Mensen die mentaal gevangenzitten zien de wereld niet zoals die is; ze zien (het) niet (als) de lessen die hun ziel hen presenteert om te groeien en te ontwikkelen; maar zien tegenwerking als iets nadeligs en negatiefs; ze gaan niet zelf op zoek; ze zoeken liever een schuldige, een zondebok, voor hun eigen onvermogen om maar niet om te leren gaan met elke situatie die zich voordoet; ze missen en ontlopen zo de kans om daar zelf als beter mens uit te komen; slaan een ander met hun eigen onvermogen en onvrede om de oren; dus vallen een ander lastig met hun eigen bijziendheid: “Los jij het maar op” (en zelfs letterlijk “Help me er maar vanaf”) en doen boos om die ellende zo kwaadaardig van zich af te schudden die ze niet willen zien of voelen. Passief gedrag, dus.
Droom op koningsdag
Mijn inzicht... na een droom. Mijn droom was een aardige chaos. In die chaos vielen mensen mij aan met hun boosheid. Dat is het voordeel van chaos: dan zien mensen hun kans schoon om je aan te kunnen vallen. In die droom stelde ik mij verantwoordelijk op. Mijn onderneming was een landgoed met camping en keuken; van alles liep mis door nalatigheid van anderen; gasten, die hun eigen boosheid bij mij neerlegden en zelf passief bleken voor hun eigen stuk wat hun eigen verantwoordelijkheid is. Gister noemde iemand mijn visie een “godsdienst” om zelf zijn luiheid te verbergen om maar niet aan de bak te hoeven. Stelde geen vragen maar ramde er op los om het niet te willen weten. Zelf aanpakken doen ze niet, zulke passief ingestelden; anderen bevechten is makkelijker - om hen de last te laten dragen. Kinderachtig gedrag, dat zich via een droom liet zien. Omdat zovelen zich er schuldig aan maken nog. Het vereist dat je sterk in schoenen staat omdat je het anders persoonlijk zou nemen, wat niet relevant is. Daarom begeef ik mij in groepen. Om te leren. Om het gedrag van Grote Mensen met Klein Gedrag te bestuderen. Mensen die vanuit aangeleerd overlevings-mechanisme liever een (slachtoffer-) rol van “Arme Ik” vertonen, dan een boodschap op te pakken van hun eigen ziel of de positieve intentie te willen zien in iemands woorden en daden, die wèl ervoor gaat om zijn eigen levenskwaliteit te verbeteren en alles eraan doet om naar zijn ziel te luisteren en anderen daarin probeert mee te krijgen, door ze de spiegel voor te houden, wat helemaal niet gaat als mensen niet willen, en uiteindelijk merkt dat iedereen in zo'n “we hebben het hier dik voor mekaar-groep” die spiegel wil slopen om in hun eigen denkfout te willen gloreren, te vegeteren en nooit verbeteren. Negatief gebruik van talenten om te verhullen dat niet zij ver genoeg zijn om voorbij hun aangeleerd gedrag te durven stappen, om hun eigen levenskwaliteit te verbeteren.
Niemand kan hen daar vanaf helpen. Niemand. Je kunt ze hooguit liefdevol confronteren in neutrale bewoordingen over wat je ziet gebeuren en daarna afstand nemen en kijken wat ze doen. Grappig gedrag zie je dan. Karikaturaal zelfs. Want ze zetten een karikatuur van zichzelf neer en geven jou de schuld; de ultieme truc om een ander de eigen sores, pijn, verdriet en andere onvrede te laten dragen, wat een flauwe truc is terwijl iedereen weet dat dergelijke blauwe plekken niet verwisselbaar zijn van eigenaar...
Waarschuwing
Een waarschuwing is op z'n plek. Niemand heeft ooit geleerd hoe de ziel werkt en hoe je positief dus opbouwend in het leven kunt en hoort te staan. Is ook niet nodig. Mensen weten dat heus zelf wel. Dus laat zien wat jouw ingeving is maar besteed er niet langer aandacht aan als je punt gemaakt is. Dan is jouw taak voorbij. Jij hebt jouw verantwoordelijkheid genomen. Nu is het aan de ander om zelf verantwoordelijkheid te nemen. Dat begint meestal met vragen. Niet met uitroepen. Inzicht van de vroege morgen. Op Koningsdag. En wat een heerlijk zonnetje.
Waar ik kom leer ik wat. Ben nu tussen een clubje mensen terechtgekomen dat aan “Vrije Liefde” doet, op fb. Voor ik op Lid worden drukte, gonsde het door mijn lichaam heen: dat spannende, losbandige gevoel van een kind in de snoepwinkel zonder anderen om jou te corrigeren. Sterker nog; hier wordt poly-amorie gepredikt, kwam ik vandaag achter; da's Liefde met meer dan één, dus. Wow. Ik herinner me nu opeens een ingeving uit 2004, toen mijn huwelijk inhoudsloos bleek te zijn - geen verbinding als ik het nodig had - en ik me aan mijn lot overgelaten voeldeom alles zelf maar uit te zoeken en ik logischerwijs op zoek ging en steun zocht en... verliefd werd op het mooiste meisje dak ooit had gezien; Sabrina. Ze heeft mijn leven gered zei mij later een dierbare, omdat ik in uitzichtloze situatie zat met een voltijds werkende vrouw en een kind van één, in dat jaar sarcoidose had -intense vermoeidheid dus doodziek- en ik met die meid de stad van Verleiding doorkruiste, gewoon, omdat dat kon. Ik heb haar één keer gekust maar dorst niet met haar te vrijen want in mijn achterhoofd hoorde ik: “Heb je aan één vrouw niet genoeg, jongen?” Dat zinnetje komt nu weer boven. Omdat het niet gaat om liefde uitwisselen -of beter gezegd lust bekoelen- maar om zielsverliefdheid, omdat je anders nergens mee bezig bent en jezelf tekort doet. Leuk voor puberteit, maar past niet bij volwassen gedrag. Zegt de ingeving nu. In die Vrije Liefde-groep plaatste ik vandaag een post die volgens mij essentieel is en gelijk de kern ‘bloot’-legt, wat ik bevestigd zag doordat de meesten er gelijk over vielen en het er niet mee eens waren; ze spraken vanuit hun eigen stukje en overzagen niet waar het eigenlijk om gaat en gingen nergens op in. Lees maar mee:
“Kan het zijn dat polyamorie verward wordt met de nooit gebluste behoefte uit de puberteit om toe te kúnnen geven aan de verlangens van het lichaam? En dat we dus éérst ons eigen partner hebben te worden voordat we partner met een ander kunnen zijn? En in dat proces van één-met-jezelf worden, onderweg die nooit afgemaakte puberteit alsnog inhalen ipv voor ons blijven uitschuiven en als “discutabele” (lees: controversiële) polyamorie bestempelen zodat het wel “mag” (vinden we), terwijl we in feite niet alleen onze partner(s) tekort doen maar vooral... ons Zelf?
Ditisseen ingeving die ik te essentieel vind om alleen ergens tussendoor te plaatsen.
Doe je mee? Deel mij jouw visie; niet jouw méning, want mening is het afmeten aan “hoe het hoort” en dat telt hier niet. Het gaat hier om onze visie te toetsen. Ingeving dus.
Ik zie seks vaak gebruikt worden “om maar wat te hebben” - en mensen die zeggen “geen relatie” te willen, hebben geen relatie met zichzelf, om in vrijheid van elkaar te kunnen genieten.
Ik schreef er blogs over en vandaag een post (fb.com/704719316304405) met deze toevoeging: Wil je met mij de diepte in duiken en samen kijken wat er scheelt aan ons gedrag en hoe we ons zelf om de tuin leiden en (vooral) wat we nu èigenlijk willen?Tip: onthoud, dat we hier zijn om te leren. Onthoud,... dat we hier zijn om te spelen en dus om lol te maken. Kijk naar kinderen. Kijk naar dieren. Dan snap je het weer.
Blogs:
“Geen relatie, wel vrijheid” | hoe we onze eigen partner hebben te zijn - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/03/geen-relatie.html
“Seks willen is vaak “leunen op een ander”; seks “om maar wat te hebben” - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/08/seks-willen-is-vaak-leunen-op-een-ander.html
Dit is geen mening. Het is een ingeving en da's totaal wat anders. Het beschrijft beweegredenen - en het is treffend en illustrerend te noemen, dat mensen het niet (wensen te) herkennen, zodat ik daar eigk een bevestiging in zie... Zie ook: ziekelijk een partner zoeken - fb.com/666441653465505
Ben je gelukkig?
En tot slot deze ingeving nog. Ik vroeg eerder vandaag op fb (facebook):
Ben je gelukkig? Heb je bezit van jezelf?
Ben je eerlijk naar jezelf toe?
Durf je dat?
Dat was een ingeving, later gevolgd door de invulling ervan: “Wat gelukkig zijn is weet je wanneer je bezit hebt van jezelf - en niet meer bij anderen komt shoppen voor stabiliteit of steun om jouw verdriet te dragen”; ingeving.
Bezit van zichzelf heeft nog bijna niemand dus krijg je bezitsdrang; de drang om een ander te bezitten. Eerlijk zijn naar jezelf betekent evalueren en vooruit willen komen om de eigen levenskwaliteit te verbeteren. Dat gebeurt in fases. Niet iedereen kan en wil dat en saboteertdan zichzelf om dat maar niet te willen zien. Het vraagt durf om met de billen bloot te gaan en je binnenste, dat wat ik je leeft, te laten zien. Omdat we dat nooit geleerd hebben; wij leren om ons gevoel te verstoppen en mee te doen in het cognitieve, het Denken waar geen passie bij zit. Dat komt door over-correctie die opvoeding heet. Je mag niets, krijgt geen ruimte en moet voldoen aan verwachtingen die tegennatuurlijk zijn. Duuh. Dat sloopt een mens die dan niet meer weet wat hij/zij wil. En kan alleen nog maar leunen op een ander.++
Conclusie: verantwoordelijkheid nemen
Polyamorie staat gelijk aan “geen verantwoordelijkheid nemen”. Het is “Uitgestelde Puberteit” te noemen. Niets mis mee, geen verwijt of zo. Maar ga het niets iets anders noemen, dan loop je opnieuw bij jezelf weg - bij jouw gevoel vandaan, dus. Overigens is “niets mis mee” ongenuanceerd: je dient puberteit te allen tijde in te halen, “anders schuif je dat maar voor je uit”, zo vernam ik - en ik spreek uit eigen ervaring inmiddels. Wees “bewust” bij wat je doet, dus weet waar je mee bezig bent, het is geen excuus om jarenlang maar door te sukkelen; dan wordt seks “iets om maar wat te hebben”, een middel om op een ander te leunen en niet je eigen lasten te dragen. Daarover ging die blog.
Voorval. In diverse (facebook-)groepen gebeurt het, dat mensen hun onvrede op een ander projecteren. Dat wil zeggen: “Wat in mijn leven speelt en waar ik onvrede mee heb, leg ik bij een ander neer.” Dit zie ik iedere keer weer gebeuren, al zo lang als ik me kan herinneren. En aangezien ik zelden lang mij stil kan houden, komen mensen dat kunstje dus ook razendsnel en graag bij mij flikken. Wat projectie is weet of kent iedereen; je stelt dat datgene wat jij voelt, op dat moment, de “schuld” is van een ander. Heel lullig en onvolwassen gedrag eigenlijk maar aangezien wij mensen nooit emotioneel volwassen worden, blijft zulk gedrag ons ons hele leven plagen. Kijk maar naar onze opvoeding. Over “gevoel” wordt niet gesproken dus vindt dat geen uitweg en wordt nooit verwerkt en zo krijg je nooit stabiliteit; geen hou-vast maar hou-ding. Waar je ook komt, wie je ook spreekt, in welke groepen je je ook begeeft... overal zijn mensen bezig zich te Handhaven en presenteren zich veelal ten koste van een ander. Eén groot krachtenveld, dus. Slechts zelden gaat dit lang goed oftewel zelden blijft het rustig. Drie centrale vragen:
Wat gebeurt er nu èigenlijk?
Wat gebeurt er ònder de oppervlakte?
Is iedereen wel zo zuiver bezig, of is er sprake van eigenbelang?
Weggeefwinkel
In een weggeefwinkel wordt mij de toegang ontzegd door een man met een sadistische twinkeling in zijn oog, sinds ik maanden geleden één opmerking maakte die hem niet zinde (“Mag ik meenemen wat ik leuk vind? Ik vind háár wel leuk...”). Een misplaatste opmerking? Kun je denken, maar was bedoeld om te spiegelen, zie ik achteraf in. Het was eruit voor ik het wist, zonder nadenken en ook zonder nare intentie. Kennelijk was die persoon snel te provoceren en voelde ik dat aan en jawel hoor; sindsdien is het mis en verspert hij mij de toegang. Zó snel was die persoon te provoceren (zie ook: “Iemand vol boosheid is gemakkelijk te provoceren | over kwaadheid, angst en zorgvuldigheid of verantwoordelijkheid voor onze eigen inbreng”). Ik vraag jou nu: wat heeft dat met míj te maken? Ik ben nog wel eens teruggegaan en zag hoe ieder mens werd toegelaten behalve één: ik. Is dat discriminatie? Is dat... genoegdoening? Of is er sprake van een psychopaat die zijn lusten botviert? Dit is niet zomaar een uitspraak; hier komt de ingeving in het spel. Toen ik deze man oprecht in zijn ogen keek om te kijken of we tot de kern konden komen, zag ik hoe hij genoot van zijn machtspositie; iemand breeduit de weg versperren met een vocabulaire van slechts één woord (“Nee!”); dat komt niet verder dan kinderachtig niveau, toch? Maar is wel te verklaren vanuit een ziektebeeld - en dat kwam in één woord tevoorschijn in mijn bol, als ingeving. Ik kan er terugkeren en kijken of er intussen iets veranderd is, of ik kan mezelf die vernedering besparen. Hoewel....ìs het wel een vernedering? Of is dat slechts de intentie van die persoon die zich als psychopaat opstelt (ik heb het nu over gedrag, hè) ? En is het bovendien niet ontzettend leerzaam en daarom de moeite waard, om te proberen of en zo ja wanneer je de mensen (ook om hem heen, niet alleen hij zelf) bereiken kunt? Waarom had ik ànders die ingeving, om vanmiddag opnieuw naar die lullige omgeving te gaan voor iets onbenulligs - “kijken voor een paar robuuste wandelschoenen, leuk!” - terwijl dat idee héél prettig aanvoelde en dus een impuls vanuit mijn diepste Wezen is geweest?
Waar komt dit vandaan?
De vraag rijst uiteraard, waar dit vandaan komt èn... of we hier allemaal niet een heul klein beetje aan lijden? Kortom, voeden we het autistische gedrag dat in ons allemaal wel een beetje zit of doorbreken we die keten/ketenen en transformeren we de oude pijn tot iets positiefs en constructiefs? En... hoe doe je dat?
Missie: Spiegel
Daar ben ik voor op aarde gekomen, om dat te doorbreken, bij mezelf en anderen; ik fungeer als spiegel. Ik heb er lang over gedaan om daar achter te komen. Wat bezielt mij anders, om ieder mens onbewust te prikkelen en andermans ellende over mij heen gestort te krijgen?? Dat moet een functie hebben; de aap, de nar, de joker van het kaartspel toont onweerlegbaar de ellende die zich in een ander zit te roeren.
Ik ben de aap. De nar. De joker. Ik zeg wat ik zie. Dat is mijn levenswerk. Mijn Opus. Ik kan niet anders en doe niet anders. Ik heb decennia gezocht naar beweegredenen van intermenselijk handelen en nu ik daar eindelijk zicht op heb laat ik dat niet meer los.
Elkaar onrecht aandoen
Dat is niet alléén maar grappig. Heel mijn leven kreeg ik mentale klappen te verduren en diende ik naar binnen te gaan om te kijken wat er gebeurd was en waarom ik me zo voelde zoals ik me voelde: onrecht aangedaan. Het was namelijk noooooooit terecht wat anderen bij mij neerlegden, want het was hún onvrede en nooit de mijne.
Onvrede: een ander beLASTen en jouw LASTen laten dragen
En dat is nu exact wat wij mensen elkaar aandoen: wij vallen anderen LASTig met onze LAST - dat wat wij LASTig vinden in ons leven - en beLASTen daar een ander mee, door heimelijk die ander onze LAST te (willen) laten dragen. Die LAST is niets anders dan pijn en verdriet, of het product ervan (boosheid is het product van verdriet en onmacht, zo leerde ik) dat we met ons meezeulen sinds onze jeugd. Wat toen is scheefgelopen door niet-gezien-worden, niet-gehoord-worden en niet-gewaardeerd-worden en ander onrecht, resulteerde in een tekort aan houvast èn een chronisch en slopend tekort aan eigenwaarde en zelfvertrouwen waar we nu nóg LAST van hebben, zodat we andere mensen LASTig vallen oftewel uitkiezen om onze LASTen vóór ons te dragen.
Lullig gedrag
Dat gebeurt willekeurig! 't Kan de groenteboer zijn die een snauw krijgt omdat er een plekje op de kool zit en dat zo “niet hoort”. Duuh. Mensen lozen hun kak willekeurig en dat is dus nooit persoonlijk, maar getuigt tegelijkertijd niet erg van volwassen gedrag. We dienen ons dus bewust te worden van wat we doen en waartoe we dat doen, zodat we zelf kunnen besluiten om stappen te zetten om dat te veranderen - omdat het vréselijk lullig gedrag is!
In de blog dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/eigenwaarde.html heb ik er een studie van gemaakt wat mensen elkaar voor goedbedoelde (!) onzin aandoen en dat op een rij gezet in zo'n 2.500 woorden. Doe jouw voordeel ermee. Een van de mooiste zinnen: “Is dat alles wat je te zeggen hebt? Dan leg ik dat naast me neer.” Die hoorde ik ooit iemand zeggen en die zin zal mij altijd bijblijven. Omdat je heel netjes en correct de zin van de onzin onderscheidt op die manier.
In het land der blinden is één-oog outcast
Het fenomeen dat blijft, noemde iemand heel toepasselijk: “In het land der blinden is één-oog outcast”; wie kan zien wordt gestraft. Tis te lullig voor woorden maar is exact wat wij mensen elkaar aandoen. O-ver-al en con-ti-nu worden mensen gecontroleerd of ze niet afwijken; afwijkend gedrag wordt door iedereen opgemerkt èn bestraft, door die ander te veroordelen en buiten de groep te plaatsen. Outcast dus. Buitenbeentje. Zèlfs tussen gelijkgestemden in “Nieuwetijds-, “hsp”- en “Indigo”-groepen. Tsss....
Afwijkend gedrag wordt bestraft
Dat gebeurt heel subtiel maar onmiskenbaar. Iemand die méér ziet dan een ander of zelfs het overzicht heeft, mag niets zeggen in gezelschap dat niet van plan is de eigen levenskwaliteit te verbeteren; je wilt immers geen getuige van jouw eigen onvermogen om jouw leven naar een hoger niveau te tillen - dus straf je die dissident door hem af te branden tot op de grond, en kennelijk is daarbij álles geoorloofd, van modder gooien tot American Wrestling aan toe ;)
De symptomen zijn duidelijk herkenbaar: het ligt aan alles en iedereen behalve aan de persoon zèlf, die die kak gewoon ff kwijt moest. We zijn dus rondrijdende overvolle vuilniswagens die bij iedere bocht wel een stukje vuilnis verliezen. Bovenop jouw snoet, toevallig. En da's nooit persoonlijk; je stond gewoon in de weg. Ga altijd maar na: “Wat heeft dat met mij te maken?”
“Wat heeft dat met mij te maken?”
Oorsprong, in 't kort
De oorsprong is geschiedenis. De kerk leerde ons hoe het hoort en wie zich niet aan de maatschappelijke code hield, werd bestraft. Indringende blik, corrigerende woorden, zuinig mondje erbij en klaar.
Luister naar “Het leven was lijden” en je snapt gelijk wat ik bedoel.
Of je nog naar de kerk gaat of niet is niet relevant; de invloed van de kerk is on-mis-ken-baar overal nog aanwezig anno 2015; wie afwijkt wordt bestraft, want... “afwijken mag niet”...
Freud
Op wikipedia.org/wiki/Projectie_(psychologie) lees ik: “Freud ging op zoek naar de wortels van het godsbeeld van de mens. Zijn conclusie was dat godsdienstige mensen in een almachtig wezen geloven als 'een vader' en hem als zodanig vereren. Deze God beschermt hen in hun jeugdige perioden en wanneer ze volwassen worden wordt God door hen als een almachtige god verheven. Tegelijkertijd hebben gelovige mensen een dubbele houding tegenover God. Aan de ene kant verwachten ze namelijk hulp van God. Daarom bidden ze dat hij hun gebeden verhoort. Daar staat tegenover dat religieuze mensen God vrezen. Ze vrezen voor zijn straffen als ze hun driften niet in toom houden, aldus Freud. Godsdienst is volgens Freud een projectie (dat wil zeggen een illusie) van de mens, die zijn volwassen verantwoordelijkheden niet aandurft of aan kan. Hij zegt zelfs dat godsdienst een neurose is die de mens van zichzelf vervreemdt. Hij zegt dat het beter is om je bewust te zijn van je behoeften en verdrongen driften. Zo zou de mens zichzelf moeten accepteren zoals die is, dan steeds te streven naar een levenshouding die hem vreemd is en die hem niet zichzelf laat zijn.” Briljant, niet? Lees gerust verder op Wikipedia over deze prachtige materie en de bloemrijke voorbeelden, ook van positieve projectie en counter-projectie.
Wens
Het is mijn oprechte wens, dat we over honderd jaar terug kijken naar deze tijd met een hoofdschuddend: “Hoe was dat in Godsnaam mogelijk...” Om dat te bereiken, mogen we nu wel beginnen.
Meerleeslink:
In januari schreef ik dit spontaan op facebook.com/664617013647969: Zolang mensen onderling vechten en geen eenheid vormen, is De Staat de lachende derde die ongemoeid door kan gaan met ontwrichten en verstieren i.p.v bestieren en ondersteunen en (bege)leiden.
Dat heeft een naam en heet Verdeel en Heers en is zo oud als de kerk. Leiden wordt lijden, zo. Belijdenis en Boetedoening... allemaal verzinsels. We slaan elkaar de hersens in met zin en ON-zin oftewel emotionele argumentatie, gevoed uit ANGST. Wie dat bij mij doet, spiegel ik - en ik krijg vervolgens een dubbele lading shit over me heen omdat ik dat niet zou mogen doen. De agressor blijft buiten schot zo. En de spiegel moet aan diggelen. Want dat doet pijn. Zie daar jouw meerderheid: een stelletje angstige pijn-lijers die de boel omdraaien en waarheid niet onder ogen durven komen. Zolang dat het geval is, kan ik niet met kennis naar buiten komen want die vliegt lineaal rectaal (ipv linea recta) mijn kant weer op. Oftewel mensen poepen op waarzeggers. Verwerpelijk menselijk gedrag maar wel een aangeleerd kunstje en meer niet. Je bent gedresseerd en wilt dat niet weten. Moet je niet bij mij zijn! - #Boos om het OMDRAAIEN ipv OM-DENKEN wat menzen doen = Meerlees-bonus: Worden waarzeggers getolereerd in een wereld die pot-dicht zit? “Van oudsher kennen we de waarzegster met haar glazen bol. Symbolisch natuurlijk, want het menselijk oog is ook een doorzichtige bol en werkt als instrument van de Ziel, valt me nu in. Sommigen bezoeken nog graag waarzeggers. Anderen zijn waarzegger zonder het te weten. Weer anderen kunnen niet tegen de waarheid. Mijn vraag is nu: worden waarzeggers getolereerd in een wereld die pot-dicht zit?” - Uit: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/06/waarzeggen-wordt-niet-geaccepteerd.html Zo veeg ik mijn eigen stoepje schoon, oftewel “hoe mensen onbewust uitlokken en een ander de agressor noemen”: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/06/schoon-stoepje.html Ten slotte: * De waarheid spreken is een teken van liefde. * Alles bij een ander neerleggen is een vorm van terreur * Continu boos zijn is terreur naar anderen * Liefde is... zorg-vuldig omgaan met onszelf en anderen | Uit: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/05/waarheid-teken-van-liefde.html en op fb.com/576543949121943 Het hart terug in het bedrijf, bolwerk van rationalisatie: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/10/gastlezing-breng-het-hart-terug-in-het-bedrijf.html bron: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/664617013647969
Zich verheven opstellen heeft ‘n functie: de aandacht vestigen op een groot, diep weggestopt probleem, dat op die manier dragelijk is gemaakt. Verdriet en onmacht worden op die manier weggemoffeld voor het oog van de wereld.
Zo’n hautaine, koninklijke houding van “ik ben te goed voor deze wereld” tref ik bij meer mensen dan ik had verwacht. Ik dacht dat het een zeldzaamheid was waar ik toevallig mee getrouwd ben geweest (dat waren tropenjaren kan ik je zeggen) maar velen kunnen er wat van. Tis een Ivoren Toren in Sjieke Verpakking compleet met koninklijk gedrag, neus in de wind, onbereikbaar, onbenaderbaar; doet nergens aan mee maar bekijkt alles van een afstandje. Bekijkt op zijn of haar gemak hoe ergens mee om te gaan en handelt dan pas, indirect. Staat boven de rest en kijkt op iedereen neer.
Gedrag of ziekte
Soms is het slechts “gedrag” en dus relatief gemakkelijk af te leren door herhaaldelijke confrontatie. Bij anderen zit het dieper en is het een manier van leven geworden, zit vast als een “ziekte”, diep geworteld en als deel van het karakter, hand-in-hand gaand met opzichtig toneelspel en parasiteren oftewel bloedzuigen en dus ziekelijk gedrag zonder medicijnen. Een ziektebeeld dat zich kenmerkt in alles omdraaien door wat er in hen leeft bij de ander neer te leggen oftewel projecteren. Zolang het “slechts” gedrag is is het nuttig en noodzakelijk om mensen daarop te wijzen. Zit het dieper dan kun je niets, is elke poging tot rede zinloos - je merkt dat aan antwoorden, men ontwijkt of negeert of gaat nergens op in of stelt geen vragen en moet je wachten tot het spanningsveld te groot is geworden voor deze mensen en ze er zelf wat mee moeten... want iedereen om hen heen spiegelt hen in hun gedrag dus het wordt vanzelf een keer teveel.
Op termijn is niemand immuun voor verbetering
Zo regelt de ziel dat. Op termijn is niemand immuun voor verbetering. Daar hebben we uiteindelijk een heel mensenleven voor. Logisch, want de ziel wil ons gelukkig en gezond zien en hautain afstandelijk gedrag is niet bevorderlijk voor ons welbevinden en dus niet voor onze gezondheid; we doen onszelf dan continu grondig te kort - en willen dat zelfs niet weten. Een vorm van emotionele en mentale automutilatie om de aandacht te trekken voor een enorm probleem: weggestopt verdriet dat er niet mag zijn, want dat hoort niet, jíj draagt jouw problemen wel en zal dat wel eventjes laten zien, met opgeheven hoofd.. Het is een vorm van zelfsabotage die z’n weerga niet kent: niet-penetreerbaar en decennia vol te houden. Maar niet lang meer nu Aquarius gas geeft en ons collectief tot inzicht brengt.
Over ons...
Ik ben niet beter dan een ander. Ik liep ook met een ivoren toren en werd daarop jaren geleden liefdevol geattendeerd zodat ik nu open in het leven kan staan, meer en meer. Ik geef het op mijn beurt liefdevol het estafettestokje door, zodat ook een ander de eigen levenskwaliteit kan verbeteren. En dat begint met in-zicht.
wat helemaal niet gaat als mensen niet willen, 
