Bezitsdrang

Bezitsdrang: herhalende levenslessen |

​Toen ik 17 jaar oud was kuste ik voor het eerst een meisje. De gevolgen waren desastreus en dramatisch. De eerste dag ging het allemaal nog goed maar de dagen die erop volgden voelden verre van fijn; ik voelde me anders dan anders, alsof iemand aan de bedieningsknoppen van mijn gevoelens zat en ervoor zorgde, dat ik me helemaal niet lekker voelde, maar juist constant opgejaagd, continu bekeken en eigenlijk bespioneerd leek te worden. Een gevoel van continu onbehagen werd mijn deel en ik meed het meisje in kwestie.

Zij aanvaardde mijn stille vertrek niet en zocht mij op, midden op de dag, en het beklemmende gevoel dat zich van mij meester maakte leek op een kruisverhoor zonder enige mogelijkheid tot ontsnapping.

Dat komt nu weer terug. Steeds vaker merk ik dat op en meestal bij de mensen die het dichtst bij mij staan. Voorheen mijn familie en nu vaak bij vrienden of kameraden. Telkens als ik bij een bepaalde maat in de buurt ben, komt er duizeligheid en verwarring op, in plaats van een prettig gevoel van samenzijn; eigenlijk is die ander dan bezig mij te bezetten, om te willen bezitten.

Ik had dat zelfs bij een motormaat, met wie ik er regelmatig op uit trok; wanneer hij vóór reed, leek het of ik als een zombie achter hem aan kon dwarrelen, viel zowat in slaap achter het stuur, was totaal niet bij kennis en was helemaal niet mezelf. Achteraf gezien was dat die bezitterigheid.

De nood om een ander volledig te bezitten noemt men "bezitsdrang". Een woord dat ik leerde van mijn mentor, een begrip dat nu opnieuw de verdieping ingaat. Zo gaat dat, met levenslessen. Eerder schreef ik er al over, een paar jaar geleden. Iedereen kent het fenomeen maar niet iedereen is gelijk in staat om het direct in onderscheiden, omdat het bewust verborgen wordt gehouden en men net doet, alsof dat aan de ander ligt.

Blame the Victim, dus. Lekker makkelijk. Zo gaat dat altijd, in dit beschaafde, wilde westen; in deze samenleving waar men niet samenleeft; waar niets mag, van alles moet en waar gevoel verboden is; waar men zichzelf en het eigen levensgeluk saboteert en een ander niet kan gunnen wat men zelf nooit gegund was; waar opvoeding gelijk staat aan onderdrukking en tirannie in een krokant jasje van zorg en voorwaardelijke liefde, en men boven alles roept: "Doe nu maar wat ik zeg!", om de eigen zin door te drukken, als boze autoriteit, wanneer praten niet langer aanvaard wordt, simpelweg om de bezitsdrang gestalte te geven.

Dit doen wij tegen beter weten in en tot bloedens toe, omdat niets maar dan ook niets bespreekbaar is, in dit beschaafde, wilde, westen; niemand kan ontsnappen uit de greep, want... da's de afspraak niet.

"Wie afwijkt, wordt gestraft." Schuld, Boete, Straf en Zonde zijn hier leidend, oftewel: SBS-Z. Verdeel en Heers, "Verwar en Plunder" dus eigenlijk. Die regeren over ons land zodat onze zogenaamde Beschaving niet veel meer dan een Beschaming te noemen is.

Perceptie: beauty is in the eye of the beholder | 

Dit is wat ik zie. Door buiten de lijntjes te kijken, mijn eigen gang te gaan en mijn gevoel opnieuw te leren omarmen, zodat de ingevingen er weer mogen zijn en het aangeleerde ego zich onderwierp, omdat dat overwonnen moest worden. Een traject van 7 jaar afleren staat daarvoor, wat logischerwijs gevolgd wordt door 7 jaar bijleren. Sneller kan niet, het vraagt tijd om emotionele zaken rustig door te werken, die er een leven lang over deden om zich op jou vast te zetten. Die raak jij niet zomaar kwijt.

Ik leerde de wereld weer te aanschouwen als toeschouwer en zie nu zaken, zoals beweegredenen, drijfveren en intenties, die voor de meesten verborgen blijven.
Da's fijn voor mij, want dat gaf mij de antwoorden waar ik een leven lang naar zocht. Maarrr de keerzijde is dat niet iedereen openstaat voor verdwenen kennis, die waarschijnlijk verdwenen is sinds de heksenjachten; dus dat wil niet zeggen dat de meesten kunnen horen wat ik te zeggen heb, want dan kom ik aan hun fundament van schijn-zekerheid en schijn-veiligheid, dus zal men dat verdedigen. Men verdedigt hier de onderdrukker, dwz de woorden van voorgaande generaties en het hele systeem dat ons slaafs in de pas laat lopen. Stockholm-syndroom, noemt men dat.

Niet iedereen staat open voor verbetering van levenskwaliteit |

Da's niet heel leuk om te horen maar wat nu als het waar is? Wat nu, als dit ons kleinhoudt en onvolwassen laat handelen zonder een mogelijkheid tot ontsnapping te bieden...?

Dan begrijp je, dat men dit onderdrukkende, bezitterige gedrag precies zo nadoet... onderling, naar elkaar; onbewust maar doelbewust houdt men elkaar in de greep en houdt men elkaar klein, zodat niemand ontsnapt uit de greep van... van wie eigenlijk? Wie profiteert ervan als niemand gelukkig is maar daardoor zich volvreet en spullen blijft kopen ter afleiding en uit passief vermaak...?

Wie durft kijken naar onze collectieve geschiedenis, kan de antwoorden onder ogen komen. Olof Smit schreef er een boekje over: Vader Aarde en de aardse taal, uit 2012. Drie jaar later volgde een artikel van zijn hand, getiteld: "Machtmannetjes", om zijn licht te schijnen op de duistere zaken achter de schermen van het wereldtoneel, die voor het blote oog verborgen blijven. Voor wie meer wil weten. Leergierigheid begint met vragen stellen.

rj | Care? Dare? Share: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2025/06/bezitsdrang.html

Meerleeslink:

Machtmannetjes... https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/08/machtmannetjes.html
-

PS: dit artikel ontstond deze zondagmorgen 1 juni en in de aanloop hier naartoe nam ik spontaan een video op voor intimi, langs de waterkant. Link op verzoek.