Deel 1: Parasitair gedrag: pesten en bloedzuigen
"Ik ben zó boos, ik kan zijn/haar bloed wel drinken!" Wie kent niet deze zegswijze die duidt op een ziedende boosheid? De vraag rijst wat er eerder was; de aanleiding, het voorval of... de boosheid zèlf?
In mijn jonge leven ben ik vaak blootgesteld geweest aan verzengende boosheid van anderen en begreep dat nooit. Wat had ík daarmee te doen? Ik kwam net kijken en kreeg de volle laag. Dat ging er bij mij niet in dus ik bleef zoeken en wijdde mijn leven aan het bestuderen van intermenselijk gedrag.
Zoektocht
De oorsprong van deze naargeestige projectie (een ander mens moedwillig geweld aandoen om er zelf beter van te worden) bleef mij decennia bezighouden en ook tijdens mijn gr-huwelijk kwam ik daar niet uit, maar wel zag ik een terugkerend patroon: als iemand zelf zijn of haar boosheid niet aan wil gaan, moet een ander het bezuren. Zo te zien steken veel v-echtparen in elkaar.
Kortom, wat ik nu deel zijn inzichten van de afgelopen decennia omdat mij dat tot in het oneindige heeft beziggehouden en kan tot dusverre niet anders concluderen dan dat velen hun boosheid niet de baas zijn en dat bij een ander willen neerleggen. Zie daar de "zucht naar de zondebok" en dat leerde mij dat men de eigen lasten niet wenst te dragen. Bij elk ongemak heeft een externe oorzaak het gedaan. Dat komt verduiveld overeen met de kerkelijke formule SBS-Z, oftewel: Schuld, Boete, Straf en Zonde. En dàt vindt zijn oorsprong in dat gevoel onderdrukt, vermoord en verboden is, zodat dergelijke kerkelijke onzin vrij spel kreeg en niet door gezond verstand voortijdig wordt doorzien en geneutraliseerd. In vorige blogs vind je er mijn visie op.
Leeswijzer: In deel 2 van deze blog: "Bezitsdrang uitgediept" ga ik specifiek in op de wil om te bezitten; dat is de categorie waaronder dit valt. Deel 3 kwam een dag later als aanvulling; een inzicht over de "essentie van parasitair gedrag: compenseren." Er kwamen meer aanvullingen bij:
Deel 4: "wie parasiteert mist de vaderlijke omarming" als kernachtige statement om dit fenomeen begrijpelijk te krijgen, aangevuld met Deel 7: "historie van pijn en extreme uitingsvormen", een ingeving die dagen later kwam.
Deel 5: "het grote schimmenspel" kwam als ingeving bij het ontwaken zo bij me op en staat chronologisch er tussen in, aangevuld met Deel 6: "Droom over onze rechtspraak", want rechters zijn eigenlijk priesters, vandaar hun toga.
Bloeddrinken: overtreffende trap van woede
De overtreffende trap van woede is bloed drinken en de vorm is projectie; je straft in feite een ander voor hoe jij je voelt. Knullig gedrag, maar wel gemeen-goed - met de nadruk op gemeen. Want iedereen doet het, dus iedereen doet knullig en dus kinderachtig want er zit geen grootmoedigheid in en ook geen grootzieligheid, alleen kleinzieligheid. Ingekort tot 'zielig gedrag'. Gewoon 'zielig' dus.
Bloeddrinken: psychisch vampirisme
Wat is bloed drinken? In de jaren '80 vond ik er een duidelijk artikel over, getiteld: "Sensitieven, energieën en psychisch vampirisme" van Alexandra Gabrielli en dat legde het wetenschappelijke werk van een psychiater bloot wat mij de ogen deed openen - ik stuur het je graag digitaal toe.
Het gaat over onderzoek van Dr Shafica Karagulla en haar boek "Breakthrough to creativity - your higher sense perception" en daaruit komt het volgende opmerkelijke citaat, dat ik al zovaak aan den lijve heb ondervonden:
"Op een middag kwam Diane bij mij voor een experment. (Diane is een sensitief die niet alleen de conditie van het fysieke lichaam in het energieveld kon waarnemen, maar ook zag zij een emotioneel of gevoelsveld). Ik kreeg bezoek van een patiente die ik vroeger behandeld had en die erop had gestaan mij te zien. Zij was een buitengewoon zelfzuchtige vrouw die eigenlijk helemaal niet zo ziek was. Ze wilde altijd de volle aandacht van iedereen in haar omgeving. Ik ben nogal ongeduldig met mensen die alle aandacht voor zich opeisen en die in werkelijkheid niet ziek zijn. Tenslotte loodste ik de patiente naar de deur, op een vriendelijke en professionele manier. Ik deed alsof ik in een goed humeur was. Daar ik wist dat Diane het emotionele veld kon waarnemen, vroeg ik haar wat ze vond van mijn huidige emotionele toestand. Ze antwoordde met haar karikteristieke directheid: 'Je bent uitgeput en geïrriteerd. De patiente ergerde je heel erg.' Diane vertelde dat ze 'rode stippen zag over mijn gehele emotionele veld, net alsof ik de mazelen had'. Ik moet toegeven dat Diane gelijk had. Ik concludeerde dat het moeilijk was iets voor haar te verbergen."
nb: het hele artikel is hier te vinden: (link volgt als ik het vinden kan - of stuur mij een bericht)
Het herkennen bleef lastig dus kun je zulke theorie pas in de praktijk brengen wanneer je ermee geconfronteerd wordt en dat gebeurt mij zó regelmatig dat het opvallend is.
Zulk zuigend gedrag valt in de categorie 'Bezitsdrang' en houdt in dat iemand geen bezit heeft van zichzelf en 'hèt' dus buiten zichzelf zoekt; levensgeluk bijvoorbeeld (in deel 2 hieronder ga ik er nader op in). Dat geldt voor de meesten van ons eigenlijk en is de definitie van koopkracht: "Ik heb geen bezit van mijzelf maar kan het kopen."
Afreageren van intense boosheid
Helaas blijft het daar niet bij want zuigen of 'levensenergie stelen' van anderen is de meest gebezigde variant waar geen enkele sigaret, chocola, alcohol, drugs of aankoop aan te pas komt om de zinnen te verzetten; zoals pesten niet onschuldig is, is bloedzuigen dat ook niet. Het is de eigen onvrede bekoelen op een ander. Afreageren van intense boosheid dus, zodat het niet uitmaakt wie je daarvoor pakt, als het maar een gewillig slacht-offer is.
Éigenlijk toont dat, hoe we zelf niets mochten en dus ook een ander geen levensplezier gunnen. Pesten is dat in het klein, omdat we dat al doen van jongs af aan, maar is geen klein ding. Het is zuivere bloeddorst en getuigt van parasitair gedrag.
Oplossing of antwoord: "Val mij niet lastig met jouw boosheid"
Dé oplossing ervoor heb ik niet; niet zolang mensen zulk gedrag nog laten zien.
Antwoorden heb ik wel: ik doe niet mee met het 'spelletje' maar benoem -inmiddels loepzuiver- welke intentie ik van iemand opmerk en stel eenvoudig:
"Val mij niet lastig met jouw boosheid."
Ergens een probleem van maken
Mensen maken vaak een (groot) probleem van een (klein) probleem en laten zo hun boosheid voelen aan een ander met als doel die ander de LASTen te laten dragen.
Door het benoemen van de boosheid èn het doel -beLASTen van de ander- ontzenuw je gelijk de kern. De ander valt je LASTig en door het te benoemen herstel je dat.
Hartstochtelijke zuigers zijn echter creatief en breng je zo niet op andere gedachten, helaas. Door echter een 'nou èn'-houding aan te wenden, kun je buiten schot blijven en jezelf in veiligheid brengen; meer daarover in de blog 'eigenwaarde'. Het vraagt overigens een periode van zeven jaar afleren om dat continu 'vanzelf' te doen.
Oorsprong
Onderschat de oorsprong van deze ellende niet. Wanneer kerk en staat, en zo de macht achter de macht, dergelijk zuigend gedrag in de loop der eeuwen aan haar bevolking oplegt, ontkomt niemand eraan en bezigt ieder het zelf óók. Kinderen klein houden en niet de ruimte èn hun eigen plaats gunnen garandeert het continueren ervan via de volgende generaties en dat is een gruwelijke zaak.
Lees de blog De wonderlijke energie van kinderen, en je begrijpt wat ik bedoel.++
Bron: facebook.com/82987813712185 van 3 februari 2016, 13:03
Meerleeslinks bij deel 1:
Eigenwaarde: Hoe hou ik mijn Eigen-Waarde – juist in een ontmoeting? | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/03/eigenwaarde.html
De Wonderlijke Energie Van Kinderen | (en wat school met ze doet) - dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html
De vlieger en de zwever over vinden als resultaat van zoeken: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-vlieger-en-de-zwever.html
"Eenmaal in de oase was er overvloed. Waar je ook keek, alles bloeide en droeg vrucht. De oude man vroeg aan de Vlieger waar hij vandaan kwam, het was hem aan te zien dat hij een lange reis achter de rug had."Ik kom van ver, een reis van jaren" en beet in de rijpe vrucht die hij van de oude man kreeg aangereikt. Deze keek vervolgens naar de Zwever en die zei:"Ik weet het niet. Soms denk ik het te weten, maar dat is te vluchtig", waarop de Vlieger glimlachte van herkenning.
"Vertel mij, Zwever, hoe je hier gekomen bent?" vroeg de Vlieger.-"Ik ga waar de wind mij voert. Ik fladder en ben telkens benieuwd waar zij me nu weer heen brengt."De oude man en de Vlieger luisterden aandachtig en knikten, terwijl de Zwever vervolgde:-"Ik blijf altijd maar even, vluchtig, voel me vaak ongemakkelijk om lang te blijven. Ik kom eigenlijk net aangewaaid." Hij wendde zich tot de man met de sterk uitziende vleugels en vroeg:-"En jij dan, Vlieger?"
De Vlieger keek naar de vrucht in zijn hand, als was het bezinning, veegde aandachtig zijn mond en haalde diep adem alvorens te antwoorden:
"Ik ga recht waar ik heen wil. Ik neem geen omwegen. Ik geniet van de wind en ook al blaast zij me af en toe opzij, dan ervaar ik dat als een streling die ik met een glimlach begroet. Ik kom altijd waar ik zijn moet. Dat wil niet zeggen dat ik altijd weet waar ik uitkomt. Ik volg mijn hart en die dirigeert mij en leidt me naar plaatsen en mensen die ik te ontmoeten heb" en keek daarbij de oude man diep aan, die zijn blik beantwoordde."
Invloed van de kerk
"Zondagse preek over onderhuids laten voelen ipv saamhorigheid kweken": dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2015/08/zondagse-preek.html
Verraad, overtreffende trap van discriminatie en tegenovergestelde van saamhorigheid: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2015/12/kerstgedachte-tijdens-winterzonnewende.html
Wat is de reden dat mensen achter alles een aanval zien en alles als een probleem zien? facebook.com/828944033881932
Bezitsdrang uitgediept: facebook.com/829064537203215
Auw-ders en hoe hun boosheid landt bij kids | facebook.com/819072904869045
Eerdere blogs over dit onderwerp:
“Parasieten herkennen - bloedzuigers en ander modern vampirisme” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/06/parasieten-herkennen.html
“Verbale agressie hoef je nooit te tolereren | tips om met parasitair gedrag om te gaan” | dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/09/verbale-agressie-nooit-tolereren.html
--
Deel 2: Bezitsdrang uitgediept
Hoe zit dat nou eigenlijk met bezitsdrang? Drie situaties.
Ik stapte ooit een Ekoplaza binnen samen met een meer dan toffe metgezellige dame, die mij spontaan lekkernijen cadeau wilde doen en achterin de winkel merkte een jonge medewerkster ons op terwijl mijn gezelschap mij liefkozend over mijn borst streek, omdat we na een workshop en jaren van aanvaringen tot inzicht en waardering zijn gekomen en zij louter een gebaar van de meest pure liefde en waardering maakte... en de winkelmedewerkster wendde zich af en toonde gelijk dat ze dat niet leuk vond; ze liet daarbij dus ogenblikkelijk bezitsdrang voelen - kennelijk ben ik haar eigendom. Zonder het te weten overigens.
Ik ontmoette een jaar geleden iemand met wie ik kort enkele waardevolle maanden optrok en ik voel dat ze nu nog steeds elke dag over mijn schouder meekijkt bij alles wat ik doe; alsof ik bezit van haar ben en niemand anders er met mij vandoor mag gaan terwijl we sinds negen maanden geen enkel contact meer hebben en ik toch bij elk bezoek voel alsof zij over een heg staat te kijken om me in de gaten te houden en daarna als een Bridget Jones aanklopt met klimop in dr haar en vegen over dr gezicht.
Het mooiste komt nog. Toen ik 23 was en mijn eerste echte vriendinnetje leerde kennen (tot die tijd kwam het niet verder dan zoenen), voelde het tijdens het vrijen telkens alsof mijn moeder meekeek en ik niet alleen haar goedkeuring nodig had, maar ook aan haar verantwoording verschuldigd was voor alles wat ik met dat meisje deed. Mams belde zelfs toen ik maar niet thuis kwam. Hoe gestoord is dàt?
Nu ik spiertesten beheers (zo krijg je de ziel-dialoog op gang) kan ik nagaan of zulke 'ideeën' wel kloppen. En wat blijkt? Ik zit er nooit naast. Voelen is weten en de pendel of spiertest brengt de bevestiging als dubbelcheck. Dus kennelijk hebben mijn moeder en àl die andere meiden in deze westerse wereld een ongezonde portie bezitsdrang aan boord die er niet om liegt. Over inbreuk op privacy gesproken.
Bezitsdrang is eenvoudig te verklaren: wie geen bezit heeft van zichzelf, zoekt het daarbuiten. Dus spullen kopen of stelen van anderen. Partners zijn favoriet.
Als ik terugkijk naar de keren dat ik nachtelijk gezelschap naast mij zag, heb ik het gevoel erna geclaimd te zijn; alsof iemand haar vlaggetje op mijn schouder heeft gezet met de tekst "hij is nu van MIJ" of "bezet" op m'n voorhoofd.
Ik begrijp ineens waarom velen na een nachtelijke vrijpartij er tussen uit knijpen om zo'n hachelijke vertoning de volgende ochtend mis te lopen: je loopt gevaar ingelijfd te worden en als je pech hebt krijg je gelijk gedicteerd hoe jij je verder dient te gedragen om mevrouw te plezieren.
Wat mij opvalt: er zit geen vrijheid in maar dwang en agressie. Bezit maakt niet vrij en een ander willen bezitten getuigt van ziek en ongezond gedrag.
Gek genoeg kan ik het niemand niet kwalijk nemen - en die meiden al helemaal niet (het vrouwelijke is verboden en de vrouw onderdrukt, dus wat wil je). Ze weten niet beter. Ze zijn, net als al die jongens hier in dit wilde westen, opgegroeid zonder enige eigenwaarde, zelfvertrouwen en dus zonder bezit van zichzelf. Dan móet je wat. En dat komt op een vreselijke manier tevoorschijn.
Niemand ontkomt eraan; iedereen kent dit gedrag, ook zij die zeggen dat niet te hebben worden verrast door een familielid dat geen kus wil omdat het niet goed voelt en daarom afhoudt.
Bezitsdrang is één van de duidelijkste tekenen dat mensen kleingehouden worden en dus onderworpen zijn - als heel volk, zelfs. Er zit geen vrijheid in.
Om vrij te zijn is het nodig weer bezit van onszelf te leren krijgen en zo "jouw eigen partner" te worden.
Parasitair gedrag is om terug te pakken wat ons is aangedaan. Ooit. Het gebeurt stiekem en is een teken van binnenvetters die zich nooit hebben mogen uitspreken van hun eigen leefomgeving.
In stiekem gedrag zit geen openheid, geen waarheid, geen zuiverheid maar getuigt van leugenachtig gedrag - het verstoppen van de drijfveren en intenties - en van bezitsdrang.
"Don't get mad, get even" - zei mijn exgenote vaak en zij parasiteert enorm: ze pakt een willekeurig iemand terug voor wat haar is aangedaan, ooit. De zucht naar de zondebok.
Ons dochtertje toonde mij, dat ze dat zelf ook terugpakt. Tijdens een fietstocht liet ze dat voelen. Ik stopte om het met haar te bespreken zodat ze er overheen kan groeien omdat het indirect, laf en onecht is: het is via de achterdeur en ik leer mijn kinderen de voordeur gebruiken - het uitspreken van gevoel. Dat, wat verboden is in deze samenleving.
Bron: facebook.com/830330777076591 4 februari 2016, 12:30 |
--
Deel 4: wie parasiteert mist de vaderlijke omarming
Zij die parasiteren missen steun; een mannelijke kwaliteit. Ze missen de vaderlijke omarming in hun leven, en dus tijdens opgroeien.
Aangezien iedereen hiermee kampt zijn we de rest van ons leven bezig dit te zoeken, corrigeren of...te compenseren. Door bij een ander te halen.
bron: facebook.com/830713477038321, inzicht van 5 februari 2015, 9:24 |
--
Deel 5: het grote schimmenspel
In het grote schimmenspel van duwen en trekken gebruiken we alle trucs die we in huis hebben om energie te kunnen pikken van een ander, om ons op dat moment een stukje beter te kunnen voelen.
Wat begint met bewondering voor de energie of uitstraling van een ander, slaat vroeg of laat ongemerkt en onvermijdelijk om in "een gelegenheid tot woede etaleren", uitbuiten en de ander opzadelen met onze ellende.
Bij mijn huwelijk wist ik dat dit omslagpunt niet lang op zich zou laten wachten na onze trouwdag, om van pais en vree om te slaan naar tumultueus en naargeestig vaarwater - het was alsof er een tijdschakelaar was gaan lopen - en ook mijn meer dan toffe buurman was in het begin spontaan genegen om me met allerhande klusjes te helpen tot hij bij het "break even" punt was gekomen, dat hij kennelijk besloot genoeg voor mij te hebben gedaan en het tijd achtte om ruimte te maken voor zijn boosheid, en zo die genereus bij mij te stallen, kennelijk bij gebrek aan kennis of mogelijkheid om dat zelf te dragen. De opgebouwde goodwill werd geoogst.
Iedereen doet het of is er toe in staat. De lokale ondernemer die mijn overhemden tailleerde voor een veel te hoog bedrag -hij kwam hoger uit dan hij vooraf had aangekondigd- vroeg mij nog eens langs te komen om te praten en deed vervolgens niets anders dan zuigen; via onnozele vragen legde hij een intrige om me heen als een ketting zodat ik niet weg kon komen en zette met zijn broeierige ogen spreekwoordelijk zijn tanden in mij. Door ogenblikkelijk te benoemen wat je merkt, kun je die 'bezwering' soms verbreken, vooral als die ander zelf al vindt dat het contract niet deugt. Maar als hij of zij genoeg voor je heeft gedaan, en dus een solide contract opgebouwd heeft met je, kan de ander de stellige overtuiging hebben dat er nu gezogen en geplunderd mag worden en dien je te rennen voor je leven.
Daar hoeft het geen ondernemer van pensioengerechtigde leeftijd voor te zijn. Een jong meisje van negen stond onherkenbaar ineens voor mijn neus in een winkel om alle aandacht op te eisen en bij mij de lichten uit te doen gaan. Daar is niets schattigs aan. Vanwege haar stemming herkende ik haar of haar intentie niet direct. Het is plunderen en iedereen kan het; velen doen het.
In mijn dagboek schreef ik over de ontmoeting van gisteravond met iemand die een nekhernia had opgelopen:
"Interessant wat er gebeurde. In eerste instantie kreeg ik geen gelijk toen ik inzag wat de reden was van die nekklacht en legde ze mijn opmerking omstandig en opvallend naargeestig terzijde. Er volgden meer momenten die ik als aanval voelde. Niet als aanval op mij specifiek maar op mijn energie.Toen ze meeliep naar de deur had ze mij geïsoleerd voor zichzelf en speelde een opvallend spel van trekken en duwen waarbij ze negatieve opmerkingen over geluiden van mijn gewrichten maakte; alles werd gebruikt om mij en mijn positie te verzwakken. Het was een regelrechte aanval.
Uit pure nieuwsgierigheid liet ik het toe maar het was voelbaar niet OK wat ze deed; het zuigen was begonnen. Gastvrijheid, een bordje eten (of ik nu gegeten had of niet maakte niet uit, ik kreeg en moest dankbaar zijn), een door mij geweigerd kopje thee wat mij al opvallend genoeg niet in dank werd afgenomen, het was allemaal in ruil zodat ik kennelijk geplunderd mocht worden... gewoon, omdat ik er was. Daar hoefde geen contract voor afgesloten te worden, er hoefde niets voor uitgesproken te worden. Plunderen stond kennelijk op mijn voorhoofd toen ik binnenkwam en plunderen gebeurde dan ook - bij vertrek helemaal. Het vriendelijke gezicht dat ik kende van een vorige ontmoeting had intussen plaatsgemaakt voor een heel andere blik; ik keek in een boosaardig en dwingend gezicht dat mij geen enkele ruimte gunde dan te voorzien in wat mijn gastvrouw van mij eiste: "Draag mij shit" dus ik was een acute bron van afleiding voor haar en een potentiële afhankelijkheid of verSLAAFing."
Hier zit geen liefde in. Het komt over als het besluipen en omsingelen van een prooi met woorden en intenties, en de prooi het gevoel geven dat hij geen ontkomen heeft, dan na toestemming en uitgeleide door de vampier zelf, als het leegzuigen succesvol en genoeg is geweest - want dat bepaalt de vampier zelf wel en niet ik.
Het omsingelen lijkt een onuitgesproken en onbespreekbaar contract en eigenlijk is het morele chantage om iemand te laten doen wat die ander wil. Je doet mee uit goed fatsoen, uit vrije wil of uit dwang.
Keuze heb je niet. Dwang dus. En eigenlijk is dat verkrachting want het is geweld zonder toestemming; die wordt niet gevraagd noch gegeven.
Waarheden worden naargeestig als onwaar overtroefd en vernietigd. Mijn ingeving was niet waar want het kwam niet uit. Kort gezegd had ik nooit gelijk, en werd een serie van onderwerpende intenties op mij afgevuurd, voorwaarde om te kunnen plunderen. En zo geschiedde. En ik stond erbij, keek ernaar en zag alles gebeuren.++
Bron: fb.com/831157400327262, 6 februari 2016, 7:13
Toffe reactie aldaar: "dit is alles wat ik nooit kan benoemen. dankje daarvoor!" (Hélène Vinck )
--
Deel 6: Droom over onze rechtspraak
Wakker met een Droom: parasiteren is wat als priesters verklede magistraten legaal doen. Ze sluiten contract met je door je JA te laten zeggen op jouw naam en verwisselen voor je het weet van rol met je zodat ze ongehinderd en ongegeneerd een greep in jouw kas kunnen doen en jou kunnen uitkleden tot het bot, de eigen advocaat inclusief. Dat gebeurt volstrekt willekeurig en jij, burger, hebt er geen vat op. Dat is inherent aan het systeem en dient dus vermeden, ontlopen, of geridiculiseerd en exposed te worden, omdat het systeem van rechtspraak niet te vertrouwen is wanneer de fundering mist: de intentie om waarheid te laten spreken en recht te laten zegevieren.
Iedereen voelt aan dat het daar allang niet meer om gaat, om waarheid en recht-spreken. Ik wel. Wie dat niet onderschrijft etaleert eigenbelang om met mij een discussie te starten, touwtrekken dus, teneinde precies hetzelfde spelletje te kunnen spelen...
bron: facebook.com/831162256993443, 6 februari 2016, 7:31 |
Meerleeslink: "Agent, ik moet u corrigeren" - wat te doen als een uitvoerende de rol van begunstigde op zich neemt | facebook.com/808656059244063
--
Deel 7: historie van pijn en extreme uitingsvormen
Stel, dat jij jouw vader nooit kon bereiken.
Dan woonde je in een emotionele woestenij die verdrietig maakt en je onmachtig doet voelen om het te kunnen veranderen, wat je ook probeerde, omdat hij opgegeven had om ooit nog gelukkig te worden.
Verdriet en onmacht kunnen ontwikkelen tot boosheid en ernstige uitingsvormen aannemen, van sabotage tot plunderen aan toe.
Onzichtbaar plunderen bestaat ook en dat heet zuigen, parasiteren of bloed drinken. Zie daar vampiergedrag verklaard.
Het is niet ondenkbaar dat je iemand in jouw omgeving kent die zich bedient van zulke zuigend gedrag. De oorzaak zou dus te traceren kunnen zijn in het gemis van wat we noemen "de vaderlijke omarming".
Oplossen ervan is niet erg gemakkelijk maar vraagt neutrale confrontatie met feiten, doorzettingsvermogen, begrip, tolerantie en heel veel liefde.
Bovendien kun je het nooit voor de ander doen maar altijd alléén voor jezelf; als de ziel je ingevingen geeft kom je er gelijk mee, anders niet, want zodra je ingevingen krijgt is de ander er klaar voor en eerder niet.
Het doel van herhaalde confrontatie is trouwens, dat de ander het verdriet dragelijk leert krijgen, zodat het een neutrale herinnering wordt zonder pijn - zodat die emotionele pijn zich niet telkens manifesteert bij iedere gelegenheid en ons continu 'kinderachtig' doet gedragen.
Mijn exgenote, kleine zusje en een dierbare maken zich schuldig aan zulk gedrag en ik zie wel hoe het loopt wanneer ik ingevingen met ze deel. Ik heb ze al losgeweekt uit hun ziekelijke verschansing en hun ivoren toren gaat er op termijn ook aan - het vraagt tijd en dat kan alleen met liefde.
Zo neem ik mijn verantwoording. Wat de ander ermee doet is mijn zaak niet.
"Je kunt een ander niet veranderen" is een grove misvatting. Iedereen coacht zichzelf dus dienen we uit te spreken wat we van een ander merken of opvangen en daarin leren vertrouwen dat dat altijd goed of raak is en nooit ongevraagd.
Kerk en staat en school hebben ons bij het gevoel weggejaagd en leerden ons in één beweging gelijk ook, dat je een ander niet kunt veranderen en dat je nooit ongevraagd advies mag geven.
Dikke vette larie natuurlijk; ieder mens is hier om te leren en kan wel degelijk veranderen - en vooral met jouw hulp oftewel door een ander te confronteren, mild en neutraal. Vanuit het hart is het altijd liefdevol.
bron: facebook.com/832461390196863 8 februari 2016, 19:08 |
Naschrift: intense triestheid
Ik zit nu de begrafenis-cd terug te luisteren (die ik voor mijn vaders begrafenis had samengesteld op basis van zijn wensen, en gefikt voor mijn zus, aangevuld met een paar toepasselijke stukken die zo in mij opkwamen) en bij het tweede of derde stuk besef ik opeens dat al deze muziek intense triestheid uitstraalt; het toont het immense verdriet waar mijn vader nooit over heeft kunnen praten waar die hij zo wel laat voelen. Het was zijn eigen wish-list bij zijn eigen kist.
De boodschap is aangekomen hoor, ouwe.
De muziek stopt, vier nummers dikke ellende aangehoord ;)
En nu begint: 'People' van Barbra Streisand' - en ik bedenk:
"People... who need people... are (not the luckiest, but) the loneliest people... in the world"
Een half jaar voordat hij in coma het ziekenhuis binnengedragen werd, ging ik spontaan zijn favoriete songs op 't keyboard spelen, zoals Biscaya. Ik voelde zijn verdriet, zijn opgeven en zijn naderende dood. Een maand voor zijn overlijden zat ik rechtop in bed, furieus, en spamde hem vol met sms'jes en emails om hem in zijn levenslust aan te spreken. Het mocht niet baten. Hij had opgegeven.
De laatste maanden heb ik blij en zelfs trots kunnen terugdenken aan mijn vader die weliswaar nooit mijn vader is geweest en waarop ik dus meer dan terecht furieus op ben geweest, maar ik kon hem nu zien als de oprecht leuke man die hij óók was - hij was alleen niet stabiel en sloeg mij dagelijks met zijn shit om de oren en dat no kan. Dàt... hebben jij en ik te transformeren. Op deze pagina merk je hoe dat eruit ziet. Aan jou de keus om mee te doen aan jouw eigen leven... Of niet.
De cd die ik had gemaakt speelt nu "A swingin' safari"... muziek die mijn vader mij vroeger liet horen en die ik nu zelf graag speel en aan mijn kids voorspeel, live - en dan staat de tent op z'n kop.
Dàt... is levenslust ++
bron: facebook.com/832461390196863, 8 februari 2016, 19:08 |
Einde van deze blog in zeven delen. Vergeet niet de pdf met het onderzoek van de psychiater getiteld "Sensitieven, energieën en psychisch vampirisme" bij mij op te vragen via hetlichaamliegtnooit at gmail.
Tot slot... hoe dan wel?? Plaatje...
Meerleeslink
Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox
