de wereld op z'n kop

Las zojuist een artikel dat volledig verstoken was van enig gevoel, waarbij de schrijfster louter verwoordde wat haar aan opgelegde en afgedwongen realiteit was aangeleerd in het kader van ZO HOORT HET, wat resulteerde in dit volstrekt verstandelijke artikel vol emotionele pijn, hartzeer en andere geestelijke armoe, met de titel:

"De pampergeneratie: verwend, gekoesterd en daardoor dóódongelukkig" - in hpdetijd.nl/2016-03-08/de-pampergeneratie-verwend-gekoesterd-en-daardoor-doodongelukkig.

Iets dat uit het verstand komt, en niet getoetst wordt aan enig gevoel, wordt niet gehinderd door enige waarheid en is per definitie onzin. Pure onzin. Het staat bol van "oordeel" en dat wil zeggen: we meten af aan hoe het hoort en wat afwijkt wordt veroordeeld. 'n Waterdicht systeem. "Zo hoort het" wil zeggen: we denken niet zelf na, raadplegen ons gevoel niet, maar lullen de menigte na.
De school die ons met harde hand -lees: puur geweld- oplegde hoe het hoort. Keuze heb je niet, dat wordt er wel uitgemept. De zeven lessen die je op school leert is onderdanigheid, intellectuele en emotionele afhankelijkheid, en privacy is er niet dus je kunt je niet even terugtrekken om jezelf te raadplegen. Zit daar dwang in, agressie, of terreur, denk je? Even eerlijk?
Zie hierover ook: “De wonderlijke energie van kinderen (en wat school met ze doet)”: http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html

Omgekeerde wereld

De kinderen van nu worden helemaal niet "beschermd" opgevoed of gepamperd. Vraag het ze zelf maar hoe zij het vinden. Het zou namelijk ongelooflijk veel beter kunnen - en die suggesties doe ik hier óók.
"Zoals de ouden zongen piepen de jongen" dus jouw ouders papagaaien exact na wat zij op hun beurt te horen kregen, of er nu waarheid in zit of niet, en in die "oude mores" zat ongelooflijk veel geweld: kinderen hebben niets te vertellen en daarmee af. Ze hebben te luisteren naar een ouder iemand, hoger geplaatst, met meer autoriteit. Punt uit. Dot com.
Dat "leeft" nog steeds zo bij de mensen, school staat daar garant voor namelijk. Daarover gaat het artikel hierboven (de wonderlijke energie van kinderen en wat school met ze doet). De regels die ons werden opgedrongen resulteerde in afgedwongen loyaliteit en dat zie je terug in de verstandelijke benadering van dit bovengenoemde stuk; de schrijfster is goed kwaad om niet te zeggen furieus en dat spat er af.
In feite verdedigt ze de regels van "hoe het hoort". Regels, overigens, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft, maar ieder opgedrongen krijgt. Spreekt daar dwang uit, denk je?

Hieronder zal ik puntgewijs toelichten wat ik zie zodat ik het stuk voor je ontleed en van "ondertitels" voorzie. Daar gaan we.

Ondertitels bij "de pampergeneratie"

"De jongeren van nu zijn te beschermd opgevoed. Hun ouders namen alle mogelijke obstakels weg, waardoor ze niet weerbaar genoeg zijn geworden. Eén krijs en ze kregen ijs."

Daar gáán we al. Te beschermd opgevoed? Eerlijk? Kids mogen helemaal níks. Kinderen leren op school af het gevoel te gebruiken en missen de verbinding met hun ouders en leefomgeving. Da's geen kleinigheid; dat is vreselijk.
Zeker gaat het anders toe dan voorheen. Dat is omdat de ouders en grootouders van nu, een andere inborst hebben en meer en meer naar hun eigen gevoel zijn gaan luisteren. Dat is gelijk het meest tegenstrijdige punt natuurlijk, omdat ze van jongs af aan bij hun gevoel zijn weggejaagd en die weg terug niet meer weten.
"Ouders nemen niet alle mogelijke obstakels weg" is slechts de perceptie van de schrijfster en een generalisatie, gefundeerd in boosheid.
Het grootste obstakel is wezenlijk contact met de leefomgeving. Daar ga je al. Geen wezenlijk contact dus zoek het maar uit. Dat noopt tot zoeken en dat doen de huidige generaties, ouders èn kinderen, goed. Ze moeten wel. De eersten zijn begonnen en stellen vragen.

IJs was geen traktatie uit liefde maar puur een zoethoudertje; kinderen kregen geen verbinding met hun ouders en mochten verder helemaal niets. Ademen, bord leegeten en je bek houden. Ik zie het aan mijn kind van nu 12, dat al jarenlang geen fruit eet omdat ze daarmee haar moeder laat zien dat ze protesteert.

Een kind dat protesteert geeft iets aan. Wat doen we ermee?? Luisteren we naar dat kind of weten we er geen raad mee en dwingen we het om niet te zeuren? Nou? Ik zie de meest vreselijke verbale terreur op die prachtige kleine mensjes afgevuurd worden; daar zit geen verwennerij bij. Een ijsje kopen is geen luxe maar pure noodzaak om het kind, letterlijk, de mond te snoeren.

De eerste stelling is al verstandelijk gelul, dus. De uitgangspunten zijn verkeerd. Begrijpelijk: er zit pijn in van de schrijfster zèlf. Hoe kan die een ander gunnen wat haar nooit gegund was?

Ik krab mij achter de oren en mij kruipt een idee. Wat is dit artikel dan anders dan een moralistisch praatje over HOE HET HOORT??-

"Als ze eenmaal volwassen zijn, wreekt dit zich in de vorm van depressies, chronische vermoeidheid en ­burn-outs."

Dit wordt terecht genoemd maar onterecht impliceert dit een oorzakelijk verband, wat er niet is.
De schrijfster zou er beter aan doen de omstandigheden enerzijds te omschrijven en anderzijds de wens tot het vinden van een oorzaak en een oplossing. Kennelijk ontbreekt die wens. Volledig zelfs. Deze schrijfster spreekt vanuit een verbijsterende alwetendheid die schools aandoet maar essentie volledig mist. Wat ik er verder in voel doorklinken is een bestraffend vingertje van uit boosheid en pijn. Emotionele pijn. Dat geeft een stevige bias, dus, want zo is het verre van objectief of zelfs een wetenschappelijk artikel te noemen, dat louter tendentieus overkomt en voornamelijk een uitlaatklep van oud zeer.
Verbeterpuntje!

"Toen hoogleraar orthopedagogiek Aryan van der Leij (1946) eind jaren negentig aan zijn tweede leg begon, deed hij een opmerkelijke ontdekking. Als vijftiger bewoog hij zich tussen jonge ouders met een verrassend andere opvoedstijl dan hij in de jaren zeventig bij zijn eerste kinderen had gehanteerd. Het voornaamste doel van deze ouders leek het leven van hun kinderen zo prettig mogelijk te maken. En ze hadden daar ook het geld voor.
“Het leven van hun kinderen leek alleen maar te draaien om plezier maken. Alles moest altijd maar leuk zijn,” zegt hij.

Hier zit al stiekem oordeel in. 
Het leven MOET ook leuk zijn. Als het niet positief is, is het niet waar, maar lift er chagrijn of boosheid van iemand mee die de boel verstiert om zo de ander zijn of haar lasten te laten dragen.
Aha!

“Die ouders stelden ook nauwelijks meer grenzen. Hun kinderen waren de spil waar het gezinsleven om draaide, ze vormden hun levensproject. En het was alleen maar entertainment wat de klok sloeg. Terwijl ze hun kinderen van pretpark naar tropisch zwemparadijs, van paardrijden naar voetbal en van muziek- naar dansles vervoerden, probeerden ze hen zo veel mogelijk af te schermen van de boze buitenwereld en hun behoeften voortdurend te bevredigen. Eén krijs en ze kregen ijs.”

Dit heeft veel weg van projectie; hij projecteert zijn boosheid op een situatie die hij kleurt zonder dat er objectiviteit uit spreekt. De feiten krijgen meteen een lading mee; afkeuring. Dit is niet goed. Kinderen hoor je onder de duim te houden.
Wat een onzin! Dat is wat jou en mij is overkomen en dat was vreselijk... dan geef je dat toch niet door aan volgende generaties?
Sterker nog, die laten juist zien wat er niet klopt aan dat rot-systeem van moeten-moeten-moeten. Je moet van alles en mag niets. 

"Jarenlang deed hij alle krantenartikelen die hij over dit onderwerp las in een doos en toen hij met pensioen ging, keerde hij die om en schreef er een boek over, getiteld De pretparkgeneratie. Een titel die hij bedacht tijdens een bezoek aan de Efteling.
In dat boek stelde hij dat de doorgeschoten toegeeflijkheid van moderne ouders tot gedragsproblemen bij jongeren leidt.

Daar zie ik een oorzakelijk verband waar geen enkel onderzoek aan ten grondslag ligt, maar wel emotionele pijn, afkeuring en... boosheid. Om die reden is er niets waar van deze stelling: "In dat boek stelde hij dat de doorgeschoten toegeeflijkheid van moderne ouders tot gedragsproblemen bij jongeren leidt."

“De strenge opvoedregels van de jaren vijftig zijn overboord gezet en ook het geloof speelt geen rol meer. Die gedragsregels waren natuurlijk benauwend, maar boden wel structuur. Tegenwoordig is de structuur totaal verdwenen uit de opvoeding. Kinderen groeien op in hun eigen pretparkje, mogen alles en hun ouders houden hen voortdurend uit de wind. Negatieve dingen worden afgeweerd, alleen positieve dingen worden toegelaten in de kinderwereld. En als ze eenmaal wat groter zijn, krijgen ze fantastische mogelijkheden. Jongeren gaan tegenwoordig allemaal naar het buitenland om te studeren of te backpacken. Dat is de norm geworden. Ze nemen zomaar een gap year om een jaar lang te bedenken wat ze eigenlijk van het leven willen.”
En toch, constateert Van der Leij, is al deze verwennerij geen garantie voor een gelukkig leven. “Ze krijgen werkelijk alle ruimte, maar toch zie je jongeren die uiteindelijk worden geslagen door een depressie of een andere psychische aandoening. Dat is de paradox van deze tijd.” 

Van der Leij lijkt een punt te hebben. Verontrustende cijfers over de psychische nood van jonge mensen halen de laatste tijd voortdurend het nieuws. Ruim 72.000 jongeren onder de 25 jaar zitten thuis vanwege arbeidsongeschiktheid. En 85 procent daarvan heeft te kampen met stress, depressies of een ontwikkelingsstoornis (CBS, 2015).
Jonge mensen slikken ook steeds vaker psychofarmaca. Zo zijn jongeren tussen de vijftien en negentien jaar vorig jaar elf procent meer antidepressiva gaan slikken dan in 2014, zo blijkt uit cijfers van de Stichting Farmaceutische Kengetallen.

Kwestie van de cijfers ter harte nemen en kijken naar de oorzaak, lijkt mij, en die niet zelf invullen...

“De hulpvraag onder jongeren is beslist toegenomen,” zegt Jan Derksen, hoogleraar psychodiagnostiek aan de Vrije Universiteit Brussel en klinisch psycholoog met een eigen praktijk. In die praktijk is veertig procent van de patiënten onder de 25 jaar.
“We hebben nu vijftienduizend jongeren die aan de antidepressiva zitten. Dat is toch wel even een wake-up call,” zegt hij. “We hebben harde cijfers over toegenomen drugs- en alcoholgebruik onder jongeren. En een toenemend aantal jongeren krijgt de diagnose ADHD of autismespectrum.”

Wat er is aan de hand? Zijn jonge mensen tegenwoordig massaal de weg kwijt? En als dat zo is, komt dat dan inderdaad omdat ze zijn opgegroeid in een pretpark dat hun toegeeflijke ouders om hen heen hebben gebouwd?

Terechte onderzoeksvraag. Nu kijken naar de invulling en uitwerking ervan...

“Ik denk niet dat het aantal echte depressieve stoornissen is toegenomen onder jongeren. Maar ik zie wel dat jongeren tegenwoordig vaker om psychologische hulp vragen,” zegt Derksen. “Ik merk in mijn kliniek dat veel jongeren niet zo goed raad weten met hun leven. Soms uit zich dat in een depressie, soms slagen ze er niet in om een studie of werk op te pakken en zitten ze thuis. Ze sluiten zich dan op in de fantasiewereld van de sociale media en doen eigenlijk niet zoveel meer. Ze zijn renpaardjes die een hindernis weigeren.”
Dat moderne ouders hun kinderen te veel beschermen, speelt daarbij zeker een rol, denkt Derksen. “Sommige ouders zijn geneigd om als hun kind een torentje bouwt, het laatste blokje zelf te plaatsen omdat ze niet willen dat het kind moet meemaken dat het omvalt. Ze brengen hun kind met de auto naar school, want ze zijn bang dat het van de fiets valt, in een regenbui terecht komt of tegen de wind in moet fietsen. Terwijl Rousseau en Kant al zeiden dat het belangrijk is dat een kind builen en schrammen oploopt in zijn jeugd. Want als kinderen geen teleurstellingen mogen meemaken, dan ontwikkelen ze geen coping skills. Dan leren ze niet omgaan met tegenslag, frustratie, boosheid, verlies, liefdesverdriet. Dat zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar je kinderen op moet voorbereiden. Er is tegenwoordig een groep ouders die hun kinderen niet opvoedt tot weerbaarheid. Ik heb een moeder meegemaakt die het eerste seksuele contact van haar dochter regisseerde, want het mocht geen teleurstelling worden.”

Pure bemoeizucht, dus. Bezitsdrang eigenlijk: die moeder regisseerde haar "bezit". Ouch.
Bezitsdrang wil zeggen dat het kind niet de vrijheid heeft  of en ruimte krijgt die het nodig heeft om zichzelf te zijn. Toch? Dat kent en weet iedereen. Dat gaat wringen en geeft protest.

"Van dit soort ouders krijgen jongeren te veel applaus, vindt Derksen, en daardoor kan er later, als ze hun eerste stappen zetten in de maatschappij, van alles misgaan. “Ze hebben telkens te horen gekregen dat ze het geweldig deden. Als ze uit school met een tekening aankwamen, vonden hun ouders die meteen fantastisch, in plaats van dat ze zeiden: oké, hij is wel leuk, maar je kunt dit of dat nog verbeteren.”

Tieners van nu gaan met een lang gezicht over straat. Zou dat het geval zijn als ze werkelijk applaus hadden gekregen? Jongeren slopen alles wat ze tegenkomen en hangjongeren kunnen we niet luchten of zien terwijl alles wat ze doen is protesteren tegen het systeem. 
Applaus? Hier is niets van waar. Een kind krijgt helemaal geen applaus en mist juist alle werkelijke aandacht. Er is geen verbinding thuis mogelijk, men leeft naast elkaar, in een moeten-moeten-prestatie-economie die draait om de economie zelf en niet om levensgeluk.
Kregen kinderen maar applaus, welgemeende vrijheid en bewondering, dan zouden ze opgroeien in eigenwaarde en zelfvertrouwen en niet alles willen slopen en niet continu protest laten zien aan ouders die niet bij hun gevoel kunnen en zelf al gestoord (want niet bij hun gevoel) door het leven gaan...
Het tegendeel is waar. Kids worden niet gezien, niet gehoord en niet gewaardeerd. Dan is protest niet zo verwonderlijk, toch? Ga maar eens praten met hangjongeren en zie wat hen bezielt. Kom tot inzicht en zie het zelf. Ik doe het continu. Ik zie hoe jongelui mij de spiegel voorhouden over deze maatschappij.

Ouders mogen wel trots zijn, vindt hij, maar niet zo trots dat kinderen het gevoel krijgen dat alles in kannen en kruiken is. “Kinderen die een applausopvoeding krijgen, denken: ik ben prima, ik hoef niets meer aan mezelf te verbeteren. Maar dan komen ze in de maatschappij terecht en dan zijn ze als tropische vissen die de Noordzee inzwemmen. Want de maatschappij is hard, en daar zijn ze niet op voorbereid. Ze gaan werken, krijgen hun eerste negatieve functioneringsgesprek en knappen af. We zien nu veel jonge mensen die een burn-out krijgen, lijden aan chronische vermoeidheid of overspannen zijn.”

Maar er is meer aan de hand, ziet Derksen. De maatschappij is ook ingewikkelder geworden. De verzuiling is verdwenen, de samenleving is niet meer ingedeeld in overzichtelijke hokjes. En dankzij onze welvaart zijn er veel mogelijkheden. “Er valt zo ontzettend veel te kiezen. De mens is psychisch slechts bestand tegen het maken van een keuze uit vier of vijf opties, maar nu zijn het er al snel veertig of vijftig. Dat kunnen we niet aan en dat leidt tot stress.”

Klinklare projectie hier. Derksen heeft het over zichzelf en ik acht het knap suggestief om precies die stukjes hier te gebruiken die het gekleurde beeld vorm geven. Dit is je reinste manipulatie waarbij de schrijfster van dit artikel zich opwerpt als autoriteit. Als boze, autoritaire schoolmeester, om precies te zijn.

Die stress wordt verergerd, volgens Derksen, doordat de verantwoordelijkheid om een goede keuze te maken tegenwoordig volledig op de schouders van het individu ligt. “Vroeger deed je wat je ouders ook deden en wist je je gesteund door je familie. Maar nu moeten jongeren zich zélf ontplooien. Er wordt heel veel van hen verwacht. Sommigen proberen aan die druk te ontsnappen via drank of partydrugs. Anderen trekken zich terug en gaan thuiszitten.” 

Psychologe Trudy Dehue zal de woorden ‘pretparkgeneratie’ en ‘applausopvoeding’ niet snel in de mond nemen. Het probleem ligt volgens haar niet in een opvoeding waarbij kinderen te veel uit de wind worden gehouden, integendeel.

Ah.. Eindelijk een ander geluid. Zucht. Hier zat ik op te wachten, nu kijken wat het oplevert...

Dehue is hoogleraar wetenschapstheorie en -geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen en schreef het boek De depressie-epidemie (2010) over de grote toename van mensen in welvarende landen die antidepressiva gebruiken.
“We leven sinds een kwarteeuw met de ideologie dat succes een keuze is en mislukking dus ook,” zegt ze. “Nogal wat ouders passen die gedachte toe op hun eigen leven en stellen dus hoge eisen aan zichzelf. Hoge eisen aan jezelf stellen is ook hoge eisen stellen aan je kinderen, want hun succes en levensgeluk hangt af van jou als ouder. Dergelijke ouders zijn stimulerend maar ook heel streng. Ze voeden op met het principe van ‘je kunt als je maar wilt’. Dat houdt in dat wie iets niet kan, het kennelijk onvoldoende heeft gewild. Dat leidt tot zelfverwijten. Maar een mens kan en krijgt lang niet alles wat hij wil, want er is wel zoiets als domme pech. Wie dat laatste niet inziet, heeft alleen zichzelf nog om boos op te worden.”

Dit geeft in ieder geval ander licht op de zaak maar is nog incompleet. Het is maar één facet en niet het overzicht. Maar misschien komt het nog.
Heel streng wil eigenlijk zeggen: verstoken van enig gevoel. Eens kijken of we daar iets van terugvinden...

Mensen lijden er volgens Dehue onder dat voortdurend van hen wordt verwacht dat ze presteren. Ze vertelt dat ze aan de universiteit bij zowel de staf als de studenten ‘prestatieleed’ ziet. “Wie gevoelig is voor de mentaliteit dat succes een keuze is, kan op twee manieren reageren. Grote groepen studenten geven de moed op en proberen hun studie met zesjes door te komen, waarmee ze zelf niet echt gelukkig zijn. Anderen zetten alles op alles om te excelleren. Voor docenten zijn dat deels makkelijke studenten vanwege hun inzet. Maar in een bepaald opzicht zijn ze juist moeilijk: veel van hen kunnen cijfers lager dan een acht absoluut niet accepteren. Dat leidt regelmatig tot vervelende botsingen.”

Prestatieleed is een terecht punt. We leven immers in een prestatiemaatschappij en niemand vraagt zich af waarom dat "nodig" is. Punt is... het IS niet nodig. De economie lijkt om de economie zelf te draaien en is dagbesteding voor volwassenen geworden met frustrerende bullshit baantjes, zoals historicus Rutger Bregman in De Correspondent beschreven heeft (zie ook: De noodzaak van een utopie: tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2013-2014/de-noodzaak-van-een-utopie.html). Van vervulling is dan geen sprake. Van frustratie wel. Kennelijk is de maatschappij ingericht om te frustreren. 's Kijken of dát ook blijkt uit de monden van dames en heren deskundigen...

“Je moet als jongere tegenwoordig voortdurend excelleren,” zegt ook Paul Verhaeghe, hoogleraar klinische psychologie en psychoanalytica aan de Universiteit Gent. “Jonge mensen moeten voldoen aan hogere verwachtingen dan vroeger. En er wordt altijd bij verteld dat het alleen maar een kwestie is van je best doen. Dat je het zelf kunt maken, als je je maar voldoende inspant. Men gaat voorbij aan het feit dat ieder van ons zijn beperkingen heeft en zijn mislukkingen. 

In de jaren zeventig maakte de gedachte opgang dat de beloning die mensen kregen niet afhankelijk moest zijn van hun sociale klasse maar van hun inspanningen. En dat de mens maakbaar was. Dat waren heel mooie ideeën. Maar dertig jaar later zijn die ideeën geëvolueerd naar een verplichting tot succes. De mens is niet meer maakbaar, maar de mens moet het maken. En alles wordt vertaald in vrijemarkttermen. Het succes moet vooral professioneel en financieel zichtbaar zijn. En er is voortdurend competitie. Men kijkt altijd of het buurjongetje het niet beter doet. Daar worden we niet alleen moe van maar ook depressief. Want je kunt het nooit halen.”
Volgens Verhaeghe is het contrast tussen deze realiteit en die van kinderen die een ‘applausopvoeding’ hebben gekregen, gewoonweg te groot.

Dit zijn terecht genoemde problemen van de hedendaagse HEKELonimie.

Kijkend naar de cijfers en luisterend naar de deskundigen, kun je als leek het gevoel krijgen dat een nationale ramp Nederland heeft getroffen. Jongeren die massaal door het ijs zakken omdat ze te maken krijgen met een onoverkomelijke paradox: hun ouders hebben hen niet opgevoed tot weerbaarheid, terwijl ze zich staande moeten houden in een maatschappij die het uiterste van hen eist en hen uitspuugt als ze niet succesvol zijn.

Jongeren zakken door het ijs en dat vraagt onderzoek. Waarom gebeurt dat? Wat is er mis met het onderwijs? Waarom sluit het onderwijs nergens op aan? Wat is er mis met het systeem? Wat is er mis met deze prestatiemaatschappij? Die paradox had ik al toen ik in 1986 van school af kwam, en mijn ouders ook, waarna ze in de avonduren dure beroepsopleidingen gingen volgen omdat school nergens in voorziet. "Jongeren die massaal door het ijs zakken omdat ze te maken krijgen met een onoverkomelijke paradox: hun ouders hebben hen niet opgevoed tot weerbaarheid" is een zeer eenzijdige visie die niet openstaat voor andersoortige kennis.

Ik zie hier: interpretatie van cijfers en invullen van de essentie zonder grondig HUMAAN onderzoek waarbij de mensen zelf gehoord worden. Bias dus. Dit... is de omgekeerde wereld. Hier is geen beginnen aan. Wat een vreselijk artikel is dit, zeg.
Nog even doorbijten. Ik vrees dat ik er niet in slaag om alles van commentaar te voorzien, omdat het zo in- en in- negatief is opgesteld.

Er zit geen waarheid in dit artikel - het is negatief van "aard" en dan kan er per definitie nooit waarheid in zitten; het getuigt van ego, verstandelijke klets vanuit oude pijn, en feitelijk onzin.

Onthoud: Wat negatief is, kan per definitie nooit waar zijn.

"Psycholoog en gezinstherapeut Eliane Wiebenga denkt evenwel dat het belangrijk is om te midden van de zorgwekkende cijfers en argumenten de nuance in de gaten te houden.
“Cijfers over toegenomen diagnoses hoeven niet altijd te wijzen op een daadwerkelijk toegenomen aantal probleemgevallen. Er kan bijvoorbeeld simpelweg sprake zijn van toegenomen registratie. Of een verlaagde drempel om hulp te vragen. En dat is iets wat de laatste tijd zeker aan de hand is: jongeren vragen beslist makkelijker om hulp.”
Ze wijst vervolgens op het OESO-rapport waaruit blijkt dat Nederland in de top vijf van de gelukkigste landen met de gelukkigste kinderen staat. “Het gaat dus met veel kinderen en jong volwassenen gewoon goed. Ik denk ook dat veel ouders het goed doen. Maar er bestaan inderdaad zogenoemde ‘curlingouders’. Curling is een sport waarbij iemand een schijf over het ijs gooit en de anderen met een bezem het ijs zo glad mogelijk proberen te houden, zodat de schijf zo ver mogelijk vooruit kan glijden. Ik vind dat een mooi beeld. Maar lang niet alle ouders in Nederland zijn curlingouders. En als het misgaat met jongeren is dat een complex geheel van verschillende oorzaken.

Niet complex maar onzichtbaar, omdat men het gevoel heeft uitgeschakeld terwijl men juist dat dient te laten spreken - daar zitten de antwoorden. Dus krijg je: mission impossible en komen we er nooit achter. Zo stumperen we maar door en draaien rond in een vicieuze cirkel.

Sommige jongeren lopen vast omdat ze te beschermd zijn opgevoed. Anderen omdat ze de complexe eisen van de maatschappij niet aankunnen. En weer anderen zouden ook zijn vastgelopen als ze een halve eeuw eerder zouden hebben geleefd.”
Ze denkt wel, evenals de andere deskundigen, dat er een nieuwe kijk op opvoeden nodig is. “Vijftig jaar lang hebben we gedacht: als we maar genoeg liefde geven, dan komt het wel goed. Dat is niet waar gebleken. Ik heb te maken met gezinnen waarin kinderen hun ouders mishandelen. Of kinderen die helemaal imploderen en depressief worden. Dat is verrassend, want ze kregen toch zoveel aandacht en liefde?

Zo'n conclusie mist onderbouwing. Volledig. Het is te kort door de bocht omdat het niet diep genoeg rijkt. Jammer. Het is een denk-fout oftewel fout van het denken om dit zo te stellen dus grijp ik in; het is puur gelul.

Maar je kunt pas zelfvertrouwen krijgen en trots op jezelf zijn als je ook moeilijkheden weet te overwinnen.

Onzin. We krijgen het niet mee van huis en van school zeker niet. Wie gehoord, gezien en gewaardeerd wordt, groeit op in eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Dit artikel wordt zo langzamerhand een pleidooi tegen liefde. 

Als je te weinig frustraties moet doorstaan of zelf dingen moet oplossen, dan word je niet weerbaar genoeg.”
“Er moet een nieuwe dokter Spock opstaan. Maar dan wel een die zich baseert op wat er in de wetenschap bekend is,” zegt Jan Derksen.

Wetenschap die verstoken is van gevoel levert robots, geen mensen.
LIEFDE is nodig. Laat warmte en liefde de nieuwe religie zijn, niet de wetenschap. Da's ronduit destructief en gevaarlijk. Wees eerlijk. Het resultaat van zoveel DENKwerk zien we nu in het rond en daar gaat dit artikel over. Zei Einstein niet, dat we een andere manier van denken moeten omarmen? Hoe kun je problemen oplossen met dezelfde manier van denken als waarbinnen ze ontstaan zijn?? Just saying. 

Hij is nu bezig met een groot project om alles wat neurowetenschappers en ontwikkelingspsychologen hebben ontdekt over de vroege kindertijd beschikbaar te maken voor jonge ouders. Niet alleen via een boek maar ook via apps en games. “Om ze te helpen op te voeden vanuit een ideeënstelsel. Want ze voeden nu op vanuit een buikgevoel en vanuit allerlei elkaar tegensprekende pedagogieken. Het is echt belangrijk om jonge ouders voor te lichten. Er is namelijk heel veel bekend over hoe je met kleine kinderen om moet gaan. Als we jonge ouders daarvan op de hoogte kunnen stellen, dan krijgen we in de toekomst een generatie die veel beter tegen stress bestand is.”

Hierbij gaat die minkukel vierkant eraan voorbij dat zoveel stress waanzin is en niet als vaststaand gegeven zou moeten gelden. Kortom: onevenwichtig uitgangspunt. Zoiets kan onmogelijk een solide conclusie voortbrengen.

“We zouden moeten gaan beseffen dat zowel volwassenen als jongeren niet voortdurend met anderen vergeleken moeten worden, maar hooguit met zichzelf,” vindt Trudy Dehue.

Kijk, daarr zit liefde in. Ga door, Trudy!

“Mensen verschillen in grote mate van elkaar. Wat de een goed kan, kan de ander niet. Als we succes en ook gezondheid volgens vaste criteria blijven definiëren, moet iedereen aan dezelfde standaarden voldoen en krijg je ongelukkig makende ranglijstjes en competitie. Maar als iedereen zijn eigen talenten mag ontdekken en ontwikkelen is dat zowel beter voor het individu als voor de samenleving. Want zo zijn we creatiever in het vinden van oplossingen voor problemen.” 

I love this girl... You Go, Trudy Dehue!

“Autoriteit moet terugkeren in de opvoeding,” zegt Paul Verhaeghe. “In de jaren zeventig hebben we afstand genomen van het patriarchaat en dat was een zeer goede zaak. Maar we maakten tegelijkertijd de denkfout dat we zonder autoriteit zouden kunnen opvoeden. Dat kinderen vanzelf tot correcte normen en waarden zouden komen. Dat bleek niet zo te zijn en dat hebben we ondertussen met zijn allen door.”

Tegenstrijdige bullshit. Juist door autoriteit gaat het mis, dat impliceert dwang en daartegen protesteren jongeren juist. En terecht. Meestal protesteren ze onbewust trouwens. De meesten kunnen het niet verwoorden immers. Logisch, dat kun jij ook niet. Niemand kan dat. We kijken naar zo'n artikel vol boosheid, betutteling en autoritair gedrag en "denken" dat het waar is, omdat we niets anders geleerd hebben. Sterker nog, we hebben afgeleerd om te voelen. Dat kunnen we niet meer! Hoe verdacht is dát...??

Er is hoop volgens Verhaeghe. Want hij ziet in zijn omgeving dat bepaalde groepen hoogopgeleide ouders van jonge kinderen zeggen: we gaan weer strenger opvoeden. “Het is niet zo dat we weer de boeman van vroeger moeten worden,” zegt hij. “Nee, waar het om gaat, is jonge kinderen veiligheid, duidelijkheid en zekerheid bieden. Dat is de invulling van autoriteit. Want het ontbreken van grenzen en duidelijkheid resulteert altijd in angst.”
Renate van der Zee -

Verhaeghe draait het om. Angst ontstaat door gebrek aan stabiliteit, verbinding, liefde.
Jammer dat hij als laatste aan het woord kwam en niet de schrijfster zelf, die er een conclusie aan verbindt waar je wat aan hebt. Hier heb je he-le-maal niets aan; je wordt het bos ingestuurd zonder kaart of kompas.

We dienen jongeren de vrijheid te gunnen en ze liefdevol te adviseren, vanuit LIEFDE, en niet vanuit DWANG. Dwang is bij wet verboden namelijk, dus waarom zouden we dat onszelf en onze kinderen nog langer aandoen?
Achterbaks en achterlijk artikel, dus, en het weerspiegelt in wat voor zieke leefomgeving wij wonen, werken, en proberen te leven. 

Hmmm.... In april 2015 schreef ik dit dichtsel:

Repeat after me: I AM FREE

Ik moet een bankrekening.
Ik moet aangifte doen
Ik moet werken
Ik moet betalen

Ik moet...

Ik ben vergeten wat ik voel.
Ik ben vergeten wat ik wil.
Ik ben vergeten wat ik nodig heb.

Ik ben vergeten wie ik ben.
Ik ben vergeten wat het is om kind te zijn.
Ik ben vergeten wat mijn mogelijkheden zijn.

Ik ben vergeten om na te denken
Ik ben vergeten om bij mijn gevoel te kunnen
Ik ben vergeten wat ik hier kwam doen...

Snap je..?

Conclusie

Zucht. Wat een negatief stuk zeg. Wat negatief is, kan per definitie nooit waar zijn.

Ik verwijs naar deze mooie uitspraken die elders als plaatjes zijn te vinden:

"It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society"

"You are not responsible for the programming you picked in childhood. However, as an adult you are 100% responsible for fixing it"

"In order to change we must be sick and tired of being sick and tired."

"You must unlearn what you have been programmed to believe since birth That software no longer serves you if you want to live in a world were all things are possible."

Laat dat onze les zijn.