Dagboek van een vreemdeling: De uitnodiging

8 januari 2024. 3¼ jaar geleden stond zij voor mij. Een vrouw met betoverende blik en dito houding. Een vrouw die ik keer op keer de wacht heb aangezegd omdat het niet werkte zolang zij mij de tent uit vocht èn dood wenste.
'n Hele mooie vrouw, 40 jaar nu, jong dus nog, met kind. Topzwaar, haar borstkast is groot, ze heeft astma, en een plat achterste. En een riante voorgevel. En dat alles maakt niets uit want dat is bijzaak. Het gaat erom, of het leuk is samen. Eh... Nou nee. Zij zit vol met kou.

Als ik nu zou aankloppen zou ik zo weer meedoen maar ik wil niet. Het zijn haar 'regeltjes' die zij continu dicteert om ieder op stelten te jagen en zij terroriseert zo de boel met barse stem, schreeuwt iedereen bij elkaar, dus nee, bedankt. Ik heb mij los moeten maken en na elke ontmoeting kleefde zij zich nog maanden vast als een postzegel, dus blij dat ik vrij ben, vrij van nachtmerries; zij biedt geen leven maar pure verstikking. Zij ziet een Man niet als volwaardig partner maar als Speeltje en gedraagt zich Macho. Het kost mij alles. Mijn tanden, mijn rust, mijn energie en mijn levenslust voorop. Dus... dat kost mij mijn vrijheid.

"Daar heb ik mijn manieren voor", beweerde zij ooit; zij communiceert niet met woorden maar met een onzichtbare lasso om iemand in de greep te nemen en nooit meer los te laten.
Ik heb haar telkens erop gewezen, dat zij haar mond moet openen als zij iets wil en dat zij haar talenten positief mag gaan gebruiken, zodat haar intenties positief uitpakken... maar nee. Zij heeft nog een lange weg te gaan.
Zonder mij, want mij verwijst zij naar het gesticht en roept "zoek hulp", iets dat kleine kinderen zo doen die nooit volwassen zijn geworden, net als mijn kleine zusje vroeger al deed. De ander wijzen op de eigen tekortkomingen, oftewel: de ander verwijten wat men zelf doet. Wat men wereldwijd ziet gebeuren, doet men onderling ook na. Weinig origineel en al helemaal niet positief maar juist uiterst destructief.

Het zou zo leuk kunnen zijn. Samen.

Dat is het idee, dat zij in mijn hoofd plant. Ook nu nog, sinds kerst kreeg dat een opleving. Net als mijn ex dat deed, waarmee ik 20 jaar geleden getrouwd was. Zo hielden we het vol. Die 8 tropenjaren.
't Tegendeel is waar. Het kan niet leuk zijn. Daar zorgt zij wel voor. Alles wat zij zegt is een sneer. Of zij lacht mij vierkant uit. Ongegeneerd. Zodra haar mond opent komt er een lawine ellende tevoorschijn. Standaard. Haar kind krijgt er elke tien minuten van langs. Ik met iets grotere tussenpozen. En alles is zo tegenstrijdig en conflictueus als maar kan. En niets positiefs. Geen vragen, alleen oordeel. Duivels. Vervloeking en terreur alom.

Wat is daar leuk aan? Wie profiteert hiervan? Wij niet. Niemand, eigenlijk. Alleen degenen die ons tegen onszelf opgezet hebben.

Waar doet mij dat aan denken?? Aan thuis. Het is altijd zo geweest. Mijn moeder deed ook zo raar. Mijn ex kon niet anders dus dit is een herhaling, tegen het vergeten, dat ons iets heel vreselijks wordt aangeleerd en dat niemand daaraan kan ontsnappen. Aan die greep. Van de macht. Want dit is duidelijk georkestreerd. Want dit is Verdeel en Heers. Verwar en Plunder. Dit... is kerk. Met haar SBS-Z; Schuld, Boete, Straf en Zonde.

Ik hoef geen se*ksx. Niet zo. Ik ben niet te lijmen met een natte vinger. Ik ben een Man. Ik ga mijn eigen gang. Zonder Spel.
Maar ik had te leren, keer op keer, waar deze wereld op vastloopt en da's mij duidelijk. De mensen houden elkaar in de greep en houden elkaar klein. Geen kans op ontsnapping want... "Wie afwijkt wordt gestraft", want "Hoe kan ik een ander gunnen wat mij nooit gegund was?!" en "Doe nu maar wat ik zeg!" gelden hier.
Dat zijn de regels. Regels, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En die men volgt, uit Angst voor Straf. Uit Angst... voor vervloeking. Dat houdt ons in de greep.

Dat is geen cultuur. Dat zijn geen normen en waarden. Dat is terreur met een krokant laagje want men doet voorkomen dat het uit een goed hart komt. Welnee. Volksverlakkerij en pure onzin. Goedaardige oftewel goedbedoelde terreur is ook terreur. Passieve agressie is ook gewoon agressie! Praat dat nooit meer goed want dat kan niet; dan komt er nog meer terreur bij, als je verdedigt wat niet verdedigd mag worden. Tegen beter weten in en tot bloedens toe.

Wanneer staan we daar tegenop? Niemand durft. Ik ook niet maar ik doe het, omdat ik niet meer bang ben. Nergens voor. Omdat ik mezelf lief heb en de rest secundair is. Zoals wulpse vrouwen op oorlogspad die slechts één ding willen. Bezit. Met se*ks als breekijzer en zichzelf als lokmiddel. Brrr. Wat een kou(d kunstje).

Iedereen doet zo, het land lijkt vol met maniakale nymphomanen; vrouwen zonder hart die hun prooien, de Man dus, wijzen op diens gedrag, om zo te verbloemen en te verbergen wat zij zelf doen oftewel dat zij degenen zijn die willen neu*ken; niemand anders. Wij Mannen doen slechts mee. En weet je waarom? Wij willen maar één ding... de vrouw in ons leven gelukkig zien.
Lukt dat, denk je??

Het volgende schreef ik aan een (wsl zwaar gefrustreerde) vrouw als reactie op haar reactie op een prachtige tekst over hoe mannen de vrouw niet willen veranderen (wat wel gebeurt; eerst tot vrouw en daarna tot moeder) en de vrouwen de man wèl willen veranderen. Komt ie:
-

"Het zal jou verrassen hoe het werkelijk zit, dwz, wat jouw eigen ziel erover te zeggen heeft. Daar gaat het om.
Nu wijs jij naar anderen en hard ook, en zie ik nergens hoe jij verantwoordelijkheid neemt. Ik heb het niet over baan of werk. Da's buitenkant. Ik heb het over macho-gedrag en de man (emotioneel) buitensluiten waarna hij eieren voor zijn geld kiest.
Been there, done that. Het zit anders dan jij zegt en denkt. En dat weet jij ook. Als jij eerlijk bent. Tegen jezelf.
Als het gaat om trouw zijn heb ik nieuws voor jou. Niemand is trouw aan zichzelf. Kauw daar gerust eens op. De rest van jouw leven, bijvoorbeeld. Want jij zit er naast en dat blijkt wel uit ten eerste de schreeuwerige manier van communiceren; jij overschreeuwt en dwingt zo jouw gelijk af. En ten tweede, mag jij niet gelukkig zijn. Dat vergeet jij gemakshalve maar verwijt jij de ander, in één beweging, zonder de consequenties van die overtuiging mee te nemen en da's in één woord samen te vatten: zelfsabotage.
Met alle respect houdt de ziel jou de spiegel voor over hoe jij jezelf tekort doet en niemand anders. Met alle respect is dit in liefde geschreven. Met alle respect zit jij ernaast zolang jij wijst naar een ander zonder te luisteren naar jouw eigen Gevoel. Herstel dat gerust in ere.
Daar heb jij een heel leven de tijd voor gekregen. Dat is "om maar iets om handen te hebben"; "je zou je anders kunnen vervelen..."
-

Tenslotte, als uitsmijter, een inzicht van 2 jaren geleden, over ons mensdom:
-

"Punt is, dat mensen met inzicht en overzicht worden verguisd in dit moderne, beschaafde westen.
Voorbeeld. Als Gandhi nu had geleefd, had hij op zn gezicht getimmerd geworden. Wanneer ik dat zeg roept men direct: "Jij bent Gandhi niet" oftewel Q.E.D, de illustratie van mijn stelling volgt direct.
Men vecht met iedereen, openlijk en stiekem. En da's gruwelijk. Mensen gaan elkaar te lijf en stellen zich kwaadaardig, agressief, invasief, vernederend, autoritair, arrogant, betuttelend èn als slachtoffer op.
Noem de mensheid gerust mensdom want zo grijs had ik ze in mijn carrière nog niet gegeten. En toch gebeurt het. Ergo, dan blijkt zo'n volk vol zelfhaat te zitten en stevent in ras tempo op de afgrond af. Vol zelfhaat en vol zelfsabotage.
En weet je waarom?? Omdat men ten eerste niet gelukkig mag worden, wat een diep geworteld besef is, en ten tweede blind en gedachteloos alles nadoet van wat men om zich heen ziet gebeuren, in de leefomgeving. We zijn allen kind van het Systeem, waar niks mag, van alles moet en waar Gevoel verboden is. Je kunt zo'n kind uit de oorlog halen maarr hoe haal je de oorlog uit zo'n kind?

Uit angst voor straf conformeert men met regels, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. Uit angst voor straf volgt men pure onzin. Hoe staat men daaruit op?

Niet. Dan heeft men te wachten tot het volk wakker wordt maar eerst heeft men eenk enorme bons nodig een vastloper van jewelste, omdat men dan pas bereid is om te veranderen en de levenskwaliteit te willen verbeteren..."
-