Als ik iets bespreekbaar wil maken word ik uitgemaakt voor een breed scala aan irrelevante verwensingen, van racist tot vrouwenhater, en men verwijt zo de ander wat men zelf doet, zonder ooit verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen gedrag en vooral de eigen intentie daarbij.
-
Daar merk ik bitter weinig van, nog. Eerder het omgekeerde.
Iedere vrouw leeft zich uit op alles wat Man is, nog moet worden of het nooit is geweest. Stiekem sporen zij 'hun' man aan om zwak gedrag te vertonen en daartoe hebben de moeders al de bodem gelegd. Vriendinnen en echtgenoten maken de klus af en de basis voor de bierbuik is gelegd. Wanstaltigheid is mijns inziens vooral te wijten aan hoe wreed we met elkaar omgaan. Waarom zouden we anders dergelijke afleiding zoeken waarbij we onszelf tekort doen of zelfs verminken?
Vier buurmeisjes hoorde ik in 2011 zeggen, dat 'hun man' (oftewel vriendje) niet langer interessant is zodra hij zich gewonnen geeft oftewel zich laat onderwerpen. Klinkt leuk en aardig maar zulke 'dames' vergeten dat die kerels laten zien wat die meiden zelf beogen. Ze doen dus mee en houden die meiden eigenlijk de spiegel voor. Nogal tegenstrijdig en zelfs sadistisch dus, om het zo te stellen.
"Ga je niet verdedigen" beet mijn ex mij toe als zij mij weer eens een bak onzin op de mouw spelde en daar zit nog wat in ook, hoe tegenstrijdig het op dat moment ook overkwam; wie niet meegaat in het drama van de ander doet het precies goed. Er is immers geen afspraak over gemaakt om zo wreed te (laten aan)doen dus waarom zou jij je aantrekken wat die ander zich in dr bol haalt?
Echter... leuk is het niet en bespreekbaar maken is er al helemaal niet bij. Dat mag kennelijk niet. De vrouw (of man) die zo doet ontwijkt alles en is oppermachtig of doet zich zo voor en probeert elke kerel achter haar kont aan te krijgen, letterlijk en figuurlijk, door te laten voelen hoe hij zich moet gedragen. Daarmee worden wij met z'n allen gedegradeerd tot kop van Jut mèt afstandbediening.
Tegenstrijdig genoeg zegt men zelden wat men wil. Je hoort vooral wat men níet wil. Met harde hand dicteert men jou wat de regels zijn, die vaak ter plekke verzonnen worden. Men levert strijd om de strijd zelf en toont zo hoe verdeel en heers in elkaar zit.
Wat de uiteindelijke wens ook moge zijn... je hoort 'm niet. Dan kan de drijfveer slechts zijn, dat men afleiding zoekt via verleiding en misleiding.
De kunst is om samen plezier te maken. Oprecht samen zijn, lekker eten en belevingen delen, onvoorwaardelijke liefde tonen - dus zonder er iets voor terug te verwachten - en een wereldtijd hebben. Samen.
Ieder hunkert ernaar. Maar niemand krijgt het voor elkaar. Het komt niet diep genoeg en zodra de kans zich voordoet valt men elkaar meedogenloos aan.
Er moet bloed vloeien. Dan is het pas leuk.
Gezien de huidige ontwikkelingen in de wereld, waarbij migranten een streepje voor lijken te krijgen, waarbij vrouwen zich mogen aanstellen en hun mannen mogen veroordelen, en waarbij het LGBTQ-front oprukt en binnenkort de pedofilie aan haar gelederen toevoegt, is er voor De Gewone Man geen plek meer.
Cabaret van de bovenste plank als het geen keiharde werkelijkheid zou zijn. Voeg daar wat mensonterende omstandigheden aan toe onder een dak van vliegtuigstrepen, door wetgeving die niemand begrijpt en tegen gezond verstand indruist, constante oorlogsdreiging, overal camera's in, op en aan en een EU die op springen staat en de waanzin lijkt compleet.
Mij was voorspeld dat 2000 een magisch jaar zou zijn en dat er dan iets zou veranderen. En dat is ook aan het gebeuren. 2012 is voorbij en we leven inmiddels in het tijdperk der grote veranderingen en... het gonst. Da's mooi. Hordes nieuwetijdskinderen overspoelen onze planeet en wij tiranniseren ze vanaf vier jaar op onze gestichten en klinieken die we eufemistisch scholen noemen maar eigenlijk op voorhand al op reclassering lijken. Van de oorspronkelijke mens blijft geen donder over en de toch al door hetzelfde systeem verknipte moeders zetten ze nog verder op tegen vaders, elkaar, zichzelf en dus tegen alles en iedereen - en de wanhoop is compleet. Het systeem van onderdrukte mensen is een feit.
Spannender dan dit gaat het niet worden. Iedereen houdt de adem in. Wat gaat er nu gebeuren?
Ons rest niets anders dan ons met ons zelf te bemoeien en er alles aan te doen om zoveel mogelijk onze eigen partner te worden. En dus onze eigen gang te gaan en zo geluk te leren kennen.
Wat morgen brengt weet je niet en is niet onze zaak. Probeer het nu gezellig te maken en doe daar àlles aan. Dat is volgens mij een mooie definitie van Leven. Wie een betere weet mag het zeggen.++
rj
[bron: facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/photos/1588848111224850/]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten