De boodschap van onze uitstraling | Op zoek naar levensplezier | Passie versus ego

Kinderfoto's. Als kind zaten mij zus en ik uuurenlang aandachtig zwart-wit foto's van familieleden te bekijken bij onze oma, zittend op de trap-met-loper in de kleine arbeiderswoning. Waarom we dat elke keer weer deden en hoe ons dat fascineerde begreep ik toen niet; hetzelfde gold voor de oude ansichtkaarten die ooit met zorg gemaakt waren en een scherp beeld en een momentopname weergaven.

Nu ik de foto's van gezichten op facebook bekijk, is het mij opeens wel duidelijk. Wij keken aandachtig naar wat gezichten uitstraalden; destijds van onze moeder en haar zussen en van situaties in ansichtkaarten; nu van volstrekt onbekenden die we nooit ontmoet hebben maar wel onze aandacht trekken.

Een gezicht zegt veel. Heel veel. Het is de gezichts- en lichaams-uitdrukking die reist en vertelt wat wij doormaken. We maken contact naar buiten toe met onze diepste zielewens want die stralen wij uit. "Red mij. Draag mijn lasten."

Lichaamstaal

Lichaamstaal is de duidelijkste taal en is niet te verbergen. Sterker nog: wat we niet durven uitspreken, komt via lichaamstaal toch altijd tevoorschijn. Kijk naar het kind in de luiers wat nog weinig tot niets kan benoemen; het zorgt dat het krijgt wat het nodig heeft.

Zo is het ook op straat. Mensen stralen uit waar ze mee zitten. Of 'lopen'. Zo geheim is Lichaamstaal dus niet.

Toen ik gister iemand in de bieb thee aanbond zei ze gretig ja en toen ik na verloop van tijd opnieuw contact maakte, zag ik kans om te benoemen wat mij aan haar uitstraling opgevallen was. Het werd niet verworpen maar aandachtig beluisterd waarna ik stukken van deze pagina liet lezen - de intro en dat recente stuk over seks- omdat Kennis Delen getuigt van zorg en liefde voor je medemens en tot het hoogste goed behoort; Service To Others, noemt Nick Nolte dat in de rol van Socrates in de film The peaceful warrior, die ik onlangs aan mijn kinderen toonde, om mijn uitspraken te illustreren aan de hand van wetenswaardigheden van anderen.

Vastbijten en bloeddrinken omdat we het levensplezier niet uit onszelf halen

Dit doe ik bij iedereen, jong en oud. De eigenaar van het plaatselijke naaiatelier die mij uitnodigde vaker te komen kwekken -om mij te kunnen plunderen- hield ik zijn frustratie over geld voor en zijn manier van doen richting mij. Of het helpt weet je nooit maar je ziet dat mensen veranderen. Hij wilde zijn zaak verkopen en ik zag dat dat recentelijk gelukt was en belde hem acuut op; hij zou de volgende dag naar Amsterdam en had nu de rust om te lezen dus tipte ik hem om naar Frontier in de Marnixstraat te rijden en daar nu eindelijk dat boek te halen wat ik hem vaak genoemd had.
De 17-jarige medewerker van het bakkersinstituut die mij op intrigerende wijze aansprak telkens, hield ik zijdelings voor hoe ik van mensen oppak wat hun intenties zijn en richtte dat onverwacht op hem, en in plaats van weg te lopen stelde deze held vragen: 'hoe bedoel je, hoe zit dat, hoe moet ik dat dan anders doen' en dat waren de vragen van de nieuwsgierige, levenslustige Wonz (mensenhelpert), die ik ook terug hoorde uit de mond van een twaalfjarige toen die ons tot de orde riep ipv begroette en waarschuwde voor het niet-klimmen in een boom vanwege een zeurende buurtgenoot, waarna ik hem een boks gaf en mijn respect voor zijn open houding.

Het is ongelooflijk leuk als mensen erin meegaan en soms gebeurt dat wel 's, waarna ik mijn boomklimmende kinderen bij mij roep en uitleg wat ik zag gebeuren compleet met drijfveren die ik zie, zodat ze mijn liefde voor mijn medemens meekrijgen, omdat mensen zó mooi zijn om "gade te slaan"...
in plaats van alleen te slaan, zoals heel ons leven al is gebeurd door school en leefomgeving.

Passie versus ego

Veel mensen lezen. Mijn buurvrouw zit in haar tuin ook te lezen. Voor mij is dat niet voldoende. Wat in mij leeft, moet eruit, zo lever ik mijn bijdrage. Niet omdat het moet maar vanuit passie; "er zit energie in jouw stukjes," zei mij iemand die alles van begin tot eind (op facebook en hier op dit dagboek) doorworstelde en erdoor gegrepen was. Dat is wat passie vermag. Wat je leest is geen onzin want het pakt je; dat is de kracht van het talent dat de ziel beroert. Ik ben niet mijn talent; zo'n gave werkt dóór je. Ik kan dus onmogelijk trots zijn op mijn werk; dat is een trucje van school en maatschappij om je te belonen als je doet wat juf wil. Ik ben niet trots op wat ik doe. Dat is er niet en ken ik niet. Ik geniet van schrijven en het teruglezen, dat wel. Ik ben wel trots op mezelf in die zin, dat ik mezelf op de eerste plaats gun en dat zorgt dat ik mij geen onrecht meer laat aandoen. Is al genoeg gebeurd.
Het getuigt van ego om je voor te laten staan op jouw talenten. Daar gaat het niet om. We hebben talenten en bescheidenheid leert ons ermee om te gaan, zodat het talent mee blijft doen.
Ego ontstaat door jarenlange over-correctie vanuit school en leefomgeving waar men roept: "Gebruik je verstand", waar gevoel soft heet en niet mee mag doen als je je als mietje gedraagt. Vrouwelijk en liefdevol dus.
Zo wordt ieder mens gekneed tot volgzame nietsnut en nietskunner omdat creativiteit en spontaniteit aan banden worden gelegd, terwijl... wat ben je zonder passie?

Meerleeslinks 

Seks is leeg zonder liefdevolle verbinding: facebook.com/844445628998439 | uitgewerkt tot volledig blog: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2016/03/essentie-van-een-kennismaking-zucht-naar-knuffel.html

bron: facebook.com/844986345611034, 3 maart 2016, 14:29 |