4 mei, dodenherdenking, inzichten over de toestand, na het zien van puberale reacties en onderling gesteggel aan de zijlijn
Na de live-uitzending van Viruswaarheid van vanavond (4 mei, direct na dodenherdenking, https://www.facebook.com/watch/live/?v=1097092640776224) over nieuwe wetsvoorstellen om gaten en hiaten te dichten in een volstrekt poreuze en malafide wetgeving, kwam ik tot enkele pijnlijke inzichten.
Inleiding
Maar eerst de inleiding. Ik hoorde de speech van Willem Engel, die hij aan het begin had gegeven en ik achteraf hoorde, en ik was tijdens de live uitzending getuige van honderden opmerkingen van
tientallen
kindertjes die ver voorbij kinderbedtijd elkaar aan het bestoken waren met chagrijn, laster en on-zin. Met chagrijn, laster en on-zin. Niet-opbouwend, kinderachtig gewauwel. Gedoe van verveelde pubers. Niet één vraag. Op één vragensteller na die het voor elkaar kreeg een retorische vraag te stellen om te zeuren, te zaniken en te zuigen, als schreeuw om aandacht, als eenzame ziel in de nacht, als ultieme poging om gehoord te kunnen worden en onherroepelijk en onvermijdelijk te parasiteren op anderen met ter plekke verzonnen en uitgekauwde onzin. Zo oud (auw-t) als de weg naar Rome. En oh, ik kreeg hoogstpersoonlijk van twee van zulke kwaaien een mentale kras over mijn gelaat, verpakt
als felle correctie. Vol haat en pure nijd. Omdat ik boven het maaiveld uitstak en mij liet zien, kennelijk.
Foutje. Dit was de eerste keer dat ik een live-uitzending van viruswaarheid had bijgewoond en ik had gelijk alweer spijt. Het rustig naderhand bekijken is een beter idee waarbij ik ook nog terug kan als ik een uitspraak nog een keer wil horen.
Drie inzichten
Dan nu mijn eerste inzicht:
"de tweede wereldoorlog is niet genoeg geweest voor een wereldvolk om in te zien hoe samenleven moet."
Mijn inzicht vulde aan met: "De babyboomers die het land - in ieder geval volgens eigen zeggen - hebben opgebouwd, werden uiteindelijk volgevreten nietsnutten met een verderfelijke natuur en bijpassend destructief gedrag. Die generatie en de gretig patat-etende generaties erna weten niet hoe ze het samen gezellig moeten maken (ze kunnen de slingers niet vinden zeg maar) en dat is hen ook niet geleerd. Sterker nog, het is hen AFgeleerd."
Ze weten het niet meer want ze zijn van hun natuur weggejaagd omdat het gevoel niet mee mocht doen. En als ik schrijf "ze" of "hen" dan bedoel ik natuurlijk: wij en ons.
Ze weten het niet meer want ze zijn van hun natuur weggejaagd omdat het gevoel niet mee mocht doen. En als ik schrijf "ze" of "hen" dan bedoel ik natuurlijk: wij en ons.
Nog een derde inzicht diende zich aan: "Daarvan herstellen lijkt haast onmogelijk maar in de loop van generaties, zal men in staat raken om dat ten goede te keren en wel gezond verstand aan de dag te leggen."
Ga maar na. Gezond verstand, dat nu reeds bij enkelen voorhanden is (de pioniers, de wappies, de geboren leiders van nature) maar wat nog niet ten volle uitgedragen kan worden, omdat ieder mensenkind jarenlange tirannie vanuit de eigen leefomgeving heeft moeten verduren en nu met de schade daarvan zit. Mentale schade. Ander woord voor oud zeer. Emotionele shit. We slaan elkaar mentaal de hersens ermee in, reageren ons af - volksvermaak nummer één - en leven ons op elkaar uit.
Ga maar na. Gezond verstand, dat nu reeds bij enkelen voorhanden is (de pioniers, de wappies, de geboren leiders van nature) maar wat nog niet ten volle uitgedragen kan worden, omdat ieder mensenkind jarenlange tirannie vanuit de eigen leefomgeving heeft moeten verduren en nu met de schade daarvan zit. Mentale schade. Ander woord voor oud zeer. Emotionele shit. We slaan elkaar mentaal de hersens ermee in, reageren ons af - volksvermaak nummer één - en leven ons op elkaar uit.
-
Brug naar de uitspraken in de live-uitzending van Viruswaarheid
Dus (terug naar) de uitspraak van Willem Engel aan het eind van de sessie, "we moeten demonstreren" is wel leuk, lief en aardig, echter, hoe gemeend en goed het ook bedoeld is, gaat dat "de massa" niet mobiliseren, die nog op z'n gat zit op de bank voor de televisie en het allemaal wel "gescheten" vindt. Die laat alles gelaten aan zich voorbij gaan en vindt dat ieder ander dat voor hem moet bepalen. De desbetreffende autoriteit die alles bepaalt in zijn leven. De gemiddelde wereldburger stelt zich op als een kasplantje dat af en toe water moet hebben. Brood en spelen, dus. Heel dociel, heel gewillig, heel geconformeerd en geïndoctrineerd door school en de rest van z'n leefomgeving, en door de straf die daar zoal uitgedeeld wordt èn die wij dagelijks elkaar opnieuw aandoen, om ons te helpen herinneren dat we Verboden Vrucht zijn van een Verboden Samenleving en kennelijk maar niet gelukkig mogen zijn oftewel niet mogen pronken met onze talenten, als veren aan een pauw; we mogen er dus niet zijn.Ademhalen en verder "je bek houden". Zo was het thuis en demissionair premier MR hoorden wij dat letterlijk na-papagaaien; en dat zit in de categorie "doe nu maar wat ik zeg". Zo wordt er met ons omgegaan en dat laten wij toe. Sterker nog, we geven het door. Niet de vrijheid geven we door (de kreet van de afgelopen jaren om vrijheid niet vanzelfsprekend te vinden), niet de vrijheid om onszelf te mogen zijn geven wij door, maar de gebrekkige normen en waarden met regels die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. Die geven we door.
"...niet de vrijheid om onszelf te mogen zijn geven wij door, maar de gebrekkige normen en waarden met regels die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. Die geven we door."
Veranderen gaat wel maar traag
Dus ja, er gaat uiteindelijk vast wel wat veranderen maarrr dat gaat heel, heel erg traag. Ik ga dat niet meer meemaken. Niet in dit tempo.
Mijn mentor stelde tien jaar geleden overigens, dat alles nu razendsnel gaat en dat inzichten en "methoden" nu geen vijf jaar meer standhouden terwijl je er vroeger een eeuw mee kon doen.
Echter, boven elke methode verheven staat steeds de dialoog, de zieldialoog, het oprechte contact, de warm-hartelijke verbinding, recht tegenover de menselijke pijn die ieder mens knecht en klein houdt.
Dus ja, tuurlijk zit er verandering aan te komen maar pas in de loop der eeuwen, niet veel eerder, schat ik zo in. Omdat de huidige generatie niet sneller kan dan dit, zo te zien. Huidige generaties willen en kunnen niet meedoen. Die zitten vast in hun eigen traject, inclusief alle zelfsabotage, zelfdestructie en zelfhaat, en ieder heeft dat eigen traject te doorlopen in zijn eigen tempo.
Dus ik schrijf en zo blijf ik en verder zal het wel. Ik ben een stofje in de wind. Een bergje atomen. Een lauwwarme zak met kluiven en mijn bijdrage is gelimiteerd. Maar niet gelimiteerd tot niets. Ik kan mezelf vermaken. Ik kan plezier maken dus dat is kennelijk mijn doel hier op aarde. En wie het ziet kan erdoor besmet raken. Of kan "de tering in krijgen" en met een bijl achter mij aankomen om mij te slopen. Zoals nu voornamelijk nog gebeurt. Uit onvrede en omdat men een ander niet kan gunnen wat hen nooit gegund was, uit het briljante Verdeel en Heers-concept dat diep geïmplementeerd is in ieders onderbewuste. Missie geslaagd, lijkt mij.
Maar toch, het ten positieve besmetten van elkaar is wat we te doen hebben. Constateer ik hardop. Kennelijk moet dat zo, anders zou het niet gebeuren.
Er is niets aan de hand
De mooiigheid dat er niets aan de hand is als we beseffen dat wij zelf de problemen maken die we (kennelijk!) nodig hebben om van te leren en doorheen te groeien.
De mooiigheid dat er niets aan de hand is.
De mooiigheid dat er niets aan de hand is.
Er is niets aan de hand.
"Wees in geen ding bezorgd", schreef mijn opa. In een klein religieus boekje dat hij mij naliet staan zijn woorden bewaard, in het mooiste handschrift dat ik ooit gezien heb. Pas na mijn veertigste ging ik gaandeweg beseffen wat hij bedoelde, door terug te kijken op een leven met heel, heel veel hobbels, en heel veel lessen. Want sommigen krijgen meer te verduren dan anderen, maar nemen die hobbels als vanzelf, omdat ze beter zijn uitgerust dan anderen; "het zijn de sterke schouders die de lasten kunnen dragen."
Dus wat rest ons? "Voorbereiden in kalmte en rust." Klaar te zijn door uit te rusten. Hoe rust je uit? Door je in te spannen zodat je (uiteindelijk) kunt ontspannen, wat nu niet "mag". Hoe? Door te zoeken. En door van zoeken, vinden te maken. En van denken, weten. Hoe? Dat is voor ieder om zelf uit te vinden. Ik kan je hooguit vertellen hoe ik het gedaan heb. Dan zul je mij eerst die vraag moeten stellen...
liefs,
rj
4 mei 2021, 22:12
link om te delen: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/05/inzicht-dodenherdenking-onderling-gesteggel.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten