijk - daar komt de intentie om de hoek. Haar intentie was niet onberispelijk dus.
Dat merk ik. Misschien is dit voor jou niet duidelijk, maar voor mij wel - heel precies zelfs - ik heb er een jarenlange studie van gemaakt.
Is het dan niet terecht om de feiten te benoemen?
Is het dan niet terecht om zelfs nog een stap verder te gaan door er consequenties aan te verbinden en te stellen: “Je bent boos, want dat is voelbaar, en daarom wil ik geen vrienden met je zijn”?
“Jacqueline, wil je mij ontvrienden? Je bent niet in staat iets positiefs te melden. Geen woord. Zo zeer zit je vol boosheid en die is voelbaar. Aangezien ik je dit niet kan duidelijk maken, wil ik geen vrienden met je zijn, want boze mensen zijn geen vrienden.”
Boodschap van de ziel
Vind je dat niet fantástisch? Wie dóet nu zoiets? Dat doet toch níemand? Wel, het zal een keer tijd worden.
En ik vond het zelf wel grappig eerlijk gezegd. Ik had er namelijk totaal geen haatgevoelens bij. Integendeel, dit bericht moest er gewoon uit. Ik constateerde dit zonder enige negativiteit. Het was mijn ingeving en die komt dus per definitie recht uit het gevoel, recht uit het hart, recht uit... de ziel. Sterker, ik check dat haar ziel het helemaal OK vond dat zij dit nu eindelijk eens een keer te horen kreeg. In één van mijn blogs duid ik de betekenis van “Ze had erom gevraagd” - en dat had ze! Haar ziel wel te verstaan!
Confronteren en provoceren
Wat ik gedaan heb en niets meer en niets minder, was deze vrouw confronteren en provoceren.
Dat deed ik door relativeren, onderbouwd met feiten, en bovenal viel ik niet de persoon aan maar constateerde rustig wat ik opmerkte en benoemde het gedrag. Ik stelde, dat “dat niet kon”.
Maar
wat ik ook deed - het was geen aanval. Kijk maar; als iemand schandalig gedrag
laat zien, en je noemt dat schandalig... is dat dan een aanval? De toon
van woorden is interpretabel, dat is zo. Maar feitelijk en
letterlijk gezien is het onberispelijke taal die ik gebruikt heb.
NB: in twee blogs over boosheid heb ik dit gedrag al in de week gelegd: boosheid en zorgvuldigheid - in de laatste heb ik haar gedrag letterlijk al aangestipt.
Nu consequent zijn en doorpakken
Dit gezegd hebbende heb ik de volgende vragen voor je:
- getuigt het van volwassen gedrag om iets van zulk gedrag (als van Jacqueline) te zeggen?
- getuigt het van passieve agressie om niets van zulk gedrag te zeggen?
- wat is volwassen gedrag?
- wat is onberispelijk gedrag?
- hoe belangrijk is intentie bij dergelijke confrontaties? Zijn intenties niet altijd voelbaar? Ga voor je-zelf maar na...
- wat is er volwassen aan wanneer een heel volk NIETS ZEGT of NIETS DOET terwijl haar leiders er een potje van maken? Is dát wenselijk gedrag? Is dat volwassen gedrag?
Heel eerlijk: ja - dat is wenselijk gedrag... want zo zijn we grootgebracht immers. Ja-en-amen-zeggen en vooral niet kritisch denken. Even terug in de tijd dan maar?
Om je even bij te spijkeren: Sinds de heksenjachten -waarbij ieder met Gezond Verstand de brandstapel op gesleurd werd om levend te verbranden ten overstaan van het hele dorp- zijn kritisch nadenken, volwassen gedrag en emotionele stabiliteit verdwenen uit onze samenleving.
Maar nu vraag ik je. Past dat bij ons mensen? Om onze schouders op te halen en er niets van te zeggen? Is dat onze menselijke natuur? Horen we ons te conformeren als schapen zonder nadenken? Hebben we daar ons verstand voor gekregen?
Waar ligt het onderscheid
Nu terug naar dit voorval. Is constateren en (dus) verwijtloos communiceren ook aanvallen? Maakt dat iemand een agressor? Hoe zit dat dan met geweldloos communiceren/NVC? Of is dat ook verbale agressie? Waar ligt het onderscheid?
Ik begrijp: als iemand niet overtuigd kan worden, dan is het onbegonnen moeite. Mensen hebben een bepaald beeld en dat zit wellicht vast. Sommigen ontberen kennis van zaken. Begrijp ik allemaal.
Echter, ik heb nu alle moeite gedaan om het voorval in een breder perspectief te plaatsen. Kun je erin mee gaan? Dat van die ziel en heksenjachten is even lastig, want niet iedereen snapt dat. Maar snap je de rest wèl?
Snap je ook, dat ANGST aan veel van onze daden ten grondslag ligt en ons weerhoudt te doen wat we horen te doen? We hebben onze angst aan te gaan, anders zien we die terug in anderen.
Paulo Coelho zegt dit zo: "When you do not know your personal devil, he usually manifests himself in the nearest person."
Als we onze eigen duivel of schaduwkant niet kennen, manifesteert die zich meestal in de eerstvolgende persoon die we tegen komen.
Puntjes op de "i": wat ik inbracht was Geweldloze Communicatie - en hard nodig
Lees/zie/herkent niet, dat mijn teksten ingevingen zijn en onberispelijk van snit. Er zit geen verwijt in. Er zitten wel constateringen in – maar zonder enig verwijt. Ik ging de confrontatie aan. Wat is daar mis mee?
We zien overal een aanval in – is dat terecht?
Dat (confronteren) doe ik heel mijn leven al. Het is mijn natuur. En al heel mijn leven vallen mensen daarover – omdat ze het niet gewend zijn. We leren niet om te debatteren en kritisch naar ons eigen gedrag te kijken. Dus zien we OVERAL een aanval in – en is dat terecht? Of overdrijven mensen ? En waarom ? Omdat ze in de angst zitten. Of vast in het conformeren, dus in het "regels volgen". Niet gewend om te discussiëren, maar wellicht gewend om discussies af te kappen voordat men verhit raakt. Wellicht uit angst dat iets escaleert.
Kern: we hebben elkaar te attenderen op karikaturaal gedrag
[Update] De kern van dit betoog is dit. Elkaar besmetten met onze onvrede is niet OK en mogen we niet langer van elkaar tolereren. Dit is Aquarius. Het is tijd voor Waarheid. We hebben elkaar te attenderen op karikaturaal gedrag. Liefdevol. Schouders ophalen en het zo laten is een vorm van passieve agressie te noemen. Zo verandert er niets.
De waarheid spreken is een teken van liefde.
- Alles bij een ander neerleggen is een vorm van terreur
- Continu boos zijn is terreur naar anderen
- Liefde is... zorg-vuldig omgaan met onszelf en anderen
Naschrift - de reactie van Lien
[Update 26/6] Lien liet me zojuist weten:
“Ik heb net het kwartje zachtjes horen vallen
Zij probeert haar ding op jou te uiten
Net onderweg gelezen in de metro, jouw blog
Als ik zeg: "lukt het pap", dan snap je wat ik bedoel denk ik; heeft indruk gemaakt toentertijd en kwam weer boven drijven
De "lukt het pap" en "zit je nu naar een complimentje te vissen?" zijn van hetzelfde kaliber.”
Ik kreeg nog een tip van iemand: “(Jouw gedrag/artikel is) Reactief in plaats van Agressief” - dank je wel Natas! Zij promoot de visie van visionair Jef Staes - diplomavrij onderwijs - functievrij werk - en een pensioenvrij leven. Zie eerder artikel hierover ;-)
Oh en ik kon het niet laten, ik heb zojuist pas gekeken wat Jacqueline mij per PB teruggeschreven had. 't Valt niet tegen:
“toevallig viel het mij een poosje geleden op dat jouw posts hier vol boosheid zitten.”
Hoe briljant is dat? Ze draait het precies om. Is dat niet kunstig??
Eind goed al goed met Gandhi
We zijn bij het eind van dit betoog gekomen. Ik heb de uitnodiging aangenomen en ben op onderzoek gegaan en heb het voorval in een breder perspectief gegoten en alle relevante zaken aangestipt. Een hele studie dus. Waarom? Omdat iedereen die mij uitlokt om naar binnen te gaan en de boel te onderzoeken, die eer en honoreer ik. Dat vind ik respectvol.
In dat licht heb ik nog één mooi plaatje voor je. Eentje met een uitspraak van Gandhi.
Eind goed al goed, toch?
If you don't meet God in the next person you meet, stop looking for him any further.
++
Gebruikte meerleeslinks:
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/waarheid-teken-van-liefde.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/de-aap-de-nar-de-joker.html
www.dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/denken-is-een-keuze.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/rechtlijnigheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/recht-door-zee.html
Dialoog
is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de
gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is
dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt
en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms
verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/warm-menselijk-communiceren.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/verstandelijke-waarheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/nuchtere-spiritualiteit.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/corrigeerbaar-gedrag.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/zorgvuldigheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/boosheid.html (over boosheid en angst)
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/04/rechtlijnigheid.html
http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/simpel-leven.html
Levensplezier, levenslust, levensgeluk
