Van geestelijke terreur, naar... |
Als jong kind kreeg ik de gedachten - letterlijk zo, als werd het mij opgedrongen - dat ik niet genoeg was en snel achter zou kunnen lopen bij anderen, vooral bij meiden, want die snapten alles. Zogenaamd. Dat zie je ook nu volop gebeuren, jongens lopen in het westen veelal achter bij meiden. Komt door opgedrongen overtuiging... niets anders. Geestelijke terreur dus eigenlijk. Bestaat dus nog steeds en verbetert nog steeds niet.
Wat nu, als die meiden leren, van jongs af aan, om ons mannen de grond in te boren van begin tot eind, dan snap je gelijk waarom mannen niet zo oud worden; we worden van binnenuit vernietigd door idioot handelende meiden die ons langzaam en gestaag vermoorden.
Ik maak geen grap. Dit gebeurt. Ik heb het heel mijn leven zien gebeuren en schrijf erover, ook aan mijn moeder zelfs, die mij voordien al uitlachte en dat vervolgens nog harder ging doen.
Steun is er dan niet, houvast nog minder en zo word je aan jouw lot overgelaten om het helemaal alleen uit te zoeken in deze boze wereld. Ik was kennelijk nergens goed voor - in de beleving van anderen - en dat terwijl ik een levenslustig karakter heb en er geweldig uit zie (zeggen anderen later dan) maar mij geen bestaansrecht werd gegund.
Sterker nog, haar eigen vlees en bloed trachtte ze, met alle macht en op alle mogelijke manieren, zo hard mogelijk de grond in te boren. Continu. Structureel. Hoe ziek is dat?
En nu ik daar ben aangekomen krijg ik dagelijks te zien hoe arrogant mensen doen die zelf tot niets in staat zijn maar alles afbreken. Of dat iig (in ieder geval) beogen.
Schandelijk gedrag dat zij als rechtvaardig en oppermachtig presenteren, om mijn bloed te drinken, tegen beter weten in en tot bloedens toe. Parasitair gedrag omdat er geen houvast is aan zichzelf en het dus elders gevonden moet worden - desnoods door anderen te slopen die wèl oprecht of blij in het leven staan om het hier een mooiere plek te maken.
De definitie van haat, bij gebrek aan hart.
Dus heb ik ieder die het wil horen te wijzen op het terugbrengen van het Gevoel als pure noodzaak om het leven te leven, omdat we anders slaaf blijven van dit duistere Systeem, waar niks mag, van alles moet en waar Gevoel verboden is. En wat verdedigd wordt tegen beter weten in en tot bloedens toe, uit angst, voor straf, als Stockholm-syndroom.
Of dat ooit dat lukken... of hoe... dat weet niemand. Maar dat mag ons nooit weerhouden om te streven naar Verbetering van Levenskwaliteit en anderen daarin te betrekken door hen te confronteren met hun eigen, kinderachtige, kleinzielige, en dus stupide gedrag zodra dat slecht-menselijke gedrag zich voordoet, omdat ziek gedachtegoed de geest besmet en dat geen doorgang mag blijven vinden. Immers, dat dat zo geworden is, is erg genoeg; moet dat dan ook zo blíjven?
Daarom schreef ik een boek getiteld: "Voel jij het ook? Gedachtenregen, leven duurt maar even" zodat ik rustig kan doodgaan. Want ik kom tijd, energie en reikwijdte tekort om anderen te stimuleren hun eigen pad te lopen, mensen kunnen alleen zichzelf coachen en alleen als iemand vastloopt gaat hij kunnen veranderen, eerder niet, omdat de noodzaak anders ontbreekt.
In ieder geval heb ik een positieve bijdrage en zelfs blijdrage geleverd aan het bestaan van ieder wiens of wier pad ik gekruist heb. Dat stelt mij gerust. Hoe dat doorwerkt is niet mijn zaak, zodat ik mij kan richten op het volgende wat mij blij maakt, want zo volgt men doorgaans het hart.
Simpel en overzichtelijk. Doe jouw voordeel ermee en leer jouw talenten positief te gebruiken. Alleen dan word je gelukkig. En dat zou ons aller streven mogen en zelfs moeten zijn.
rj |
Of dat ooit dat lukken... of hoe... dat weet niemand. Maar dat mag ons nooit weerhouden om te streven naar Verbetering van Levenskwaliteit en anderen daarin te betrekken door hen te confronteren met hun eigen, kinderachtige, kleinzielige, en dus stupide gedrag zodra dat slecht-menselijke gedrag zich voordoet, omdat ziek gedachtegoed de geest besmet en dat geen doorgang mag blijven vinden. Immers, dat dat zo geworden is, is erg genoeg; moet dat dan ook zo blíjven?
...naar een pleidooi voor vrede |
Daarom schreef ik een boek getiteld: "Voel jij het ook? Gedachtenregen, leven duurt maar even" zodat ik rustig kan doodgaan. Want ik kom tijd, energie en reikwijdte tekort om anderen te stimuleren hun eigen pad te lopen, mensen kunnen alleen zichzelf coachen en alleen als iemand vastloopt gaat hij kunnen veranderen, eerder niet, omdat de noodzaak anders ontbreekt.
In ieder geval heb ik een positieve bijdrage en zelfs blijdrage geleverd aan het bestaan van ieder wiens of wier pad ik gekruist heb. Dat stelt mij gerust. Hoe dat doorwerkt is niet mijn zaak, zodat ik mij kan richten op het volgende wat mij blij maakt, want zo volgt men doorgaans het hart.
Simpel en overzichtelijk. Doe jouw voordeel ermee en leer jouw talenten positief te gebruiken. Alleen dan word je gelukkig. En dat zou ons aller streven mogen en zelfs moeten zijn.
Dat geeft levensplezier.
Wie dat anders ziet, wens ik sterkte.
-
Illustratie; het goede voorbeeld |
Om dat te illustreren gaf ik, voordat ik dit schreef, een mijn onbekende vrouw van 31 lentes, spontaan de volgende warmte cadeau, als medicijn, als hart onder de riem, omdat zij beweerde dat er nog echte vrouwen bestaan:
"E., check. Gefeliciteerd. Jij maakt deze wereld een stukje mooier. Door jouw licht te laten stralen en jouw camera te laten schijnen. Jij bent de zeldzaamheid zelve en hebt de belangrijkste taak ooit, om te laten zien dat het leven toch waard is om geleefd te worden, hoe hard die Stockholm-syndroompjes ook trappen blijf jij volharden in jouw missie en jouw krachtige karakter blijkt onbreekbaar, alhoewel het pijn doet aan jouw ogen en oren en er krassen van op jouw huid komen - die jij bezegelt met versierselen als tattoo's, die velen dragen uit protest maar jij om jouw roeping uit te beelden en kracht bij te zetten.
"E., check. Gefeliciteerd. Jij maakt deze wereld een stukje mooier. Door jouw licht te laten stralen en jouw camera te laten schijnen. Jij bent de zeldzaamheid zelve en hebt de belangrijkste taak ooit, om te laten zien dat het leven toch waard is om geleefd te worden, hoe hard die Stockholm-syndroompjes ook trappen blijf jij volharden in jouw missie en jouw krachtige karakter blijkt onbreekbaar, alhoewel het pijn doet aan jouw ogen en oren en er krassen van op jouw huid komen - die jij bezegelt met versierselen als tattoo's, die velen dragen uit protest maar jij om jouw roeping uit te beelden en kracht bij te zetten.
Mensen vechten met je op leven en dood maar jij blijft trouw aan jezelf en aan jouw roeping, zoals dat hoort, iets anders is jou te min en ken jij niet.
Voor een pluim trek jij jouw schouders op want jouw innerlijk weet wat het waard is maar toch is het van doorslaggevend belang om ook gezien, gehoord en gewaardeerd te worden, al is dat zelden; om het leuk te houden, omdat deze wereld een extreem koude plek is en het westen geen Beschaving kent op dat vlak. Alleen ruïnes herinneren daaraan.
Van alles wat positief is ben jij de belichaming maar ook jij mag af en toe even tanken om bij te komen.
Aho."
rj |
Vorige blog: spirituele oorlog -
Muziekje erbij... supertramp: https://music.youtube.com/watch?v=pP8iUyb9Gn8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten