Verenigen begint met verbinden en met afstemmen en dat vraagt bereidheid. Waarom zou je?

130ste blog sinds maart 2014 - 1.982 woorden  | 6 minuten leestijd  | 

Droom. Over hoe we elkaar te lijf gaan; mentaal, emotioneel en fysiek. Net als in de maffia-film ‘Malavita’ (oftewel ‘the family’) van 2013; elkaar voor het minste of geringste uitmoorden, dus. Het letterlijke ‘verdeel en heers’, in de praktijk. Ik werd er mee wakker.

Dus wat wij te doen hebben, is 'verenigen'. Dat is het omgekeerde ervan. We hebben ons te verénigen. Dat begint met verbinden. En dát begint met 'afstemmen' om moedwil en misverstand geen kans te geven. Dat... vraagt bereidheid. Dat was de boodschap van mijn droom.

Belangrijke zielen

Jij en ik zijn 'belangrijke zielen': wij zien dingen die anderen niet zien, wij hebben dingen door die anderen niet snappen. Wij hebben hier wat te doen dus. Onze missie is de mensen bij elkaar brengen. En dat begint door ze bij het hart te brengen. 

Moeten we wel eerst zélf snappen wat dat is, in plaats van elkaar pietluttig met woorden de hersens in blijven slaan. Zoals nu nog altijd zo fantasieloos gebeurt. En welig tiert. Dus wij hebben die stap eerst zelf te maken; we hebben “ons eigen partner te worden”. Eén met ons-zelf.

Mee eens? Laat horen! Snap je 't niet? Laat óók horen! Wil je het leren? Zorg dat je het doet. Aan monddode reservebank-zitters hebben we genoeg. Doe open, die mond! Laat je horen! Ook de shit die er eerst uit moet voordat je bij de kern komt! 

Hiermee werd ik wakker. Ik postte het gelijk op mijn pagina (facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/602738599835811).

Dit schreeuwt om een voorbeeld. 

Ik stuurde deze week spontaan en zonder na te denken een bericht de wereld in dat er uit moest - en er niet om loog, getiteld: “Wat nu als...  (ik er morgen niet meer ben?”) 

De rest ervan staat onderaan dit artikel. Het sluit naadloos aan bij dit thema. 

Gelijk een tierende reactie; iemand ging volledig erop los en... draaide vervolgens volledig bij doordat ik in de kern benoemde wat ik zag gebeuren; dát is afstemmen. Uit het leven gegrepen. Lees mee: 

"Deze email staat zo vol tegenstrijdigheden RJ.

Wel blij dat je stappen in kerk zet.

Jezus is degene die je echt vrij kan maken van al je blokkades.

God houdt van je en hoopt dat je thuis komt.

Stop alsjeblieft met al die spirituele termen van je. En te denken dat JIJ mensen kan helen, terwijl je zelf nog vol blokkades zit.

Dit soort mails zijn een schreeuw om hulp. Ik voel zoveel strijd, verdriet, wanhoop.

Laatste jaren zoveel mensen gesproken die zo klaar met je zijn. Het is echt spiritueel misbruik wat je doet. Echt heel zielig & gevaarlijk.

Wanneer kijk je s echt in de spiegel. Ga je eens echt wat aan je houding & gedrag doen?

Ga je je eens echt volwassen gedragen en

'Practise what you preach'?

Kom op man: wees een goed voorbeeldvoor jezelf, je kinderen.

Zoals je je nu blijkbaar opstelt snap ik je ex heel goed.

Ga je s nederig opstellen ipv: ik weet alles

Engelen kunnen hard zijn, maar het bedoelen om je hart aan te raken.

God bless you...

Ik hoop en bid dat hij voor jou gelijksoortige wonderen kan doen wat hij bij mij heeft gedaan."

Mijn reactie:

"goeiemorgen, ik heb een boodschap voor je.

Sommige van jouw reacties getuigen van "blinde woede". Besef jij wel hoe vol boosheid jij zit?

Weet je wel, dat je continu boos bent? Realiseer je je dat?

Nog wat. Hoe kun je zó lichtzinnig verwerpen wat recht uit het hart komt?

Nog wat. Je gebruikt  jouw talenten niet positief. Niet constructief. Kijk maar wat je doet. Is er één positief facet in jouw hele schrijven te vinden? Het staat bol van de negatieve energie in mijn beleving...

Hartelijke groet,

RJ

ps. deze boodschap kreeg ik onder de douche te horen voor je en checkte dat ik die te melden had."

En nu... de hare:

"Ik denk dat we een grote spiegel voor elkaar zijn.

Ik geef toe dat ik absoluut niet perfect ben en nog veel te leren heb.
Het spijt me voor de manier waarop. Ik was net aangekomen na een drukke vlucht in New York. Laatste tijd veel heftige dingen meegemaakt.

jij stuurt zo'n mail en dit was inderdaad mijn reactie.

Ik was inderdaad boos. Boos op datgene wat mensen depressief maakt, boos op datgene wat mensen zelfmoord laat plegen, boos op mensen die doen alsof ze het allemaal zo goed weten & het niet leven.

Boos op de geesten/ demonen/ gebondenheid die dat soort personen (incl mezelf) soms besturen.

Boos op mannen zoals jij ... (...)

RJ, ik ben jarenlang verstrikt geweest in allerlei spirituele stromingen, ik verdiepte me overal in, heb duizenden euro's uitgegeven aan cursussen, healingen, waarzeggers, kaarten etc...

Ik werd er niet gelukkiger van, ik werd alleen maar verwarder, wilde ook dood.

Ik durfde het niet, maar snap mensen heel goed die het wel hebben gedaan. Ik stond een aantal keer op het randje.

Ik wilde terug naar huis, naar het licht, naar de engelen.

De vraag die jij in je mail zet: wie zou op mijn begrafenis komen?

Die stel ik al vanaf dat ik klein ben, ik droom er regelmatig over.

Ik kende Babette echt. De laatste echte gesprekken gingen ook over de 'spirituele' wereld waar we beiden zo verstrikt in waren & dat we er klaar mee waren. Ik ben net als zij: bipolair

Sinds haar dood is ze vaak voorbij gevlogen op hele bijzondere manieren, bij mij & bij vele dierbaren.

Ze is 'thuis' dichtbij God een engel, troetelbeer & schijnt als licht in de soms zo donkere aarde. (...)

Helaas... Haar einde was aan een touw....

Maar ze heeft mijn leven gered & veel mensen (ook in spirie wirie wonderland) gered.

Ik wens je echt het allerbeste, goed contact met je kinderen, een inkomen & vooral rust.

In mijn beleving liegt het lichaam wel vaak, ik heb te vaak geluisterd naar allerlei gevoelens, stemmen & daardoor keuzes gemaakt die niet goed voor me waren."

Zomaar. Uit het leven gegrepen.
Deze vrouw voelt “verloren” (en boos, dus). 

De boodschap van Charlie Chaplin

Ken je de boodschap van Charlie Chaplin? Zijn ‘message to humanity’ uit de film “The Great Dictator”? (Zie dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/message-to-humanity.html). Investeer gerust een paar minuten van je tijd om dit te bekijken. Hij zegt precies hetzelfde. Wij allemaal eigenlijk - althans, onze categorie mensen doet dat; 'de geboren mensenhelpers'. Echter... wie brengt het in de praktíjk??? Wie overbrugt het verschil tussen weten en doen? Wie dúrft? 

Zingen en verbinden

Als aangekondigd, heb ik donderdagavond staan zingen - en het geluid vulde de kerk. Kwam vanuit mijn tenen. Vanuit de bodem mijn hart. Letterlijk: er kwam geen denken aan te pas. Ik deed gewoon mijn ding. Pas na afloop ging ik staan trillen als een riet en gapen van ontspanning. 

Impressie: soundcloud.com/dagboekvaneenvreemdeling/torna-a-surriento

Na afloop ontving ik onverwacht dit geschenk (foto: litho van een bescherm-engel) van de domino/predikant, die zelf liever geen bijbelverhaal uitlegt (“dat kan ik niet”) maar wel mensen bij elkaar brengt om gezamenlijk iets te ondernemen. In dit geval een wedstrijd om kinderen een ontwerp te laten maken voor een glas-in-lood-raam voor de kerk. Dat gegeven werd soepel vermengd met het werk van Marc Chagall (zijn expositie hing er) die op kinderlijke manier dingen neerzet: zo werd de overeenkomst 'geschilderd' voor de aanwezige kinderen. 

De boodschap van dit relaas? 

We hebben ons te verenigen. Dat gebeurt van hart tot hart. Contact.... is warmte uitwisselen, immers. 

Ik had beloofd om mijn schrijfsel (van 24 september) te herhalen; bij deze. 

"Wat nu als... 

... ik er morgen niet meer ben?

Serieus. Stel nu, dat ik er morgen niet meer ben - zou je dan naar mijn begrafenis komen? Zo ja, waarom dan, in godsnaam? 

Met veel van mijn vrienden heb ik bijna nóóit contact (meer). Velen hebben er ronduit moeite mee hoe ik me uit en verbergen dat niet. Mijn manier is recht voor z'n raap, het hart op de tong, de waarheid éérst, je weet wat je aan mij hebt. De nar, de joker, de aap. Het lijkt alsof mensen er niet tegen kunnen, tegen zo'n spiegel; waarzeggen wordt niet geaccepteerd

Nou? Wat doe je dan? Ga je dan naar mijn begrafenis toe? Ga je dán pas inzien wat voor rol ik speelde in het leven van mensen en het jouwe in het bijzonder? Is dat er voor nodig? 

Is dat dan niet hypocriet? Als in: heel erg hypocriet? Is dat dan niet veel te laat?

Is jouw irritatie bij wat ik zeg, schrijf of doe, het waard dat je je zo opstelt naar mij toe - nu ik nog leef? 

Tussenstapje. Babette Huisman in 2013 als dertiger. Er werd een grote rouwbijeenkomst georganiseerd. Ze was bij iedereen geliefd. 

Ze was volgens mij echter niet vrij van de spirituele blokkade zodat haar lasten niet langer dragelijk waren. Ik raad iedereen aan Vader Aarde te lezen om die reden - om weer te leren wat léven is. Om weer in te zien hoe we warm hartelijk met elkaar om dienen te gaan omdat "contact is warmte uitwisselen"

Ga eens voor jezelf na: 

*Wat zeg je zoal tegen mensen van wie je houdt en "voor lief neemt"?

*Wat zeg je tegen jouw dierbaren? Of voormalig dierbaren?
*Behandel je anderen zoals je zelf behandeld wilt worden?

*Ben je snel geïrriteerd? Over wie zegt dat iets? Hoe zou dat anders kunnen?

Ik zing morgenavond rond 20 uur in de Westzijderkerk een paar zelfgekozen stukken. Solo. Acapella. Omdat ik in het nu leef, elke dag het leven vier èn graag iemand help, en dus graag gehoor geef als de domino mij uitnodigt om te komen zingen. De gelegenheid lees je hier.

Het thema morgenavond is: engelen. Ik denk dat we elkaars engel zijn. Engelen - dat zijn de mensen om ons heen, die het hart op de juiste plaats hebben, de juiste dingen zeggen of doen. Of zoals ik vorige week zomaar de kerk binnenloop met de passie om spontaan een lied te zingen vanuit de tenen, dan is dat op dat moment een engel voor een ander; iemand die licht en lichtheid brengt omdat hij doet wat goed voelt. Dan maakt het niet uit wàt hij doet, als het maar uit het hart komt en met plezier gebeurt.

Vandaag schreef ik aan mijn ex die een wig tussen mij en mijn kind wil drijven via de rechter: 

“Het valt me zwaar in deze wereld vol on-recht en kou. Het is treurig dat we zo met elkaar om wensen te gaan. Dat zou ik graag anders zien. Hart-elijk in plaats van koud en hard. Communicatie is kennelijk vreemd, anders had ze zich naar mij gewoon kunnen uitspreken via email, sms, telefoon of in persoon, en had ze met mij kunnen regelen wat er nodig is. Met alle respect komt dit debacle op mij over als  een daad van terreur - hoe liefdevol u dat ook tracht te verpakken. De drijfveer is kennelijk wrok en wraak. Echter, wat heeft dat met mij te doen wanneer dat nog dateert van vóór onze ontmoeting?”

Mijn boodschap aan deze wereld is: wees elkaars engel.
Zorg goed voor jezelf. Volg je hart. Dan doe je het beste dat je kunt doen.

Het lichaam liegt nooit... punt NL

PS: Ieder wéét het. Maar wie brengt het in de praktijk? Het verschil tussen weten en doen "

De boodschap is natuurlijk: 

Neem je wel de tijd voor je-zelf en neem je wel de tijd om samen te komen met dierbaren? 

De titel van dit artikel is niet voor niets: “Verenigen begint met verbinden en met afstemmen en dat vraagt bereidheid”

Niet iedereen kan dit lezen. Het vraagt rust en velen hebben een hoofd vol mentale onrust. De vrouw die ik citeerde voelt zelfs “verloren” aan (en boos., dus). We dienen dus de weg vrij te maken voor iets nieuws en daar is helaas nog niet iedereen aan toe. Daar... is het wachten op.

Samenzijn gaat om verbinding. Warmte delen van hart tot hart.

1217 woorden | 

Uiteraard kan ik uitleggen wat ik denk dat “verbinding” betekent maar liever doe ik het anders. Ik schreef een brief aan mijn vader die onterecht met “vader” aangesproken wil worden in plaats van met zijn voornaam. Hij komt nooit in verbinding namelijk. 

Het is persoonlijk en uit het leven gegrepen maar dat moet soms om iets duidelijk te maken. Sommigen snappen namelijk niet wat het belang van verbinding is (contact is warmte uitwisselen schreef ik eerder) en besteden kennelijk heel hun leven om zichzelf te ontlopen. Sommigen hebben zelfs zulke ouders... wie kent ze? Ik ook; doe je hand maar weer naar beneden. 

Dit artikel is een brief aan mijn verwekker. Hij antwoordt niet meer op mijn berichten en da's niet zo raar want wat moet je antwoorden aan je kind, dat jou haarscherp confronteert met jouw gedrag (je kent mijn schrijfstijl inmiddels;) als je zelf niet openstaat, niet bij je gevoel terecht wilt, altijd alles afschuift, continu boos bent, wegvlucht uit elk gesprek met een (k*t)smoes en dus in een Ivoren Toren woont? Antwoord geven betekent dan regelrecht gezichtsverlies voor veel mensen uit vorige generaties - terwijl ik hem juist keer op keer voorhoudt, dat gezichtsverlies niet bestaat, omdat we hier állemaal zijn “om te leren”. Toch bleef het telkens stil van zijn kant. 

Watskebeurt? Ik heb hem voorgehouden dat je niet van-zelf de titel van “vader” verdient omdat je zoiets hoort te verdíenen. Zoals mijn zoontje deze zomer spontaan de woorden “Ik ben trots dat ik jou als vader heb” uitsprak; ondanks -of juist vanwege- het feit dat ik elk conflict passende aandacht geef om erin te duiken en te vertellen wat ik zie gebeuren en te melden waar dat volgens mijn gevoel vandaan komt en hoe hij dat zelf (voortaan) kan veranderen. Als ik iets van ze leer, zeg ik dat. Ik spreek m'n waardering uit als ze iets voor mij doen, zpontaan. En als ik onterecht boos deed, bood ik m'n excuses aan - ik werd echter nooit onterecht boos, zie ik nu in; ik begreep vroeger de aanleiding niet en inmiddels wel; ik pakte onvrede van hun op. Als ik wat vraag, rennen ze voor me. Uit liefde. Omdat ik voor hén ren en er altijd helemaal ben - in het moment zelf. 

En de mijne verdiende die titel niet. Daar kwam ik pas heel laat achter. Ik heb hem altijd gesteund - ik hield mijn hand boven z'n hoofd, merkte ik veel te laat - en geprobeerd te bereiken maar spelen ho maar, weg was hij. Mentaal weg. En daarna fysiek. 
Zoals komiek Jacob vertelt bij X-factor (na 23 minuten - link volgt): “Ik ken maar één truc en dat is dat ik mijn vader emotioneel kon laten verdwijnen voor de rest van mijn jeugd”. Auw, pijnlijk. Maar oh zo grappig. Waarom? Omdat ie-der-een dit herkent. Schande, toch?! Dat no kan!

Mijn brief van zojuist ging gelijk en zonder na te lezen op pad. Ik zal wel weer geen reactie krijgen.

Voor de goede orde: hij heeft veel goede dingen gedaan en ik had verder een prima jeugd. Hij is een aimabel mens - dat betekent beminnelijk; om van te houden dus. Sterker: ik hou van hem. Maarrr... niet van zijn gedrág. Hij was er nooooooooit. Echt nooit. En als hij er was, was hij bozig of snel geïrriteerd. 

Zoiets hoort bespreekbaar te zijn en dat is het niet. Na een jaar van ingevingen met hem delen (zie o.a. “ga nou gewoon fietse man”) en stilte van zijn kant, deel ik dit nu met wie het lezen wil. 

Omdat we mogen stoppen met dezelfde fouten te blijven maken. 
Dergelijk muffig riekend gedrag is zóóóó vorige eeuw...

Brief aan mijn verwekker, getiteld: “rust”

Of je nu autorijdt -gejaagd- of met je zoon en kleinzoon op het strand staat te vliegeren -kep er nog prentjes van, ergens- je hebt geen rust in je donder. 

Die onrust is logisch als je dat houdt tegen de spirituele blokkade. Maar jouw doch (dochter) en ik hebben ervoor gezorgd dat de familielijnen opgeschoond zijn dus mag er geen enkele reden meer zijn - anders dan “slecht menselijk gedrag” - om de boel te saboteren.

Ergo, als jij geen rust in je leven hebt, saboteer jij dat zelf. 
Jij doet dat. Niemand anders.

De misvatting of denk-fout achter het woord “hangjongeren”

Kijk naar de partner in je leven. Met alle respect, iemand die blij is met zichzelf heeft geen partner nodig maar gaat lekker z'n eigen gang, en komt bij elkaar naar behoefte; samenscholen dus, om te babbelen. Zoals hangjongeren ons dat zo mooi laten zien maar onterecht een slechte bijnaam kregen, omdat het tegennatuurlijk is om níet samen te scholen maarrr men van hogerhand dat niet wil bevorderen en juist tegenwerken. Aloha.

Dus je hebt een partner nodig om op te leunen. 

Moet je kijken hé. Lekker span; twee kleine kinderen bij elkaar. Zij wil dólgraag herkend worden voor wie ze is en wat ze brengt. Ze vroeg aan jouw kleinzoon nota bene of hij het leuk zou vinden als zij zou komen op z'n verjaardag. Dan ben je toch niet goed snik of wel? Om zo'n druk op te voeren voor zo'n manneke van 10?? Het was vorig jaar zomer immers; jij stond erbij. 

Ik ben niet negatief hoor. Ik hou de spiegel voor, da's wat anders. 
JIJ bent al negatief en ééntje is al wel genoeg in de familie - maar we zijn rijkelijk bedeeld want je dochter is net als jij continu kwaad dus de vonken vliegen eraf. 

Daarom is het zo leuk toeven met jullie en zei ik in '99 dat ik nooit meer met jullie gezamenlijk op vakantie of voor een uitstapje weg wilde; zó leuk is het ook weer niet immers. 

Als je samenkomt, zoals op een verjaardag, dan gaat het om connectie. Verbinding. Het genieten het samenzijn. 

Mensen die gezien willen worden, daar is geen normaal gesprek mee mogelijk. Alles schiet in het dénken, weg van het hart. Godsamme man. Waar je zin in hebt. Da's geen verbetering voor je dan, want jij doet niet veel anders. Je hebt het altijd over oppervlakkigheden die er niet toe doen. Als je samenkomt, zoals op een verjaardag, dan gaat het om connectie. Verbinding. Het genieten het samenzijn. 

Zoals met je zoon en kleinzoon-nog-in-luiers genieten van het mooie weer, de wind, het strand en de vlieger.

Dat is waar dit leven over gaat. Over genieten. 
CARPE DIEM up your ass, eikel, je weet niet wat het is. Je hebt geen rust. 

Zie in wat je doet, ga naar binnen en vind dáár je rust. 
Nu draai je om de hete brei heen. Moet je dan echt zo nodig wachten tot je je laatste adem uitblaast tot je dát inziet??

Dan heeft het niet aan mij gelegen, want ik heb je al mijn 46 jaren elke keer met de neus op de feiten gedrukt, zonder dat het bij je doorsijpelde. Never forget: never shoot the messenger.

You just did.

Robert Jan.​​

Naschrift en boodschap:

Samenzijn gaat over verbinding. Diepgang is van ziel tot ziel, van hart tot hart communiceren. 
Ik wens het iedereen toe. 
Verbeter de wereld. Begin bij jezelf. 
En sla anderen met hun karikaturale gedrag om de oren; da's beter dan zelf de onterechte klappen incasseren van mensen die hun Dénken bij je neerleggen.++

Flexibele opstelling tov touwtrekken; liever vragen stellen dan kinderachtig zijn

867 woorden | 2 gekoppelde artikelen |

Wie zich flexibel opstelt en zich openstelt voor nieuwe zienswijzen, komt minder snel in vruchteloos “touwtrekken” terecht.

Ik herinner me dat ik wel eens een mentale (=taal van het Verstand) beslissing had genomen en dan onwrikbaar een discussie inging - om er dan met verbale kleerscheuren weer uit te komen. Dat werkte dus niet soepelkes. Leuk, als je discussie zoekt -wie wil dat?- of blauwe plekken ambiëert maar niet positief voor ieders humeur noch bevorderend voor een soepele verstandhouding. Alleen weggelegd voor doorgewinterde bloedzuigers en andere verwanten van de familie Dracula.

De dialoog aangaan en vragen stellen

Wil niet zeggen dat je domweg maar moet toegeven “voor de lieve vrede”. 
Nope.
Wil zeggen dat je alert mag zijn op het gegeven, dat je ook maar mens bent en de ander wellicht een idee, inzicht, ingeving of inspiratie deelt die mogelijk een nieuwe wereld voor je openen kan en daarom niet zonder meer vertrappeld hoeft te worden.

Luisteren kan geen kwaad. Doorvragen kan ook geen kwaad. Dat hebben we alleen nooit geleerd. Daarom zie je mensen, ook van 40+ en zelfs hier op facebook, zo lief en aardig het touwtrekken verkiezen boven “gewoon” vragen stellen.

Een simpel “Wat bedoel je?” doet wonderen.
Simpel verklaren hoe je je voelt bij iets van de ander, doet óók wonderen, omdat je het gesprek dichtbij jezelf houdt -gevoel delen is heel oprecht- en je kunt de ander zo uitnodigen jou te helpen begrijpen wat er werkelijk speelt, ipv gelijk en breinloos een aanval lanceren...zoals kleine kinderen dat zo schattig plegen te doen

Wat gebeurt er eigenlijk?

Dus wat gebeurt er? Ieder reageert vanuit z'n eigen stuk en brengt PER DEFINITIE een nieuw gespreksonderwerp in (wat óók aandacht behoeft immers) door het niet simpel te houden maar geraakt te doen.
Zucht. En zo ploeteren we maar raak...

Dialoog...

“Dialoog is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.”

Wil je me helpen?

Bottomline: ik vermoed, dat dit toch anders kan.
En jij? Wil je meedenken? Wat denk jij? En HOE DAN?
Is dialoog toch mogelijk? Ook als iemand potdicht zit of in een ivoren toren woont?
Suggesties welkom. Reageren kan ook op facebook. ++

- - -

Deel twee: 

“Kinderachtig | het merendeel der mensen is emotioneel nog niet volwassen en hun gedrag is daarom kinderachtig”

Ik ken het als geen ander; ik was tot mijn 38ste nooit ouder geworden dan vijftien jaar - en kon daardoor 'beregoed' opschieten met de tieners van nextdoor. Leuk detail, idd.

Meer dan dat; ook een belangrijk detail. Kijk maar: inmiddels heb ik de inhaalslag gemaakt en er is niets leuks aan, aan in je eentje volwassen worden. In die zin: 'In het land der blinden is één-oog outcast'. Mensen die je niet kunnen horen -en dat zijn er nogal wat- noemen zo iemand een bet-weter, of voelen je energie en vallen aan als Dracula himself. Of komen gezellig bloed drinken (ipv op de thee:) en als je dat niet toelaat worden ze pissig. Allemaal niet leuk, toch?

Wat ís kinderachtig?

Mensen halen je graag naar beneden merk ik. Is dat omdat ze zelf niet omhoog willen, wellicht? Geen getuige willen van hun onvermogen? Is dat het?

Kinderen spelen graag, niets mis mee. Spelen is leuk. Dat is leeftijd-onafhankelijk (of zou het moeten zijn).
Ik zie ook mensen van 56+ (en '25-') die potdicht zitten en dus alles afkeuren wat afwijkt. Dat vind ik minder gunstig. Die kunnen venijnig uit de hoek komen om de beschreven reden. Pijnlijk ook. Om volwassenen van eerbiedwaardige leeftijd zichzelf zo te zien vernederen.

Wat doe je ermee? Negeren?

Ik geef graag antwoord als iemand de moeite neemt te schrijven. In sommige gevallen zou een ander liever stil blijven terwijl ik dan toch een ingeving heb en die deel. Het doel ervan is simpel. Ik probeer tot dialoog te komen. Inderdaad - dwars door dat kinderachtige gedrag heen. Kijken of het lukt. Via vragen en confronteren-met-wat-ik-zie-gebeuren probeer ik dan om het ijs te breken. IJs staat voor kilte; de kilte van de Mind. Om de Warmte van het Hart te bereiken. Soms lukt dat. Soms niet. Heel vaak wel trouwens. En dat is kicken. Omdat het zoveel fijner is om samen lol te maken dan om te sparren over futiliteiten; zonde van de energie toch?

Ik schrijf 'ik' maar daar heb ik weinig in te doen. Het is mijn ziel die me die impuls geeft - en die volg ik altijd blindelings. En daarin staat mijn ziel niet alleen; die heeft kennelijk overleg gehad met de ziel van de ander! Mijn intentie is dus positief. Altijd. De helpende hand toestekend. Of dat nu zinvol is of niet - vanuit Menselijk Gedrag kunnen we dat tegenhouden immers, terwijl de ziel groen licht gaf. Sabotage dus. Dat is mijn zaak niet. Ik neem míjn verantwoordelijkheid. Wat ook een ander ermee doet... ++

Reageren kan ook op facebook

Nieuwsbrief

Welkom bij de “nieuwsbrief” faciliteit van de site “Het lichaam liegt nooit” en de gelijknamige facebook-pagina.

Je kunt je alhier “abonneren” zodat nieuwe artikelen automatisch in jouw inbox terechtkomen. 

Aan de rechter zijkant is een invul-veld met de tekst “blijf per email op de hoogte van een nieuw artikel” en een knop “submit”; vul hier je actuele e-mailadres in.

Vervolgens vind je in jouw inbox een e-mail ter bevestiging van wat je net gedaan hebt; die dien je te bevestigen. Zo blijf je op de hoogte van de laatste “posts”.

Dagelijks rond het middaguur verschijnen de artikelen die vóór dat moment zijn geschreven, dus maximaal één keer per dag krijg je een nieuwsbrief vanaf deze blog-site. ++

Waarom we zoveel móeten

588 woorden |

We zijn gemaakt om te spelen en plezier te maken. Weet je waarom we zoveel “moeten-dingen” moeten? Om ons daarvan weg te houden. Ons weg te houden van ons-zelf zijn en ons ware potentieel te ontwikkelen door de dingen te doen die we leuk vinden. Dáárom moet je werken, dag en nacht. Dáárom moet je geld verdienen, gebaseerd op die twee bedachte systemen: geld en werk.

Geld is bedacht. Het bestaat niet echt. Het is een hefboommiddel vanwege de fractionele reserve waardoor banken onnoemelijk veel geld en rijkdom gecreëerd hebben op onwerkelijke manier.

Werk in primaire (landbouw etc) en secundaire sectoren (industrie) lijkt zinvol; dat gaat om voedsel kweken en spullen maken. Vanaf de tertiaire sector (dienstverlening, IT, etc) hoort het vraagtekens op te roepen. Is dat wel nódig? Móet iedereen wel werken?? En waarom? Om “de economie draaiende te houden”? Watte? Voor geld? En waar blijft dat geld dan? Er zit een lek in het systeem en zo blijf je bezig als een hamster in een molen.“Arbeit Macht Frei” – vrij naar Auswitz – is een credo dat erin geRAMd is. 
“Wat wil jij later worden?” Het enige antwoord luidt uiteraard: “Ik dacht dat ik al iets wás...”
Het is bedoeld om ons bezigheidstherapie te geven. Verplicht. 

En toen zag ik dit filmpje: “Workers of the world... Relax!” | http://youtu.be/Ie5zO-mF31M 

Ons dogma klopt niet  

De uitkomst is dus: ons dogma klopt niet; we hoeven niet allemaal te werken. Die overtuiging is onzinnig en ongefundeerde indoctrinatie om een volk bezig te houden; “geef ze brood en laat ze spelen” (liedje van Het Goede Doel uit 1983). Er is allang bewezen dat we met véél minder arbeidsuren toekunnen. En met véél minder centjes. De wederopbouw na WO-II is volledig doorgeschoten. Pappa is nog stééds niet op tijd voor het eten thuis. 

“De wederopbouw na WO-II is volledig doorgeschoten. Pappa is nog stééds niet op tijd voor het eten thuis.”

 
Voorbeeld: in Libië van vóór de invasie werd er gratis energie verstrekt en kregen mensen die een boerderij wilden beginnen gratis land ter beschikking – zo vernam ik van iemand die een naburig land bewoonde – dus dat laat zien hoe het anders kan. Maarrr... omdat er geen Centrale Bank van de Rothschilds was werd het land bezet, geplunderd en geherstructureerd. Moge.

Wat dan wel? 

Er is niets mis met werk, maar niet op de manier die we nu kennen, dat wil zeggen volgens een slaafs systeem. We noemen onszelf toch gekscherend loonslaven? Schaam je. De diepere betekenis ervan hoor je je bewust te zijn. Het (werk, school, gevangenissen en psychiatrische ziekenhuizen) is opgezet volgens Pruisisch legermodel*) en dat begint op school: je leert intellectuele afhankelijkheid van een hoger geplaatst iemand. Je voelt gelijk hoe men de macht over jou heeft zodra je het arbeidscontract gezet hebt. Ze willen je tijd en je ziel, je kent geen privacy en je gehoorzaamt naar wat de baas van je wil – en dat is volstrekte willekeur want van een functioneringsgesprek dat twee richtingsverkeer kent heeft nog nooit iemand gehoord. Je krijgt straf of vliegt eruit als het de baas niet zint. De baas dicteert. Iedere loonslaaf heeft daarom een báás. Hij/zij deelt de lakens uit en kan met jou de vloer aanvegen. Gatverdegatver. 

Dus daarom MOETEN we zo veel. En daarom begint dat al op school. School, die de macht uitbreidt tot in de privétijd door huiswerk te verstrekken, om te voorkomen dat een jeugdig iemand zelf dingen kan ontdekken of kennis uitwisselen kan met een verstandig iemand. Dat... is Divide Et Impera in volle glorie. Erg hè?

Zeg niet dat je dit niet wist. Je wilde alleen even herinnerd worden. Prima. Zo is het, niet anders.
Punt is... je wéét alles wel... maar hoe dóe jij dat in de praktijk?

Daarvoor zul je langs moeten komen. Ik kan niet alle geheimen prijsgeven.

Watch me do it. I see you when I see you. ++

Meerleeslinks: 

• De wonderlijke energie van kinderen - over de invloed van onze samenleving op de energie van onze kinderen | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html
• slavernij | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/slavernij.html
• geciviliseerde beschaving |  dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/geciviliseerde-beschaving.html
• Nieuwe perspectieven op werken – Doen is de beste manier van denken | "Je bent op je creatiefst wanneer je 5 jaar bent en als je 8 bent is die creativiteit gehalveerd. Tegen je 44e beland je in een staat van terminale serieusheid. Structuur bepaalt je leven en de werkelijkheid hobbelt er achteraan. Deze video is een pleidooi voor het ‘doen’." menscentraal.nl/nieuwe-perspectieven-op-werken-doen-is-de-beste-manier-van-denken.html
• Wil je alles lezen? Deze blog startte in maart 2014 met "wees in geen ding bezorgd". Dat is het eerste artikel. Onderaan elke blog zit een knop; "Nieuwer bericht" - zo kom je bij de volgende.

PS: Wat staat er eigenlijk op de zijkant van de gouden koets?

Kwetsbaar opstellen - wat is dat?

 woorden |

Wat betekent “kwetsbaar opstellen”? Waarom is ieder zo bang? Bij sommigen voel ik (openlijk of via privécontact) zó duidelijk hun behoefte om contact te maken en wil zelfs graag mijn kennis delen, zodat ik ze uitnodig om hun gevoel, wens of behoefte uit te spreken - en tot mijn verbazing komt dat dan niet. “Liever verstoppen we ons, uit schaamte, dan dat we ons uitspreken”, constateer ik.

En dat is niet zo raar. 

Iedereen is gekwetst. Met als gevolg emotionele schade, “raar” gedrag en overmatig wantrouwen. De één zit inmiddels in een ivoren toren. De ander is een bet-weter. De derde graait energie. De vierde betuttelt. De vijfde is verloren. De zesde valt aan. De zevende gebruikt de achterdeur ipv de voordeur - om zelf maar op veilige afstand “buiten schot” te blijven

We hebben zoveel “raar gedrag” opgepakt in de loop der tijd, dat we, uit angst niet goed genoeg zijn, er niet voor uit durven komen. En dus niet zeggen wat we èigenlijk willen. Ouch

Maar... daar gaat het juist om! We MOETEN ons nu uitspreken en voor waarheid gaan. En ons “kwetsbaar opstellen”.

Waarom? Ons “extreem gedrag” biedt aanwijzingen over wat er speelt en waarom. De ziel wil ons alleen maar gelukkig en gezond zien dus zal alles doen om ons “tekort” te verraden - zodat het naar buiten kan komen en wij er iets aan kunnen doen om het draaglijk te maken - (de ruimte geven om te) herkennen is al voldoende namelijk, zo ga je dat aan.

Wat is kwetsbaar opstellen? Je bènt kwetsbaar omdat je al gekwetst bent. Je bent gehavend uit je opvoeding gekomen. De blauwe plekken zítten er al. “Kwetsbaar opstellen” bestaat dus eigenlijk niet. Je kunt je wél leergierig opstellen en tonen waar je mee zit.
Preciezer: kwetsbaar zijn we niet; we zíjn al gekwetst en daardoor angstig opnieuw gekwetst te worden - omdat die pijn er nu eenmaal zít. Een blauwe plek doet nu eenmaal sneller zeer.

“kwetsbaar zijn we niet; we zíjn al gekwetst en daardoor angstig opnieuw gekwetst te worden - omdat die pijn er nu eenmaal zít. Een blauwe plek doet nu eenmaal sneller zeer.

Wie dat doorheeft kan zich er eerder overheen zetten en leergierigheid laten prevaleren boven angst.
Dat is geen keuze, dat is een spanningsveld. Het moet je allemaal teveel worden wil je er eindelijk iets aan doen.

Dàt is Aquarius. Het besef dat we het anders willen èn dat we dat zelf te doen hebben.

Daarover gaat deze pagina. “Het lichaam liegt nooit” is natuurlijk onzin. Het is spreektaal. Het gaat niet om het lichaam.
Het gaat om ons gevoel; de spreekbuis van onze ziel

Hoe breng je de dialoog met je-zelf weer op gang?

Meer & reageer: fb.com/hetlichaamliegtnooit/posts/596532700456401

Naschrift: 

“Jij bepaalt niets. Je ziel bepaalt. Alles.” Daarom is het zo belangrijk te leren hoe dat contact met onze functioneert en hebben we dat in ere te herstellen

leuk wandtegeltje...

Kinderen die hun zin doordrijven, luisteren eigenlijk maar hun ziel. Nu wij nog. Wat is de boodschap? Kunnen we weer leren luisteren ipv anderen “automatisch” corrigeren?

Ongelukkig is iedereen | “Willen hebben” maakt ongelukkig

814 woorden | 

Het is 2014. Ik leef op moeder Aarde, ben opgegroeid in Nederland, in Europa. En kijk om me heen met verbijstering.

Met mensen is geen wezenlijk contact mogelijk. Niemand is bij zichzelf. Niemand heeft tijd – wat dat ook moge zijn. Niemand heeft rust. Het is hier koud en kil. Ieder is verward en verstrooid.

Het is er vreselijk. Zowel het weer als de sfeer tussen mensen – want als die goed is maakt het weer niet meer uit. Mensen weten niet hoe ze er een feestje van moeten maken. Kopen smakeloos voedsel uit super-markten vol gif en zeuren over alles tegen alles en iedereen – zelfs tegen hun kinderen. Het is echt ongelooflijk.

De drang naar bezit 

Mensen willen bezit. Ze willen ook elkaar bezitten. “Bezit maakt gelukkig” is de geldende mantra. “Willen hebben” maakt echter ongelukkig. Het brengt een hunkering die de mensen nóg verder bij zichzelf weghaalt.

Een enkeling groet mij op straat, de meesten zijn met hun eigen zaken bezig -wat het ook moge zijn wat hen continu bezighoudt- maar voor een praatje en warmte-uitwisseling is geen tijd, iedereen moet snel weer dóór vanwege “verplichtingen”. Het is een onbegrijpelijk samenraapsel van gedachtegoed en programmering.

Als ik op bezoek ga of iemand thuis uitnodig raaskallen mensen aan één stuk door over on-zin en zeuren wat af om te verbergen dat ze diep ongelukkig zijn; en ook om te verbergen dat ze dat zelf niet beseffen; en ook om te verbergen dat ze ook niet weten hoe eruit te geraken of zelfs verandering in hun leefsituatie ook maar te overwegen.

Als ik grote mensen op straat tekeer zie gaan tegen elkaar, als kinderen die vechten om knikkers, dan doet me dat pijn want ik begrijp niet waar dat allemaal voor nodig is. En zij zelf ook niet. Dat is het ergste.

Alleen in films snappen mensen het, hoe het is om de waarheid te zeggen vanuit hun gevoel - en in waarheid te leven, vanuit hun gevoel. Als de film voorbij is of het boek dicht, dan glijden ze weer in de voorgeprogrammeerde wereld die geen liefde of warmte kent en gaat hun handelen over in dat van een automaat. De religie van het geld, het verstand, en de voorgeprogrammeerde passieve recreatie neemt het dan over. Het móeten.

Mens-zijn

 

Ik schaam mij Mens te zijn uit plaatsvervangende schaamte – alhoewel niemand weet wat Mens-zijn eigenlijk inhoudt, want bijna niemand lijkt dat stadium ooit bereikt te hebben. Ik ken er in mijn woonplaats althans geen één. En in de plaats waar ik gister was, ook niet. Wel mensen die zwaar ongelukkig zijn en hun hunkering laten voelen. En dat is zwaar want de ziel laat mij de hunkering van al die mensen bij elkaar voelen om me te leren wat 2014 betekent.

Ze laat mij alles voelen en mij alles dragen, in één keer. Zoveel treurnis is te veel voor één mens. Ik zou dat nooit volhouden. Ik kan alleen maar schrijven om het niet te ontlopen en het te kunnen dragen terwijl het er is, want zo geeft ze me een boodschap; ze laat me beseffen hoe het zit en dat is voldoende om straks die zwaarte weer van mijn schouders te halen, wanneer ik mijn missie volbracht heb, namelijk het verwoorden ervan zodat anderen dit ook kunnen lezen.

Ik voel nu wat het is om op een collectief aangesloten te zijn. 

Ik begrijp nu ook gelijk, dat niemand op dat collectief aangesloten wil zijn, en dat mensen er letterlijk àlles aan doen om er niet op aangesloten te zijn – omdat het één grote poel is van gruwelijk verdriet en hunkering naar veiligheid en geborgenheid – en omdat letterlijk niemand bij zichzelf is. Niemand van het collectief weet wat dat is.

“Ik begrijp nu ook gelijk, dat niemand op dat collectief aangesloten wil zijn

Diepe zucht. 

Ik ben naar hier gestuurd om mensen te spiegelen met wat ze doen en te laten zien hoe het anders kan maar niemand wil dat weten en iedereen valt mij aan, altijd, continu, omdat niemand het wil horen: “Laat warmte en liefde de nieuwe religie zijn.”

Iedereen valt mij aan omdat mensen ongelukkig zijn – ze weten niet en ze willen niet weten hoe dat te veranderen is.  

Wat doen mensen raar, tegennatuurlijk, onhandig, vreemd, vervreemd van zichzelf.
Wat doen mensen gemeen, afstandelijk, onpersoonlijk, koud, kil; verdrietig word ik ervan.

“Laat warmte en liefde de nieuwe religie zijn”

Als ik alleen zit in de zon voel ik warmte en ben ik de koning te rijk, dan kan me niets gebeuren en voel ik hoe fijn het is om levend te zijn. Dan kan ik fijn dromen, van belevenissen die zijn geweest en dat wat komen gaat en dat vind ik heerlijk.

Als ik mijn bed zie wor ik blij, dan kan ik ontsnappen uit deze razernij.
Maak me wakker als het weer leuk wordt, papa. Van hunkering naar kentering.

 

...wat een mooie rustige melodie om bij in slaap te vallen...



Naschrift: raakt het je? 
Vraag mij een leestip.

Verbale agressie hoef je nooit te tolereren | tips om met parasitair gedrag om te gaan

900 woorden |

In sommige (werk)situaties komen we vaak in persoonlijke conflicten terecht. Verwarrend, vaak. Wat kun je ermee doen? Enkele simpele tips volgen hier, om bij jezelf en om bij de kern te blijven (meer ervan schreef ik eerder al in de blog Eigen-Waarde).

Verbale agressie, als je er slachtoffer van bent of was, zou ik nooit onbesproken laten noch accepteren. Dat mag je best benoemen zodra het voorkomt: “Hier schrik ik van. Is dat nodig? Moet dat zo?” Het is wel het minste èn het kortste - maar niet het makkelijkste want je geeft aan wat je voelt èn legt de bal terug bij de ander - en dat moet je durven.

“Als dat alles is wat je te zeggen hebt, dan leg ik dat naast me neer” is sowieso een krachtig signaal; je pakt het “cadeau” van de ander niet aan, zoals in het verhaal van de oude Samurai die beledigd werd en niet reageerde (link volgt onder).

Helemaal leuk is: “Ik zoek naar iets positiefs in wat je zegt maar kan het niet vinden - (help me even?)” Het kan helpen de sfeer te veranderen. Het confronteert de ander met wat er gebeurt en daagt de ander uit verantwoordelijkheid te nemen.

De bottomline vind ik: “Ik ervaar dit als verbale agressie, als emotionele terreur eigenlijk... Wat wil je nu èigenlijk zeggen?” - om gelijk tot de kern te komen en de ander te helpen beseffen wat er gebeurt door te confronteren èn je gevoelens te verwoorden; alles in één klap. Magnifiek.

Spreek altijd vanuit jezelf

De kern is deze. Je spreekt altijd vanuit jezelf en confronteert de ander met wat je merkt, voelt of ziet gebeuren.
 
Als iets voorvalt dat jou naar doet voelen wat je niet kunt plaatsen, kun je altijd zeggen: “Je bent nu niet duidelijk”. Vind ik een heel sterk begin. Want iemand confronteert jou met iets persoonlijks wat je niet aan zag komen en wat je niet kunt plaatsen bij de situatie. Iemand kan zich dan herstellen - of het een graadje erger maken. 

Stel vragen. Ga voor de dialoog

Stel vragen. Dat is dodelijk voor de negatieve houding van mensen in zo'n negatieve flow; dan moeten ze wat. En je krijgt boven waar het om gaat. Of ze lopen weg. En nemen zo hun probleem mee.

Laat het gerust volgen door: “Wil je je uitspreken? Want ik begrijp je boodschap niet.”

En: “Wat heeft dit met mij te doen?” - het is relevant en oprecht. En je stelt een vraag; een uitnodiging om zich te verduidelijken.

Mild: “Ik ervaar dit als een aanval en trek mij terug als dit vaker gebeurt, ik word hier bang van. Vind je het niet fijn om mij als collega/partner/vriend(in) te hebben?” - biedt alle gelegenheid voor dialoog. 

Zo maak je dingen bespreekbaar. Het komt jouw eigenwaarde en de sfeer ten goede als jij zo'n noot gelijk kraakt - of nadat je hersteld bent van zo'n kinderachtige uithaal, in de re-bounce. Zie maar wat je past.

Laat je nooit wegsturen met “het was maar een grapje” of “kun je daar niet tegen?” want dat is gruwelijk gedrag en meer van hetzelfde. Men neemt dan geen verantwoordelijkheid voor eigen wandaden. Een glas water in het gezicht doet dan wonderen, kan ik je verklappen.

Het doel van een aanval

Als niets werkt en je dat inmiddels weet van de ander, kun je zo iemand voortaan beter de pas afsnijden. Het doel van een aanval is meestal: energie stelen. Parasiteren dus. Immers, men legt eigen onvrede bij jou en profiteert van de verwarring en dat alles om zich beter te voelen. En voor je het weet draaien ze alles om en noemen ze jou de agressor. Zo iemand gebruikt talenten niet positief - zie “Gebruik je talenten positief”.

Dus...dienen we dat te benoemen ("Je -parasiteert en- gebruikt jouw talenten nu niet positief") en ons rap uit de voeten te maken.

Waarom we ons nu moeten uitspreken

 
Het is Aquarius. Tijdperk van de waterdrager. Water is een symbool van vrijheid; probeer water maar eens te houden (met twee handen). Het is belangrijk om nu naar ons hart te gaan en dat wat als Waarheid voelt nu ter tafel te brengen. Of de ander het nu kan horen of niet.

Waarheid spreken is een teken van liefde. 

Waarheid spreken is een teken van liefde. 
Alles bij een ander neerleggen is een vorm van agressie en terreur.
Continu boos zijn is terreur naar anderen.
Liefde is... zorg-vuldig omgaan met onszelf en anderen

Het is tijd om elkaar liefdevol te attenderen op misstanden en karikaturaal gedrag. 

Train jezelf 

Schrijf de vetgedrukte zinnetjes gerust voor jezelf op. Deze tips komen niet uit de lucht vallen. Nou ja... eigenlijk juist wel. Ze kwamen zó in mij op naar aanleiding van “rare” situaties waardoor ik bij mezelf te rade ging over hoe ik dit voortaan zou kunnen aanpakken. Ik schreef ze op en stopte ze in mijn portemonnee om af en toe naar te kijken en mezelf zo te oefenen in het hebben van een weerwoord. Dat is vaak lastig immers, als je door emoties overmand wordt, om dan rustig en bij jezelf te blijven.

Echter, door in neutraliteit te bespreken wat er zich aandient, kun je de escalatie op tijd ontzenuwen en een prettiger sfeer creëren. In ieder geval voor jezelf als de ander er niet voor mocht openstaan. 

De ultieme manier om bij jezelf te blijven en nooit meer door de emotie van het ogenblik overmand te hoeven worden, is door je eigen partner te worden. Dan werk je je onverwerkte emoties door en kun je er niet meer op triggeren. Een mooi voorbeeld ervan lees je hier, met daarin ook een verwijzing naar het verhaal van de Samurai. Enjoy! ++

Meerleeslinks:

• “Hoe hou ik mijn Eigen-Waarde – juist in een ontmoeting?” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html 
• “Iemand vol boosheid is gemakkelijk te provoceren | over kwaadheid, angst en zorgvuldigheid of verantwoordelijkheid voor onze eigen inbreng” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/05/zorgvuldigheid.html 
• “Boosheid vs. oude, sluimerende, boosheid (en angst)” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/boosheid.html 
• “Parasieten herkennen - bloedzuigers en ander modern vampirisme” | "Zoals ieder mens heb je liefde nodig, jij doet dat door de ander naar beneden te sabelen. Daar zit geen positief ding aan. Dat is energie vreten van een ander" | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/06/parasieten-herkennen.html 
• “Schoon stoepje | hoe mensen onbewust uitlokken en een ander de agressor noemen  | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/06/schoon-stoepje.html
• “Wat wij mensen doen en waarom | verband tussen Tekort. Behoefte. Intentie. Zucht naar Geluk. Levenslust. En werkelijke rijkdom” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/wat-wij-mensen-doen.html 
• “Menselijk Perspectief | We zoeken het buiten ons zelf” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/menselijk-perspectief.html 
• “Hou ze heel, geef ze ruimte - dat wat ieder mens nodig heeft; waar ieder mens recht op heeft”  | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/hou-ze-heel.html 
• “De strijd om energie” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/de-strijd-om-energie.html 
• “Hou ze heel, geef ze ruimte - dat wat ieder mens nodig heeft; waar ieder mens recht op heeft” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/07/hou-ze-heel.html
• “Van jezelf houden” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/van-jezelf-houden.html
• “Gebruik je talenten positief” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/gebruik-je-talenten-positief.html
• Wat er gebeurt als je niet resoneert op de ander 
• “Verbale agressie hoef je nooit te tolereren | tips om met parasitair gedrag om te gaan” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/verbale-agressie-nooit-tolereren.html 

Dit is mijn studieterrein en expertise. Ontmoet mij op fb.com/hetlichaamliegtnooit voor dialoog.

Op jezelf zijn is nu nodig om die noodzakelijke stap te maken die we collectief te maken hebben

540 woorden |

Op jezelf zijn is nu nodig... 

om die noodzakelijke stap te maken die we collectief te maken hebben. De meeste mensen spreken zich niet uit - dus doe ik dat. Mijn laatste posts op fb zijn allemaal in het kader hiervan:

• Mensen willen zó graag samen zijn dat ze zichzelf vergeten. Ze kunnen dus niet alléén zijn en genieten van wat is maar voelen zich verloren en mislukt zonder de basis-ingredienten waaraan ieder moet voldoen - huisje boompje beesje.
  Hallo! Dit is Aquarius. Het tijdperk om in te zien dat je op niemand kunt of mag leunen - dáárom zijn er zoveel singles en alleenstaande ouders | meer: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/593938410715830
• Ik liep tussen palmbomen naar het strand van een bounty-eiland. Ik voelde euforisch. Maar niet lang. Ik kon dat gevoel niet vasthouden en wilde dat het liefst met iemand delen.
  Jaren later leerde ik: “Het is je zaak niet een ander gelukkig te willen maken; je hebt dat voor jezelf te houden” en inderdaad, zo is het, merk ik nu | facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/593786974064307
• Wat betekent scoren? Zijn vrouwen een trofee? En hoe is dat omgekeerd? Nu de Super Maan voor de derde en laatste keer te zien is, krijg ik wilde verhalen te lezen - en te voelen. Ik noem het: 'Verwachtingsvol'.
  Zeg mij eens... Welke behoefte komt nu vrij? | facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/593780250731646
• Velen voelen zich verloren en weten niet wat ze ermee moeten.We noemen dat “met de ziel onder de arm” of “bij de pakken neer zitten”. Dat is eigenlijk OPGEVEN dus.
  Voel je je verloren - dan is dat wèl de weg naar je ziel. Want wat je voelt is een aanleiding om naar binnen te gaan, wat overigens velen mis-bruiken om maar op te geven. Daar is het niet voor. | facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/585610038215334

Te vroeg

Ik weet dat dit nu te vroeg is - voor de meesten onder ons. Want je wilt er nog niet aan. Oftewel : je houdt het buiten jezelf. Dat doet jouw verstand om maar vast te houden aan “schijn-veiligheid en schijn-zekerheid” (zie facebook.com/photo.php?fbid=593442410765430)

Maar toch heb ik dit te sturen. Dat voelt zo.
Onze behoefte snelt ons vooruit. Onze “hunkering” zelfs.

Verwarring. Boosheid. Hunkering

Ik schrijf dit niet voor niets. Wat ik voel van je is de hunkering van het collectief der mensen. In positieve zin, een hunkering naar “leven”; . Voorlopig zitten de meesten nog vast in “afleiding en afhankelijkheid (overmatig eten, drinken, seks) is de weg er naar toe” maar dat slijt vanzelf als je erachter komt dat die weg doodlopend is.

Gister kwamen spontaan drie uitingsvormen in mij op:

“Ik voel jouw verwarring. Ik voel hoe verward jij bent van binnen. Chaos in je bol. En je verwacht orde, rust en steun van mij?”

“Waarom straf jij anderen met jouw boosheid, voor jouw boosheid?”

“Ik voel jouw hunkering. Naar steun, liefde, 'gewoon-heid'. Dat vind je in je-zelf. Niemand vindt dat buiten zichzelf. Niemand.”

Word jezelf

Ik wil dat vrouwen weer vrouwen worden. Dan baren ze kinderen die ook zichzelf mogen zijn. En ontstaan er mannen van het kaliber die jij beschrijft EN... zijn de vrouwen zo bij zichzelf dat ze niet gaan jeremiauwen over helemaal niets.  

Dus doe je ding. En-joy.++


Meerleeslink: “Vrouw, ga naar je hart, want we hebben jou nodig | Boodschap voor alle vrouwen”
Leestip: verander “vrouw” in vrouwelijk en er gaat een wereld voor ons open... 

Muziekie d'r bij: 

stoere dansbare uit-je-dak-gaan-remix van Kareem Raihani - soundcloud.com/kareemraihani/becoming-one-of-the-people-kareem-raihani-rework