Houden wij wel van onze kinderen?

Sting zong in de jaren '80 dat hij hoopte dat de Russen ook van hun kinderen houden. Hoezo "ook"??

Ik heb niet het idee dat wij geliefd zijn. Niet als kind en niet als volwassene. Ga maar na. Waarom krijgt een kind voor zijn zestiende levensjaar 300.000x "NEE" te horen? Waarom is er a-l-t-i-j-d strijd tussen man en vrouw in plaats van wederzijds respect? Waarom wordt ons geleerd om de Macht te pakken, continu machtsstrijd te voeren, de baas over de ander te willen spelen; vervolgens alles en iedereen te slopen (met voetbal als perfecte symboliek in het algemeen en de veldslag tussen bvb supporters in het bijzonder), en krijgt een ander de schuld hiervan - omdat we bang zijn om op onze kop te krijgen, bang voor straf zijn, dus, dus geen verantwoordelijkheid durven nemen? Waarom zien we niet in, dat we in een Systeem over-leven zonder te mogen leven, zonder volwassen te mogen worden, zonder onszelf te mogen zijn, waar ieder tegen zichzelf en tegen elkaar opgezet wordt; een Systeem van Verdeel-en-Heers oftewel Verwar en Plunder; een Systeem van Schuld, Boete, Straf en Zonde oftewel SBS-Z?

Mijn moeder zei graag, dat ze altijd van mij gehouden heeft. Dat heeft zij tot het eind volgehouden. Punt is dat ik mij "gehouden" voelde en zei dat ook: "Jij hebt mij gehouden, in plaats van van mij gehouden." Gek genoeg klopte dat ook nog. Bespreekbaar was niets, overigens.

Bij mijn eigen kinderen zie ik het nu ook mis gaan. Volledig. Toen mijn eerste spruit geboren was en direct  (d.w.z. bij de eerste gelegenheid) ondergebracht zou worden in de crèche, zei ik tegen mijn vrouw: "Zullen we proberen hem heel te houden?" Het was tegen dovemansoren. Ik meende elke letter hiervan maar het was zinloos. Ik sprak tegen een muur. Toen ik voorstelde om het KinderDagVerblijf achterwege te laten en zelf de zorg ter hand te nemen, was haar ijskoude, keiharde en niet-bespreekbare respons: "Oh, ga jij dan thuis zitten?!"

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, dat carrière zaligmakend is. Niet de man of het gezin. Maar WERK.

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, dat zij slachtoffer is, van geboorte.

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, dat zij egoïstisch moet zijn.

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, dat seks (waar zij het monopolie op heeft) los staat van liefde en huwelijk.

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, dat mannen niet te vertrouwen zijn.

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, te vechten... met zichzelf.

Dit verzin ik niet. Dit citeer ik van een vrouw, en niet de minste; Myrna Blyth uit haar boek "Spin Sisters" (in plaats van spin doctors) uit 2004. Zij was 21 jaar hoofdredactrice van een magazine in de USA, getiteld: Ladies Home Journal (van 1981 tot 2002). Dit constateerde zij in de loop der jaren. DIT IS WAT VROUWEN GELEERD WORDT.

Onze vrouwen werd en wordt geleerd, te vechten... met zichzelf.

Ik kan hier geen positief ding aan herkennen.

Ik constateer in contact met vrouwen, zelfs in contact met letterlijk willekeurige vrouwen:

1. zij grijpt de macht en speelt de baas (vragen stellen die alle kanten uit gaan is er een teken van)

2. zij sloopt alles

3. de ander krijgt de schuld; jij hebt het gedaan.

Ik kan daar geen positief ding aan herkennen.

Het is geen positief gebruik van talent. Het is destructief. Het is "slopen".

Probeer maar eens iets bespreekbaar te maken dat voor jou belangrijk is. Ik zie vrouwen heel gemakkelijk grijpen naar de overdrijving om jouw standpunt belachelijk te maken. De stroman (the strawman is een Logical Fallacie) is favoriet: op iets anders reageren dan eigenlijk ter tafel ligt. Drogredenen dus, om het fundament onder jouw bestaan weg te vegen en jou rot te doen voelen.

Ik kan daar geen positief ding aan herkennen.

Het is geen positief gebruik van talent. Het is destructief. Het is "slopen".

En het is om te zuigen; het getuigt van parasitair gedrag. Leeg-zuigen. Leeg-roven, is wat er gebeurt. Onder de radar. Onder de gordel, bovendien. Geen open gesprek in ieder geval. Die intentie ontbreekt volledig.

Wat geven wij zo onze kinderen mee? |

Dat is de vraag waar het om gaat. Kinderen doen en deden na wat zij zien gebeuren. Mijn eigen kinderen natuurlijk ook. Als zij (eindelijk weer eens) bij mij waren, zag ik hoe zij àlles tegenwerkten. Vooral ongezien; zonder een woord gedroegen zij zich als een dood paard achter een wagen. "Geen zin in. Ben moe. Ik verveel mij." Zelfs de elektronica reageerde erop. De telefoon liep vast. Of de routeplanner op weg naar de oh zo verplichte sociale verplichtingen deed niets. Hoe kan dat?

Spirituele oorlogsvoering |

Is dat echt zo? Hebben kinderen geen zin? Zijn ze moe? Vervelen zij zich? Een analyse.

Een kind verveelt zich NOOIT. Van nature kan het zich uitstekend vermaken, maar niet als het daarin structureel belemmerd wordt. Wanneer een kind NIETS MAG kan het zichzelf niet langer vermaken en verveelt het zich, wat eigenlijk betekent: "ik mag hier niets."

Wanneer een kind tegenwerkt kan het het bloed onder jouw nagels vandaan trekken. Niet voor niets. Het spiegelt zijn omgeving. We noemen dergelijk gedrag het gedrag van Fluisterkinderen; zij kunnen immers niet zeggen wat er schort, ze moeten het tonen. Kinderen tonen zo, wat zij hebben moeten ondergaan.

Moe? Een kind moe? Kan niet. Een kind bruist van levenslust en wil de hele dag spelen. 't Punt is dat dat niet mag. Dan is er iets bijzonder ernstigs gaande, als het zomaar moe is. Oftewel uitgeput. Oftewel Burnout heeft.

Dit duidt op spirituele oorlogsvoering.

Trouwens... kijk eens naar wat een kind eigenlijk leert, op: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html. 

Zit daar vrijheid in? |

Ouders - en dan met name de hoofdopvoeder in de rol van Moeder - hebben er een handje van om het kind in de greep te nemen en te houden. Dat noemen we normaal maar is het niet; het kind kan geen kant uit en "moet" wat er van hem verlangd wordt. Mijn mentor leerde mij, dat dat Bezitsdrang heet.

Niets mogen en van alles moeten... zit daar vrijheid in? 

Als wij deze wereld een betere plek willen maken, dus beter achter willen laten dan wij die aantroffen, moeten we dan niet eerst eens constateren waar het mis gaat?

Dat er iets grondig is scheefgegroeid, is al erg genoeg maar dat is een gegeven. Moeten we dat dan zo laten?

Omgangsverbod & ouderverstoting |

Mijn kinderen en met name mijn dochters mogen niet met hun vader omgaan. Dat lees jij goed. En dat is een publiek geheim dat niet alleen voor mij geldt; ik zie dat meer vaders ermee tobben er de grootste moeite mee hebben, Mission Impossible eigenlijk, omdat hun kind (en met name de dochter) tegen hun vader wordt opgezet. Onder de radar, onttrokken aan het oog, gebeurt iets heel venijnigs en dat is niet bespreekbaar maar gebeurt wel degelijk. Stiekem. Maar onmiskenbaar.

Noem dat gerust wat het is; ouderverstoting. Zoek dat woord eens op samen met het woord "ziekte" en dan blijkt dat het in de categorie geestesziekten valt.

Vind ik geen wonder, als je nagaat dat onze Opvoeding geestdodend en zelfs verpletterend voor de menselijke geest is; het laat niets over van ons, van onze authenticiteit, onze creativiteit, onze spontaniteit; het laats niets over van ons Zelf. 

Wie het daar niet mee eens is - en zij melden zich meestal gelijk luidkeels "Dat Zij Het Er Niet Mee Eens Zijn" - verdedigt het Systeem. Tegen beter weten in. En tot bloedens toe. Zonder bewijs en zonder enig onderzoek te doen. Men roept drogredenen om de ander te kleineren en rot te laten voelen.

Belachelijk gedrag dat direct onderschrijft dat we allen Kind zijn van het Systeem, waar niets mag, van alles moet en waar Gevoel verboden is.

Afgelopen jaren was ik ooggetuige en toeschouwer van hoe mijn dochters van mij vervreemd en tegen mij opgezet werd. En niet alleen bij mij. Ik zie het elders ook gebeuren, zelfs in het gezin waarin ik opgroeide; mijn moeder versprak zich toen de kinderpsycholoog op het consultatiebureau zei, dat mijn zus tussen mijn moeder en vader in zou staan. Ik geloofde dat niet. Mijn moeder draaide dat handig om. ZIJ stond tussen hen in.

De blauwdruk ervan toont: 
* Mannen zijn niet langer te vertrouwen

* Vrouwen zijn slachtoffer

* Vrouwen moeten egoïstisch zijn

Waar kennen we dat ook weer van? Klinkt het bekend?

De jongste dochter is van een andere moeder en dol op haar vader, wilde ook bij haar vader wonen maar werd vakkundig onder handen genomen en recht gezet, want: we willen wel dat de neuzen dezelfde kant op staan. Dat betekent: moeders wil is wet. Mams heeft gelijk (uit de film Rapunzel).

Mijn jongste zoon is eveneens van weer een andere moeder en die moeder heeft de wijsheid in pacht. Zij bepaalt. Zij bepaalt, wat waar is en wat niet. Of dat nu de waarheid geweld aan doet, of niet. Maakt niet uit. Zij bepaalt. Zo bepaalt zij, dat mijn zoon mij niet wil zien. Klopt niets van. Zoals dieren lijken op het gedrag van hun baasje, doen kinderen dat ook. Zij SPIEGELEN wat er leeft in de ouder. Als mijn minderjarige zoontje mij niet wil zien, spiegelt het zijn moeder. Dat weet iedereen die niet stekeblind is en niet onder de plak zit, van één of ander tierend wijf, met een grote muil maar met kleinzielig gedrag. Dit getuigt immers niet van volwassen gedrag. Je houdt een kind niet weg van zijn ouder. Dit getuigt van kleinzielig, kinderachtig en zelfs geestesziek gedrag. 

Gehoorzaamheid is belangrijker dan Gezond Verstand in een wereld waar gevoel is verboden. |

Daar kan zo'n Moeder ook niets aan doen. Zij zit zelf ook in de greep! Zelfs als haar eigen ouders zijn overleden, kan ze nog geen afstand doen van het stelsel van Regeltjes, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En die wij volgen, uit Angst... voor Straf. Blindelings. Gedachteloos. Tegen beter weten in en tot bloedens toe.

Dus: in plaats van ons kind voor te bereiden op de wereld moet het gehoorzamen.

In plaats van ons kind te leren hoe de wereld werkt, mag het niets en moet het "luisteren". Dat is een eufemisme; het kind moet gewoon gehoorzamen. "Doe nu maar wat ik zeg".

Dat gedrag zie je (nog steeds!) terug in contact met instituten. School, Gemeente, Overheid... Zij zijn de baas. Ze doen uit de hoogte en hebben een "wij tegen zij" mentaliteit. Vreselijk.

Als onze Beschaafde Westerse Opvoeding betekent dat zo'n kind niets mag, van alles moet, en Gevoel verboden is, dan is die (onterecht zo geroemde) Opvoeding schizofreen-makend. Gevoel en Verstand horen  bij de mens maar wat nu als dat gevoel niet langer mee mag doen als raadgever of innerlijk kompas???

Dan krijg je gespleten persoonlijkheden, die leven tussen twee werelden. Hun eigen, innerlijke wereld, en die daarbuiten. En die houden wij zelf in stand, want: "Hoe kun jij een ander gunnen wat jou nooit gegund was?" We gunnen ons kind dus geen leven....

Dus zo geven wij dat door van generatie op generatie. Wij lullen na hoe er tegen ons geluld was (praten mag je dit niet noemen, het is gelul, immers) en hoewel er geen donder van klopt blijven we dat consequent doen, zonder dat Gezond Verstand eraan te pas komt, zonder te onderzoeken hoe het nu werkelijk zit - tegen beter weten in en tot bloedens toe...

Alles wordt omgedraaid |

Het zit anders. Het zit precies andersom, eigenlijk.

Wij leren onze kinderen af om zelf te denken, zelf te (be)oordelen, zelf hun innerlijk kompas te leren gebruiken.

Gezond Verstand mag niet meedoen. Integendeel. Dat wordt bevochten.

Tegen de tijd dat we dat wel mogen en zelfs moeten, is dat kompas kapot, onbereikbaar en onvindbaar.

De totale vermorzeling van de menselijke geest is een feit. En dat... noemen wij Opvoeden.

Knettergek gedrag waardoor de Mens in staat is en blijft om ALLES OM TE DRAAIEN.

Tegen beter weten in en tot bloedens toe. 

"De totale vermorzeling van de menselijke geest is een feit. En dat... noemen wij Opvoeden."

En nu komt het. Niets ervan is bespreekbaar. Niets is bespreekbaar. Niemand heeft interesse, daarin. Men vecht liever met de Boodschapper, met degene die Waarneemt hoe het werkelijk zit, dan zich te willen  inspannen om de kwaliteit van Leven te verbeteren.

In feite verdedigt men zo het Systeem dat ons mismaakt heeft.

Hoe heet dat ook alweer? Oh ja. Stockholm-Syndroom; het verdedigen van de gijzelnemer.

Zolang de meesten hierin nog vast zitten is er geen kans op verbetering van onze collectieve levenskwaliteit. We bevolken gezellig onze terrassen en spekken de middenstand zonder werkelijk plezier te hebben want... gevoel is verboden. 

Dus we ervaren het niet. En komen uitgeblust, verdrietig en uiterst zielig terug thuis. Want we kunnen ons niet meer vermaken, zoeken continu naar afleiding en vervelen ons, in wezen...

Oh, jij niet? Jij herkent dit niet? Dan verdedig jij het Systeem. 

Kijk maar. Wat ik beschreef kent i-e-d-e-r-e-e-n. Dat wil niet zeggen dat ieder het herkent. Wil alleen zeggen, dat iedereen hetzelfde fundament meekreeg. Dat fundament dat eigenlijk onder ons werd weggeslagen en er niet meer is, zodat we leunen op schijn-fundament van drijfzand; schijn-zekerheid en schijn-veiligheid, in de vorm van Normen en Waarden, oftewel: Regeltjes. Regeltjes, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En die wij volgen, uit Angst... voor Straf. Blindelings. Gedachteloos. Tegen beter weten in en tot bloedens toe. 

Fundament |

Ons eigenlijke fundament zit in onszelf. In contact met onszelf. Daar vinden we onze innerlijke wijsheid, onze leidraad, ons kompas. En onze eigenwaarde en zelfvertrouwen. 

Om dat te herstellen dien je op zondag naar jezelf toe te gaan in plaats van naar de Kerk.

Om dat te herstellen dien je vijf keer per dag naar jezelf toe te gaan in plaats van te bidden tot een ander, buiten jezelf. Naar binnen, dus. 

Om dat te herstellen dien je op gezette tijden, de tijd voor jezelf te nemen, de natuur op te zoeken en het contact met jezelf te herstellen.

Om dan te constateren, dat dat niet lukt, want er zit een slotje op; het ego, dat door de Maatschappij is gekneed, zorgt ervoor dat het gevoel ondergeschikt blijft en niets te zeggen heeft. 
Dat zorgt ervoor dat jij jouw hele leven doodongelukkig blijft en van alles hebt te ondernemen, "om maar wat te voelen, "om maar wat te hebben", eigenlijk; dus ter afleiding.

De enige manier om ervan los te breken is naar jezelf te gaan. Langdurig. Uren per dag achtereen. 

Het kan.

Het is mij ook gelukt. 

Wil niet zeggen dat het makkelijk is; ik heb het ultieme offer gebracht. Ben losgebroken van àlles. Materie als eerste. Alles weggegeven. Fysiek opgeschoond en daarna Emotioneel opgeschoond door te leren dragen wat mij niet meer voor de voeten moest komen te lopen. Mentaal opgeschoond en een sterke mentaliteit opgebouwd, zodat ik weet wat ik waard ben omdat ik mijn innerlijke kompas als leidraad heb.

En nu proberen "ze" dat wereldwijd om zeep te helpen door ons te chippen en met AI te onderdrukken.

Ze proberen onze ziel af te pakken.

Geef niet. Hoort erbij. Wie dat toestaat heeft te leren dat dat niet de weg is om gelukkig te worden.

De grote reset in het jaar 2030 gaat erover, dat je niets meer bezit en gelukkig zult zijn. Letterlijk gezien klopt dat ook nog, als ik dat met mijn eigen weg vergelijk. Er wordt echter iets anders bedoeld: "ze" willen alles van jou afpakken en jou zodanig met technologie onderdrukken dat je als slaafse, gehoorzame zombie door het leven gaat. Allerlei films wijzen in die richting. Ik ben gestopt met kijken maar herinner mij een paar: Divergent (afwijkend), Insurgent (opstand), het vervolg: Allegiant (samensmelting); Detergent (insectenverdelging; woordgrapje), V for Vendetta uit 2004, een krachtig epos dat ons toont waar we nu middenin zitten, etc.

Wat kun je er aan doen? 

Niks. Afwachten. Je staat alleen. 

Bereid je mentaal voor, voor wat er komen gaat, door jezelf Y2K compliant te maken oftewel klaar voor het nieuwe millenium, door niet te blijven hangen in het Oude Denken van het kille Ego waar geen warmte in zit. 

We hebben warmte nodig. Liefde. Voor jezelf en jouw medemens.

En niet te vergeten: voor onze kinderen. Die we tot nu toe structureel slopen en vermorzelen.

Bij gebrek eraan in deze wereld, breng ik dat zelf maar. Als lichtend voorbeeld. Tot mijn laatste adem zal ik grapjes maken en mezelf (lees: het gedachtenkastje) nooit meer serieus nemen, omdat Angst geen raadgever is maar ons inéén doet krimpen, verkrampen en we de Overvloed van onze Innerlijke Warmte nodig hebben om te bloeien en tot wasdom te komen.

rj