Onvoorwaardelijke liefde (wat is het?)

This could be heaven for everyone
(klik voor vergroting)

Wat ons bindt is liefde, alleen leren we daar een beperking bij oftewel een voorwaarde. Dan is liefde geen liefde meer maar een trucje vol eigenbelang. Liefde hoort onvoorwaardelijk te zijn. Zonder er ooit iets voor terug te verwachten.
Dieren tonen het. Ze delen. Zonder voorwaarde.
Wij hebben dat afgeleerd. Alles is uit eigenbelang, liefde is verdwenen.
De reden? Gevoel is verdwenen uit de samenleving. We weten ons nu geen raad meer met liefde en straffen dat af. We straffen degene die onvoorwaardelijke liefde toont op de meest gruwelijke manier, waarbij we er met het grootste gemak van de wereld aan voorbij gaan dat we zo ten eerste en voornaamste onszelf te kort doen.
Volgens mij is dat de definitie van gestoord gedrag.
En nu komt het. Het hele volk bezigt het...

We lachen elkaar uit, zijn niet oprecht, liegen aan een stuk door en belazeren de kluit. Puur verraad, dus. En waarom? Dat weet niemand maar laat zich raden. Zo spiegelen we de leefomgeving waarin we zijn opgegroeid. Meedogenloos gedrag waarin niets of niemand gespaard blijft toont ons hoe wij van jongs af aan tegen elkaar opgezet worden.

Nu is het aquarius. Dat tijdperk is sinds het jaar tweeduizend en uiteraard al een paar honderd jaar eerder aan de gang, want er zit geen aan- of uit-schakelaar op. Zoiets gaat vloeiend, en de overgang is allang begonnen en gaat nog wel even door. Want wij mensen hebben geen enkel houvast aan onszelf dus grijpen we alles om ons heen aan voor surrogaat - vervanging dus. Als schijn-zekerheid en schijn-veiligheid kiezen we doorlopend iets om maar wat te hebben. Zo lijkt het alsof we de nieuwe tijd nog tegenwerken, omdat we niet kunnen loslaten of uit angst voor gezichtsverlies als we erachter komen dat we al die jaren zo potsierlijk ons gedragen hebben.

Voorbeeld. Ik ben een man van bijna vijftig en nu pas merk ik dat ik serieus genomen word. Ik zie de mensen naar mij luisteren en mijn woorden ter harte nemen. Al eerder zei ik nuttige dingen maar mensen negeerden dat of spotten erover. Aanvallend gedrag dat mij naar binnen deed gaan en deed zoeken, want men probeerde mij te treffen met hun eigen onlusten. Hun lasten kreeg ik zo te dragen.
Nog wat. Jarenlang overdreef ik vaak en ook daarom lieten mensen mij links liggen. Opnieuw negeren dus, zodat ik genoodzaakt was om te zoeken naar wat er scheelde.

"Ik heb me nooit man gevoeld"

Ik heb me bovendien nooit man gevoeld. Daar is veel over te zeggen. Ik wist niet wat dat was. Uiterlijk noch innerlijk want ik was er blind voor gemaakt en kende geen eigenwaarde of zelfvertrouwen. Ik kende geen "mannen" dus ik had geen echt goed voorbeeld. Mijn vader was net als de meeste vaders een wegloper van zijn gevoel, bovendien kwam hij nooit voor mij op en verraadde mij continu. Hij dumpte continu al zijn boosheid bij me en zag mij als zijn schietschijf voor wat ik noem geestelijk misbruik. Hij gaf mij vijf procent van zijn volledige aandacht, als we al contact hadden. Da's relatief veel; sommige mensen kunnen hun vader helemaal niet bereiken. Dus ik had relatief gezien een gelukkige jeugd.
Mijn moeder was een tandje erger. Zij bezat een ivoren toren waar ik na een halve eeuw spiegelen nog steeds niet doorheen gebroken ben en wat mij ook nooit gaat lukken, want ze heeft er een ding van gemaakt en wenst en geen afstand van te doen; ze 'wil' eenvoudigweg niet veranderen. Laat staan verbeteren.
Dus dien je afstand te nemen en da's wat ik heb gedaan. Is niet moeilijk; ik diende te wachten tot dat als vanzelf ging en uiteraard gaf ik haar - en mijn vader - gelegenheid genoeg om tot inkeer te komen, te evalueren, te erkennen en zo uiteindelijk hun gedrag te durven verbeteren.
Het gedrag van moeder was bovendien sadistisch en intrigerend - verdeel en heers op microniveau dus - zodat ik nooit een compliment kreeg maar altijd correcties te verduren kreeg en geen idee had wat ik waard was. Het kreng lachte mij liever uit.
En nu ik haar op haar gedrag uit het verleden aanspreek, blijkt dat onbespreekbaar te zijn dus na jarenlange pogingen is dan het moment aangebroken om afscheid te nemen en haar alleen te laten met haar boosheid, wat zij kennelijk als fundament ziet voor haar ivoren toren, maar wat haar gedrag er niet positiever op maakt. Ophoepelen dus. Prettig leven verder en tot nooit meer ziens.

Laat warmte en liefde de nieuwe religie zijn
(klik voor vergroting)

Dat is heel ernstig en heel verdrietig. Dit kent namelijk iedereen, in meer of mindere mate - of je herkent het nog niet en hebt nog een paar jaar nodig. Dat houdt in, dat niemand honkvast is en niemand steun van thuis meekrijgt. Er is dus geen steun van de familieband. Hoe erg is dàt??

In mijn beleving is dat de ergste straf en ik weet niet eens wat ik gedaan heb om dat te verdienen. Aangezien niemand zich er ooit over uitspreekt kan ik niet anders concluderen, dan dat het niet aan mij ligt maar aan de leefomgeving die zich al die onzin laat welgevallen en er blindelings in meegaat zonder ooit te evalueren of dit wel klopt. Hoe verdacht is dàt?? En vooral: wie profiteert daarvan??
rj
--

eerder gepubliceerd op facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/1280862602023404
care? dare? share: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2017/08/onvoorwaardelijke-liefde.html